Kimseler sevmedi beni kimsesizligimi kimseye emanet edemedim ben. Oysa huzunlerimi bir kenara koyup yol boyunca bir parçacık mutllulukta teselli bulmak istemişti boynu bükük imrenislerim. En iyisi bu belki de unutmak, oysa ara sırada olsa hatırlıyor beynim ve hatırlatıyor kalbim onu. Sonra en başa dönüyor hersey ve herkes. Aslında çoğu zaman dusunmeyince insanın başına güzel şeyler gelmiyor, galiba düşününce de gelmiyor. Nasıl olduğunu hala tam olarak anlamadım. Anlayabilecegimi de ve anlatabilecegimi de hiç sanmiyorum zaten.
Hani yıllar önce daktilolar vardı. Kağıdı koyup yazardin öyle tak tak tak tak. Zamanda öyle işte hem geçiyor hem de yüzüne gülüyor alay ederek. Ben geçip gidiyorum aklın nerde, ellerin hala bomboş diyerek. İstedim, evet istedim ben de mutlu olmayi ama beceremedim sanırım. Zaten neyi dogru dürüst becerdimki şu hayatta? Denemek istiyorum. Olsun istiyorum. Başımı yaslayayim istiyorum. Ben çok mu şey istiyorum?
"Hala susacak misin ?"
"Ne diyebilirim ki? Özür dilerim desem affedebilir misin? "
" Neden kaçıp gittin?"
"Ben korktum. Sana yetememekten. Sana guvenememekten. Senin de bir gün beni bırakmadan korktum. Bir gün bana bakıp bitti demenden korktum."
" Denemeden bilemezsin ki. "
" Kimseler canim demedi bana. Kimselerin canı olmadım. Onemsenen, düşünülen, merak edilen ya da kollanan olamadım. Kimi sevsem gitti ya da başka bir bakisa başka bir iki naza edaya kandi. Sen olsan guvenir miydin? Sen olsan korkmaz miydin? Ben hep yalnizdim. Hep imrendim, umdum, bekledim, olmadı. Olacak gibi olduğunda bile başkası girdi araya yine olmadı. Biliyormusun iyi olmak önemli değilmiş, kimse umursamiyor çünkü. Herkes aldatiyor. Herkes yalancı. "
" Belki de onlara inat mutlu olmalısın artık."
" Mutlu olmak için ne lazım peki?"
" Sen, ben ve yasayacagimiz her an."
" Deneyelim diyorsun?"
"Yaşayalım diyorum."

Ne demiş Epiktetos? " Sen istedikden sonra karga da sana uğur getirir." Şu anın içinde ortalikta bir karga yoktu ama hayatımda ilk defa benim için bir şeyler yapmaya ugrasan biri vardı. Biliyorum Barisi bir kargayla ozdeslestirmem hoş değil ama içimden bir ses - ki sanırım o Cevriye - Barışın bana uğur getireceğini söylüyor. Aslında buna varım. Karşı olduğum seyse, karşı olduğum mu? Ben Barışta hiç birşeye karşı degilimki. Yanımda oturmus ve zeytin yeşili güzel gözlerini bana dikmisken nasıl ve neye neden karşı olayım değil mi ama? Korkunun ve guvensizligin sırası degil kizim Derin. Tut elini. Bekleme. Melda olsa bekler miydi sanıyorsun? Melda? Ama Melda çok fena cakilacak. Hem de kafa üstü. Sadece o mu? Dünya üzerindeki bütün kızlar, şu yanımda oturan güneş gulumsemeli, yakisikli benim. Bu böyle biline.

" Hala bir cevap vermeyecek misin?"
Ona cevap vermek yerine elini tutup, gulumsedim. Bu yanıtı yeterli bulmuş olmalıydı, çünkü söyledikleri ile dünyami yerinden oynatmis olabilirdi:

"Tamam o zaman. Cumartesi annemle tanisirsin. Pazar ben senin ailenle. Pazartesi gider gün alırız ve önümüzdeki hafta ici evleniriz o zaman. "

İşte o an ikimizde buna kahkahalarla gülerken, Cenk'in kulağıma neden olmasın diye fisildadigina yemin edebilirim. Bence de Cenk. Bence de.

****************************************
Arkadaslar, bu hikayeyi 137 kişi görmüş. Ama neden iyi ya da kötü bir yorum yapmıyorsunuz? Önerileriniz de her zaman beklediklerim arasında oylarinizda. Lütfen eksik etmeyin. 🙆😔😔😨😲😔😔😢