<<Γουέντι είσαι μια κούκλα>> η μακιγιέζ μου παραμερίζει για να κοιταχτώ στον ολόσωμο καθρέφτη καθώς, η κομμώτρια μου διορθώνει μερικές λεπτομέρειες. Το απαλό πράσινο, μίνι φόρεμα, από τον δικό μου οίκο μόδας, αγκαλιάζει τις καμπύλες μου και με κάνει να δείχνω πολύ πιο ψιλή, απ' ότι είμαι στην πραγματικότητα. Κάθομαι στην πολυθρόνα του υπνοδωματίου μου και φοράω τα ασορτί πέδιλα μου, τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε μια ψιλή αλογοουρά και αφήνουν εντελώς εκτεθειμένο τον λαιμό μου. <<Εμείς φεύγουμε, καλή επιτυχία>> τα κορίτσια με αποχαιρετούν και ρίχνω μια τελευταία ματιά στον εαυτό μου.  Πιάνω την τσάντα μου και μπαίνω στο ασανσέρ, κατεβαίνω στο λόμπι και διακρίνω το RS7 και το Μάικλ να ακουμπάει πάνω του. 

Πετάει το τσιγάρο που κρατάει και με πλησιάζει, κοιτάζω την γόπα κάτω στο δρόμο και σηκώνω το φρύδι μου <<Κάποια στιγμή πρέπει να το κόψεις>> σχολιάζω και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, <<Κάποια στιγμή...>> χαμογελάει και με βοηθάει να μπω στην θέση του συνοδηγού. Κάθετε δίπλα μου και ξεκινάει για το ξενοδοχείο που γίνετε το πάρτι. 

Σταματάμε σε ένα κόκκινο φανάρι και τα μάτια του πέφτουν πάνω στα γυμνά πόδια μου και μια υπομειδιά χαμόγελου εμφανίζεται στα χείλη του, σηκώνει το χέρι του και το ακουμπάει πάνω στον μηρό μου. Χριστέ μου. Μια θέρμη απλώνετε σε ολόκληρο το κορμί μου και αναδεύομαι στην θέση μου. <<Δεν βολεύεσαι;>> σχολιάζει κοροϊδευτικά και τον αγριοκοιτάζω, <<Μια χαρά είμαι, αυτά τα καθίσματα είναι άβολα... πολύ άβολα>>. Τι μαλακίες λέω. 

Το φανάρι ανάβει πράσινο και ξεκινάει, όμως το χέρι του παραμένει εκεί, κάνοντας το κορμί μου να φλέγετε αργά, σαν μια αθώα σπίθα που τελικά εξελίσσετε σε πυρκαγιά. 

Λίγα λεπτά αργότερα φτάνουμε στον προορισμό μας, ο οποίος είναι γεμάτος από φωτογράφους που λαχταρούν απεγνωσμένα μια φωτογραφία μας. Ήδη τα κουτσομπολιά σχετικά με την σχέση μας έχουν φουντώσει και διάφορα άρθρα για εμάς διακοσμούν πολλά περιοδικά. Το σχέδιο εξελίσσεται τέλεια.... 

Ο Μάικλ με βοηθάει να κατέβω από το αυτοκίνητο και προχωράμε προς το εσωτερικό του ξενοδοχείου και την κατάμεστη αίθουσα από κόσμο. Όλοι γυρίζουν τα μάτια τους πάνω μας και αμέσως ξεκινάω να χαιρετώ τους καλεσμένους μου. Φυσικά οι γονείς μου είναι απών. Δεν μου κάνει εντύπωση... δεν θα έρχονταν σε ένα πάρτι που διοργανώνει η κόρη τους. 

Γυρίζω τα μάτια και αντικρίζω την Σάρα, συνοδευόμενη από τους δυο σωματοφύλακες της να μπαίνουν μέσα και κατευθύνομαι αμέσως προς το μέρος της. Το μπλε φόρεμα της - δημιουργία του οίκου μας κολακεύει το υπέροχο σώμα της, ενώ τα μάτια της λάμπουν από χαρά. <<Σάρα>> την χαιρετάω και την αγκαλιάζω ένθερμα για να διώξω κάθε πιθανότητα άγχους που μπορεί να αισθάνεται. <<Έτοιμη;>> ρωτάω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι της. Χαμογελάω και της κάνω νόημα να με ακολουθήσει μέσα στον χώρο, ώστε να την συστήσω σε αρκετούς καλεσμένους που ανάμεσα τους είναι και αρκετοί χορηγοί του οίκου μου. 

Λίγη ώρα αργότερα συνεχίζουμε ακάθεκτα την συζήτηση, ενώ πιάνω το δεύτερο ποτήρι σαμπάνια από τον διερχόμενο σερβιτόρο. <<Πολύ χαίρομαι που θα είσαι το μοντέλο της Γουέντι, σου ταιριάζει απόλυτα>> σχολιάζει ο Πιέρ και του χαμογελάω, όμως τα μάτια της Σάρα εξοστρακίζουν και κοιτάζει προς το σωματοφύλακα της, ο οποίος όπως παρατήρησα όλο το βράδυ δεν την έχει αφήσει από τα μάτια του.

 <<Σάρα>> λέω και την επαναφέρω στην συζήτηση <<Ναι... συγνώμη αφαιρέθηκα...>> απαντάει και τα μάγουλα της κοκκινίζουν. Για κάποιο λόγο νομίζω πως η σχέση του δεν είναι και τόσο επαγγελματική κάτι τρέχει με αυτούς του δυο, όμως δεν είναι ο μόνος που κοιτάζει με αυτόν τον τρόπο. Αισθάνομαι το βλέμμα του Μάικλ καρφωμένο πάνω μου, σε κάθε μου βήμα, ακόμα κι αν εγώ βρίσκομαι στην άλλη άκρη της αίθουσας, το νοιώθω να τρυπάει το δέρμα μου και να καίει την καρδιά μου.  Παίρνω μια ανάσα και γυρίζω ξανά προς τον Πιέρ. Συγκεντρώσου Γουέντι. 

Τρεις ώρες αργότερα οι περισσότεροι καλεσμένοι αρχίζουν να φεύγουν και εγώ πρέπει να τους χαιρετήσω ξανά έναν - έναν. Τα πόδια μου πονάνε από την ορθοστασία και το μόνο που έχω ανάγκη αυτήν την στιγμή είναι ένα ζεστό μπάνιο και να κοιμηθώ. Βλέπω την Σάρα να κάθετε σε ένα από τα τραπέζια, μιας και βρίσκετε στην ίδια κατάσταση μαζί μου. Την πλησιάζω ρίχνοντας ένα βλέμμα στον ψιλό, γεροδεμένο σωματοφύλακα πίσω της και κάθομαι απέναντι της. 

Πίνω μερικές γουλιές από την βότκα που κρατάω στα χέρια μου, ενώ το βλέμμα μου κοιτάζει τον άνδρα που βρίσκετε απέναντι στις γυάλινες τζαμαρίες και καταπίνω. Τα πράσινα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει και σηκώνει το ποτήρι με το ουίσκι πίνοντας. <<Σε ευχαριστώ για το αποψινό>> κοιτάζω την Σάρα και χαμογελάω, <<Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου, είσαι καταπληκτική και ανυπομονώ για την επίδειξη>> ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της και τα μάτια της λάμπουν. <<Πήγαινε να ξεκουραστείς θα μιλήσουμε για τις υπόλοιπες λεπτομέρειες από το τηλέφωνο>>. 

Σηκώνομαι από την θέση μου, αφού πρώτα καληνυχτίζω την Σάρα και πηγαίνω προς το μπαρ και δεν χρειάζεται καν να γυρίσω πίσω, ξέρω πως ο Μάικλ με ακολουθεί. <<Μια βότκα>> λέω στον μπάρμαν και αυτός ετοιμάζει το ποτό μου, <<Και δεύτερη βότκα, ενώ έχεις πιει ήδη δυο ποτήρια σαμπάνια>> η φωνή του ακούγετε άγρια πίσω μου και κάθετε δίπλα μου. <<Με παρακολουθείς;>> ρωτάω και πιάνω το ποτήρι μου, <<Πάντα>> ο τόνος του είναι κοφτός και κάνει τις τρίχες στα χέρια μου να σηκωθούν. 

<<Σου έχω μια έκπληξη>> γυρίζω προς το μέρος του και σηκώνω το φρύδι μου, <<Σαν την προηγούμενη;>> ρωτάω αναφερόμενη για την βραδιά που περάσαμε στην λέσχη και το επόμενο πρωί μου είχε φέρει πρωινό στο κρεβάτι. Ποιος ο Μάικλ Κινγκ, ο άνδρα που για να δείξει κάποιο συναίσθημα πρέπει να του κάνεις λοβοτομή. <<Σε δυο ώρες πετάμε για Άσπεν>> ανοίγω το στόμα μου διάπλατα ενώ κόντεψε να μου πέσει το ποτήρι από τα χέρια και τον κοιτάζω άναυδη. <<Τι εννοείς πετάμε;>>. 

<<Εγώ και εσύ, πετάμε, με το ιδιωτικό μου αεροπλάνο, για Άσπεν>> λέει σιγανά, αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί <<Γιατί;>> χαμογελάει και πίνει λίγο από το ουίσκι του <<Γιατί θέλω να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί και εσύ χρειάζεσαι ξεκούραση>>. 

<<Έχω μια επίδειξη να ετοιμάσω>> λέω βιαστικά, όμως δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει και πολύ <<Ναι σε τρεις εβδομάδες, μπορείς να χαλαρώσεις λίγο. για τρεις μέρες θα λείψουμε>>. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το διάστημα ήμουν στην τσίτα, μιας και περίμενα με αγωνία το σημερινό πάρτι, ίσως δεν έχει και άδικο μου χρειάζεται λίγη ξεκούραση πριν την μεγάλη επίδειξη που θα γίνει στο Μαϊάμι. 

<<Δεν έχω μαζέψει τα πράγματα μου, πως θα πάω ένα ταξίδι στο Άσπεν χωρίς ρούχα>> με πλησιάζει και σκύβει προς το μέρος μου. <<Σε διαβεβαιώ ότι και τις τρεις μέρες δεν θα χρειαστείς να φορέσεις ρούχα μωρό μου>> καταπίνω και τα μάγουλα μου κοκκινίζουν, καθώς σκέφτομαι πως για πρώτη φορά θα ήμαστε μόνο οι δυο μας. <<Όμως μην ανησυχείς. Ο Άνταμ θα φροντίσει να φέρει τα ρούχα σου, θα βρεθούμε μαζί του στο αεροδρόμιο>> πιάνει το χέρι μου και τον ακολουθώ προς το ασανσέρ και το λόμπι του ξενοδοχείου. <<Κύριε Κινγκ>> ο παρκαδόρος ανοίγει την πόρτα και έπειτα την δική του για να καθίσει στη θέση του οδηγού. Γυρίζει το κλειδί και η μηχανή παίρνει μπροστά μουγκρίζοντας. 

Οι δρόμοι της Νέας Υόρκης αυτή την στιγμή είναι άδειοι, οπότε μέσα σε μισή ώρα βγαίνουμε στην έξοδο για το αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια, το οποίο είναι ένα από τα τρία μεγαλύτερα αεροδρόμια που εξυπηρετούν την περιοχή του Κουίνς. Ο Μάικλ περνάει την είσοδο και κατευθύνεται στο πίσω μέρος, όπου βλέπω μπροστά μου ένα τεράστιο αεροπλάνο, σε μπεζ και μαύρη απόχρωση. Αυτός ο άνθρωπος τελικά είναι δισεκατομμυριούχος.....