Donderdag 14 april - 18.20 uur

Waarom heb ik ja gezegd? Wat bezielde me? Is het al deze stress waard?

Met kleine oogjes kijk ik naar mezelf in de spiegel en ben blij dat in ieder geval mijn haar meewerkt. Na het zwemmen gisteren heb ik mij wel afgespoeld, maar mijn vlecht niet uitgedaan. De inmiddels losse en droge krullen zorgen voor voldoende grip, waardoor ik het zowaar voor elkaar krijg om het op te steken. Een flinke dosis haarlak zorgt dat het ook zo blijft zitten.

Gelukkig hebben de broers één of andere mannendag gepland en ze zijn al vanaf vanochtend vroeg weg. Ze hebben me gevraagd, stuk voor stuk en apart van elkaar, of ik het echt niet erg vond dat ze zonder me gingen en ik heb ze allemaal glimlachend afgewimpeld. Hun bezorgdheid ontroerd me, maar zorgt ook voor een verstikkend gevoel, dus ik ben blij met de rust.

Het heeft er ook voor gezorgd dat ik ze niet over mijn date heb verteld en dat ik me nu helemaal alleen ontzettend druk zit te maken, terwijl zij zich van geen kwaad bewust zijn. Ik weet niet hoe, maar ik krijg het steeds voor elkaar om altijd wel iets nét niet helemaal goed te doen.
Maar het is nu eenmaal niet anders en ik hoop dat ik me de tips van Nicole de Prooij goed voor de geest weet te halen. Na die eerste dag heb ik de visagiste helaas niet meer gezien, dus ik moet het doen met haar herinnering.

Na enkele mislukte pogingen weet ik een recht lijntje op mijn ooglid te zetten, bij de aanzet van mijn wimpers, waarna ik die zwierig in een krul eindig.
Beide ogen zijn gelijk aangezet en dat is al heel wat. Als ik in de spiegel kijk, merk ik hoe groot mijn ogen opeens zijn geworden en ik weet dat dit een goed idee was.

Met een kwastje zorg ik voor een donkergroene kleur oogschaduw in de buitenste hoekjes, Nicole heeft verteld dat dat goed staat bij mijn donkerbruine ogen, en wat roze naar binnen toe. Ik maak het af met zwart oogpotlood en een laagje mascara.
Een hele andere Tess kijkt me nu aan. Eentje vol zelfvertrouwen en iemand die ik een tweede blik waardig zou keuren, want damn die ziet er goed uit. Ik doe wat doorzichtige lipgloss op, tot slot wat parfum op mijn polsen en tegen mijn hals en vind het dan helemaal prima.

Opgewonden door dit succes keer ik me naar het bed, waar de - volgens de verkoopster - tijmgroene jurk klaar ligt. Er hoort een gouden riem bij en toen kon ik het gouden tasje ook niet laten liggen. Ik doe mijn gouden oorbellen in en dan zoek ik me een tijdje rot naar mijn pumps. Zo vaak doe ik ze niet aan en ik heb geen idee waar ik ze heb opgeruimd.
Ze liggen uiteindelijk in de trapkast. Kan het zijn dat ik mijn gehele outfit hierop heb uitgekozen? Misschien.

De gouden pumps schitteren me tegemoet en ik ben blij met de hak die eronder zit, hierdoor zal ik niet zo klein lijken, vergeleken met Dennis.
Bij mijn broers heb ik daar nooit moeite mee - tenzij ze te ver gaan met me pesten - maar bij Dennis voel ik me sowieso altijd anders. Niet het irritante kleine zusje, maar een echte vrouw. Ik wil me ook zo gedragen.

Ik ben natuurlijk al de hele dag nerveus, waardoor voedsel er niet echt lekker in ging, en ik ben opgelucht als ein-de-lijk de deurbel gaat.
Plotseling besef ik hoe ik mij al de hele dag heb opgesloten in mijn huis en dat het goed is om even de deur uit te gaan. Opgewonden en zenuwachtig tegelijk open ik de deur en drink de aanblik in van het prachtige beeld recht voor me.

Dennis is in pak en het cliché is helemaal waar: mannen in pak hebben nét dat tikje extra, waardoor de avond nu al geslaagd is. Hij ziet er donker en zelfverzekerd uit, om maar niet te spreken van hoe knap hij oogt. En ik vond hem al zo knap, met zijn blauwe ogen om in te verdrinken en zijn gladgeschoren scherpomlijnde kaken. 

"Hoi Tess," zegt hij. Waarschijnlijk om maar iets te zeggen, terwijl ik als een malloot naar hem sta te staren. Nu zie ik ook hoe hij mij bekijkt en ik voel me begeerlijk en mooi door zijn goedkeurende blik.

Tegelijk zeggen we: "Wat zie je er goed uit!" en lachen allebei.

Het ijs is hiermee gelukkig gebroken en hij zegt glimlachend: "Ik heb om zeven uur gereserveerd, kom je mee?"

Ik kijk naar de kapstok en aarzel. Maar het is midden april, een jas aandoen is gewoon praktisch: mijn benen zijn ook al zo bloot. De jas die ik uiteindelijk aantrek is een paar centimeter korter dan mijn jurk - die net boven mijn knieën eindigt. Ik twijfel of het zwart wel past, maar ik kan nu niet meer terug. Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?

"Zijn je broers er ook?"

Ik kijk hem aan. Vraagt hij dat uit daadwerkelijke interesse of om de stilte te doorbreken?

"Nee, ze hebben vandaag een mannendag en zijn sinds vanochtend al weg, vertrokken vanuit het hotel, al komen ze vanavond weer hierheen, zeiden ze. Ik heb ze eigenlijk nauwelijks gesproken," reageer ik.

"Op die manier," hij kijkt me lachend aan en mijn hersenen maken weer een kortsluiting. Het zou fijn zijn als ze dat niet elke keer deden.

Dennis biedt me zijn arm aan en gearmd leidt hij me de binnenstad in. Nu zal ik eindelijk een restaurant uit kunnen proberen in mijn eigen stad.

"We gaan uit eten in een bourgondische keuken," legt Dennis uit. "Het heeft uitzicht op de Stadsbrug en is een ontzettend gezellig plekje. Je kan er zoveel of zo weinig eten als je wilt, het gaat behalve dat ook om de ervaring."

Dat klinkt goed en zwijgend lopen we de winkelstraat door tot we op onze plek van bestemming zijn. De zenuwen fladderen als ik bedenk dat ik uit eten ben met de man die ik niet goed ken. Een man op wie ik tot over mijn oren verliefd ben. Wat gaat deze avond ons brengen? Is hij net zo zenuwachtig als ik dat ben?
Ook ben ik nog steeds verbaasd. Ik was me er eerlijk gezegd niet van bewust dat hij mij überhaupt mócht, laat staan dat hij me uit eten zou willen nemen.