Dinsdag 5 april - 11.51 uur

De twee presentatoren geven aan het eind niet al te veel weg. Ik zie dat zij druk zijn met iedere tweeling en ook samen voor de camera worden gezet. Zo kan de producent uiteindelijk uit vele, vele beelden, een mooi programma in elkaar draaien.

Ook ik moet eraan geloven en ik word samen met Daniël en Olivier voor een blinde muur gezet.

Emma-Nore is wetenschappelijk bezig en verteld: "Een drieling is weer een ander verhaal dan een tweeling. Bij twee heb je de kans op een eeneiige tweeling, of een twee-eiige. De verschillen hierin zijn een ieder wel bekend?"

Vragend kijkt ze rond en Daniël roept lachend: "Ik zie hier alleen maar kopietjes in dit hotel."

"Eeneiig dus," vult Cor aan en Emma-Nore knikt.

"Dat klopt. Bij een drieling zijn er drie opties en omdat jullie in dit programma zitten, gaan we het specifiek over jullie hebben. Zoals jullie ongetwijfeld weten, zijn jullie drie een twee-eiige drieling - ontstaan uit twee bevruchte eicellen - waarbij er één zich tweemaal heeft gedeeld. Het derde kindje, Tess, is uit de tweede eicel ontstaan en heeft ander DNA. Het feit dat zij toch zo ontzettend op jullie vier lijkt, is puur toeval. Normaal gesproken zou het een verschil zijn zoals bij gewone broertjes of zusjes."

"Het is wel te zien aan de blonde haren," zegt Olivier en weer knikt Emma-Nore.

"Inderdaad, dat deeltje van haar DNA is anders dan bij jullie."

Cor vult haar aan met wat andere weetjes, maar uiteindelijk is ons moment van roem voorbij en zie ik ze naar elkaar kijken. De rest van het programma wikkelt zich keurig af.

Emma-Nore zegt luid, voor iedere tweeling verstaanbaar: "Ter info: er staan straks broodjes klaar in de lunchruimte, die mogen tijdens het wachten genuttigd worden. Als de tweede test afgelopen is, ben je vrij om de rest van de dag naar eigen goeddunken in te vullen."

Vervolgens nemen beide presentatoren ons drieën mee naar buiten. Wij mogen beginnen bij de volgende opdracht aangezien we in de buurt waren. Emma-Nore doet een begeleidend praatje voor de draaiende camera en vertelt ons dan om haar te volgen, naar een gebouw niet ver van het hotel af. Het geeft niet veel weg van zijn inhoud.

Cor wrijft in zijn handen en heeft er zin in.

"Goed, wie van de twee wil de ontvanger zijn en wie de zender?"

Daniëls ogen beginnen te glinsteren als ze samen bedenken wat er op ze af zal komen en het is duidelijk dat hij in de kamer zal zitten waar hij zijn extreme gevoelens naar Olivier zal zenden. Die zit in een separate kamer, waar hij moet aangeven wat hij doorkrijgt. Een paranormale test, zoals van tevoren aangegeven.
Beide mannen worden gefilmd en ik blijf buiten bij Cor en Emma-Nore, waar ik alles live kan volgen.

Daniël wordt in een grote chesterfield stoel gezet en ik zie dat hij het toch wat spannend vindt doordat hij niet lekker achterover leunt, maar stijfjes rechtop blijft zitten. Hij wordt net zoals eerder aangesloten op wat draden en er wordt hem een blinddoek om gedaan, om hem de emoties bovenmatig te laten voelen. Het valt me op hoe hij zijn schouders strekt zodra hij alleen wordt gelaten.

"We zullen hem even laten ontspannen, vind je ook niet Emma-Nore?" Cor heeft het ook door en praat het programma aan elkaar. Ik zie een schaars gekleed meisje Daniëls kamer binnen lopen en direct vanaf het scherm hoe zij achter Daniël opduikt. Hij merkt dat er iemand is en verstrakt nog meer. Ik voel een onbestemde kriebel in mijn maag.
Vanuit mijn ooghoek zie ik ook Olivier bewegen vanuit zíjn luxe stoel. Een extra camera wordt op mij gericht en nu merk ik hoe mijn eigen ongemak de boventoon weer voert.

De stripper begint over Daniëls schouders te wrijven en zijn brede lach spreekt boekdelen. Ik voel een vage opluchting en verder niks. Omdat ik het twee-eiige deel van de drieling ben, verwacht ik niet dat ik hun gevoelens op zal kunnen pikken maar toch merk ik een rust die niet vanuit mezelf lijkt te komen. Olivier zit er ontspannen bij en zegt: "Ik voel me tot rust komen."

Het is tijd voor meer actie. Het meisje verdwijnt en ik merk hoe jammer Daniël dat vindt. Zijn vriendin en hij hebben recent hun relatie verbroken en ik kan me voorstellen hoe hij het lichaamscontact mist. Misschien vindt hij wel een leuk meisje bij dit tv-programma, al hoop ik stiekem dat hij Hinke en Esther in zijn zoektocht over zal slaan.

Er staat een man klaar - hij viel mij niet zo op, want hij was gezellig met anderen van de crew aan het kletsen - en die staat op het punt de kamer in te lopen. De camera zoemt iets uit en nu zie ik dat er meerdere attributen klaar staan, waaronder een kooitje met een gigantische spin en een ander glazen huisje met een slang erin. Emma-Nore stoot mij aan en zegt quasi-huiverend: "Hij is een herpetoloog en heeft ons verzekerd dat de reptielen en spinnen geen gekke dingen zullen doen. Maar jouw broer liever dan ik, wat jij?"

Ik kan alleen maar toekijken. Hoewel ik in principe niet heel bang ben voor huis, tuin en keukenspinnetjes, is dit gevaarte van een heel ander kaliber en ik heb wat tegen slangen sinds ik 'Snakes on a plane' heb uitgezeten met mijn broers. Zij gingen er iets beter mee om, maar ik weet nog hoe bleek in ieder geval Olivier wegtrok. Is nu mijn kans gekomen om wraak te nemen op alle plagerijtjes die ik al mijn hele leven moet ondergaan? Ik besluit het gewoon te doen, het is immers ongevaarlijk met de professional erbij.

"Hij zal het allebei niet grappig vinden, maar de slang is zijn minst favoriet van de twee," zeg ik. Dat wordt doorgegeven en de herpetoloog verdwijnt de kamer in.

De slang wordt uit zijn glazen gevangenis gehaald en ik ontspan wat als ik zie hoe relaxed de eigenaar ermee om gaat. Maar mijn lichaam verstijft als ik zie hoe de schouders van Daniël worden bedekt met de slang en vervolgens krijg ik gedetailleerd mee hoe hij over mijn broer glijdt. Ik word acuut misselijk en druk mijn handen in mijn maag.
Terwijl Daniël langzaam doorkrijgt wat er over hem heen kronkelt en daarop reageert, merk ik op het andere scherm hoe ook Olivier de rillingen krijgt en dat ook benoemd, tot op de plek nauwkeurig. Ik kan me precies voorstellen wat hij zegt, want ik voel het ook - al zal het in mijn geval vooral zo zijn omdat ik het zie gebeuren.
Dit is geweldige tv en ik merk hoe mijn handen een close-up krijgen. Ik vind het jammer als ze op een gegeven moment inzoomen op mijn groenige gezicht.

Daniël mag zijn blinddoek afdoen en krijgt daarna te maken met een enge clown, iets waar hij kort van schrikt, maar waar Olivier niet op reageert. De sessie is afgelopen en ik haal opgelucht adem. Mijn gevoelens zijn gemixt.

De anderen zijn aan het lunchen in de genoemde kamer en wij voegen ons bij ze. Er is niet veel plek omdat er her en der diverse apparatuur van de vorige opdracht staat. Maar de volgende tweeling is aan de beurt en daarom ga ik op hun plek zitten. Daniël en Olivier nemen iets verderop plaats, tussen Cor en Reinier in. Door mijn misselijkmakende ervaring van net heb ik niet zo'n trek, dus ik pluk wat aan het broodje dat ik werktuigelijk op mijn bord heb gelegd. De tweelingen om mij heen zijn aan het kletsen en ik zit tussen enkele personen die ik alleen maar van gezicht ken, dus ik laat het geluid over mij heen komen.

"Hee, daar zat ik!"

Verschrikt draai ik me om en zie daar Hinke en Esther staan. Naast mij staat de volgende tweeling op, zij zijn aan de beurt, dus ik zeg: "Je kan daar ook zitten."

"Zit je nu mijn broodje te mollen? Dat doe je toch niet?"

Verschrikt kijk ik naar de puinhoop op mijn bord en denk hard na. Lag die al op het bord? Heb ik überhaupt wel een eigen bord gepakt? Ik weet het niet meer.
Ik merk dat het om ons heen wat stiller wordt en dat doet mij besluiten om snel op te staan.

"Sorry," mompel ik. "Ga maar zitten, dan schuif ik op. Je mag een nieuw broodje pakken, eh, op mijn kosten."

Mijn magere poging tot een grapje wordt niet gewaardeerd en mopperend schuift de één mijn bord weg, terwijl de vieze uitdrukking op het gezicht van de ander niets aan de verbeelding over laat. Met trillende vingers pak ik mijn glas water en schuif op, waardoor ik naast Dennis terecht kom. Nog iemand die mij niet mag en het huilen staat mij nader dan het lachen.
Ik houd mijn blik strak op het glas gericht en ik draai er zenuwachtig mee. Mijn vingers beven nog steeds, maar ik hoop dat niemand dat door heeft.

"Ze hebben in alle hectiek gewoon een stoel te weinig neergezet," probeert Simone de boel te sussen. "Ze hebben er niet aan gedacht dat jullie drie zonder plekje zijn begonnen."

Ze zegt het er niet bij, maar overduidelijk voor mij is dat ze zijn vergeten dat ik er ook nog was. Het zorgt er voor dat ik me nog ellendiger voel en ik wist niet dat dat mogelijk was.

Door mijn nieuwe zitplaats zit ik nu ook dichter bij mijn broers en omdat ze een plaat voor hun kop hebben, hebben ze niet door dat ik niet goed in mijn vel zit. Als je knap bent en groot, terwijl er ook nog - zoals bij hen het geval - meer van je zijn, halen anderen het wel uit hun hoofd om je te pesten. Mijn broers hebben stuk voor stuk alleen maar bewondering geoogst en populariteit meegemaakt en ik heb daar zeker mijn deel van meegekregen, mits ik bij ze in de buurt was.
Dat was niet altijd het geval.

Misschien dat Olivier of Daniël wat mee krijgen van mijn huidige stemming, maar Reinier in ieder geval niet. Er is nog een gesprek dat gevoerd moet worden en hij heeft het idee dat nu een perfect moment is.

"Zeg Tess, vertel eens. Waarom ben je verhuisd?"

Schichtig kijk ik op en mompel: "Eh, Melissa ging samenwonen met T-Toine en ik voelde me er steeds meer overbodig. Toen ben ik op goed geluk eerder hierheen gegaan en kwam zo Sam tegen. Van het één kwam het ander."

"Toine?"

Haarscherp merkt Olivier mijn gestotter op en ik zie hoe hij donker begint te kijken.

Onschuldig zeg ik: "Ja, de vriend van Melissa. Een beetje een eikel, waardoor het afscheid niet al te moeilijk was."

Ik heb net genoeg weggegeven om ze gerust te stellen en, na een paar korte vragen, wordt het weer een gezamenlijk gesprek waar ook ik ijverig aan deelneem. De aanwezigheid van alle vier de broers zorgt er voor dat anderen mij meer betrekken bij het gesprek en het valt mij aanvankelijk pas later op dat Dennis geen woord heeft gezegd sinds ik naast hem ben gaan zitten.