Pov Veronica

Nie mogłam uwierzyć, że Harry zaproponował mi coś takiego, on chyba sam nie miał pojęcia o czym mówi. Nie wiem jak on, ale ja nie czułam się w stanie wybrać kogoś z mojej najbliższej rodziny ma stracić życie z mojego powodu. To było straszne i ja nie miałam zamiaru brać udziału w jego grze.

- Dobrze wiesz, że nikogo nie wybiorę - nie byłabym w stanie później uporać się z wyrzutami sumienia. Nie dałabym rady dalej normalnie funkcjonować.

- No to niedługo pójdziemy na pogrzeb ich obu. Na to specjalne wydarzenie kupię ci ładną czarną sukienkę - zakomunikował mi i opuścił salę szpitalną.

***

Po opuszczeniu przeze mnie szpitala pojechaliśmy od razu na lotnisko. Harry oczywiście posiadał swój prywatny samolot. Nie rozumiałam tego i pewnie nigdy nie zrozumiem, jak można wydać taką fortunę na samolot. Dużo taniej by było jakby zawrze latał pierwszą klasą. Jednak zamierzałam wykorzystać wykorzystać, że jesteśmy sami.

- Przemyśl to wszystko jeszcze - poprosiłam jak samolot wystartował.

- Nie dałem ci prosty wybór, nie chcesz z nich skorzystać, więc to już twoja sprawa. Masz jeszcze czas na podjęcie decyzji, za to co zrobiłeś trzeba zapłacić życiem, ale nie twoim.

- Ale ja naprawdę tego żałuję - skłamałam, żałowałam jedynie tego, że nie udało mi się uciec dalej. Choćby do Azji lub na biegun północny.

- Teraz to już mnie nie obchodzi. Gdybyś jeszcze nie straciła mojego dziecka, to może jeszcze by o wszystkim zapomniał - cholera, byłam na siebie sama zła, że wzięłam te tabletki poronne. Miałabym łatwiej.

- A nie możesz wybrać czegoś innego? - te słowa wypowiedziałam z bólem serca. Doskonale wiedziałam jakie on potrafi stosować kary. Właśnie przez to uciekłam.

- Nie.

- To będzie niesprawiedliwe, dlaczego ome mają cierpieć za moje błędy?

- Życie w ogóle jest niesprawiedliwe. A ty powinnaś docenić to, że jestem dla ciebie taki łagodny.

Nie ciągnęłam już z nim dalej tego tematu. Lepiej nie było już go bardziej denerwować.

***

Ciężko było mi wrócić do tego domu, w którym spotkało mnie tyle zła. Każde te pomieszczenie kojarzyło mi się z ogromnym cierpieniem. I byłam pewna, że to nie będzie koniec. Harry łatwo mi nie dopuści.

Najbardziej mnie jednak dziwiło to, że on nic nie zmienił w jego pokoju. Moje rzeczy były w tym samym miejscu co wcześniej. Najwidoczniej od początku zamierzał mnie odnaleźć i nie zamierzał się poddawać.

Cicho westchnęłam i usiadłam na łóżku. Zdawałam sobie sprawę z tego, że Harry zaraz do mnie przyjdzie i się za wszystko zemści.

Po kilku minutach moje plany się ziściły, usłyszałam głośne kroki.Moja kara była coraz bliższa.

____________________

Niestety znowu jestem zmuszona pisać na tablecie, postaram się jednak by rozdziały były tak samo jak wcześniej chociaż niczego nie obiecuje. Liczę na waszą opinię