Maandag 4 april - 11.34 uur

Het weekend is omgevlogen. Ik heb mijn spulletjes verhuisd van de hotelkamer naar mijn nieuwe woning en ik heb me er gesetteld.
De meubels zijn mijn smaak niet, maar ze voldoen en gelukkig hebben de muren wel een leuk behangetje, dus die laat ik mooi zitten.

Wel heb ik snel wat boodschappen gehaald, zodat ik in ieder geval bezoek kan ontvangen en de kasten en vriezer kan vullen.
Dennis kwam nog onaangekondigd langs. Hij fietst standaard langs mijn huis als hij van zijn werk komt en zag dat ik thuis was.

Ik durfde hem nauwelijks iets te zeggen. Aan de ene kant was ik bang dat mijn stem over zou slaan, aan de andere kant zou ik het verschrikkelijk vinden als hij me weer af ging snauwen.
Ik wilde namelijk nog even dromen dat het wat tussen ons zou kunnen worden.

Verliefd zijn is geweldig en verschrikkelijk tegelijk. De onzekerheid knaagt, maar de vlinders dansen.

Dennis bleef ook stil, maar het werd niet zo ongemakkelijk als in het begin. Misschien kwam dat omdat ik druk bezig was en daardoor mijn aandacht kon verdelen.
De schoonmaakster is ermee gestopt, nu ik in het huis getrokken ben, waardoor haar taken op mijn schouders terechtkomen. Verder was ik net van plan om de zitkamer te veranderen. Hoewel ik er vanuit ga de meeste tijd door te brengen in de woonkeuken, zie ik mezelf toch wel in die ene lekkere stoel hangen met een goed boek. Maar dan wil ik ook naar het uitzicht kunnen kijken en zo was het niet ingedeeld.

Dennis kwam daarom als geroepen en gezamenlijk hebben we alle meubels versleept tot ik tevreden was.
Met een trots gevoel denk ik aan mijn nieuwe thuis.

Vandaag is het maandag en dat is de dag dat de tweelingen in het hotel worden verwacht. Dit wordt beschouwd als de inloop- en begroetingsdag. De tweeling die negende werd heeft immers al twee weken geleden afscheid genomen en dan is die hernieuwde kennismaking met de laatste acht natuurlijk hard nodig, denk ik sarcastisch.
Morgen gaan ze, of moet ik zeggen: 'we', echt van start.

De organisatie heeft daarvoor de lunchzaal aangeduid - een apart gelegen zaal met een bar en een grote tafel, waar we wat minder verdeeld zullen zitten dan de dinerzaal - en iedereen voor de lunch uitgenodigd om ons allemaal tegelijk welkom te kunnen heten. Dat wordt dubbel kijken voor iedereen en het is een moment waar ik naar uit zie, maar wel met een flinke dosis spanning doordat de rest elkaar al zo goed kent en ik als enige geen dubbelganger heb.

Gelukkig zie ik Sam net binnenkomen en ik loop naar hem toe vanuit de lobby, waar ik verborgen alle bedrijvigheid in me op aan het nemen was, wachtend tot mijn broers op zouden komen dagen. Ik had geen idee van alle extra zaken die bij een televisieprogramma komen kijken, al jeuken mijn handen om mee te helpen: het regelen heeft zich diep in mijn bloed genesteld.
Als kijker zie je een programma met een gastheer en/of een gastvrouw en je verdiept je verder niet in alle bijzaken. Maar er komt zo ontzettend veel bij kijken, zeker op een aparte locatie zoals nu het geval is. Hier is er geen sprake van een studio, maar moet alles ter plekke geregeld en klaargezet worden voor de te filmen momenten, niet te vergeten alle extra medewerkers die hiervoor nodig zijn. Ik ben opgelucht dat de crew niet uit eeneiige tweelingen bestaat.

Mijn arm wordt in een stalen greep genomen nadat ik nog maar enkele stappen richting Sam heb gezet en ik kijk geschrokken, en met een van pijn vertrokken gezicht, om.
De prachtige en intimiderende gestalte van Nicole de Prooij torent boven me uit en ze kijkt me intens aan.

"Hoi," zeg ik onzeker, terwijl ik haar klem om mijn arm losser probeer te krijgen. Ze reageert er verstrooid op en lacht kort. Ik merk dat ze er gestrest uitziet.

Ze vraagt abrupt - voorstellen is niet nodig, BN'er die ze is: "Jij bent Tessa van't Loo?"

"Ja, dat klopt."

"Mooi, precies degene die ik zocht. Jij gaat met mij mee. Heb jij je broers al gezien?"

Ik kijk hulpbehoevend naar Sam, terwijl Nicole me gedecideerd meesleept, maar heb door dat hij mij niet ziet: hij heeft zijn volledige aandacht op de bedrijvigheid voor zich gericht. Als ik schreeuw, krijg ik zijn attentie wel. Maar waarschijnlijk sta ik dan de rest van de tijd te boek als een dramaqueen en daarom knars ik met mijn tanden en hobbel ik - nog steeds in haar stalen greep - met de bekendste visagiste van Nederland mee.

Ze brengt me naar een kleine zaal, die compleet is volgestouwd met borstels, kleding, een roomdivider en ontzettend veel make-up. Zonder omwegen plant ze mij op een stoel neer. Ik kijk naar mijn eigen geschrokken ogen in de spiegel voor me, voordat ik mijn blik weer op haar richt. Zij kijkt vragend terug en ik besef dat ze me een vraag heeft gesteld.

"Eh, nee. Ik heb ze nog niet gezien. Het is druk op de weg, begreep ik van ze. Moet ik even appen?"

De zucht lijkt uit haar tenen te komen als ze naast me gaat zitten. "Ja, graag. Zeg dat ze direct hierheen moeten komen, zonder naar de lunchruimte te gaan en zónder dat ze met de andere tweelingen gaan kletsen."

Ze kijkt me indringend aan en ik knik haastig. Paniekerig weet ik mijn telefoon te grijpen en omdat typen me niet snel genoeg zal gaan, bel ik Olivier op.
Na een kort gesprek is Nicole gerustgesteld en ze vraagt: "Wil je wat drinken? Dit kan nog wel even een lange zit worden."

Ik snap er niks meer van en vraag onzeker: "Eh, hoe bedoel je?"

Ze negeert me en vraagt: "Op welke broer lijk je het meest?"

Vervolgens geeft ze me vier foto's aan en ik kijk naar de vertrouwde gezichten van mijn broers. Op de foto zijn ze moeilijker uit elkaar te houden omdat ik de expressie in hun ogen minder goed kan onderscheiden, maar ik kan de kleine uiterlijke kenmerken waarin zij van elkaar verschillen dromen en ik weet sowieso het antwoord al. Ik wijs op de foto van Olivier en zeg eenvoudig: "Op hem."

"Mooi, dan mag je jezelf oefenen in je voorstellen als, ..." Ze keert de foto om, waar de namen staan, "Olivier."

Ondertussen heb ik een vaag idee waar ze heen wil en daar heb ik een paar opmerkingen over.

"Wat verwacht je hier precies van?" wil ik als eerste weten.

Opgewekt kijkt ze terug, de stressrimpel is verdwenen. "Geen idee, daar gaan we achter komen! Heb jij heel toevallig al kennisgemaakt met andere tweelingen, of kent niemand je - afgezien van je broers?"

"Ik heb Sam en Dennis Bovée leren kennen, maar de rest heb ik nog niet gezien."

Dan ben ik weer aan de beurt om een vraag te stellen: "Je weet dat ik twintig centimeter met ze scheel?"

Peinzend zegt ze: "Ja, zoiets had ik al opgevangen. Daarom moeten je broers ook hierheen komen zodat ik ze kan instrueren en natuurlijk om Olivier van de lunchruimte weg te houden."

Inmiddels kan ik de humor er wel van inzien en ik vraag: "Kan hij ook ergens meekijken, of pas achteraf. Tenminste, ik neem aan dat dit wordt gefilmd?"

Nu snap ik pas waarom ik zo'n uitgebreid contract heb moeten ondertekenen.

"Dat komt wel goed," Nicole is weer gehaast en draait mij met een beslist gebaar richting de spiegel. Ze zet de foto van Olivier er tegenaan en kijkt dan kort van die afbeelding naar mijn gezicht - en weer terug.

"Je wilt zeker niet dat ik je haar knip?"

Als ze mijn ogen groot ziet worden, moet ze even grinniken. "Nee, dat dacht ik al. Ik zou het dan ook moeten verven en dat wordt wel erg omslachtig. Je hebt niet erg dik haar, dus ik denk dat een pruik wel voldoet."

Intussen onderzoekt ze mijn haren zorgvuldig en zegt verrast: "Dit is je eigen haarkleur? Terwijl je broers zo donker zijn. Mooi hoor!"

Ik moet blozen van haar compliment en ze lacht, blij dat ik me eindelijk iets weet te ontspannen. Zoekend door de uitgestalde waar, roept ze er uiteindelijk een assistent bij, waarvan er enkelen om haar heen rondscharrelen. Samen smoezen ze wat en hij loopt weg met meeneming van de foto.

"Goed, lieve Tessa. Ik vrees dat ik al jouw harde werk van vanochtend teniet moet doen."

Ik sluit mijn ogen als ik besef waar ze het over heeft. Omdat ik iedereen voor het eerst zou ontmoeten - en degenen die ik al ontmoet heb, wil ik laten zien dat ik er normaler uit kan zien dan in paniek in een zwembad of bezweet slepend met meubels - wilde ik me van mijn beste kant laten zien en ik heb me flink laten gaan met make-up. Aan de meelevende blik van Nicole te zien, moet alles er weer af.
Met een diepe zucht die uit mijn tenen lijkt te komen weet ik minimaal te knikken en vervolgens laat ik alles geduldig op me af komen.
Mijn gezicht is net blozend en oogt ietwat kaal, als mijn broers bepakt en bezakt naar binnen komen stommelen.