<<Καλημέρα>> περνάω την είσοδο της εταιρίας μου και σταματάω μπροστά στην Στέλλα <<Καλημέρα Γουέντι>> χαμογελάει και σηκώνει τα μάτια της από τον υπολογιστή. <<Μόλις μου έστειλαν τις φωτογραφίες της Σάρα, πήγαν όλα τέλεια>> συμπληρώνει. Να και κάτι που πάει τέλεια. <<Ωραία, ας ξεκινήσουν την επεξεργασία, στειλ' τες μου στο μέιλ ώστε να τις δω. Επίσης ψάξε να βρεις την καλύτερη εταιρία σεκιούριτι του Μανχάταν, θέλω να τοποθετήσω στο διαμέρισμα μου τελευταίας τεχνολογίας κάμερες και συναγερμό. Μόλις τους βρεις κλείσε ένα ραντεβού για τοποθέτηση όσο πιο γρήγορα μπορούν, ακόμα και αύριο>>. 

Η Στέλλα με κοιτάζει και συνοφρυώνεται, <<Όλα καλά; σε βλέπω κάπως;>> ρωτάει και βγάζω τα γυαλιά ηλίου μου αποκαλύπτοντας τους μαύρους κύκλους που διακοσμούν το κάτω μέρος των ματιών μου, <<Όχι, τίποτα δεν είναι καλά, αλλά θα γίνουν>> απαντάω κοφτά και προχωράω προς το γραφείο μου. Με το ζόρι κατάφερα να κοιμηθώ μία ώρα, καθώς ξυπνούσα κάθε πέντε λεπτά με την σκέψη ότι μπορεί να ξανά έρθει ο τύπος και κανένας από τους άνδρες της ασφάλειας δεν θα μπορούσε να με προστατεύσει, μιας και δεν με πίστευαν καν, ότι κάποιος είχε διαρρήξει την μπαλκονόπορτα. 

Αφήνω την τσάντα μου στο γραφείο μου και πίνω μερικές γουλιές από τον καφέ που βρίσκετε πάνω του.  Ανοίγω τον υπολογιστή μου και ξεκινάω να κοιτάζω την φωτογράφηση της Σάρα. Πράγματι η Στέλλα είχε δίκιο, είναι υπέροχη, κοιτάζω κάποιες λήψεις που έχει τα μάτια της κλειστά και χαμογελάει, μοιάζει χαμένη στις σκέψεις της. Επιλέγω μερικές που θεωρώ ιδανικές, ώστε να κοσμήσουν τις πόλεις με γιγαντοαφίσες, ενώ άλλες, όπως είναι η τελευταία, στην οποία είναι εντελώς γυμνή, μπροστά στο φακό, κρύβοντας με τα χέρια της τα επίμαχα σημεία του κορμιού της, θα γίνουν μια πολύ ωραία πριβέ συλλογή. Όποιος διαθέσει τα περισσότερα θα καταφέρει να την αποκτήσει. 

Ένα σιγανό χτύπημα στην πόρτα με κάνει να σηκώσω τα μάτια μου από την οθόνη, <<Παρακαλώ>> βλέπω την Στέλλα να έρχεται μέσα και σηκώνω την κούπα μου για να πιώ μερικές γουλιές καφέ. <<Λοιπόν η φωτογράφιση είναι τέλεια, θα σου στείλω τις λήψεις που μου άρεσαν περισσότερο, μίλα και με τον Έντι, εάν συμφωνεί και αυτός με αυτές τις φωτογραφίες προχωρήσετε και υπάρχουν μερικές που θέλω να γίνουν πριβέ συλλογή>> η Στέλλα σημειώνει όσα λέω και στο τέλος χαμογελάει ελαφρά. <<Τέλεια θα του τηλεφωνήσω αμέσως. Α! σου βρήκα την κατάλληλη εταιρία σεκιούριτι, επίσης είχε και κορυφαίες αξιολογήσεις>>. 

Την κοιτάζω και χαμογελάω με το πόσο αποτελεσματική είναι, <<Και θα μπορέσουν να έρθουν αύριο;>> ρωτάω, ένα βράδυ είναι θα περάσει. <<Τους μίλησα και μου είπαν ότι μπορούν απόψε κιόλας>>, συνοφρυώνομαι, καθώς δεν μπορώ να καταλάβω πως μια εταιρία με κορυφαίες αξιολογήσεις, η οποία λογικά έχει φορτωμένο πρόγραμμα, είναι διαθέσιμη σήμερα, βέβαια ίσως διαθέτει πολύ προσωπικό. <<Τέλεια, ειδοποίησε τους πως θα βρίσκομαι σπίτι μου μετά τις επτά, πρώτα πρέπει να περάσω από την μητέρα μου>> η Στέλλα μου ρίχνει ένα συμπονετικό βλέμμα και αναστενάζει. <<Μην ανησυχείς θα τους ενημερώσω>> βγαίνει από το γραφείο μου και εγώ επιστρέφω στην δουλειά μου. 

Εκτός από την Σάρα που είναι το βασικό μας μοντέλο υπάρχουν κι άλλα και πρέπει να διευθετήσω ένα σωρό υποθέσεις, καθώς σε έναν μήνα θα γίνει το πάρτι με την ανακοίνωση του ονόματός της και όλα πρέπει να είναι τέλεια.

Δέκα λεπτά μετά τις πέντε παρκάρω στο γκαράζ του πατρικού μου, μπαίνω στο ασανσέρ και ανεβαίνω μέχρι τον εβδομηκοστό πέμπτο όροφο. Οι πόρτες ανοίγουν και η Νίκη με υποδέχεται όπως πάντα, <<Καλώς ήρθες κοπέλα μου>> με αγκαλιάζει απαλά και χαμογελάω, την προσπερνάω και βρίσκω την μητέρα μου να κάθετε στον καναπέ του σαλονιού. <<Καφέ;>> ρωτάει η Νίκη πίσω μου και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου πριν χαιρετήσω την μητέρα μου. 

Κάθομαι απέναντι της και με κοιτάζει <<Πως πάει η δουλειά;>> ρωτάει μπαίνοντας στο ψητό κατευθείαν, ενώ πίνει λίγο από το τσάι της, <<Μια χαρά, όπως σου είπε η Σάρα Ντίξον θα είναι το μοντέλο του οίκου μας και χθες πραγματοποιήθηκε η φωτογράφιση, σε ένα μήνα θα ανακοινώσουμε και επίσημα το όνομα της σε ένα πάρτι που θα διοργανώσω εδώ στην Νέα Υόρκη>> απαντάω γεμάτη ενθουσιασμό. Η Νίκη αφήνει τον καφέ μου πάνω στο μικρό τραπεζάκι και φεύγει αθόρυβα. <<Χαίρομαι, τουλάχιστον ελπίζω να βγάζεις αρκετά χρήματα>>, φυσικά. Αυτό ήταν για την μητέρα μου το πιο σημαντικό. <<Αρκετά, μην ανησυχείς μαμά, μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου>> λέω και αναστενάζει, <<Γουέντι σε έναν μήνα γίνεσαι τριάντα, ο καιρός περνάει και πίστεψε με κάθε άνδρας θέλει δίπλα του μια νέα γυναίκα - τουλάχιστον στην αρχή της σχέσης τους>> και μόλις ξεκίνησε το παραλήρημά. Για αυτό δεν θέλω να έρχομαι εδώ. 

<<Ωραία και τι προτείνεις να κάνω να μπω στην φορμόλη;>> λέω ειρωνικά και με κοιτάζει άγρια <<Όχι κάτι πιο ρεαλιστικό. Να βρεις άνδρα. Να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, περνάει ο καιρός Γουέντι. Έκανες το καπρίτσιο σου με τον οίκο μόδας, τώρα ήρθε η στιγμή να σοβαρευτείς>>. Καπρίτσιο. Παίρνω βαθιές ανάσες προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου, <<Η εταιρία μου πάει μια χαρά μαμά και επίσης δεν βρίσκεις τον κατάλληλο άνδρα μέσα σε μια μέρα, είμαι νέα ακόμα, όσο για τα παιδιά ίσως να μην θέλει ο σύζυγος μου να κάνουμε>>. Την εκνευρίζω και το ξέρω, αλλά το ίδιο κάνει και αυτή σε εμένα. Δεν είχα θέμα με το γάμο και τα παιδιά και τα δυο μου άρεσαν και πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά με τον σωστό άνθρωπο. Και δυστυχώς δεν μπορείς να τον βρεις από την μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται καιρός και χρόνος, κάτι που εγώ δεν διαθέτω ειδικά με την δουλειά μου.  

<<Παραβλέπω το γεγονός πως μου λες ότι μπορεί να μην κάνεις παιδιά και συνεχίζω, υπάρχουν εξαίρετοι νέοι στους κύκλους μας - όσοι έχουν μείνει ακόμα ανύπαντροι δηλαδή. Υπάρχουν όμως πολλοί, βρες έναν, βγες μαζί του και θα δεις πως σε λίγο διάστημα θα κανονίζεται τον γάμο σας>>. Δεν καταλαβαίνω αυτή την μανία της με τον γάμο, μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να βρω κάποιον, την τελευταία φορά που βγήκα με έναν άνδρα εξαφανίστηκε την επόμενη ημέρα. Εάν της πω κάτι τέτοιο, θα ρίξει το φταίξιμο όλο σε εμένα, θα πει ότι κάτι έκανα εγώ και ήδη έχω αρκετές ανασφάλειες από μόνη μου, δεν χρειάζομαι και την μητέρα μου για να τις ενισχύσει.

<<Εγώ δεν βλέπω πολλούς, απορώ που τους βλέπεις εσύ, όλοι τους είναι άξεστοι, φαντασμένοι και κακομαθημένα πλουσιόπαιδα>> λέω κοφτά και πίνω τον υπόλοιπο καφέ μου. Κουνάει αγανακτισμένη το κεφάλι της <<Άνοιξε τα μάτια σου Γουέντι και κοίτα γύρω σου>>, γελάω σιγανά, καθώς σε λίγο θα μου πει πως υπάρχει κάποιος που με θέλει και δεν του δίνω σημασία <<Για να δω ποιον; Δεν υπάρχει κανείς μαμά>>. 

<<Υπάρχει>> επιμένει και ξεφυσάω, <<Ποιος;>> ρωτάω έντονα και είμαι ένα τσακ πριν χάσω την υπομονή μου, <<Ο Μάικλ Κινγκ>>. Αποκλείεται, δεν είπε το όνομα του. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και νοιώθω οργή να κυλάει στις φλέβες μου <<Δεν σοβαρολογείς. Αυτός με παράτησε πριν από ενάμιση χρόνο, έναν μήνα πριν τον γάμο μας, επειδή αποφάσισε πως δεν ταιριάζαμε και τώρα μου λες ότι με θέλει>>. Η φωνή μου ακούγετε μέσα στο σαλόνι, αλλά δεν με νοιάζει είμαι έξαλλη. <<Για πιο λόγο πιστεύεις πως θα ερχόταν στο πάρτι σου, ίσως το μετάνιωσε, το σκέφτηκε καλύτερα και είδε πως δεν μπορεί να βρει κάποια καλύτερη οικογένεια από την δική μας. Άσε που είναι και ένας από τους άλλους δυο συνιδρυτές του ιδρύματος μας, τι καλύτερο από αυτό>>. 

Σηκώνομαι όρθια απότομα, δεν αντέχω να ακούσω κι άλλες τέτοιες βλακείες. <<Ξέχνα το. Δεν θέλω να τον βλέπω μπροστά μου. Φεύγω περιμένω μια εταιρία σεκιούριτι σπίτι μου>> συνοφρυώνεται και με κοιτάζει, <<Γιατί τι έγινε;>> ρωτάει και πιάνω την τσάντα μου, <<Τίποτα, απλώς θέλω να ασφαλίσω το σπίτι μου>> απαντάω άγρια, δεν έχω όρεξη να της δώσω περαιτέρω εξηγήσεις. <<Φυσικά το σπίτι μας εδώ δεν σου άρεσε, ήθελες να μείνεις μόνη σου, σε μια περιοχή που ποιος ξέρει τι άτομα συχνάζουν>>.

<<Μαμά μένω μόλις είκοσι λεπτά μακριά από εδώ, επειδή το διαμέρισμα μου δεν έχει θέα στο Σέντραλ Πάρκ δεν σημαίνει πως δεν είναι καλό ή ότι μένω σε κάποια κακόφημη γειτονιά. Εάν έκανες ποτέ τον κόπο να με επισκεφτείς θα το διαπίστωνες και μόνη σου. Καλό βράδυ>> λέω απότομα και προχωράω γοργά προς το ασανσέρ, βλέπω την Νίκη να έρχεται προς το μέρος μου, αλλά πατάω το κουμπί του γκαράζ πριν φτάσει κοντά μου και οι πόρτες κλείνουν. Θεέ μου, αυτή η γυναίκα είναι τόσο εκνευριστική. Μπαίνω στο αμάξι μου και ξεκινάω για το διαμέρισμα μου, προλαβαίνω να κάνω ένα ντουζ να χαλαρώσω από τα νεύρα μου πριν έρθει το συνεργείο.

Την ώρα που φοράω το λεπτό τοπάκι μου ακούω το ασανσέρ να ανεβαίνει, βγαίνω από το υπνοδωμάτιο και προχωράω μέχρι την κουζίνα. Μόλις ανοίγουν οι πόρτες πέντε άνδρες μπαίνουν μέσα κρατώντας στα χέρια του βαλίτσες με εργαλεία και φοράνε φόρμες εργασίας. <<Δεσποινίς Σάτον>> ένας απ' όλους έρχεται μπροστά και μου δίνει το χέρι το,υ <<Μιλήσαμε με την γραμματέα σας προηγουμένως είμαι ο Έρικ επικεφαλής της ομάδας>> λέει και απλώνει το χέρι του, το πιάνω ευγενικά και τον χαιρετάω. <<Σας ευχαριστώ για την άμεση εξυπηρέτηση>> πραγματικά τους είμαι ευγνώμον, θα κοιμηθώ χωρίς άγχος.

<<Η King security είναι μια από τις καλύτερες εταιρίες και πάντα προσφέρουμε άψογη εξυπηρέτηση σε όλους τους πελάτες μας. Μην ανησυχείτε σε δυο ώρες θα έχουμε τελειώσει>> κοιτάζω τον άνδρα και καταπίνω. <<Είπατε πως η εταιρία που δουλεύεται λέγετε King security προφανώς πρόκειται για  κάποιο λογοπαίγνιο;>> ρωτάω και ελπίζω να βγω αληθινή. <<Όχι η εταιρία ανήκει στον κύριο Μάικλ Κινγκ>>. Όχι που δεν θα του άνηκε. Το σύμπαν μου κάνει πλάκα. 

Καθαρίζω τον λαιμό μου και παραμερίζω για να περάσουν, δεν μπορώ να ασχοληθώ αυτή την στιγμή με το γεγονός, πως η Στέλλα βρήκε απ' όλες τις εταιρίες σεκιούριτι του Μανχάταν, αυτή που ανήκει στον Μάικλ. Αν είναι δυνατόν! Όμως θυμάμαι πως μου είπε ότι έχει κορυφαίες αξιολογήσεις, οπότε θεωρητικά θα κάνουν καλή δουλειά και αφού μέσα σε δυο ώρες θα έχουν τελειώσει δεν με πολύ νοιάζει. Κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ και τους αφήνω να κάνουν την δουλειά τους, βγάζουν διάφορα εργαλεία και ξεκινάνε να τοποθετούν τις κάμερες και τον συναγερμό σε ολόκληρο το σπίτι, μέσα και έξω. 

Πιάνω το κινητό μου και χαζεύω στο σόσιαλ, σε δυο ώρες θα είμαι ασφαλής, σε δυο ώρες δεν θα μπορεί να μπει κάποιος μέσα στο σπίτι χωρίς να τον δω ή να χτυπήσει ο συναγερμός, χαμογελάω και κάθομαι πίσω αναπαυτικά.