Kabanata 13

"Talaga ba na aalis ka na?"

I was packing some of my things when Sandy asked me. Nandito kami ngayon sa kwarto ko dahil inilalagay ko na sa may kalakihang black
baggage ang mga gamit ko dito sa dormitory.

"Yes, Dy, sa totoo lang ayaw ko naman talaga umalis, pero alam natin ang sitwasyon, as much as possible I don't want to have communication with Pierre as of now."

Siguro balang araw, magkakaaayos kami hindi para sa aming dalawa ku'ndi para sa anak namin. Sure thing that was an inevitable circumstances but for now I just wanna leave and take a break in the city life.

"Call me when you get there and don't forget to send my regards to tita Vonnie and tito Damian, ofcourse to Viekka as well."

"Yes, sure. Makararating kila mom."

Tumagal ng isang linggo bago ko naisipang umalis na patungo sa cagayan kung saan may family rest house kami. Refreshments and peace is all I needed because my baby's health were my utmost priority.

Hindi maganda ang stress na idinudulot sa akin ng ama ng dinadala ko.

Dadaan muna ako sa bahay sa makati para sabihin kila mom, dad at Viekka ang ipinagbubuntis ko, maybe I'll stay with them for a month or two. Matagal tagal ko din na pinaghandaan kung paano ko sakanila ipaliliwanag ang pagbubuntis ko.

Matapos kong makapag impake at siniguradong nakuha ko na ang mga kailangan ko ay sabay na kaming nagtungo ni Sandy sa ground floor.

"I'm gonna miss you, sis." She said as we hugged each other for a second. I smiled. "Same, bisitahin mo ako kapag may free time ka."

We bid our goodbyes when I hopped inside my car. Hindi ko mapigilang maging emosyonal dahil dalawang taon din akong naglagi sa dormitory na ito.

I never thought it would be this hard leaving this place.

"Ate Vien. I heard you're coming home. Sorry, nasa dorm ako today." tinawagan ko si Viekka para ipaalam na uuwi ako ngayon.

"Maybe next time we'll gonna catch up. For now mag focus kana muna sa pag aaral."

"Yes ate! Love you, bye."

"Love you too, bunso."

Nagpaalam na kami sa isa't isa matapos ang maikling pag uusap.

Thirty minutes lang ang itinagal ng biyahe ko patungo sa makati exclusive village dahil hindi masyadong traffic at kung saan
kami resided for almost a decade.

Even I am only minutes away from my family we still don't have much time to catch up.

Maswerte ako at nasa bahay ngayon ang parents ko at hindi nga ako nagkakamali dahil pagkarating ko sa loob ay bumungad si mom at dad sa long sofa sa living room.

The smile suddenly vanished when I saw the fvcking familiar face sitting in the sofa near my parents. Nagmumukha akong tangang nakatulala habang nakatingin sa lalaking diretso ang tingin sa akin.

"Pierre?" I uttered silently, looked for my parents to explain what's going on in here.

"Hija, take a seat." ani dad sa baritono at seryosong boses ngunit kalmado. Nang makabalik ako sa aking wisyo ay lumapit ako sa aking parents ibang makipag beso.

Nag aalalang ang mga mata ni mom habang nakatingin saakin at pilit na ngumiti sa akin.

Wala pa rin akong ideya kung bakit nandito si Pierre at anong ginagawa n'ya dito. Isiping tutol si dad sa relasyon ko kay Pierre ay ang mas ipinagtataka ko, nakuha pa nitong itapak ang mga paa sa pamamahay ng aking mga magulang.

Umupo ako sa one sitter sofa na katabi ng one sitter sofa din na inuupuan ni Pierre dahil ito nalang ang bakante, ang katabing upuan n'ya.

"Pierre admitted you're having a child with him, is that true?" panimulang tanong sa akin ni mom

"Opo." I answered. It tooks five seconds for silence. Kalaunan nagsalita naman si mom.

"Your mommy and I decided to consent to Pierre's wishes." this time ay si dad naman ang nagsalit ulit.

Feels like I'm having a bad idea what he's here for. Inunahan pa n'ya akong magsabi sa mga magulang ko ang tungkol sa kalagayan ko at hindi ko alam kung saan s'ya kumuha ng kapal ng pagmumukha para gawin ito.

What a dumb jerk.

"What do you mean, mom? dad?" I asked, my voice were starting to tremble.

"You are going with him in one of our rest house in cagayan, sooner than later we'll fix your wedding."

Nangunot ang noo ko at tila nagtatanong ang aking mga matang tiningnan silang lahat. I looked at them with disbelief, can't believe what we're talking about.

"Ako na po ang bahala sa wedding tito." nakangiti pang sinabi ni Pierre na parang gustong gusto n'ya ang bagay na iyon. He's so out of his mind at this rate.

"Pierre!" Mahinang bulong ko dito sa naiiritang boses.

Bumaling ako kila mom at dad upang magsalita. "I beg to disagree, dad. You shouldn't have decide on my behalf po regarding this matter."

"He should take any of responsibility for impregnating you. Be man up, do what he has to."

"Binuntis n'ya po si Jessy, dad. You all knew she was my best friend for almost a decade but they did awful behind my back. I can't be with him with the same roof," Hindi ko na mapigilan ang emosyon ko, hindi ko na rin namalayang tumataas na ang boses ko at habol habol ko na ang aking paghinga.

"I'm sorry, anak." Lumapit sa akin si mom para pakalmahin ako.

"Jessy got miscarriage two days ago."

Silence.

Tila natigilan ako sa balitang iyon. Suddenly as if the pain of losing a child pierced through me, as if i was the one who lose my child.

Malaki man ang nagawa nilang kasalanan sa akin pero pakiramdam ko naramdaman ko ang sobrang awa na ngayon ko lamang naramdaman para sakanila bilang mga magulang.

"Sorry, but i still don't think we have to live in the same roof. I can't imagine anymore living with you for the rest of our lives."

"Please, give this a try. You know your child deserves a complete family. Isn't it better if the child doesn't have to ask who's his father?" Mahinahong pagpapaliwanag sa akin ni mom habang nakahawak parin sa aking likod.

Hindi pa rin ako sumasagot dahil ayaw ko pa rin.

"How about just giving it a try, then? Pakisamahan mo lang s'ya ng ilang buwan, pero kung talagang ayaw mo, hija. Magsabi ka sa amin."

Ilang beses akong mahinang napabuntong hinunga.

Walang makekealam na Jessy dahil wala ng responsibilidad sakanya si Pierre, at ang anak ko na lamang ang pagtutuusan n'ya ng pansin.

Should I really have to give this a try?

"Respecting your decision is my priority." Ani Pierre, hindi ko ito binalingan ng tingin.

Sa totoo lang hindi ko naman talaga ito kailangan. Sapat na saaking maalagaan ko ng mabuti ang anak ko kahit ako lang ang mag isang magtaguyod sakanya, hindi nito kailangan ng buong pamilya na magulo na. It was my parents pushing me through it.

Agreeing is likely the closest thing I'll let him embark upon my life which I wasn't ready. But it was a reciprocal for my child having a father on its side.

"Fine, the idea of this matter were only for evaluation whether we have to get married or not."