Votes and comments are highly appreciated! Thank you.

****

Kabanata 16

"Choppy ka, Dy!"

"Hello, Vien... I can't hear..."

We're almost away in the civilization waygoing to the province when Sandy called me. Namomrblema ako dahil sa signal disruption dahil mukhang insufficient ang signal tower sa pupuntahan namin dahilan para unti unti nanaman akong mainis kay Pierre na nagdala sa akin dito.

I had no one to talk to here at yacht what more to seems secluded place destination we were going to.

Wala akong nagawa kung hindi ang ulitin ang tawag at itaas ang palad ko hawak ang cellphone ko, nandito ako sa roof deck, kulang na lang umapak na ako sa railings para mas tumaas pa ako.

Medyo naiilang ako sa tatlong babaeng service crew na nakatayo malapit sa akin, as if they're looking after what I'm doing or gonna do. Napabuntong hininga na lamang ako at hindi na pinansin ang mga iyon dahil wala duon ang concern ko kun'di dito sa cellphone kong wala na halos signal.

At dahil mukhang napilitan ako ay umapak ako sa pang unang metal railings habang nakataas pa rin ang palad ko hawak ang cellphone.

The heavy air didn't bother me to what I am doing but someone did.

Napatili ako ng maramdaman ang mabatong braso sa ilalim ng dibdib ko, hindi na ako nakapalag ng ibaba n'ya ako sa floor, nag aalala at nagagalit s'yang nakatingin sa akin ng sandaling tingnan ko ang mukha n'ya.

"Ano ba ang ginagawa mo? Don't you think it's unsafe for you to do that?"

"Wala naman akong makakausap dito kun'di ang kaibigan ko lang."

"Pwede mo naman ako kausapin anytime, bakit mo pa hinahanap ang wala naman dito?" Natitinigan ko ang galit sa boses n'ya pero pinipilit ang magtimpi.

Napanguso lamang ako at nagkibit balikat dahilan para mapikon s'ya habang sinusuklay ang buhok, matapos ay inilagay ang palad sa bewang, ganyan ang awra n'ya kapag napipikon sa akin, lalo na nuong college days namin, wala akong ginagawa kun'di ang ngitian s'ya para pakalmahin and eventually he'll smile adorably as if I didn't annoyed him or made something upsets him.

"Huwag mo na ulit iyon gagawin, mag aalala ako ng husto."

"Bakit? Kapag ba hindi ko na ulit iyon ginawa papauwiin mo na ako?"

"You aren't going home anywhere except coming home with me."

The sudden butterfly effect lingered through my stomach the moment he said those words, as to why hatred and romantic excitement twirled inside me.

Pero dapat labanan ko ang ganitong pakiramdam ang kaunting saya na naramdaman ko nuong sabihin n'ya iyon dahil ayaw ko na, sawang sawa na akong makasama s'ya dahil sa galit na nararamdaman ko para sa kanya.

"Tingnan natin kung uuwi talaga ako ng kasama ka, Pierre." Makahulugang saad ko at naglakad paalis para iwanan s'ya.

I could only forgave him if he wouldn't insist himself for something I can't give yet. Healing takes time and won't come overnight.

"I can't picture my life with you, anymore."

"I hope you're trying to figure out I deserved a second chance for making things up to you. Hindi ko naman ito gagawin kung hindi ako disidido para sa kapatawaran mo."

"Ginagawa mo lang ito dahil sa magiging anak natin, hindi para sa akin, tingin mo ba tama 'yon?" iritableng anas ko.

"I love you, Vien. I always have." he said in a calm tone, that is always his expression of fondness.

"Hindi lang naman ito tungkol sa bata, I can support the child but that wasn't enough for me, having you near is what I'm working with,"

Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko, dahil kahit anong gawin ko o kahit anong pagpapaliwanag ang sabihin n'ya, masakit ang nagawa n'ya sa akin. Nahihirapan akong tanggapin hanggat nakikita ko s'ya lalo na kung ganito naman s'ya kalapit sa akin.

I was trying to forgave and heal away from him, that's the closest thing would gives me relief not seeing him. How can I when he's too near like this? It wasn't a set up at all, this was for me to suffer.

"Hindi ko alam kung kailan ko mararamdamang napatawad na kita, hindi ko din naman sasabihin sa'yong hintayin mo. Pero sana kung talagang ayaw ko na pagkatapos nitong set up natin pakawalan mo na ako." Kalmadong tugon ko sa kanya. Hindi ko namalayang napahawak na pala ako sa aking baby bump.

"I understand, sorry." Bahagya s'yang lumapit sa akin at hinawakan ang tiyan ko, marahan n'ya itong hinimas.

He looked at me with genuine excitement in his dark blue eyes. Fatherhood what makes him react this way and so am I. We venture toward first-time parenthood.

"I couldn’t be more excited to meet our little person and hold him for the first time." he said excitedly turning our tense conversation down a while ago.

"Thank you, Vien." He kissed me on my forehead and hugged me with carefulness.

"You'll be the baby’s sole life support and the vessel for its growth." mas malambing pa ang boses n'ya ngayon at matagal akong hinalikan sa aking noo.

"Will he kicked?" tila nagliliwanag ang mga mata n'ya ng tanungin iyon, hindi ko mapilang mahinang matawa.

"Wala pa, Pierre. Dalawang buwan pa lang akong nagdadalang tao." tugon ko sakanya sa kalmadong boses dahil kahit papaano ay ayaw kong sirain ang masayang pakiramdam n'ya dahil namatay ang magiging unang anak n'ya sana. Sana dahil magkakaroon din sana s'ya ng anak kay Jessy kaso binawi rin kaagad sakanilang dalawa.

Pakiramdam ko tuloy ay nararapat ko s'yang damayan sa pagkawala ng anak n'ya. At ngayong may natitira pang isa ay hanggat maaari ngayong araw ay ayaw kong sirain ang nararamdaman n'ya dahil paniguradong napakahirap para sakanya ang mawalan.

"When?"

"Maybe, during the fourth month." hindi pa rin n'ya tinatanggal ang palad sa baby bump ko.

"Condolences, Pierre." saglit akong napakagat sa aking ibabang labi dahil biglang naging pilit ang pumaskil na ngiti sa mga labi n'ya, pero hindi ako nakaramdam ng pagsisisi sa sinabi dahil gusto kong maramdaman n'yang dinadamayan ko s'ya.

Niyakap lamang n'ya ako but I didn't hugged him back. "I felt more sorry for making you feel the things you didn't deserve. Maybe the loss of my child was the karma of what I've done."