Even later lopen we door de straten van Londen. Onze wezen houden we verborgen voor de dreuzels. Het zijn mensen die niet kunnen toveren.
'Pap, mam?', vraagt Xylia aan hun.
'Ja Xylia?'
'Lopen we wel goed?', vraagt ze verder.
'Zeker, kijk daar heb je het café al,' antwoordt onze moeder.
We lopen in een rechte lijn naar het café toe. Onze vader opent de deur voor ons, zodat we naar binnen kunnen lopen.
'Ah, de familie Roseberg!' roept er een mannenstem door het café.
'Gaan jullie alvast maar, ik kom straks ook,' zegt onze vader.
'Oké schat. Kom meisjes, volg mij maar,' zegt onze moeder.
We volgen haar en lopen vervolgens het café -bij een achterdeur- uit. Onze moeder gaat voor een muur staan en trekt haar toverstok. Ze tikt met de bovenkant van haar stok op een aantal stenen van de muur, waarna er stenen wegdraaien en er een doorgang ontstaat naar de tovenaarswinkelstraat.
'Hebben we geld bij de hand mam?', vraag ik aan onze moeder.
'Of moeten we eerst naar de bank?', vraagt Xylia aan haar.
'We hebben geld bij de hand,' antwoordt ze.
'Oeh! Ollivanders!' roep ik meteen uit.
'Mogen we onze toverstok uitzoeken mam?', vraagt Xylia aan onze moeder.
'Nee, we gaan eerst alle andere belangrijke spullen kopen,' zegt onze moeder op strenge toon.
'Nah, oké,' zuchten we allebei. We lopen een winkel in en zoeken de juiste benodigdheden. En zo gaan we bijna alle winkels af die hier te vinden zijn.

Na zeker twintig minuten hebben we de belangrijke schoolspullen gekocht. We lopen naar de winkel voor toverstokken: Ollivanders. Bij het binnen stappen kijk ik mijn ogen uit. Het is een prachtige winkel.
'Ah, mijn favoriete klanten zijn er!' klinkt er een stem van achter in de winkel.
'Hoi Garrick Olivander,' begroet onze moeder een oude man met grijs haar, die te voorschijn komt op een ladder.
'Ha, Ziyana Potter! Dat is lang geleden, hoe gaat het met je broer: James Potter?', vraagt Garrick Olivander aan onze moeder.
'Hij...,' begint onze moeder, maar de woorden blijven in haar keel steken. 'Is al jaren dood.'
We zien hoe Garrick Olivanders gezicht betrekt en horen hem overduidelijk slikken.
'Natuurlijk, euhm... het spijt me mevrouw Potter,' biedt hij meteen zijn excuses an.
'Wij komen een toverstok kopen meneer Olivander,' zegt Xylia om zijn aandacht te trekken.
'Owh, ik zal eens even kijken voor jullie meisjes,' zegt Garrick Olivander en loopt even naar achteren. Niet veel later komt hij weer terug met twee doosjes. Hij opent ze voor ons en we pakken er allebei één. De stok ligt lekker in mijn hand, maar als ik heen en weer zwaai raak ik een vaas die aandiggelen valt op de grond.
'Wissel hem maar met je zus,' zegt mijn moeder geschrokken tegen me. Ik doe wat ze zegt en zie dat Xylia ook per ongeluk iets heeft geraakt.
Zodra ik de stok aan haar heb gegeven en zij de andere stok aan mij licht mijn omgeving iets op.
'De stokken hebben hun teken gegeven dat ze verbonden zijn met hun meesteres,' zegt Garrick Olivander. 'Wie is wie, mevrouw Potter? Dan zal ik ze vertrllen wat voor stok ze hebben.'
'Dit is Ilayda,' zegt mijn moeder die mijn schouders aanraakt, door haar handen er op neer te leggen.
'Wel, Ilayda. Het is de laatste die ik heb. Veel mensen in je familie hadden deze ook. Het is een toverstok gemaakt van hulst en heeft een feniksveer. De lengte is bijna achtentwintig centimeter,' verteldt Garrick Oliver.
'En dit is Xylia,' zegt ze en raakt nu haar op de zelfde manier aan.
'Xylia, jouw toverstok is gemaakt van meidoorn en heeft een eenhoornhaar. De stok is kleiner dan die van je zus, als ik het goed heb is die vijfentwintig centimeter,' verteld Garrick Olivander haar.
'Wouw, cool!' merkt ze op.
'Ik zal betalen, hoeveel wil je er voor hebben?', vraagt onze moeder aan hem. 'Gaan jullie maar alvast naar buiten meisjes. Ik kom zo.'
We knikken en bergen de stok op, om met al onze spullen naar buiten te lopen.
'En?', vraagt onze vader die buiten staat te wachten.
'We hebben alles,' antwoord ik.
'Top! Dan gaan we weer huiswaarts,' zegt hij.
'Nu al pap?', vraag ik met een pruillip.
'Ja, mijn collega vertelde dat Newt Scamander in de buurt is met zijn koffer vol fabeldieren,' zegt hij, terwijl we een man onze kant op zien lopen met een koffer.
'Euhm... Pap?', begint Xylia, maar hij luistert niet. Hij begint opeens over gevaar in de lucht en dementors.
'Lieverd, maak ze nou niet bang. Er is niks aan de hand,' zegt onze moeder, die de winkel uit komt gelopen. 'Hoi Newt Scamander.'
Mijn vader kijkt geschrokken om zich heen. Als zijn blik die van de Newt Scamander vindt slaakt hij een gil en rent weg. Terug richting het café.
'Wat heeft jullie vader?', vraagt onze moeder aan ons.
'Geen idee mam,' antwoorden we beide in koor.
'Brrr! Doen ze dat vaker tegelijkertijd antwoorden, Ziyana?', vraagt de man aan onze  moeder.
'Ja, maar daar wen je van zelf aan,' antwoordt onze moeder.
'En wie is wie?'
'Dit is Ilayda, zij draagt altijd vingerloze handschoentjes. En dit is Xylia, zij draagt geen handschoentjes,' stelt ze ons aan hem voor.
'Oké, ik zal het onthouden. Meisjes, ik ben Newt Scamander. Ik zal jullie naar de trein brengen,' zegt hij tegen ons.
Ik voel hoe Spranky naar mijn schouder klimt, maar glimlach vriendelijk naar hem.
'Jullie hebben zo te zien jullie eigen wezen,' zegt hij met een glimlach.
'Ja klopt,' zeg ik.
'Willen jullie nog afscheid nemen?', vraagt hij aan ons.
'Wat! Gaan we vandaag al naar Hogwarts?', vraagt Xilia geschrokken aan hem.
'Ja.'
We draaien ons om en geven onze moeder een stevige knuffel. 'Veel plezier en succes lieverds,' zegt ze tegen ons.
'Euh... Hoi Neet Scamander,' begroet onze vader, Newt.
'Hoi Devrim, waarom rende je nou net weg? Ben je soms bang voor me?', vraagt Newt aan onze vader.
'Euhm... een beetje, ook aangezien je de koffer van fabeldieren bij hebt,' antwoordt hij zijn vraag.
'Maar ik ga je dochters dus meenemen naar de trein,' zegt Newt tegen hem.
'Wat! Dat sta ik niet toe. Ik laat mijn dochters niet met een achterlijke magiezoöloog mee gaan!' roept onze vader uit.
'Lieverd, we hebben geen keus,' zegt onze moeder tegen haar man. 'Als-.' 'Natuurlijk, mijn excuses Newt Scamander,' zegt hij.
'Tot snel weer pap,' zeggen we tegen hem en geef hem een knuffel.
'We moeten gaan,' zegt Newt tegen ons.
Allebei laten we onze vader los en kijken Newt Scamander aan.
'Hoe wilt u er naartoe gaan dan?', vraagt Xylia aan hem.
'Verdwijnselen,' antwoordt Newt en glimlacht.
'Maar dat mag-.' 'Niet. Weet ik, maar voor nu is het goed gekeurd. Kom, we moeten nu echt weg,' zegt Newt ongeduldig. 'Ilayda, wil jij mijn koffer vast houden?'
'Zeker,' antwoord ik en neem de krant van hem over. Ik hou de koffer stevig vast.
'Pak mijn hand vast Xylia, Ilayda pak jij de hand van je zus vast?', vraagt Newt aan me.
'Ja.'
Ik pak Xylia's hand vast en hoor hoe Newt 'Verdwijnsel' uit roept.