Μάικλ.

8 χρόνια πριν.

Οκτώβριος του 2016.

Η μαύρη λιμουζίνα περνάει τις σιδερένιες πύλες και σταματάει μπροστά από ένα πελώριο μαύρο κτήριο με γυάλινα τζάμια. Ο Άνταμ ανοίγει την πόρτα μου και κατεβαίνω, κουμπώνω το σακάκι μου, παίρνω μια ανάσα και προχωράω με σταθερό βήμα προς την είσοδο. Σταματάω και κοιτάζω κάτω το χρυσό έμβλημα που μοιάζει με το γιν - γιανγκ και μέσα του είναι χαραγμένο το όνομα Hellfire. Αισθάνομαι την ατμόσφαιρά να βαραίνει και τρεις άνδρες έρχονται να σταθούν δίπλα μου. Το μόνο κοινό μας στοιχείο, τα μαύρα κουστούμια μας και η δίψα μας για ηδονή. Αυτό όμως, είναι το απόκτημά μας. Το δικό μας δημιούργημα. 

Τα παπούτσια μας χτυπάνε ρυθμικά στο λευκό μαρμάρινο πάτωμα καθώς προχωράμε προς το εσωτερικό του κτηρίου. Είκοσι πέντε όροφοι. Δέκα από τους οποίους μπορούν να φιλοξενήσουν τις πιο αρρωστημένες και ακραίες φαντασιώσεις μιας μικρής κοινότητας ανθρώπων μου ζουν στον κόσμο του BDSM. Οι άλλοι δέκα παρέχουν υπηρεσίες όπως γυμναστήριο, σπά, αίθουσα εκδηλώσεων, γήπεδο μπάσκετ και πολλά ακόμα, ενώ οι πέντε που βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας εξυπηρετούν άλλου είδους διασκέδασης....

Είναι το έργο τέχνης μας. 

<<Δικό μας>> μονολογεί ο Άλεξ λέγοντας δυνατά τις σκέψεις όλων μας. 

<<Μας αξίζει>> απαντάω και θυμάμαι το πως ξεκινήσαμε πριν από έναν χρόνο, ναι είχαμε χρήματα και μπορούσαμε να κάνουμε ότι μαλακία θέλαμε, όμως αυτό κόστισε σχεδόν εκατό εκατομμύρια δολάρια - δεν τα λες και λίγα. Γνωρίζαμε όμως, πως τα πιο ακριβά πορτοφόλια της Νέας Υόρκης θα σκότωναν για μια θέση στην λίστα εισόδου μας. 

 Όλοι γούσταραν το σεξ, όμως ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έκαναν σεξ με τον τρόπο που πραγματικά ήθελαν. Είτε γιατί η γκόμενα ή ακόμα και οι γυναίκες τους δεν σήκωναν πολλά πολλά, είτε επειδή φοβόντουσαν να πουν αυτά που σκέφτονταν. Εδώ όμως κανένας δεν τους περιορίζει. Μέσα σε αυτούς τους ορόφους υπάρχουν δωμάτια για αρχάριους αλλά και έμπειρους κυρίαρχους ή κυρίαρχες. Δεν κάνουμε διακρίσεις. Δεν κρίνουμε. 

Τα δωμάτια είναι διαμορφωμένα με όλα τα απαραίτητα, από μαστίγια, παιχνίδια, ξύλινους σταυρούς, κλουβιά και φυσικά king size κρεβάτια με ουρανό καθώς και ξύλινες κολώνες με ενσωματωμένες χειροπέδες. Όλα αυτά μπορούσε να τα έχει κανείς, αρκεί να μπει στην λίστα εισόδου μας, πληρώσει το ετήσιο ποσό των είκοσι χιλιάδων δολαρίων, υπογράψει ΣΜΑ και οι άνδρες μας ελέγξουν με προσοχή το παρελθόν τους. 

Φτάνουμε στην υποδοχή και σταματάμε. Πάνω από πενήντα γυναίκες βρίσκονται μπροστά μας. Οι υποτακτικές. Στο κόσμο μας τίποτα δεν είναι δίκαιο, στο Hellfire όμως όλα είναι δίκαια. Οι υποτακτικές έχουν την δική τους φωνή. Εκτός από τον Κυρίαρχο, ο οποίος μπορεί να διαλέξει όποια θέλει, θα πρέπει να τον διαλέξει και αυτή. Η υποταγή είναι θέμα εμπιστοσύνης και επιλογής. 

Οι δικηγόροι μας φρόντισαν να υπάρχουν συμβόλαια με όλα τα όρια, καθώς και όλες τις σεξουαλικές πράξεις, για να αποκτήσει κάποιος υποτακτική θα πρέπει να το υπογράψουν και οι δυο. Όλα νόμιμα χωρίς κενά, χωρίς απερισκεψίες. 

<<Κύριε>> η Τζωρτζίνα μας πλησιάζει, τα μαύρα μαλλιά της φτάνουν μέχρι τον ώμο, εκεί που ξεκινάει το ασορτί κουστούμι της. Την είχαμε διαλέξει για την υποδοχή και απ' ότι φαίνεται ταιριάζει μια χαρά. 

<<Ελέγξατε το ιστορικό τους;>> την ρωτάει ο Σεμπάστιαν και η κοπέλα καταπίνει από τον κοφτό τόνο του. <<Φυσικά κύριε Κάρτερ όλες είναι εντάξει, απλώς μερικές δεν έχουν εμπειρία>> είχαμε προνοήσει και για αυτό. Οι αρχάριοι θα πήγαιναν μαζί, δεν θέλαμε να τρομάξουν, ούτε σπάσουν τα συμβόλαια τους, καθώς σίγουρα ένας έμπειρος Κυρίαρχος δεν θα έχει την υπομονή να εκπαιδεύσει μια νέα υποτακτική. <<Σε ευχαριστούμε Τζωρτζίνα μπορείς να πηγαίνεις στην θέση σου>> λέω και η κοπέλα γυρίζει πίσω στον χρυσό μαρμάρινο πάγκο της ρεσεψιόν. 

Ακριβώς απέναντι από την ρεσεψιόν είναι τα ασανσέρ και δεξιά ο χώρος όπου βρίσκονται όλοι οι Κυρίαρχοι. Σερβιτόροι περνάνε ανάμεσα τους με δίσκους γεμάτους από σαμπάνια και αυτοί πρόθυμοι απολαμβάνουν την χλιδή.

Ξεκινάμε να προχωράμε προς το μέρος τους, πλούσιοι, διάσημοι, πολιτικοί.... όλοι οι καλοί χωράνε. Πιάνουμε από ένα ποτήρι σαμπάνια και τσουγκρίζουμε <<Στην υγειά μας>> λέω πρώτος και τους βλέπω να χαμογελάνε. <<Στην νέα μας επιχείρηση>> μπορεί το κλαμπ να είναι ένα μέρος ηδονής αλλά εκτός από άνδρες ήμαστε και επιχειρηματίες και σκοπός μας είναι να βγάλουμε εκατομμύρια....

Ο Χώρος γεμίζει από γυναίκες που στα χέρια τους φοράνε από ένα βραχιόλι, το κόκκινο συμβολίζει την χρόνια εμπειρία, ενώ το μπλε τις αρχάριες, το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες. Έχουν ένα αντίστοιχο μαντίλι στο πέτο τους. 

Χαμογελάμε καθώς βλέπουμε αμέσως άνδρες και γυναίκες να πιάνουν συζήτηση, τα πάντα δουλεύουν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Ξαφνικά νοιώθω κάτι να ακουμπάει την πλάτη μου, το ίδιο και του Σεμπάστιαν με τον Αντρέι, κοιταζόμαστε και γυρίζουμε και οι τέσσερις προς τα πίσω.    

Μια ξανθιά γυναίκα γύρω στο 1.65 με μπλε μάτια στέκετε απέναντι μας και τα μάγουλα της έχουν κοκκινίσει. Προφανώς παραπάτησε. Παρατηρώ το μπλε βραχιόλι της στο δεξί χέρι της και ρίχνω ένα βλέμμα στους υπόλοιπους δίπλα μου, δεν χρειάζεται να μιλήσουν, ξέρω ακριβώς τι σκέφτονται. Τα μάγουλα της κοκκινίζουν περισσότερο, αν κρίνω από το σώμα της δεν είναι μεγαλύτερη από είκοσι χρονών. Κοιτάζω την μελαχρινή φίλη της που στέκετε πίσω της μαρμαρωμένη, όμως σε αντίθεση με την κοπέλα μπροστά μας αυτή έχει κόκκινο βραχιόλι. 

<<Συ... συγνώμη...>> μουρμουρίζει ντροπαλά και αισθάνομαι το αίμα στις φλέβες μου να κυλάει πιο γρήγορα. Αθώα, ντροπαλή και αρχάρια. Το τρίπτυχο που μπορεί να βάλει φωτιά σε όλους μας. Εμείς όμως έχουμε θέσει αυτούς τους κανόνες για να τους ακολουθούμε, δεν έχει περάσει ούτε μια ώρα, από την στιγμή που άνοιξε το κλαμπ, δεν μπορούμε να πατήσουμε τον κυριότερο όρο που πρέπει να ακολουθούν όλοι. 

Τα μάτια των φίλων μου στενεύουν, γαμώτο αυτό θα είναι δύσκολο. 

<<Συγχωρέστε την φίλη μου>> η μελαχρινή κοπέλα πιάνει την κοπέλα της από το μπράτσο και την ταρακουνάει ελάχιστα, προφανώς είναι χαμένη στις σκέψεις τις και σίγουρα εμείς βρισκόμαστε μέσα σε αυτές. <<Αλεξάνδρα>> επιμένει η φίλη της και επιτέλους η κοπέλα ξυπνάει από το λήθαργο. <<Με συγχωρείται παραπάτησα...>> απολογείται ντροπαλά, <<Το όνομα σου;>> η κοπέλα ανοιγοκλείνει τα μάτια της κοιτάζοντας τον Σεμπάστιαν, ο οποίος φαίνεται να το διασκεδάζει, <<Εκτός κι αν δεν έχεις;>> συμπληρώνει ο Αντρέι δίπλα μας και την βλέπω να γίνεται σαν παντζάρι. 

<<Αλεξάνδρα... Αλεξάνδρα Φρέι>> λέει με πιο σταθερή φωνή αυτή την φορά. Το βλέμμα μου συναντιέται με των υπολοίπων και βλέπω την ηδονή να φουντώνει μέσα τους, αλλά ποτέ δεν χάναμε τον έλεγχο. Για καμία. <<Καλά να περάσεις Αλεξάνδρα και φρόντισε να είσαι πιο προσεκτική>> λέω και την βλέπω να καταπίνει, ενώ η φίλη της την τραβάει μακριά μας. 

Ακούω τον Σεμπάστιαν να ξεφυσάει και με κοιτάζει άγρια <<Τι ;>> ρωτάω κοφτά. <<Θα μπορούσαμε να παίξουμε;>> ο Αντρέι με τον Άλεξ του ρίχνουν ένα πονηρό βλέμμα <<Ξεχνάς τον κανόνα που βάλαμε οι ίδιοι. Ήμαστε έμπειροι, άρα παίρνουμε μόνο τις έμπειρες για υποτακτικές. Η φίλη της είναι μια χαρά>>, λέω σοβαρά. 

<<Οι κανόνες είναι για σπάνε>> η φωνή του Αντρέι ακούγετε συριχτή και τον κοιτάζω άγρια <<Οι κανόνες είναι κανόνες, εάν γουστάρεις όργιο πάρε άλλη>>. 

<<Τι πλάκα θα είχε τότε;>> συμπληρώνει ο Άλεξ και βλέπω πως το παιχνίδι βγαίνει εκτός ελέγχου. <<Είπαμε να φτιάξουμε μια επιχείρηση, όχι να την διαλύσουμε από την πρώτη μέρα, εάν έχεις καύλες βρες κάποια έμπειρη>> κοιτάζονται μεταξύ τους και βλέπω την φωτιά να καίει μέσα τους. Ο Σεμπάστιαν σηκώνει το ποτήρι πίνει την υπόλοιπη σαμπάνια και το αφήνει σε έναν από τους διερχόμενους σερβιτόρους. <<Καλή διασκέδαση>> μονολογεί και προχωράει μέσα στο πλήθος.  

Όσο κι αν αγαπώ τους φίλους μου, ο Σεμπάστιαν είναι ο πιο δύσκολος, δύσκολα ελέγχεται και δύσκολα εντυπωσιάζεται. Το κακό με αυτόν είναι ότι ήμαστε ίδιοι. Δεν μας νοιάζει εάν η γκόμενα είναι δεκαοχτώ ή πενήντα οκτώ, αρκεί να γαμάει καλά. Όσο πιο μικρή όμως, τόσο πιο στενή και η αίσθηση είναι πάντα τόσο ωραία. Αισθάνομαι το πούτσο μου να σκληραίνει, χρειάζομαι επειγόντως μια καινούργια υποτακτική. Όλοι μας χρειαζόμαστε κάποια απόψε. Πρέπει να γιορτάσουμε την επιτυχία μας. Ίσως μπορούμε να μοιραστούμε κάποια έμπειρη.... πιάνω ένα ακόμη ποτήρι με σαμπάνια και περιπλανιέμαι μέσα στον χώρο ψάχνοντας να βρω την κατάλληλη. 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΦΡΕΙ