Lieve Elin,

Ik weet niet hoe dit te zeggen. Mama is overleden. Ze begon opeens heel raar te ademen, heel zacht en langzaam. Ik voelde haar hartslag, die was extreem zwak. Ze stopte met ademen en werd helemaal bleek. Ik heb geprobeerd om haar te reanimeren, maar het is niet gelukt.

Elin, waar ben je? Ik ben zo bang. Er vallen momenteel allemaal tranen op het dagboek, ik heb het gevoel dat ik doodga van de eenzaamheid en de pijn. Ik mis mijn moeder, ik wil dat ze me optilt en wiegt en zegt dat alles goed komt, maar dat kan niet, want mijn allerliefste moeder is weg, is dood. 

Ik mis mama zo erg, ze is weg. Ze is weg omdat jij er niet was! Het is jouw schuld. Nee, het is niet jouw schuld, maar mijn hemel, is het mijn schuld? Heb ik niet goed genoeg voor haar gezorgd? Heb ik degene van wie ik meer hield dan van mezelf eigenhandig vermoord? Ik weet het niet. Mijn binnenste knijpt ineen van het verdriet, het is te veel. 

Ik kan niets meer zien door de tranen, ik weet niet meer wat te doen. Waar ben je Elin, waar in hemelsnaam ben je? Waarom kan je me niet helpen? 

Ik ben zo bang Elin. Ik houd van je, help me. 
Tot over dertien dagen, over dertien dagen is deze marteling over. 

Liefs,
Astrid