Μάικλ. 

Κλείνω τον υπολογιστή μου και κάθομαι πίσω στην δερμάτινη καρέκλα του γραφείου, έχουμε επιστρέψει εδώ και δυο ώρες από το εστιατόριο και άφησα την Γουέντι να περιπλανηθεί μέσα στο σπίτι, όσο εγώ ταχτοποιούσα τις υποθέσεις μου. Την υπόθεση μου. Η ομάδα μου έφτασε σήμερα στο Άσπεν και το βράδυ πρόκειται να μπουν μέσα στο σπίτι του Έντουαρντ Σάτον. Δεν είχα πει ψέματα στην Γουέντι πως την έφερα για να ξεκουραστεί μετά την τόσο σκληρή δουλειά που είχε κάνει όλο αυτό το διάστημα, όμως είχα κι άλλον σκοπό. Να μπω μέσα στο σπίτι τους και να βρω ότι αντίγραφα έχουν απομείνει.  

<<Κύριε>> κοιτάζω τον Άνταμ που χτυπάει απαλά την πόρτα και γυρίζω προς το μέρος του, <<Ο Λούκας μόλις έφτασε με τους άλλους...>> λέει σιγανά και κοιτάζει προς τον διάδρομο, <<Ωραία. Στις έντεκα>> απαντάω κοφτά και κουνάει καταφατικά το κεφάλι του, <<Εσείς τι θα κάνετε, θέλετε να ετοιμάσω το αμάξι;>>. 

<<Όχι, θα μείνουμε μέσα σήμερα για παν ενδεχόμενο. Μόλις τελειώσουν ειδοποίησε με και φροντίσετε όλα να πάνε βάση του σχεδίου. Θέλω να ξεμπερδέψω με αυτή την κατάσταση μια ώρα αρχύτερα>> ο Άνταμ με κοιτάζει και έπειτα απομακρύνετε. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω την ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα τόση ώρα. Έφτασα στο τέλος. Αυτό είναι. Και τώρα τι κάνουμε Κινγκ;

Είναι μια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου εδώ και μέρες, εδώ και μήνες, τι σκατά σκοπεύω να κάνω αφού εξαφανίσω τα αποδεικτικά στοιχεία; Ο Τύπος και τα μίντια έχουν γεμίσει με δεκάδες δημοσιεύματα για την σχέση μου με την Γουέντι και η Τζωρτζίνα περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να τους ρίξει την βόμβα σχετικά με τον γάμο μας, όμως όλα αυτά ήταν απλώς ένα σχέδιο. Έτσι δεν είναι Κινγκ; Ήταν μόνο ένα σχέδιο για να εξοντώσεις τον Σάτον και τίποτα περισσότερο, μέχρι τώρα.... 

Μέχρι την στιγμή που αυτή η αναθεματισμένη γυναίκα μπήκε ξανά στην ζωή μου, όλα ήταν τέλεια, ταχτοποιημένα και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Στριφογυρίζει στο μυαλό μου όλη την ημέρα και το γεγονός πως δεν υποτάσσετε με κάνει να την θέλω περισσότερο. Με κάνει να θέλω να φτάσω μέχρι την άκρη της ψυχή της και να την κάνω δική μου, να την κάνω να λέει μόνο το δικό μου όνομα, αλλά όσο πιο κοντά της έρχομαι, τόσο περιπλέκετε η κατάσταση. 

Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και βγαίνω από το γραφείο, ρίχνω μια ματιά στο υπνοδωμάτιο που είναι ακριβώς απέναντι, αλλά είναι άδειο. Μπαίνω μέσα και στην συνέχεια πάω στο μπάνιο, ανοίγω το συρτάρι και βγάζω από μέσα το μικρό κουτάκι που ανακαλύψαμε το πρωί. Το πιάνω στα χέρια μου και κοιτάζω το όνομα του καταστήματος, από το οποίο είναι αγορασμένο και η διεύθυνση του είναι εδώ στο Άσπεν. Για πιο λόγο η μητέρα μου να αγοράσει ένα τόσο πανάκριβο κόσμημα και να το αφήσει εδώ; 

<<Άνταμ>> λέω και ο άνδρας εμφανίζετε σχεδόν αμέσως μπροστά μου, <<Θέλω να πας σε αυτό το κοσμηματοπωλείο και να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για το περιεχόμενο του κουτιού>>. 

<<Μάλιστα κύριε, με το καλό ή με το άγριο;>> ρωτάει και τον κοιτάζω κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά <<Δεν νομίζω να έχουμε πρόβλημα θα μιλήσουν σίγουρα. Δωσ' τους ως αντάλλαγμα μερικά δολάρια. Είμαι περίεργος να μάθω για πιο λόγο βρίσκετε αυτό εδώ και όχι στον Καναδά>>. Ο Άνταμ πιάνει το κουτί και απομακρύνετε από κοντά μου. Απ' ότι φαίνεται η Γουέντι δεν είναι στο δωμάτιο, κατεβαίνω στον κάτω όροφο, αλλά ούτε και εδώ βρίσκετε. Οπότε συνεχίζω στον τελευταίο και την βρίσκω να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο. 

<<Έπρεπε να το φανταστώ πως θα σε βρω εδώ>> γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει, <<Εσύ μου έδωσες την άδεια να εξερευνήσω τον χώρο το ξέχασες;>> ο τόνος της είναι περιπαιχτικός και με κάνει να γελάσω. <<Και να μην σου την έδινα πάλι αυτό δεν θα έκανες;>> απαντάω και σηκώνω το φρύδι μου, ενώ την βλέπω να κοκκινίζει. <<Τι θέμα έχετε εσείς οι Κινγκ με τις συλλογές βιβλίων;>>. 

<<Έχουμε καλό γούστο>>.

<<Και αρκετά χρήματα για σπατάλη. Αν και σε καμία περίπτωση μια πρώτη έκδοση του Δον Κιχώτη, δεν συγκρίνετε με τις δικές σου>>, αφήνει το βιβλίο στην θέση του και με κοιτάζει. <<Στην μητέρα μου αρέσει το διάβασα ή τουλάχιστον της άρεσε παλιότερα, μια συνήθεια που πέρασε και σε εμένα και ήταν κάτι που δεν άρεσε στον πατέρα μου καθόλου>>. Η Γουέντι με κοιτάζει ερωτηματικά και αναστενάζω, <<Πίστευε ότι το διάβασμα σε κάνει ευαίσθητο, ρομαντικό και άλλα τέτοια και πως είναι για τις γυναίκες, ήθελε ο γιος του να γίνει ένας σκληρός επιχειρηματίας που να μην επηρεάζετε από...>>. 

<<Συναισθήματα...>> συμπληρώνει η Γουέντι και γνέφω καταφατικά. <<Τουλάχιστον αυτό το πέτυχε>> τα μάτια της με κοιτάζουν επίμονα και χαμογελάω αχνά. Απλώνω το χέρι μου και παραμερίζω μια τούφα από τα ξανθά της μαλλιά, ενώ στην συνέχεια την αγγίζω στο πιγούνι. Έχει βγάλει το επίσημο φόρεμα της, αντικαθιστώντας το από ένα μίνι λευκό, το οποίο αφήνει εκτεθειμένα τα καλλίγραμμά πόδια της. <<Νομίζεις πως δεν έχω συναισθήματα;>> ρωτάω και αισθάνομαι μια πίεση στο στήθος μου και μπορώ να δω την δυσπιστία στα μάτια της. 

<<Δεν θα σου προσφέρω ποτέ την υποταγή που ζητάς Μάικλ>> γαμώτο και τι δε θα έδινα να την ακούω να λέει το όνομα μου συνέχεια. <<Δεν θέλω την υποταγή σου μωρό μου>> παίρνω μια ανάσα, καθώς οι πνεύμονες μου ζητάνε περισσότερο οξυγόνο, <<Αλλά τι;>> ρωτάει και ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω, όμως ο ήχος από το κινητό μου με διακόπτει. 

Το πιάνω και βλέπω πως είναι ο Άνταμ <<Ναι>> λέω κοφτά και απομακρύνομαι για να μιλήσω, <<Κύριε έχω τις πληροφορίες του θέλετε>> η φωνή του Άνταμ ακούγετε από την άλλη πλευρά και αναστενάζω <<Πες μου>>. 

<<Το βραχιόλι όντως έχει αγοραστεί από αυτό το κοσμηματοπωλείο και μάλιστα ήταν το μοναδικό τους αντίγραφο>>. 

<<Ωραία, έμαθες πότε το αγόρασε η μητέρα μου;>>. 

Ακούω τον Άνταμ να καθαρίζει τον λαιμό του και κομπιάζει για ένα λεπτό, <<Το βραχιόλι έχει αγοραστεί από τον πατέρα σου πριν από είκοσι επτά χρόνια...>>. Ορίστε. 

Νοιώθω λες και κάποιος μου έχωσε μπουνιά. Τόσα χρόνια υπήρχε αυτό το βραχιόλι εκεί μέσα, <<Υπάρχει κάτι άλλο;>>. 

<<Μόνο ότι η αγορά είχε γίνει σίγουρα τους χειμερινούς μήνες, αλλά δεν θυμόταν την ακριβή ημερομηνία>>. 

<<Σε ευχαριστώ, δεν θα σε χρειαστώ κάτι άλλο. Ειδοποίησε με όταν μάθεις νεότερα σχετικά με την δουλειά....>> λέω και κλείνω το κινητό μου. Πολύ περίεργα πράγματα, δεν καταλαβαίνω για πιο λόγο να αφήσει ο πατέρας μου - πόσο μάλλον η μητέρα μου ένα τέτοιο δώρο εδώ πέρα. Η τελευταία φορά που θυμάμαι να είχαμε έρθει όλοι μαζί πρέπει να ήταν πριν από δέκα, με δεκατρία χρόνια τουλάχιστον. 

Γυρίζω προς τα πίσω και βλέπω την Γουέντι να κοιτάζει το μπιλιάρδο, σηκώνει τα μάτια της και με κοιτάζει, <<Παίζεις;>> ρωτάει και ακουμπάει την άσπρη μπάλα. <<Ίσως, εσύ;>> ρωτάω χωρίς να σταματήσω την οπτική μας επαφή, <<Ίσως...>> ο τόνος της είναι ίδιο με τον δικό μου και χαμογελάω ελάχιστα. <<Θες;>> δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, τουλάχιστον μέχρι να μάθω ότι όλα πήγαν καλά με την επιχείρηση... 

<<Ναι>> το βλέμμα της είναι αποφασιστικό και σηκώνω το φρύδι μου, <<Άρα έχεις ξανά παίξει;>> ρωτάω λιγάκι έκπληκτος. <<Ίσως...>>.

<<Αυτή δεν είναι απάντηση δεσποινίς Σάτον >> γελάει σιγανά και γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι, πιάνει μια στέκα από την άκρη του τοίχου και την ακολουθώ, <<Συνήθιζα να παίζω στο πανεπιστήμιο μαζί με κάποιους φίλους...>> φίλους. 

<<Φίλους;>> ρωτάω και τα μάτια μου αστράφτουν, <<Ναι φίλους, κύριε Κινγκ. Ξέρεις μερικοί από εμάς, τους φυσιολογικούς ανθρώπους, έχουμε φίλους, κάνουμε φιλίες στην ζωή μας>>. Συγκρατώ ένα μικρό γελάκι αν και πολύ να ήθελα να μάθω τα ονόματα των φίλων της, ώστε να τους περιποιηθώ δεόντως....

<<Μην ανησυχείς, κάποια στιγμή όλοι μας χάνουμε>> σηκώνω το φρύδι μου και την κοιτάζω. <<Έχετε πολύ θράσος δεσποινίς μου, για να λέτε τέτοια πράγματα μπροστά μου, δεν φοβάστε μήπως σας τιμωρήσω για την αυθάδεια σας;>> χαμογελάει και έρχεται προκλητικά μπροστά μου. <<Όχι... γιατί θα σε νικήσω. Φοβάσαι λίγο ανταγωνισμό;>> λέει κοφτά και χαμογελάω << Να φοβηθώ ένα κοριτσάκι σαν κι εσένα>> απαντάω κεφάτα. <<Πάω στοίχημα πως....>>

<<Τόση αυτοπεποίθηση. Και αν δεν το κάνεις;>>. 

Καταπίνει και με κοιτάζει, ενώ τα μάγουλα της κοκκινίζουν <<Μπορείς να με τιμωρήσεις.... όπως θες...>> αχ, το ήξερα. Κάπου εκεί μέσα κρύβετε ένα αδίστακτό πλάσμα που θέλει να δοκιμάσει...

<<Και αν κερδίσεις;>> την ρωτάω και δαγκώνει τα χείλη της,, <<Θα μου πεις κάτι που δεν ξέρω, κάτι που δεν γνωρίζω για τον Μάικλ Κινγκ, κάτι που δεν βλέπει κανένας....>> ο λαιμός μου ξεραίνετε και σφίγγω τις γροθιές μου. 

<<Σύμφωνοι>> λοιπόν. <<Οχτάμπαλο ή γαλλικό;>>. 

<<Οχτάμπαλο>> απαντάει στωικά και πιάνει μια κιμωλία. <<Σπάσε>> λέω χωρίς δισταγμό, ώρα να δούμε τι κρύβετε πίσω από αυτό το μικρό κοριτσάκι. <<Οκ>> τρίβει το τεμπεσίρι στην άκρη της στέκας και φυσάει αυτό που περισσεύει. Με κοιτάζει μέσα από τις βλεφαρίδες της και νοιώθω τους παλμούς μου να αυξάνονται. Σημαδεύει την άσπρη και με ένα γρήγορο, καθαρό χτύπημα πετυχαίνει την κεντρική μπάλα του τριγώνου με τόση δύναμη που μια δίχρωμη σπινάρει και χώνετε στην δεξιά τσέπη, ενώ οι άλλες σκορπίζονται. 

Γαμώτο. Είναι η πρώτη φορά που παίζω με γυναίκα, με μια γυναίκα η οποία απ' ότι φαίνεται ξέρει να παίζει καλά....