Στις εννέα παρά πέντε στέκομαι μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη και κοιτάζω το αποτέλεσμα, το ασημένιο φόρεμα ακουμπάει το πάτωμα, ενώ το αριστερό μου πόδι είναι εκτεθειμένο από το άνοιγμα που υπάρχει. Έχω αφήσει τα μαλλιά μου να πέφτουν κυματιστά στην πλάτη μου και προσπάθησα να μην βαφτώ πολύ έντονα. Πιάνω την τσάντα, το κινητό μου και βγαίνω προς την κουζίνα και το ασανσέρ. 

Μόλις φτάνω στην είσοδο μια μαύρη λιμουζίνα σταματάει μπροστά και από μέσα βγαίνει ένας υπέρ γοητευτικός Μάικλ. Φοράει μαύρο σμόκιν, ενώ στο αριστερό του χέρι διακρίνω ένα ρολόι καθώς και ένα χρυσό δαχτυλίδι, το οποίο κοσμεί το μικρό του δάχτυλο. Με μια γρήγορη ματιά παρατηρώ το οικόσημο του, μια καρδιά και ένα χέρι να ξεπροβάλει από μέσα της κρατώντας ένα σπαθί, ενώ το M και το K είναι μπλεγμένα μεταξύ τους. 

Τα μάτια του με κοιτάζουν και ένα χαμόγελο απλώνετε στα χείλη του, μου δίνει το χέρι του και το πιάνω χαμογελώντας, ακουμπάει απαλά τα χείλη του πάνω του κάνοντας μου ένα διακριτικό χειροφίλημα. <<Υπέροχη>> λέει δίπλα από το αυτί μου και με βοηθάει να μπω μέσα στο αμάξι, η αλήθεια είναι πως με το που έβαλα το φόρεμα ένοιωσα λες και ήταν φτιαγμένο για μένα. Κάθομαι δίπλα του και τον κοιτάζω, ακουμπάει το χέρι του στο γυμνό μου γόνατο και νοιώθω να ανατριχιάζω. Πως σκατά γίνεται ακόμα και αυτή η μικρή κίνηση του, να μου προκαλεί τόση αναστάτωση. 

Αναρωτιέμαι εάν το ίδιο συμβαίνει και σε αυτόν όταν τον αγγίζω εγώ ή μήπως είναι αλώβητος. Μήπως ο Μάικλ Κινγκ είναι ένα εγωπαθές κάθαρμα, χωρίς συναισθήματα. Όμως η πράξη και τα λόγια του σήμερα μου δείχνουν άλλα. Μου δείχνουν ότι κατά βάθος υπάρχει ο Μάικλ που γνώρισα, ο Μάικλ που ελπίζω να βγει στην επιφάνεια - πριν να είναι αργά και για τους δυο μας. 

Τον ακούω να καθαρίζει τον λαιμό του και γυρίζει προς το μέρος μου, βάζει το χέρι του μέσα στην τσέπη του παντελονιού του και βγάζει ένα μικρό κουτάκι. Τα μάτια μου τρέχουν από το κουτί σε αυτόν και πάλι πίσω, ενώ η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ελπίζω να μην είναι αυτό που φαντάζομαι. <<Αυτό είναι για εσένα>>. 

Μου δίνει το κουτί, αλλά φοβάμαι να το ανοίξω, εν τέλη παίρνω μια ανάσα και σηκώνω το καπάκι και από μέσα αποκαλύπτεται ένα υπέροχο ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια. <<Τι είναι αυτό;>> ρωτάω και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. <<Σου είπα είναι για εσένα, νομίζω ταιριάζει με το φόρεμα>> λέει προσπαθώντας να δείχνει ατάραχος, αλλά μπορώ να δω πως το σώμα του είναι σφιγμένο. <<Μη μου πεις ότι κι αυτά τα είδες και φαντάστηκες πόσο ωραία θα είναι πάνω μου;>>. Μου ρίχνει ένα άγριο βλέμμα και σηκώνω το φρύδι του, <<Όχι Γουέντι, δεν τα είδα. Για την ακρίβεια ανήκουν στην μητέρα μου>>. 

Το στόμα μου ανοίγει διάπλατα και τον κοιτάζω <<Στην μητέρα σου;>> ρωτάω σαν να μην το πιστεύω, γιατί να μου τα δώσει εάν είναι δικά της. <<Ναι, μου τα είχε δώσει, αρκετά χρόνια πριν και απλώς ήταν κλειδωμένα στο χρηματοκιβώτιο μου>> και τα δίνεισε εμένα...

<<Είναι πανέμορφα.... Θα στα επιστέψω μετά το γκαλά, θα τα προσέχω μην ανησυχείς δεν πρόκειται να πάθουν κάτι εγώ...>>. 

<<Φτάσαμε>> ο Μάικλ διακόπτει την λογοδιάρροια μου και ξαφνικά με πιάνει ένα ανεξήγητο άγχος. Είναι η πρώτη φορά που θα πάω σε κάποια κοινωνική εκδήλωση συνοδευόμενη από έναν άνδρα. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο Μάικλ Κινγκ.   

Η λιμουζίνα σταματάει έξω από το Ritz και ο οδηγός ανοίγει την πόρτα, ο Μάικλ βγαίνει και φυσικά απλώνει το χέρι του για να με βοηθήσει να κατέβω. Δεν προλαβαίνω καν να ισιώσω το φόρεμα μου και τα φλας αστράφτουν πάνω μας, καθώς δεκάδες δημοσιογράφοι έρχονται προς το μέρος μας για να τραβήξουν όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούν. Αλίμονο, δεν βλέπεις συχνά αυτό το θέαμα - τον Μάικλ Κινγκ να συνοδεύεται από κάποια...

<<Είστε μαζί;>>

<<Κύριε Κινγκ, διατηρείται σχέση με την δεσποινίδα Σάτον;>>

<<Πείτε μας>>

Χιλιάδες ερωτήσεις μας κατακλύζουν και ο Μάικλ απλώς με τραβάει προς το εσωτερικό του ξενοδοχείου. Σίγουρα αύριο θα διακοσμούμε όλα τα πρωτοσέλιδα των περιοδικών, όμως αυτός μου πρότεινε να τον συνοδεύσω όχι εγώ. Μπαίνουμε στο ασανσέρ αμίλητοι και ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο όπου γίνεται το γκαλά και εννοείται πως όλοι γυρίζουν προς το μέρος μας. Όλοι. Και για κακή μου τύχη ανάμεσα στον κόσμο ξεχωρίζω δυο ανθρώπους, τους γονείς μου. 

Ο άνδρας δίπλα μου δεν διστάζει ούτε ένα λεπτό και αρχίζει αμέσως να διασχίζει την αίθουσα λες και του ανήκει ο χώρος, σαν όλοι οι άλλοι να είναι οι παρείσακτοι εδώ μέσα. <<Oh mon dieu! Τι υπέροχη έκπληξη >> ο Πιέρ μας πλησιάζει έκπληκτος ώστε να μας χαιρετήσει. <<Δεν πίστευα ότι θα ερχόσουν;>>. 

<<Μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, άλλωστε είναι ένα φιλανθρωπικό γκαλά>> σχολιάζει ο Μάικλ και σταματάει έναν διερχόμενο σερβιτόρο για να πιάσει δυο ποτήρια με σαμπάνια. Μου δίνει το ένα και πλησιάζει προς το αυτί μου, <<Μη πιείς πολύ, σε θέλω νηφάλια>> τον κοιτάζω και καταπίνω.<<Εμένα με συγχωρείται επιστέφω σε λίγο>> λέει ο Πιέρ και απομακρύνεται, πίνω μερικές γουλιές βιαστικά, καθώς βλέπω τους γονείς μου να έρχονται προς το μέρος μας. Τέλεια. Τώρα αρχίζει το πάρτι. 

<<Γουέντι τι έκπληξη είναι αυτή, δεν μου είπες ότι θα ερχόσουν στο γκαλά;>> η μητέρα μου με κοιτάζει άγρια και έπειτα γυρίζει προς το Μάικλ. <<Πόσο χαίρομαι που σε ξανά βλέπω>> απλώνει το χέρι της και ο Μάικλ το φιλάει απλά. <<Εγώ φταίω>> κοιτάζω απότομα τον άνδρα δίπλα μου και σηκώνω το φρύδι μου, <<Εγώ της ζήτησα να με συνοδεύσει στο γκαλά, σήμερα το πρωί, μιας και δεν ήξερα εάν θα προλάβαινα να παρευρισκόμουν στο πάρτι>>. Μόλις ο Μάικλ με κάλυψε στην μητέρα μου ή με γελούν τα αυτιά  μου. << Φυσικά ένας μεγαλοεπιχειρηματίας όπως εσύ είναι λογικό να έχει φορτωμένο πρόγραμμα , χαίρομαι όμως που είστε εδώ>>. 

Ο Μάικλ κοιτάζει τον πατέρα μου και τον χαιρετάει τυπικά και αρκετά ψυχρά. Μετά την συμφωνία που είχε συνάψει μαζί του και την οποία μου πέταξε στα μούτρα,  είχα την εντύπωση πως  θα είχαν γίνει κολλητοί. Όμως απ' ότι φαίνεται κάτι τέτοιο δεν ισχύει. <<Τι θα λέγατε μια από αυτές τις ημέρες να δειπνήσουμε όλοι μαζί;>> η μητέρα μου σπάει την σιωπή για να πει το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε. Με κοιτάζει επίμονα λες και εξαρτάτε από εμένα. <<Έχω λίγο δουλειά αυτήν την εβδομάδα... το Σάββατο είναι το πάρτι για την Σάρα Ντίξον>> λέω προσπαθώντας να αποφύγω με όποιον τρόπο μπορώ αυτό το δείπνο. 

<<Θα βρεις κάποιο κενό Γουέντι, ολόκληρη εβδομάδα έχεις μπροστά σου δεν μπορείς να βρεις ένα μεσημέρι, ο Μάικλ είμαι σίγουρη πως ανυπομονεί να γνωρίσει την οικογένεια μας. Επίσης είναι και ένας τρόπος να αφήσουμε στο παρελθόν ότι υπήρχε μέχρι τώρα>>. Ξεροκαταπίνω και προσπαθώ να μην πω κάτι άσχημο, όπως ότι ο τύπος στον οποίο θες να κάνεις το τραπέζι, με παράτησε ένα μήνα πριν το γάμο και τώρα με πηδάει καθημερινά γιατί είμαι Υποτακτική του. 

<<Μάικλ;>> η μητέρα μου κοιτάζει τον άνδρα που στέκετε δίπλα μου, αλλά δεν φαίνεται καθόλου ταραγμένος. <<Τι λέτε να δειπνήσουμε σπίτι μου; Μωρό μου;>> γουρλώνω τα μάτια μου και τον κοιτάζω. Πως με είπε μόλις τώρα. <<Τι λες; θα είναι καλύτερα και θα έχεις χρόνο να δουλέψεις και από το σπίτι;>> πιάνει απαλά το χέρι μου και το σηκώνει στα χείλη του κοιτάζοντας με στα μάτια και θέλω να του χώσω μπουνιά. Όμως το βλέμμα του, με ηρεμεί, κάνει τους παλμούς μου να πέσουν και να πάρω μια ανάσα. <<Ναι...>> λέω σιγανά, ενώ ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. 

<<Τέλεια. Όποτε βρείτε χρόνο περιμένω τηλέφωνο αυτήν ή την επόμενη εβδομάδα>> η μητέρα μου χαμογελάει παλάτια και εγώ πίνω την υπόλοιπη σαμπάνια αρπάζοντας ένα ακόμη ποτήρι από τον σερβιτόρο. Ο Μάικλ μου ρίχνει ένα λοξό βλέμμα, αλλά εν τέλη χαμογελάει διστακτικά. <<Χάρηκα που τα είπαμε, Κριστίν, Έντουαρντ, εμάς μας συγχωρείται πρέπει να χαιρετήσουμε κάποιους γνωστούς>>, το χέρι του Μάικλ με τραβάει μακριά από τους γονείς μου και τον κοιτάζω. <<Από πότε έχουμε εμείς οι δυο γνωστούς;>> ρωτάω κοροϊδευτικά, καθώς προχωράμε προς την άλλη πλευρά της αίθουσας. <<Προτιμούσες να άφηνα την μητέρα σου να συνέχιζε την ανάκριση ή ότι άλλο είχε στο μυαλό της;>>.  

<<Δεν με πειράζει, το απολάμβανα>> σηκώνει το φρύδι του και πίνει λίγο από το ποτήρι του <<Το διαπίστωσα, ειδικά όταν είπε για το δείπνο, μόνο που δεν έφυγες τρέχοντας από την αίθουσα>>. Μαλάκα. <<Κάνεις λάθος, απλώς δεν καταλαβαίνω τον λόγο που πρέπει να δειπνήσουμε όλοι μαζί. Λες και ήμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Δεν έπρεπε να ζητήσεις να γίνει στο σπίτι σου, δεν υπήρχε λόγος>> ο Μάικλ με κοιτάζει και ανασηκώνει το πιγούνι μου. <<Ευκαιρία να συνηθίζεις τον ρόλο σου, μιας και θα γίνεις η μέλλουσα κυρία Κινγκ, μόνη σου με πίεσες να βγει η σχέση μας παρά έξω και να σε παντρευτώ ή μήπως το ξέχασες;>>. Κατεβάζω το χέρι του και πίνω την υπόλοιπη σαμπάνια, <<Όχι δεν το ξέχασα, ισχύει ότι είπα>>.

<<Ωραία, ας απολαύσουμε το πάρτι γιατί μετά έχω να σε πάω κάπου>> συνοφρυώνομαι, καθώς δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις και ειδικά από τον Μάικλ Κινγκ. Παίρνω μια ανάσα και κοιτάζω την αίθουσα προσπαθώντας να χαλαρώσω ενώ απομακρύνομαι από κοντά του για να χαιρετήσω κάποιους γνωστούς μου. 

<<Πραγματικά θα χαρώ πολύ να έρθεις στο πάρτι>> λίγη ώρα αργότερα έχω πιάσει κουβέντα με τον Πιέρ και συζητάμε τόσο για τον δικό του οίκο, όσο και για τον δικό μου. <<Εννοείται Mon amour, δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω για κανέναν λόγο>> χαμογελάω και αισθάνομαι μια έντονη παρουσία πίσω μου. 

<<Μάικλ>> λέει ο Πιέρ και γυρίζω προς το μέρος του, <<Τι λες μωρό μου φεύγουμε;>> καταπίνω καθώς είναι η δεύτερη φορά που με αποκαλεί έτσι δημοσίως, γνέφω καταφατικά και πιάνω την τσάντα μου. <<Μάικλ, Γουέντι πολύ χάρηκα που σας είδα και περισσότερο που είσαστε μαζί. Vous êtes un couple très approprié>>. Ρίχνω μια ματιά προς τον Μάικλ και χαμογελάω ελάχιστα προς τον Πιέρ. <<Τα λέμε στα πάρτι>> αποκρίνομαι, καθώς ο Μάικλ με τραβάει προς το ασανσέρ. 

Στο λόμπι μας περιμένει η λιμουζίνα και ο οδηγός ανοίγει την πόρτα, ώστε να μπούμε μέσα, κάθομαι αναπαυτικά στα δερμάτινα καθίσματα με τον Μάικλ απέναντι μου και τον κοιτάζω <<Λοιπόν που πάμε;>> ρωτάω, καθώς όλο το βράδυ με έχει φάει η περιέργεια να μάθω τι είδους έκπληξη με περιμένει. <<Θα δεις σύντομα, sweetheart, υπομονή>>, το αμάξι ξεκινάει και ακουμπάω το κεφάλι μου πίσω περιμένοντας να ανακαλύψω τον προορισμό μας. 

Κάτι που δεν αργεί να συμβεί, μισή ώρα αργότερα ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο της σιδερένιας πύλης που ανοίγει και ξέρω ακριβώς που βρισκόμαστε. Το αμάξι σταματάει και ο Μάικλ βγαίνει πρώτος δίνοντας μου το χέρι του για να κατέβω. <<Τι κάνουμε εδώ τέτοια ώρα, δεν είναι κλειστό;>> ρωτάω και ένα πονηρό χαμόγελο απλώνετε στα χείλη του. <<Μωρό μου ξεχνάς ότι είμαι ο ιδιοκτήτης. Μπορώ να έρχομαι και να φεύγω ότι ώρα γουστάρω και απόψε θα περάσουμε το βράδυ μας εδώ>>. 

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά καθώς μέχρι τώρα δεν είχαμε κάνει σεξ στην λέσχη και ίσως αυτή την φορά τα πράγματα να είναι διαφορετικά, αυτή την φορά ο καθένας έχει το ρόλο του....