Był nią nie kto inny, jak nasz lekarz, z początku poczułem się dziwnie i nie komfortowo, po czym uśmiechnąłem się uroczo w stronę lekarza.

On tylko się przyglądał, a w chwili kiedy znów wznowiono alarm, szybko kazał nam się ubrać i spakować,był wsciekly, a jednocześnie przerażony.

Nie wiem jak i kiedy, ale zabrał mnie wraz z chłopakiem gdzieś gdzie nigdy nie byliśmy.

Wpakował nas do samochodu, po czym odjechaliśmy bardzo szybko. Było to miejsce wręcz pustynne, gdyby nie pewne miejsca, mógłbym rzec, że zajebiste.

-Miłosz- zwrócił się do mnie. - Z racji, że właśnie uratowałem wam życie, nie chce aby łączyło was coś więcej niż tylko znajomość, zrozumiano, a incydent seksualny prosił bym, abyście o nim zapomnieli. Miłosz, jeśli najdzie cię ochota, na takie rzeczy, zwróć się do mnie, to nie prośba, to jest wymóg. 

Byłem w szoku, a jednocześnie nie chciałem aby co kolwiek, czy ktokolwiek decydował o MOIM życiu, jednakże nie chciałem tam wrócić.

-Nie chce.-odparlem spuszczając głowę, na co młodszy z mężczyzn mnie przytulił.

Widziałem jak lekarz wręcz ciężko oddycha z nienawiści do mojego, do nie dawna, współlokatora z sali.

W głębi duszy byłem pełen nienawiści, ale teraz również i ciekawości, jak to się dzieje, że aż tak się o mnie troszczy?Zaśmiałem się kpiąco, w głębi ducha. Czyżby doktorek zaczął coś czuć do mojej, jakże idealnej osoby? No to się doktorek zdziwi, aż tak szybko to on mnie nie dostanie. Na mnie trzeba zasłużyć.