- Elise

Vermoeid plof ik op mijn bed neer. De hele dag ben ik bezig geweest met het versturen van e-mails en het bellen naar bedrijven, in de hoop dat iemand mij een baan zou kunnen aanbieden. Hopelijk heb ik morgen wat meer succes en reageert er iemand op mijn mails. Met mijn vingers tel ik zo'n negen bedrijven die ik gemaild heb waarvan ik met vijf al telefonisch contact heb gehad. Zij zouden hier later nog op terug komen, momenteel hebben ze het gigantisch druk. We weten allemaal dat dat een slap excuus is om op deze manier mensen af te wijzen.

Helaas zoeken ze iemand met ruim drie jaar aan werkervaring. Want ja, wat hebben ze aan een meid die net klaar is met haar studie. Ze hebben dan het gevoel dat ze me van alles moet bij leren terwijl ik de nodige kennis al heb. Ik heb stage gelopen bij een fotograaf en bij een videoproductie bedrijf. Bij beide bedrijven heb ik vakantie baantjes gehad, waar ik veel ervaring uit heb kunnen halen, maar blijkbaar telt dat niet. Grappig genoeg werd ik benaderd door een bedrijf uit Limburg, zij hadden wel een plekje voor mij vrij. Het probleem is dat ik dan lang onderweg ben. Dan ben dik drie uur aan het reizen. Drie uur heen en drie uur terug. Zoals ik al eerder zei, terug verhuizen is geen optie. Zeker nu niet met het tekort aan woningen, iets wat mij enorm veel zorgen baart. Hoe moet ik dit in Gods naam allemaal gaan regelen? Drie maanden is een zeer korte tijd om aan een nieuwe woning te komen.

Volgens het ronde ding aan mijn muur is het nu kwart over acht. Blijkbaar heeft mijn maag dat ook door want net op dat moment begint hij hevig te protesteren. Door al die drukte ben ik helemaal vergeten te koken. Stiekem heb ik daar ook gewoon weg geen zin in. Dat wordt een simpele tosti als avond eten.

Met mijn voeten slof ik van de slaapkamer naar de keuken. Ik haal een zak brood tevoorschijn en haal er vier sneetjes uit. Wanneer ik het brood wil opruimen hoor ik de ringtone van mijn telefoon gaan. Ik gris mijn telefoon uit mijn broekzak en zie dat mijn vriend, Luca, mij belt. Vrijwel meteen neem ik op.

'Hee sjattepoemel!' hoor ik aan de andere kant van de lijn.

Luca vind het nogal leuk om mij te plagen. Zo weet hij dat ik een hekel heb aan het woord sjattepoemel. Dat woord gebruiken ze vaak in Limburg. Waarom? Ik heb oprecht geen idee.

'Echt een hater ben jij,' zucht ik lachend.

'Grapje schat. Wil je even de deur voor me open doen?'

'De deur?' klinkt er vragend uit mijn mond. Zoals gevraagd loop ik naar de deur van mijn appartement. Wanneer ik deze open, staat een bekende gezicht mij grijnzend aan te staren. Zijn perfect, krullend haar zit dit keer niet in model, iets wat hem zeker goed staat.

'Ik dacht dat je waarschijnlijk wel trek had,' zegt hij terwijl hij mij een bak vol met sushi overhandigt.

'Dit is veel beter dan die tosti die ik wilde maken. Je bent de beste!'

'Een tosti als avond eten? Ben je ziek?' grijnst hij en stapt naar binnen.

'Nee, ik was gewoon vergeten te koken,' antwoord ik schouder ophalend.

'Typisch iets voor jou. Het is maar goed dat je zo'n fantastische vriend hebt.'

'Ha ha ha. Niet overdrijven hoor!' lach ik.

'Nou ja zeg, wil je iets anders beweren dan?' Hij pruilt zijn lippen wat er zowel grappig als schattig uit ziet.

Vlug druk ik een kus op zijn mond. 'Vooruit dan maar. Je bent m'n held.'

'Weet ik toch schat,' antwoord hij met een knipoog en plant zijn lippen op mijn voorhoofd. Hij neemt het bakje met sushi van mij over en zet het neer op de salontafel. 

'Filmpje doen?' Hij kijkt me vragend aan.

'Zo lang ik eentje mag uitkiezen,' antwoord ik en probeer de afstandsbediening uit zijn handen te pakken, maar tevergeefs. Luca is een stuk groter. Hij houd het ding boven zijn hoofd waardoor ik er natuurlijk niet bij kan komen.

'Ja hallo. Dit is toch hartstikke oneerlijk! protesteer ik.

'Tja, ik kan er ook niks aan doen dat jij zo klein bent.'

Noemt hij me nou serieus klein? Hij met zijn twee meter, is net vijfentwintig centimeter groter. Zo klein ben ik nou ook weer niet. Oké, misschien is het wel een groot verschil, maar ik ontken dat graag.

'Kun je dan alsjeblieft even naar mijn niveau dalen? Dan heb ik tenminste nog een beetje kans,' zucht ik. Een luide lach verlaat zijn mond.

'Wat nou?!' roep ik half lachend terwijl ik zo serieus mogelijk probeer te kijken.

'Lieve Elise toch. Hoor je jezelf wel?' 

'Echt een eikel ben je ook.' Ik kan niets anders doen dan lachen waarop ik speels tegen zijn buik sla.

'Je bent schattig wanneer je boos bent. Hier kies maar een film uit kleine meid.' Hij overhandigt mij de afstandsbediening en aait over mijn hoofd. Leuke vriend heb ik ook, vind je niet?

'Aangezien je het zo leuk vind om mij te kleineren, gaan we maar weer The Notebook kijken.' Deze keer is het mijn beurt om te grijnzen. 

'Nee lies... Kom op die hebben we vorig weekend nog gezien? En het weekend daarvoor, en het weekend daarvoor...'

'Tja, je weet wat ze zeggen. Karma is a bitch. Nou hup hup, pak jij de popcorn?'

'Tuurlijk,' gromt hij.

Nou lieve mensen, wraak is zoet, letterlijk!

Na ongeveer vijf minuutjes komt Luca terug met twee bakken popcorn en glazen flesjes gevuld met coca cola. Dit is toch wel de perfecte manier om een avond goed af te sluiten. Wanneer Luca plaats neemt op de bank, kruip ik tegen hem aan waarop hij zijn arm om mij heen slaat.

'Ik hou wel van je hoor,' fluister ik hem toe.

'Ik wist niet dat je dat in je had,' antwoordt hij lachend en drukt zijn lippen tegen de mijne.

Wanneer de film begint neem ik het bakje met witte gepofte dingen op schoot. Op dit moment heb ik even geen stress. Ik geniet van deze gezellige avond met mijn vriend. We zien van zelf wel wat de volgende ochtend voor mij in petto heeft.