Μάικλ.

<<Είναι η Ανδρομέδα>> η Γουέντι δείχνει ένα σημείο στον ουρανό, <<Είναι ξεκάθαρο δεν το βλέπεις;>>. 

Ακολουθώ το βλέμμα της προσπαθώντας να δω προς τον αστερισμό, αλλά δεν βλέπω καμία διαφορά με όλα τα υπόλοιπα αστέρια του υπάρχουν γύρω του.

<<Πράγματι φαίνεται ωραίο>>. 

Γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει, <<Το βλέπεις όντως ή λες ψέματα;>>.

<<Βλέπω. Πολλά πολλά αστεράκια>>. 

Από τα χείλη της ξεφεύγει κάτι ανάμεσα σε μουγκρητό και γέλιο <<Σηκώνω τα χέρια μου ψιλά>>.

<<Λυπάμαι αλλά η αστρονομία δεν είναι το φόρτε μου, απλώς απολαμβάνω την θέα>> λέω και την φιλάω στην κορυφή του κεφαλιού της. 

<<Περίεργο νόμιζα πως ο Μάικλ Κίνγκ γνωρίζει τα πάντα. Τι να κάνουμε δεν είναι όλα για όλους>> χαμογελάω και κάθομαι πιο αναπαυτικά πάνω στον σωρό από χοντρές μαξιλάρες στην ιδιωτική μας παραλία της βίλας που είχα κλείσει για να περάσουμε λίγες μέρες χαλάρωσης στην Κόστα Ρίκα. Μετά απ' όλες τις μαλακίες που είχαν συμβεί είναι το τέλειο μέρος για να χαλαρώσουμε πριν το γάμο μας, τον οποίο και είχαμε αναβάλει μέχρι τον Δεκέμβριο. Σκέφτηκα πως είναι καλή ιδέα να κάνουμε τον γάμο ανήμερα των Χριστουγέννων, θα σχεδιάσουμε τα πάντα με ηρεμία και όλοι θα είναι σε κλίμα διακοπών. 

Ο Σεμπάστιαν και η Άννα είχαν δεχτεί να γίνουν κουμπάροι μας και μέχρι τότε θα έχει γεννηθεί η κόρη τους. Η αλήθεια είναι πως ευελπιστώ να μεγαλώσει και η δική μας οικογένεια σύντομα....

Ήμαστε εδώ και δυο μέρες στο νησί και κάναμε πεζοπορία, διάφορα θαλάσσια σπορ και απολαμβάνουμε τον ήλιο και την θάλασσα. Η Τζωρτζίνα κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό όταν της είπα πως θα λείψω για μια βδομάδα από την δουλειά, όμως είχα σχεδιάσει τα πάντα και για πρώτη φορά στην ζωή μου απολαμβάνω αληθινές διακοπές. 

Έκλεισα ακόμα και το επαγγελματικό μου κινητό και η ομάδα μου είχε το τηλέφωνο της βίλας σε περίπτωσης ανάγκης - κάτι που σήμαινε πως αν δεν είχε πάρει φωτιά η λέσχη ή το σπίτι μου να μην με ενοχλήσουν. Αισθάνομαι το χέρι της να χαϊδεύει το δικό μου και βγάζει μια στριγκλιά καθώς την ξαπλώνω κάτω και την ακινητοποιώ με το σώμα μου. <<Πρόσεχε τι λες γιατί θα σε τιμωρήσω sweetheart και αυτή την φορά θα φροντίσω να σε δουν όλοι>>. 

Το φως από τα αστέρια κάνουν τα μάτια της να λάμπουν πονηρά, <<Αυτό είναι απειλή ή προειδοποίηση;>>, αναστενάζω και την κοιτάζω γεμάτος έξαψη. <<Παίζεις μαζί μου;>>. 

<<Εσύ άρχισες πρώτος>>, η Γουέντι τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και με φιλάει <<Μη δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να εκπληρώσεις Κίνγκ>>. 

<<Πότε έκανα κάτι τέτοιο>> λέω και αφήνω μερικά φιλιά στο πιγούνι της, <<Όμως πριν σοκάρουμε όσους βρίσκονται γύρω μας>>, η Γουέντι σηκώνει το φρύδι της και με κοιτάζει καθώς η βίλα μας είναι απομονωμένη και τα υπόλοιπα σπίτι απέχουν τουλάχιστον πεντακόσια μέτρα από εδώ. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να μας δουν είναι του υπηρετικό προσωπικό που είχα προσλάβει για αυτές της μέρες. <<Έχω να σου εξομολογηθώ κάτι>>. 

Είχα περάσει σχεδόν όλη  μου την ζωή να προετοιμάζομαι για αυτήν την στιγμή, κι όμως νοιώθω λες και πρόκειται να κάνω μπαντζι τζαμπινγκ χωρίς να έχω ελέγξει τα σχοινιά. 

<<Εξομολόγηση όπως ότι ξέχασες να κλείσεις το αυριανό μας δείπνο στο εστιατόριο ή ότι δολοφόνησες κάποιον και θέλεις να κρύψεις το πτώμα ή μήπως πως παρακολουθείς κάποιον και σε έπιασε στα πράσα>>, η τελευταία πρόταση της με κάνει να χαμογελάσω ελάχιστα. 

<<Μέση επιλογή δεν υπάρχει; Γιατί επέλεξες κάτι τόσο περίεργο;>> 

<<Γιατί κάνω παρέα με την Αλεξάνδρα, την Άννα και την Νάντια και εσύ είναι τρομακτικός και ακούγονται πάντα διάφορα>>. 

<<Νόμιζα πως απλώς είμαι όμορφος>> την πειράζω, με κοιτάζει και κάνει μια γκριμάτσα. 

<<Ναι και αυτό>> χαμογελάει σκανταλιάρικα <<Το ένα δεν αποκλείει το άλλο>>. 

<<Χαίρομαι που το ακούω όμως όχι δεν δολοφόνησα κάποιον ούτε παρακολουθώ κανένα>> τουλάχιστον όχι πια.... Την σπρώχνω και ανακάθομαι. 

Αν και φυσάει ένα απλό αεράκι εγώ νοιώθω να ιδρώνω κάτω από το λινό λευκό πουκάμισο μου, <<Πάλι καλά δεν είμαι και πολύ καλή στο να σκάβω άσε που μόλις έκανα μανικιούρ>>. Η Γουέντι ανακάθεται και με κοιτάζει γεμάτη περιέργεια, <<Αυτή η εξομολόγηση είναι καλή ή κακή;>>. 

<<Καλή... ελπίζω>>, λέω και ξεροκαταπίνω <<Θυμάσαι τρεις μέρες πριν έρθουμε εδώ που πέταξα μέχρι τον Καναδά στους γονείς μου;>>. 

<<Αυτό που πέταξες δεκαέξι ώρες για να επισκεφτείς τους γονείς σου; Ναι το θυμάμαι. Πρέπει να ήταν πολύ επείγον αν και το καταλαβαίνω μετά απ' όσα είχαν συμβεί>>. 

<<Ήταν. Έπρεπε να μιλήσω με την μητέρα μου>>, λέω και με κοιτάζει συμπονετικά. 

Γνώριζε πως αν και αγαπούσα τους γονείς μου δεν θα παρατούσα τα πάντα για να πετάξω μέχρι εκεί για λίγες ώρες και να επιστρέψω πάλι, ενώ είχα δουλειά στην λέσχη. Η αλήθεια είναι πως παρ' όλο που κάθισα μόλις δυο ώρες μαζί τους κατάφερα να μιλήσω για όλα τα γεγονότα και να ξεκαθαρίσω την κατάσταση. Μετά την αποκάλυψη της παράνομης σχέσης του πατέρα μου με την Κριστίν - αν και μόνο εγώ με την Γουέντι δεν το γνωρίζαμε. Για μια στιγμή πίστεψα πως θα ζητούσε διαζύγιο από το πατέρα μου, όμως δεν το έκανε και μάλιστα ετοιμάζονται να πάνε ένα ταξίδι σε όλη την Ευρώπη, αλλά θα είναι πίσω για τον γάμο μας. 

<<Έπρεπε να πάρω κάτι>>, παίρνω μια ανάσα και βγάζω από την τσέπη του παντελονιού μου ένα κόκκινο κουτάκι γνωστής εταιρίας. Η Γουέντι το κοιτάζει σοκαρισμένη, <<Μάικλ...>>. 

<<Όταν ξεκίνησε όλο αυτό ποτέ δεν σου έκανα επίσημη πρόταση>> λέω. <<Ο αρραβώνας μας ήταν μια συγχώνευση και πίστευα πως εάν δεν φορούσες δαχτυλίδι δεν θα ήταν τόσο επώδυνος. Όμως τώρα που το κάνουμε στα αλήθεια>> ανοίγω αργά το κουτί και αποκαλύπτω ένα εκτυφλωτικό δαχτυλίδι με διαμάντια γύρω του και στην μέση ένα τεράστιο ρουμπίνι. Υπάρχουν ελάχιστα ίδια κομμάτια σε ολόκληρο τον κόσμο. <<Ήθελα να σου δώσω κάτι που να είναι ουσιαστικό>>. 

Η Γουέντι εκπνέει δυνατά και τα συναισθήματα της καθρεπτίζονται στα μάτια της. Σοκ, δέος και ευχαρίστηση. <<Υπάρχουν μόνο δέκα αντίγραφα σε όλο τον κόσμο, ο προ παππού μου το είχα αγοράσει και το έκανε πρόταση την προ γιαγιά μου. Ο παππούς μου στην γιαγιά μου, ο πατέρα μου στην μαμά μου...>> παίρνω μια ανάσα και καθαρίζω τον λαιμό μου. <<Και η μητέρα μου σε εμένα>>. Το δαχτυλίδι λάμπει μέσα στο σκοτάδι και μοιάζει σαν ένα από τα εκατομμύρια αστέρια του ουρανού. 

Η μητέρα μου το φορούσε μόνο σε ιδιαίτερες στιγμές και με τα χρόνια το φύλαξε στο χρηματοκιβώτιο ώστε να είναι ασφαλές. <<Είναι οικογενειακό σας κειμήλιο>> λέει η Γουέντι σφιγμένα. <<Ναι και μου θυμίζει εσένα. Τόσο όμορφο, σπάνιο και δυσεύρετο, όμως αξίζει και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα που να χύσεις μέχρι να το εντοπίσεις>>. Το πρόσωπο μου μαλακώνει και αρχίζω να χαλαρώνω. 

<<Γουέντι πέρασα τριάντα οκτώ χρόνια χωρίς να πιστεύω στην αγάπη ή όπως είπες και εσύ φοβόμουν να αφεθώ και να αγαπήσω. Μου έδειξες πως έκανα λάθος και μάλιστα σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα πριν από οκτώ χρόνια αν και τότε δεν το είχα καταλάβει. Παρ' όλο που δεν σου φέρθηκα σωστά όλα αυτά τα χρόνια ελπίζω να μου δώσεις ακόμη μια ευκαιρία να σου δείξω ποιος πραγματικά είμαι>>. Οι παλμοί μου φτάνουν στον Θεό, καθώς είμαι έτοιμος να ξεστομίσω την επόμενη πρόταση. <<Γουέντι Σάτον θα μου κάνεις την τιμή να με παντρευτείς;>>. 

Τα μάτια της βουρκώνουν και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο της, την στιγμή που γνεύει καταφατικά. 

Η ένταση διαλύεται και μετατρέπετε σε γέλιο, λυγμούς και αισθάνομαι ανακούφιση. Βγάζω το παλιό δαχτυλίδι από το κουτάκι και το τοποθετώ στο χέρι της. Χαμογελάει και τυλίγω το χέρι μου γύρω της για να την φιλήσω. Άγρια. Παθιασμένα και με όλη την καρδιά μου.