<<Όλα είναι έτοιμα Γουέντι ξεκινάμε>> αναφέρει η Στέλλα και παίρνω μια ανάσα, τα κορίτσια παίρνουν θέσεις, ενώ πίσω μου επικρατεί ένας χαμός καθώς ετοιμάζονται οι υπόλοιπες. Ο Τζος έρχεται δίπλα μου και η Σάρα ανοίγει την επίδειξη με μια υπέροχη δημιουργία και την ακολουθούν τα υπόλοιπα μοντέλα. Κάνουν την πασαρέλα τους και επιστρέφουν μέσα, ώστε να αλλάξουν και να ξανά βγουν. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ακόμα νομίζω πως ονειρεύομαι, κοιτάζω ελάχιστα στην πρώτη σειρά, όπου κριτικοί μόδας, γνωστοί σχεδιαστές και δημοσιογράφοι παρακολουθούν την επίδειξη. Ανάμεσα τους βρίσκετε και ο Μάικλ με τον Άλεξ και την Νάντια. Ο πρώτος γύρος έχει ολοκληρωθεί και ακολουθεί ο δεύτερος και έπειτα ο τρίτος όπου θα δείξουμε τα μαγιό και τα εσώρουχα που έχουμε σχεδιάσει. 

Αισθάνομαι την Στέλλα πίσω μου και το χέρι της να πιάνει το δικό μου σφίγγοντάς το,<<Βαθιές ανάσες, κοντεύουμε και όλα είναι τέλεια>> λέει και χαμογελάω ελάχιστα. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου, τις τελευταίες μέρες μου δίνουν κουράγιο και με εμψυχώνουν πιστεύοντας σε εμένα. Σε αντίθεση με τους γονείς μου, οι οποίοι τουλάχιστον με πήραν ένα τηλέφωνο το πρωί, αν και περισσότερο το έκαναν για να μιλήσουμε για τον γάμο μου με τον Μάικλ, παρά για την σημερινή ημέρα. Μόλις επιστρέψουμε πίσω στην Νέα Υόρκη πρέπει να αρχίσω τις ετοιμασίες και ήδη αγχώνομαι. Η μητέρα του Μάικλ μου είχε ζητήσει να με βοηθήσει, αλλά δεν είναι αρκετό, ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως μια μέρα θα παντρευόμουν με τον Μάικλ και δεν έχω ιδέα πως να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση.

<<Τελείωσε!>> αναφωνεί η Στέλλα δίπλα μου και χοροπηδάει. Κοιτάζω έξω και το τελευταίο μοντέλο επιστρέφει μέσα. <<Πήγε να τους δείξεις ποια είναι η Γουέντι Σάτον>>,γελάω σιγανά και κοιτάζω τον εαυτό μου μια τελευταία φορά, όπως εχθές έτσι και το σημερινό φόρεμα μου είναι φτιαγμένο από τον Τζος. Λέει πως μου πάει πάρα πολύ το μωβ και για αυτό τον λόγο το σημερινό φόρεμα είναι στην απόχρωση του λιλά. Βέβαια είναι πολύ πιο τολμηρό, με ανοιχτό βαθύ μπούστο και ένα μεγάλο σχίσιμο στο πόδι μου, ενώ οι χοντρές τιράντες μου δένονται χαμηλά στην πλάτη μου.  

Κάνω νόημα στα κορίτσια να πλησιάσουν καθώς μένει ο τελευταίος γύρος με όλες. Ξεκινάει η Σάρα και την ακολουθούν, χειροκροτήματα ακούγονται στον χώρο και ρουφάω οξυγόνο, κάνω ένα βήμα με τα ασορτί René Caovilla πέδιλα μου και προχωράω προς τα έξω. Τα χειροκροτήματα γίνονται πιο έντονα και μόλις βγαίνω όλα τα μάτια στρέφονται πάνω μου. Τα κορίτσια έρχονται πίσω μου και χαμογελάω πλατιά. <<Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους βρεθήκατε μαζί μας αυτή την τόσο σημαντική ημέρα, τόσο για εμένα όσο και για τον οίκο μου>>. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου και παίρνω μια ανάσα, <<Δεν μπορώ να το πιστέψω πως ένα απλό παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα>>. Το βλέμμα του Μάικλ είναι καρφωμένο πάνω μου και με κοιτάζει χαμογελαστά, <<Θέλω όμως να ευχαριστήσω και τον Τζος>>. 

Τα κορίτσια παραμερίζουν ελάχιστα και τον βλέπω να βγαίνει από μέσα, <<Χωρίς την βοήθεια του δεν θα ήμουν εδώ, μάλιστα αρκετές δημιουργίες είναι δικές του. Είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας και ελπίζω να συνεχίσουμε να δημιουργούμε με όρεξη και ποτέ δεν ξέρεις, ίσως του χρόνου καταφέρουμε να ήμαστε και εμείς στην εβδομά μόδας της Νέας Υόρκης>>. Χειροκροτήματα ακούγονται και όλοι σηκώνονται όρθιοι, ενώ ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου μας πλησιάζει δίνοντας μου ένα μπουκέτο με λουλούδια. 

Αγκαλιάζω τον Τζος που βρίσκετε δίπλα μου, και αισθάνομαι το βλέμμα του Μάικλ να με διαπερνάει. Τα κορίτσια μπαίνουν μέσα για να αλλάξουν και έπειτα υπάρχει δεξίωση για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας. <<Γουέντι>> η Νάντια εμφανίζεται μπροστά μου και με αγκαλιάζει, <<Ήταν υπέροχη επίδειξη και εσύ το ίδιο, ανυπομονώ για τις επόμενες>>, χαμογελάω και κοιτάζω τον Άλεξ που στέκετε πίσω της. <<Πράγματι μας εντυπωσίασες όλους, συγχαρητήρια. Μάικλ είσαι πολύ τυχερός, έχεις μια υπέροχη γυναίκα δίπλα σου>>. Ο Μάικλ έρχεται κοντά μου και ανασηκώνει το πιγούνι μου, αφήνοντας μου ένα απαλό φιλί στα χείλη.

<<Το ξέρω, για αυτό σκοπεύω να την παντρευτώ>> σχολιάζει και ο φίλος του γελάει ελάχιστα. <<Πάμε προς τον χώρο της δεξιώσεις;>> συμπληρώνει και πιάνει το χέρι μου οδηγώντας με προς την αίθουσα. Το χέρι του ακουμπάει την πλάτη μου και κατεβαίνει προς τους γλουτούς μου, <<Έχεις ιδέα πόσο σέξι είσαι σε αυτό το φόρεμα, sweetheart;>> ρωτάει και χαμογελάω, <<Δημιουργία του Τζος>>, στενεύει τα μάτια του και με κοιτάζει άγρια. <<Τότε όταν γυρίσουμε στο δωμάτιο και σε πηδήξω θα φροντίσω να το σκίσω>>. 

<<Μη τολμήσεις!>> λέω απότομα. 

Γαμώτο με σπρώχνει προς την άκρη του διαδρόμου, κάτω από τις σκάλες και με κολλάει στο τοίχο <<Μη με προκαλείς sweetheart γιατί θα δεις τον πραγματικό μου εαυτό>>. 

<<Δεν σε φοβάμαι>> λέω και τον κοιτάζω, ήδη έχω δει αρκετά και δεν το έχω βάλει στα πόδια. 

<<Νομίζεις. Δεν έχεις ιδέα τι είμαι ικανός να κάνω μωρό μου, ειδικά για ότι λατρεύω και ποθώ>>, λέει ψιθυριστά. 

Με λατρεύει...

Απομακρύνεται από κοντά μου και πιάνει το χέρι μου για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς την δεξίωση. Ο χώρος έχει γεμίσει από τους καλεσμένους και εγώ είμαι υποχρεωμένη για ακόμη μια φορά να τους χαιρετήσω όλους. Αύριο το πρωί επιστρέφουμε πίσω την Νέα Υόρκη και στην καθημερινότητα μας, μακάρι να μπορούσα να χαλαρώσω έστω για λίγο, αλλά είναι αδύνατον αυτή την στιγμή. 

Ο Μάικλ κάθετε σε ένα από τα τραπέζια και με αφήνει ώστε να περιηγηθώ μέσα στον χώρο. Βλέπω τον Άλεξ με την Νάντια να τον πλησιάζω και αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους. Υπομονή Γουέντι λίγες ώρες έμεινα και θα ξεκουραστείς, λέω προσπαθώντας να εμψυχώσω τον εαυτό μου καθώς φτάνω στο πρώτα από τα τραπέζια.