<<Καλή συνέχεια κύριε>> οι δυο πιλότοι μας αποχαιρετούν καθώς κατεβαίνουμε στο αεροδρόμιο του Άσπεν και ο Άνταμ κουβαλάει τις βαλίτσες μας μέχρι το μαύρο Suv, που βρίσκετε παρκαρισμένο απ' έξω. Είναι λίγο μετά τις οκτώ το πρωί και ο ουρανός απλώνετε γαλανός από πάνω μας. Ο Άνταμ ανοίγει τις πίσω πόρτες και με βοηθάει να καθίσω στα μαύρα, δερμάτινα καθίσματα του αυτοκινήτου. <<Δυστυχώς αυτή την εποχή δεν υπάρχει καθόλου χιόνι>> χαμογελάω στον Μάικλ που κάθετε δίπλα μου και γυρίζω προς το μέρος του. <<Δεν πειράζει, το Άσπεν είναι υπέροχο όλες τις εποχές, ακόμα και χωρίς χιόνι. Άσε που το έχω βαρεθεί, έχουν και οι γονείς μου ένα σπίτι εδώ και ειδικά όταν ήμουν μικρότερη, κάθε Χριστούγεννα ερχόμουν εδώ μαζί τους, για να περάσουμε τις γιορτές>>

Ο Μάικλ με κοιτάζει και χαμογελάει ελάχιστα <<Αλήθεια, εμείς πάλι σπάνια ερχόμασταν. Για κάποιο λόγο ο πατέρας μου απεχθάνεται αυτό το μέρος, απορώ γιατί αγόρασε εξαρχής και το σπίτι>> σχολιάζει ο Μάικλ και ανασηκώνω τους ώμους μου. Δεν έχει τύχει να γνωρίσω μέχρι τώρα από κοντά τους γονείς του, όμως έχω διαβάσει δημοσιεύματα για αυτούς, ειδικά για την μητέρα του, την οποία πάντα χαρακτήριζαν, ως καλλονή. Ο Άνταμ βάζει μπροστά το αμάξι και βγαίνει από τον χώρο του αεροδρομίου κατευθυνόμενος προς την CO-82 E και έπειτα ανεβαίνει προς τον Owl Creek Rd. 

Μόλις πέντε λεπτά μετά περνάμε την ξύλινη είσοδο και διακρίνω ένα τεράστιο σπίτι περικυκλωμένο από πεύκα και πανύψηλα παράθυρα γύρω του. Ουάου. Πραγματικά το χειμώνα πρέπει να είναι μαγευτικά εδώ. Ο Μάικλ κατεβαίνει και μου δίνει το χέρι του οδηγώντας με προς την είσοδο του πέτρινου σπιτιού και μπορώ να διακρίνω άνετε το εσωτερικό του από τις πελώριες τζαμαρίες. Ανοίγει την είσοδο και παραμερίζει για να περάσω πρώτη στο εσωτερικό του και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι η πολύ μεγάλη σιδερένια σκάλα, που αιωρείται πάνω από το σαλόνι. Καναπέδες και έπιπλα σε μπεζ και καφέ αποχρώσεις βρίσκονται μέσα στον χώρο και φυσικά ένα τεράστιο πέτρινο τζάκι, που σου προσφέρει άπλετη θέα προς τον εξωτερικό χώρο. 

<<Μάικλ το σπίτι είναι υπέροχο...>> μουρμουρίζω και χαμογελάει απαλά, <<Εγώ δεν θα μπορούσα να ξεκολλήσω από εδώ>> συμπληρώνω, πως είναι δυνατόν να μην αρέσει στον πατέρα του ένα τέτοιο σπίτι. <<Στα δεξιά είναι η κουζίνα, πάνω τα υπνοδωμάτια και στον κάτω όροφο υπάρχει το κελάρι, ένα σαλόνι και γυμναστήριο>> ακούω τον Μάικλ να μιλάει μαγεμένη. <<Έχω φροντίσει να υπάρχει μια γυναίκα που θα μαγειρεύει για εμάς αυτές τις μέρες, μπορείς να την ζητήσεις ότι θέλεις>>. 

<<Τι άλλο να θέλω;>> ρωτάω και συνεχίζει να χαμογελάει, <<Ότι θέλεις sweetheart. Τι λες να πάμε στην πόλη, ξέρω ένα πολύ ωραίο εστιατόριο για να φάμε το μεσημέρι;>>, τον πλησιάζω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. <<Είναι υπέροχα. Δεν ξέρω ποιος είσαι και τι έκανες στον Μάικλ, αλλά σε ευχαριστώ. Είχα ανάγκη λίγη ξεκούραση και όλα αυτά είναι... υπέρ αρκετά...>> πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου και μου δίνει ένα απαλό φιλί. <<Τα πάντα για την μέλλουσα κυρία Κινγκ>> σηκώνω το φρύδι μου και του χώνω μια αγκωνιά, ενώ απομακρύνομαι από κοντά του, ώστε να ανέβω στον δεύτερο όροφο, με αυτόν να με ακολουθεί.

<<Εδώ>> μου κάνει νόημα να ανοίξω την ξύλινη πόρτα και μπαίνω στο κύριο υπνοδωμάτιο του σπιτιού. Ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι με λευκά σεντόνια βρίσκετε στο κέντρο του χώρου, ενώ απέναντι του υπάρχει ένα σβηστό τζάκι και φυσικά τζαμαρία με απέραντη θέα προς το βουνό. <<Το μπάνιο είναι απέναντι και η ντουλάπα - δωμάτιο ακριβώς δίπλα>> ο Μάικλ φέρνει τις βαλίτσες μας μέσα και τις αφήνει δίπλα από το κρεβάτι. 

Διαλέγω από την βαλίτσα μου ένα μπλε σκούρο, μίντι φόρεμα με σχίσιμο στο αριστερό μου πόδι και τα μαύρα πέδιλα μου. Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τον Μάικλ να ντύνετε μέσα στην ντουλάπα - δωμάτιο και μπορώ να δω ξεκάθαρα την μυώδη πλάτη του. Τραβάω το βλέμμα μου και μπαίνω στο μπάνιο για να φτιάξω τα μαλλιά μου, ενώ κάνω ένα απαλό, γήινο μακιγιάζ. Αισθάνομαι τον Μάικλ πίσω μου και σηκώνω το κεφάλι μου συναντώντας τα μάτια του, μέσα από τον καθρέφτη, παραμερίζει τα μαλλιά μου και αφήνει ένα απαλό φιλί στον αυχένα μου. Πιάνω τα καλλυντικά μου και ανοίγω το συρτάρι, ώστε να τα τοποθετήσω μέσα, αλλά σταματάω, καθώς ένα λευκό κουτάκι υπάρχει εκεί. 

Κοιτάζω τον Μάικλ, ο οποίος και αυτός με την σειρά του συνοφρυώνετε, το πιάνω στα χέρια μου και του το δίνω. Ανοίγει το καπάκι και αποκαλύπτετε ένα διαμαντένιο βραχιόλι, από το ύφος του καταλαβαίνω πως δεν έχει ιδέα για πιο λόγο, κάτι τέτοιο μπορεί να βρίσκετε εδώ μέσα, ξεχασμένο....

<<Είναι πολύ ωραίο>> λέω καθώς ο Μάικλ το επεξεργάζεται <<Ναι...>> μουρμουρίζει σιγανά. <<Της μητέρας σου;>> ρωτάω στον ίδιο τόνο. <<Ναι... αυτό συνήθιζε να είναι το δωμάτιο τους όταν ερχόμασταν. Ίσως για κάποιο λόγο το άφησε εδώ...>> λέει ο Μάικλ και για πρώτη φορά τον ακούω να μην είναι σίγουρος για ότι λέει. Κλείνει το κουτάκι με μια κίνηση και το βάζει ξανά στην θέση του, <<Πάμε>> η φωνή του πλέον έχει επιστρέψει ξανά στα φυσιολογικά και τον ακολουθώ προς τον διάδρομο και τον κάτω όροφο. 

Ο Άνταμ όπως πάντα βρίσκετε στην θέση του και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, ο Μάικλ κάθετε δίπλα μου και ξεκινάμε για το κέντρο του Άσπεν. Μπορεί να μην έχει χιόνι, όμως το Άσπεν παραμένει εκπληκτικό ακόμα και χωρίς αυτό, ο υπάλληλος του εστιατορίου ανοίγει την πόρτα μου και ο Μάικλ κάνει τον κύκλο, ώστε να έρθει δίπλα μου, απλώνει το χέρι του και το πιάνω απαλά. Χαμογελάει και με οδηγεί προς το εσωτερικό του μαγαζιού. 

Το εστιατόριο είναι πολυτελές, με βελούδινες καρέκλες και μικρά ρομαντικά τραπεζάκια, αλλά και μεγαλύτερα, ενώ από το ταβάνι κρέμονται κρυστάλλινοι πολυέλαιοι. Ο υπάλληλος μας οδηγεί προς το εσωτερικό και ένα μικρό τραπέζι, ο Μάικλ τραβάει την καρέκλα μου και κάθομαι αναπαυτικά με αυτόν απέναντι μου. Ο άνδρας φεύγει στην θέση του έρχεται ένας σερβιτόρος, ώστε να μας δώσει τους καταλόγους <<Κρασί λευκό, κόκκινο;>> ρωτάει ευγενικά και κοιτάζω τον Μάικλ, <<Ένα Morlet "Ma Princesse" Chardonnay>> η φωνή του ακούγετε σταθερή και δεν κοιτάζει καν τον κατάλογο. 

Ο άνδρας αποχωρεί αμέσως για να φέρει το κρασί και στην συνέχεια τα φαγητά που του ζητήσαμε. Ο Μάικλ σηκώνει το ποτήρι του και το τσουγκρίζει απαλά με το δικό μου, <<Στην υγειά σας δεσποινίς Σάτον>> χαμογελάω και πίνω μερικές γουλιές απολαμβάνοντας την υπέροχη γεύση του κρασιού. <<Μακάρι όλοι να είχαν έναν Κυρίαρχο σαν και εσάς>> λέω κοροϊδευτικά και το ύφος του σκοτεινιάζει. <<Δεν σε έφερα μέχρι εδώ επειδή είσαι Υποτακτική μου Γουέντι, σε έφερα γιατί ήθελα να περάσουμε λίγες μέρες μόνοι μας, ώστε να ξεκουραστούμε και για να ξέρεις δεν έχω πάει καμία από τις Υποτακτικές μου ποτέ διακοπές. Πόσο μάλλον σε ένα από τα σπίτια της οικογένειας μου. Άλλη μια πρώτη φορά μαζί σας δεσποινίς>> λέει υπονοώντας στο τέλος το σεξ που κάναμε εν ώρα πτήσης, όμως εγώ τον κοιτάζω άναυδη, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν έχει πάει ποτέ με καμία άλλη Υποτακτική διακοπές. 

Πάω να μιλήσω, όμως ο σερβιτόρος εμφανίζετε με τα φαγητά αφήνοντας τα μπροστά μας και αποχωρεί, πίνω λίγο από το κρασί και ο Μάικλ με κοιτάζει <<Φάε Γουέντι, μπορεί να μην σε έφερα στο Άσπεν ως Υποτακτική μου, αλλά ένας από τους κανόνες είναι το να τρως σωστά>> αναστενάζω και πιάνω το πιρούνι μου δοκιμάζοντας μια μπουκιά από το φιλέτο μοσχάρι που βρίσκετε μπροστά μου.  Υπέροχο. Κοιτάζω τον Μάικλ απέναντι μου, ο οποίος μου κάνει νόημα να συνεχίσω και δεν φέρνω αντίρρηση, αν μη τι άλλο, έχω να φάω από χθες το μεσημέρι και εν μέρη έχει δίκιο. Η συζήτηση μπορεί να περιμένει μέχρι να γυρίσουμε σπίτι....