Geschrokken draai ik me om en zie Albus Perkamentus staan, met naast hem Felix Gallagher. Al weet ik dat het niet de echte Perkamentus is. Toch laat ik dat niet merken.
'Heu, ik dacht dat u weg was,' merk ik zogenaamd op.
'Dan dacht je niet goed na,' zegt de zogenaamde Perkamentus. Ook valt het me op dat zijn stem anders klinkt. Hij heeft opeens een jongere stem.
'Sinds wanneer is Felix te vertrouwen?', vraag ik aan hem.
Dan zie ik dat hij langzaam veranderd. Zijn huid is opeens jonger en zijn grijze haren worden zwarte korte lokken. De grijze baard verdwijnt. Enkele minuten staat er een jonge man voor me.
'Wie bent u?', vraag ik argwanend aan de man.
'Ik ben de heer van het duister,' beantwoordt hij mijn vraag.
'Wacht even, u bent Achlys Gallagher,' zeg ik dan.
'Noem me niet zo!' roept hij boos.
'Pas op!' roep ik tegen Harry, Ron en Hermelien. Snel duiken we weg om een spreuk te ontwijken. Ik land met mijn handen plat op de grond. Vlug werp ik een blik op mijn ring en zie dat die zojuist van groen naar rood verspringt. Newt kan elk moment verschijnen.
Vlug krabbel ik overeind en grijp naar mijn toverstok. Ik trek hem tevoorschijn en houdt hem voor me uitgestoken.
'Petrificus Toatalus!' roept Hermlien en ik zie hoe ze Felix aanvalt met haar lijst van toverspreuken die ze kent.
'Aguamenti!' roep ik, de eerste spreuk die in me opkomt. Er komt een harde straal water uit mijn toverstok. De heer van het duister zag deze kennelijk aankomen en met de spreuk: Fireworkmenti houdt hij mijn water spreuk tegen. Doordat nu water en vuur tegen elkaar botsen begint het in het midden van mij en Achlys te roken.
'Ilayda, we helpen je mee,' zegt Xylia, die opeens naast me komt staan.
'Expelliarmus!' roept Xylia en er schiet iets uit haar toverstok. Haar aanval werkt even, maar de heer van het duister heeft alweer zijn stok stevig beet. Hierdoor wordt hij wel geraakt door mijn waterstraal , maar die stopt al vrij snel.
'Everte Statum!' roepen we nu beide in koor. Doordat we samen dezelfde spreuk uitspreken, wordt hij door een twee keer hardere duw naar achteren geduwd. Hij valt  tollend achterover.
'Xylia en Ilayda, probeer jullie gaven! Gebruik ze,' roept de stem van Newt Scamander achter ons.
Ik draai me een kwartslag om. 'Hoe?', roep ik vragend aan hem.
'Geen idee, maar maak contact met de elementen!' roept hij naar me. 'Kijk uit!'
Ik zie de aanval nog net optijd en spring weg, maar bots tegen Xylia. We vallen samen op de grond.
'Dat scheelde niet veel, Ilayda. Anders was alleen ik geraakt,' zegt Xylia tegen me.
'Aah!' klinkt er achter ons. We draaien onze hoofd naar Newt toe en zien hoe hij wordt versteend.
'Nee!' roep ik geschrokken. Meteen spring ik op en bestook de heer van het duister met constante spreuken. Hij weet ze allemaal tegen te houden of te ontwijken. Ik ben te voorspelbaar voor hem.
'Ilayda, we moeten onze gaven gebruiken!' roept Xylia naar me.
'Ja, maar hoe gebruiken we die?', roep ik vragend naar haar.
'Euhm... tja, dat weet ik ook niet eigenlijk,' hoor ik haar zeggen.
'Dat schiet ook lekker op, not!' roep ik naar haar.
'Ik kan jullie wel helpen en ze te leren gebruiken, maar alleen als jullie stoppen met aanvallen!' roept de heer van het duister.
'Nee, blijf aanvallen!' roepen Harry, Ron en Hermelien, wie zich met Penny en Deacon achter een steen verscholen houden. Plots laat een spreuk van de heer van het duister de steen kapot slaan.
'Je bent een verrader Deacon! Ik dacht jou te kunnen vertrouwen!' roept de heer van het duister boos en laat een spreuk regelrecht op Deacon afgaan. Ik draai me om en zie Deacon een andere kant op rennen, maar de spreuk achtervolgt hem. Dan loopt Deacon zich vast en treft de spreuk hem. Deacon veranderd in duizendkleine stukjes en spat dan uit een.
'Nee!' roepen Xylia en ik geschrokken uit. Snel zoeken we naar onze vrienden, maar die zitten inmiddels ergens anders verscholen.  We kijken weer naar voren.
'Nee maar, ik heb niet alleen de tweelingzusjes van de elementen voor me! Maar ook de enige echte beroemde Harry Potter!' roept de heer van het duister verwondert uit.
'Je blijft uit zijn buurt!' roept Xylia naar hem.
'We zullen onze neef hoe dan ook beschermen! U vermoordt eerst uw vriendin en dan nu nog een vriend!' roep ik naar hem.
'Ja, en? Mijn vriendin verraadde me en kende mijn geheim. Deacon is een ander verhaal, de overloper!' roept de heer van het duister naar ons.
'Zij zijn geen verraders, ze wouden u helpen!' roept Xylia. Dit was de druppel en de heer van het duister schreeuwt zijn woede uit zijn longen.
'Wat was geen slimme zet, Xyl. Nu is hij nog woester,' zeg ik tegen haar.
'Nu moeten we onze gaven gebruiken, alleen dat kan ons nog helpen,' zegt Xylia.
'Kijk uit!' roept Hermelien naar ons.
'We kijken op en duiken snel weg voor een aanval van de heer van het duister. De contact met mijn handen met de grond voelt plots vreemd. Zal dat iets met de gaven te maken hebben?
Vlug sta ik op en voel aan het zweet op mijn voorhoofd dat de wind van richting is veranderd. Alsof het tij zich tegen de heer keert, maar ons mee keert. Dit moet iets van een teken zijn. Een teken van de elementen. Mijn handen tintelen, alsof een warmte mijn koude lichaam betreed en opwarmt. Langzaam maak ik een beweging met mijn stok en verwacht dat ik met mijn toverstok een element kan oproepen. Dat is niet het geval, want er gebeurd niet veel.
'Xyl, ik voel iets. Een soort tinteling. Heb jij dat ook?', vraag ik aan haar.
'Ja, dat heb ik ook. Ik denk dat we contact met de elementen hebben!' antwoordt ze enthousiast.
'Maar het heeft niks met het toveren te maken,' merk ik op.
'Dan is er maar één optie. Bewegingen, maar zonder wapen,' merkt Xylia op.