Gehesen in één van de mooiste, netste, nieuwste jurken die in mijn kledingkast hing, sta ik voor de spiegel in mijn kamer. Mijn moeder heeft mij zo'n beetje verplicht deze jurk aan te trekken. Volgens haar kon ik niet verschijnen in een afgedragen outfit. En heel eerlijk, ergens wil ik ook wel indruk maken op de hertog.

Mijn moeder is mijn haar aan het vlechten in een kroon rond mijn hoofd. "Wat geweldig is dit toch. Ik had echt nooit durven dromen dat mijn eigen dochter ooit uitgenodigd zou worden bij het paleis. Wat een mega kans is dit. Misschien ziet hij wel een toekomstige echtgenote in je. Zou dat niet leuk zijn?" ratelt mijn moeder aan één stuk door. Zinnen die ik al sinds we thuis zijn gekomen moet aanhoren. Al is het soms ook afgewisseld met een 'Je moet je goed gedragen' en een 'Laat een goede indruk achter, verpest deze grote kans niet'.

Nooit van mijn leven dat ik mijn moeder ga vertellen dat vanmiddag niet onze eerste ontmoeting was. Ook niet dat ik al jaren in de tuinen van het paleis dans. Ze zal mij nooit meer uit huis laten gaan en zich schamen tegenover de hele stad, ook al weten die van niets. De gedachte dat mensen het te weten kunnen komen, zou haar al te veel zijn. Waarschijnlijk verhuizen we per direct naar een ander dorp. Het enige jammere aan wonen in een stad waar het allemaal draait om je imago.

Ik haal mijn schouders op. "Waarom zou hij mij als toekomstige echtgenote zien? Hij kent mij helemaal niet."

"De meeste mannen vallen dan ook eerst puur op hoe je eruit ziet, kan ik ook niets aan doen, zo werkt het in deze stad nou eenmaal. Daarbij zie jij er super knap uit voor je leeftijd. Samen met de hertog kunnen daar nog hele mooie kinderen uit voort komen."

"Mam," roep ik uit, terwijl mijn wangen tegendraads rood kleuren. "Dat is echt iets waar ik nu nog lang niet over na wil denken."

"Je bent bijna achttien, dat is nou eenmaal de leeftijd dat mensen zich gaan verdiepen in relaties. Vanaf je achttiende word je ook vruchtbaar, als Xytholes met je gezind is. Vanaf je vijfentwintigste mag je al legaal aan kinderen beginnen. Die zeven jaar zijn zo voorbij gevlogen, zeker als je het op bepaalde manieren heel leuk gaat hebben met de hertog."

Met een hoofd zo rood als een tomaat, wend ik mijn blik af van de spiegel. Alle goden, dit is veel te ongemakkelijk. Gelukkig gaat mijn moeder niet helemaal mee naar het paleis, maar laat ze mij zelf door de poort lopen. Ik zou het echt niet aankunnen als ze ook zulke gesprekken ging hebben met de hertog. Dat zou echt een grote ondergang zijn. Ik wil nu al heel graag door de grond zakken.

"Het is heel normaal om op een bepaalde manier naar jonge mannen zoals de hertog te kijken, Aaliyah. Je komt nou eenmaal in die leeftijdsgroep. Jonge mannen zullen ook op die manier naar jou gaan kijken."

Gaan we het nu echt hierover hebben? Buiten het feit dat ik mij nu hartstikke naïef voel, heb ik niet heel veel zin om hierover te praten. Ik heb nog nooit op een bepaalde manier over jonge mannen nagedacht. En zij volgens mij ook niet over mij, anders waren ze vast wel een keer op mij afgekomen. Denk ik dan. Ik bedoel, ik heb eigenlijk geen idee waar dit allemaal over gaat.

Mijn moeder haalt haar vingers uit mijn haar en kijkt naar het eindresultaat van haar vlechtwerk. "Zo, nu zie je er helemaal beeldschoon uit. Ik zal nog even wat eten maken, wat vroeger eten helpt dat je niet met een volledig volle maag die kant op hoeft."

Terwijl ik alleen achterblijf in mijn slaapkamer sluit ik heel even mijn ogen. Xytholes, ferte, laat dit allemaal zo snel mogelijk helder zijn. Als je nog liever bent, laat het dan niet via mijn moeder komen. Het voelde nu al ongemakkelijk. Al is die keuze natuurlijk helemaal aan jou. Ivea.

Wanneer ik mijn Palima heb afgerond, neem ik een flesje met heerlijk zoete parfum van het tafeltje voor mij. Vandaag kies ik voor de geur van de zilverkleurige bloem. Ik spuit een beetje op mijn polsen - niet te veel, want deze was ontzettend duur - en verspreid het zo een beetje over mijn hele lichaam.

"Aaliyah, het eten is klaar," roept mijn moeder vanuit de keuken. De kamer die half aangrenzend is aan mijn slaapkamer. Vandaag wordt waarschijnlijk een koude maaltijd, aangezien ik nog niet hevige geuren ruik door het huis heen.

Slenterend loop ik door de gang naar de eetkamer en ga op mijn vaste, beige houten stoel zitten. "Heb je wel een beetje zin in vanavond?" vraagt mijn moeder, terwijl ze twee borden op de donkere houten tafel zet. "Je ziet er namelijk best gespannen uit."

Zo nonchalant mogelijk blijf ik tegenover haar zitten. "Ik heb er wel zin in. Al blijft het het paleis. Dat is een hele andere wereld."

Met een kleine, geruststellende glimlach kijkt mijn moeder mij aan. "Ik heb er het volste vertrouwen in dat jij je daar ook gaat redden. Je hoeft gelukkig niet met ze te dineren, dus ook geen zorgen te maken over die manieren. Daarbij ben ik er vrij zeker van dat de hertog je er doorheen helpt. Hij lijkt mij heel behulpzaam."

Ik knik even zacht en pak mijn bestek vast. Snel maak ik een kleine Palima naar Dyosales om te danken voor het eten, al heb ik geen idee waarom ik dat per se bij elke maaltijd moet doen. Toch blijf ik het trouw en heb ik het nog nooit overgeslagen. Het zit er ook een soort van ingebakken denk ik.

Langzaam begin ik van het brood met rauwe vis te eten en probeer ik zo min mogelijk na te denken over wat ik over een paar uur ga doen. Waarom is hier eigenlijk mee akkoord gegaan? Ik had nog helemaal niet nagedacht over bepaalde manieren, maar nu denkt mijn brein aan niets anders meer. Op school heb ik wel eens een keer een les gehad over hoe je mensen van adel begroet, maar waarschijnlijk vergeet ik dat te doen op het moment zelf. Straks zien ze mij zelfs als ongemanierd, dan kan ik echt nooit meer een goede stap buiten zetten.

Sinds wanneer is deze maaltijd eigenlijk zo groot? Mijn maag voelt al veel te vol aan. Zoveel heb ik toch ook weer niet gegeten vandaag? Daarbij voelt het echt alsof ik op beton zit te kauwen. De smaak is ook heel ver te zoeken. Normaal vind ik dit echt veel lekkerder.

"Ik weet zeker dat het allemaal goedkomt," probeert mijn moeder geruststellend. "Deze middag leek je er ook geen moeite mee te hebben om met hem te praten. Het zal daar vast niet heel anders gaan. Daarbij wil hij je volgens mij ook op je gemak laten voelen, dus ook niet in bepaalde situaties brengen. Daar heb ik echt vertrouwen in."

Ik probeer er een lachje uit te persen, maar heel goed lukt het niet. Ik weet niet eens waarom ik dit ineens zo spannend vind. Toen het nog acht uur duurde vond ik het ook niet spannend, hooguit een beetje leuk. Al die keren dat ik stiekem naar de tuinen ging om te dansen voelde ik ook niet dit soort spanning, meestal helemaal geen spanning. Wat is er nu dan zo anders?

Mijn moeder legt mijn half opgegeten broodje terug op mijn bord. "Ik zal het voor je in de koeling zetten. Als je straks toch iets wil eten, kun je het altijd pakken."

Dankbaar kijk ik mijn moeder na, terwijl ze naar de keuken loopt. Ik kijk naar buiten en zie dat de zon al minder hoog aan de hemel staat. Nog twee uren en dan word ik daar verwacht. Dit gaan nog twee hele lange uren worden. Het beste kan ik wat nuttigs gaan doen. Zo zitten en nadenken helpt namelijk helemaal niet mee om de tijd te laten versnellen.

Ik loop terug naar mijn slaapkamer en begin daar dan maar wat op te ruimen. Iets wat eigenlijk wel weer hoognodig is. Van het tapijt neem ik hier en daar wat kleren die ik straks wel even ga wassen. Ik heb eerlijk gezegd geen enkel idee of het schoon of vies is.

Met de stapel kleding in mijn armen loop ik naar buiten naar het washokje. Daar ga ik op de stoel zitten en neem elk kledingstuk vast om te kijken of er niet toevallig iets in de zakken zit. Als ze helemaal leeg zijn, stop ik ze in de grote ijzeren bak met heet water. Daarin kunnen de kledingstukken dan eerst weken.

Als laatste controleer ik de jurk die ik vandaag op de markt aan had. Eigenlijk is die dus nog helemaal niet vies, maar goed, nu ik toch aan het wassen ben, kan ik hem net zo goed gelijk meenemen. Ik haal mijn hand door alle zakken heen. Wanneer ik de jurk al half in het water heb hangen, voel ik ineens iets in een buitenzak - waarvan ik het bestaan niet eens wist. Ik haal er een papiertje uit en vouw het langzaam open.

Beste Aaliyah,

Hopelijk vind je deze brief nog voordat je bij mij langskomt in het paleis. Waarschijnlijk heb ik hem namelijk niet persoonlijk durven geven en stiekem in de zak van je jurk gestopt toen je wegging. Als ik hem wel persoonlijk heb gegeven dan is dit waarschijnlijk geheel onlogisch. Laat ik maar gewoon met de inhoud beginnen voordat ik een heel papier vol schrijf over waarom ik hem niet persoonlijk heb overhandigd of, als ik het wel heb gedaan, ik heb opgeschreven dat ik het niet zou doen. Ik ga hier al veel te lang over door, vergeet dit begin.

Ik wil je alleen nog wat vertellen voordat je langskomt, ik hoop zo dat je dit vooraf leest. Natuurlijk had ik het ook al op het plein kunnen zeggen, maar dat voelt toch anders en zo goed ben ik nou ook weer niet altijd met geruststellende woorden. En daarbij, is een brief krijgen soms ook niet super leuk?

Misschien, maar misschien ook niet, ben je nu ergens zeer gespannen over dat je naar het paleis gaat (ook al ben je er al veel vaker dicht in de buurt geweest). Nu zal je er ook binnenkomen, maar ik zal je vast één ding verklappen: je komt de koning en zijn gezin niet zomaar tegen. Ik neem je namelijk mee via de ingang van de vleugel waar ik woon en dat is aan de linkerkant van het hoofd paleis. Mijn ouders hebben vanavond verplichtingen, dus die zal je ook niet gelijk onder ogen komen, wat waarschijnlijk een geruststelling is. De enige personen die je tegen kan komen zijn een paar medewerkers van het paleis en mijn zus.

Geloof me, daar hoef je niet bang voor te zijn. Alhoewel mijn zus zeer enthousiast kan zijn naar nieuwe mensen. Vooral als ik iemand meeneem, niet dat dat vaak gebeurt, maar toch. Oh, en een kleine waarschuwing: mijn zus haat de officiële begroetingen, dus vergeet die vanavond alsjeblieft. Voor mij hoef je je zeker niet officieel te gedragen, maar dat heb je misschien al doorgehad.

Als laatste wil ik alleen nog zeggen dat ik het gisteravond echt ontzettend gezellig vond en ik heel graag vaker zo met je zou willen dansen. Het was echt niet ongemakkelijk zoals jij het soms ervaarde. Ik vond je stamelingen in het dansen eerder heel liefelijk. Misschien komen we vanavond naast wat praten nog wel aan een dans toe. Oh, en de knuffel als afscheid was helemaal perfect en had echt wel langer mogen duren, misschien zit er een herkansing in voor vanavond ;)

Xeviov (noem mij alsjeblieft geen hertog vanavond)

Met een zeer brede glimlach op mijn gezicht lees ik het nog een tweede keer. Ik zucht opgelucht en sluit de brief. Dit is echt de allerbeste geruststelling die ik kon krijgen. Al ben ik heel benieuwd hoe hij nou precies die brief bij mij heeft achtergelaten. Ik wist zelf niet eens dat daar een zak zat.

Wel ben ik gewoon heel blij dat ik niet allemaal mensen zal ontmoeten, in ieder geval niet de meest belangrijke mensen van het koninkrijk. Dat geeft al veel minder druk op hoe ik mij moet vertonen. Al blijft de drang om mij goed voor te doen wel een beetje hangen. Wat wil je ook als je bij een hertog thuis mag komen. Het blijft een bijzonder iets, ook al ziet hij dat volgens mij niet helemaal in.

Terwijl ik de brief hoog en droog neerleg, begin ik zo snel mogelijk mijn kleding te wassen, waarna ik het ophang aan het droogrek. Ik kan nu al helemaal niet meer wachten totdat het dichtbij het twintigste uur is. Als ik vanavond weer zo dichtbij hem mag dansen, wordt het een topavond. Al weet ik niet of ik terug wil komen op die halve afscheidsknuffel, want hoewel hij het tegendeel beweert, was die wel degelijk zeer ongemakkelijk.

"Aaliyah, het is tijd om te gaan. Je wilt niet te laat aankomen bij het paleis."