Lachend kijk ik naar Xeviov, die door het bos achter vier kleine kinderen aanrent. Het enige meisje tussen de drie jongens is van ons, de andere drie zijn de kinderen van zijn zus. Al zijn die dit weekend met ons mee naar het boshuis gekomen om daar even rustig te kunnen spelen. Vooral omdat er in het paleis nu allemaal voorbereidingen zijn voor de bruiloft van Xeviovs jongste broertje. Daar kunnen ze de kleine kinderen ook niet echt bij gebruiken.

Buiten adem komt Xeviov naast mij op de schommelbank zitten. "Die kinderen worden steeds sneller," hijgt hij uit. "Ze krijgen veel te veel training door in de paleistuinen steeds verstoppertje en tikkertje te spelen."
Ik lach zachtjes, terwijl ik de schommelbank wat heen en weer laat bewegen. "Of jij begint veel te weinig te bewegen, je zit bijna alleen nog maar achter je bureau te werken."

Xeviov zet zijn handen in mijn zij en begint mij te kietelen. Ik zak onderuit over kussens van de schommelbank, waarna Xeviov wat boven mij verschijnt. "Dat was een hele erge belediging," lacht hij uit, al wordt zijn gezicht daarna serieus. "En ik weet het, maar het is nu gewoon een extreem drukke periode. Over een paar weken, zal ik weer veel tijd met jou kunnen besteden. Ook met die kleine meid."

Ik steel loom met mijn vingers over zijn armen heen. "Ik weet het," zucht ik zacht. "Het is soms alleen moeilijk om de hele tijd alleen te zijn met haar. Of nu met vier kleintjes."
Xeviovs ogen kijken mij bezorgd aan. "Ik kan altijd iemand van het paleis hierheen halen om je te helpen of vragen of je eigen moeder langs kan komen. Echt, dat is zo geregeld. En ik probeer ook elke vrije seconde met jullie hier te zijn, maar het is gewoon heel veel nu. Het spijt me."

Ik druk een kleine kus op zijn lippen. "Het is oké. Ik red het wel. Mijn moeder komt trouwens zometeen langs. Dus je kan rustig voor de middag naar het paleis om mee te helpen. Wij zullen in de vroege avond terugkeren. Het komt helemaal goed."

Met een liefdevolle blik kijkt Xeviov mij aan. "Ja, het komt goed. Al moet je weten dat ik sowieso iemand had laten overkomen voor vanmiddag als je niet gelijk mee was gegaan. Het is niet dat ik niet mee krijg hoe druk het soms voor je is."
Hij moest eens weten. Xeviov is niet voor niets naar het paleis geroepen. Zijn zus, die daar de leiding heeft gekregen, zit helemaal in het complot. Ik kan niet wachten om zijn reactie te zijn als hij weet wat er staat te gebeuren.

"Kom," zeg ik, terwijl ik wat overeind kom. "Je moet je klaarmaken voor je tocht naar het paleis. Je spullen pakken, goede kleren aantrekken en een borstel door je haren halen." Om het wat meer nadruk te geven, haal ik mijn hand door zijn wilde bos haren. Xeviov drukt nog een kus op mijn wang en loopt dan het boshuisje in.

"Mama," gilt ons kleine driejarige meisje uit, terwijl ze zichzelf in mijn armen werpt. "Gaat papa weg?"

"Ja, papa gaat alvast terug naar het paleis. Wij gaan het hier nog even gezellig maken vanmiddag."
Ik zet Avély op mijn schoot. "Niet opruimen," brengt ze uit, terwijl ze haar armen kruist. "Opruimen is stom."

"En als je op oma's manier mag opruimen? Is het dan nog steeds stom?" Met mijn vingers maak ik de twee staartjes in haar haren weer iets strakker.

"Soms," antwoordt ze. "Is papa binnen?"

Ik knik. "Ja, ga nog maar snel doei tegen hem zeggen." Avély springt van mijn schoot en rent het huisje in, terwijl ik haar stem erdoorheen 'papa' hoor schreeuwen. Lachend schud ik even mijn hoofd, waarna ik de andere drie kinderen hierheen roep. We kunnen nog mooi even eten voordat mijn moeder voor de deur staat om mee te helpen aan de echte verrassing van vandaag. De kinderen krijgen het straks ook pas te horen, want anders had Xeviov het nu al lang en breed geweten en dat zou nog eens jammer zijn.

"Wat gaan we vanmiddag doen?" vraagt de oudste zoon van Xeviovs zus, terwijl we naar binnen lopen. "Kunnen we niet meteen mee naar het paleis?"

Ik schud mijn hoofd. "We gaan nog iets heel leuks doen," antwoord ik. "Dat wil je echt niet missen."

"Wat dan?" vraagt hij verder.

"Dat komt straks wel. We gaan eerst eten. Hetzelfde als gisteren en eergisteren?" vraag ik over het onderwerp heen. De twee jongsten beginnen door elkaar heen op te noemen wat ze willen hebben en Xev schudt zijn hoofd.

"Echt, ik kan niet wachten totdat ze volwassen en niet meer zo babyachtig zijn," brengt hij uit. "Weet je zeker dat ik niet alvast mee kan?"

"Nee, je blijft gewoon hier." Een lange zucht volgt en Xev loopt naar de eetkamer toe. De tienjarige, wordt steeds opstandiger. Het begint al vroeg bij hem. Hij denkt vaak dat hij al oud genoeg is om bij alle belangrijke dingen te helpen en vergeet daarbij soms dat hij zelf nog op de kleine paleisschool zit. Daar wordt nog niet echt geleerd hoe het later in het paleis zal gaan. Zolang hij die lessen nog niet heeft gehad, wordt hij beschouwd als een te jong iemand om hierbij te helpen of om vergaderingen of speciale diners bij te wonen.

Vanuit de eetkamer hoor ik hoe de gemoederen tussen Xeviov en Xev - ja, die is vernoemd naar zijn oom - steeds hoger oplopen. De jongeman probeert het nu bij Xeviov. Al geeft die er ook niet aan toe. De regels zijn nou eenmaal bij iedereen goed bekend. Hoewel er met sommige regels wel makkelijk wordt omgegaan, staat deze voor iedereen zo stevig als een huis. Het enige wat Xev hiermee kan bereiken is dat hij straks op zijn kop krijgt van zijn eigen ouders.

Met de drie andere kinderen op mijn hielen, loop ik de eetkamer in en zie de twee elk aan een uiteinde van de tafel staan.

"Nee, Xev, je gaat niet mee. En nu houd je erover op," spreekt Xeviov hem streng toe.

"Maar-"

"Nog één woord en ik geef ook dit alles aan je ouders door," onderbreekt Xeviov hem, terwijl hij zijn tas over zijn schouder slaat.

Verslagen blijft Xev staan, waarna hij op een stoel zakt. Al houdt hij uit alle wijsheid die hij al mee heeft gekregen wel zijn mond dicht. Xeviov loopt mijn kant uit, tilt Avély even snel op om haar te knuffelen, waarna hij mij nog een laatste kus geeft en de kleine meid aan mij overhandigt.

"Ik zie jullie vanavond," zegt hij, waarna hij nog één laatste, veelzeggende blik op Xev werpt.

Achter hem valt de deur dicht in het slot en blijf ik met de vier kinderen achter. Al zullen de hulptroepen snel arriveren. Xev nog even alleen latend, begin ik voor de drie anderen brood te smeren en laat ze aan de kleine tafel in de keuken eten. Ik zet ook een bord neer voor Xev, maar die blijft stug met zijn hoofd in zijn armen op de tafel liggen.

Ik schuif een stoel naast hem naar achteren en ga erop zitten. "Waarom wil je zo graag mee naar het paleis?" vraag ik hem zacht. "Twee weken terug was je er nog helemaal niet zo mee bezig. Wat is er gebeurd?" In stilte blijft hij naast mij zitten en ik beweeg mijn hand zacht over zijn rug heen.

"Ik wil er niet nog een broertje of zusje bij," brengt hij zacht uit. "De tweeling is al verschrikkelijk genoeg." Hoe weet hij dat al? Dit zou vanavond pas bekend worden. Al is dat op dit moment nu wel het minst grote probleem. Het is ook niet aan mij om het daar nu echt met hem over te hebben. Maar ik kan er misschien nog wel achter komen welk probleem hij nu werkelijk ervaart.

"Waarom zijn ze in jouw ogen verschrikkelijk?"

"Ze zijn er altijd. Letterlijk. Waar ik ook en stap zet, die twee zijn erbij. Ik zie ze op school, in de kamers, de tuinen, hier. Iedereen heeft altijd aandacht voor die oh zo schattige tweeling. En ik moet er maar naast lopen alsof ik het geweldig vind om elke seconde van de dag met ze samen te zijn."

"Ben je bang dat dat nog erger wordt als er een vierde bijkomt?"

"Natuurlijk. Ze hebben nu al amper de tijd. Als er een nieuwe baby bij is, zullen die twee echt altijd bij mij zijn."
Ik trek Xev iets dichter tegen mij aan. Ik wist ook helemaal niet dat hij het zo als een last ervaarde. Al heeft ook niemand er ooit echt naar gevraagd. "Heb je het daar al eens met je ouders over gehad? Als zij het niet doorhebben."
"Natuurlijk niet. Wanneer zou ik dat moeten doen?" roept hij verontwaardigd uit. "Ze zijn er al nooit. Het zou gewoon verboden moeten worden voor iedereen in dat stomme paleis om kinderen te krijgen." Ik laat hem helemaal uitrazen en daarna zacht in huilen uitbarsten als de tranen niet alleen meer ophopen in zijn ogen.
"Het spijt me, lieverd," breng ik zacht uit. "Wat zou je het liefste willen? En ik weet dat dat niets is, dat er geen vierde komt."

"Ik wil dit, niet het paleis. Geen honderden mensen, maar deze natuur. Dat papa en mama ons ook echt zien en niet alleen de personen die ons hele dagen zien." De voordeur gaat open en de stemmen van mijn moeder en Xeviovs zus komen het huis binnen. "Mijn moeder is er ook?" vraagt Xev verbaasd.

"Ja, die hoort ook bij de verrassing, maar ik denk dat het beter is als jij eerst even met haar praat."

In de keuken worden de twee al druk bijgepraat over alles wat ze dit weekend hebben gedaan, maar dan komt Xeviovs zus de eetkamer binnen. "Ik was mijn oudste zoon al kwijt," begint ze vrolijk, al verandert haar blik als ze hem goed aankijkt. "Hey, lief, wat is er?" Ze hurkt voor Xev neer en neemt hem stevig vast in haar armen. Ik sta op van de stoel en ga richting de keuken waar we rustig zullen beginnen met de verrassing voor vanavond.

Mijn moeder kijkt mij vragend aan. "Die hebben even tijd samen nodig," leg ik zacht uit, waarna ze weer verder gaat met het papier uitrollen. De drie kinderen zitten allemaal al met stiften in de aanslag om het doek te versieren.

"Je hebt de tekst echt heel mooi gedaan," breng ik enthousiast uit. Ze heeft echt haar best gedaan om de letters zo fleurig mogelijk te maken. "Dus, voor jullie drie, je mag overal tekeningen maken, maar niet over de letters heen. Goed?"

Alle drie knikken ze hevig, waarna ze geconcentreerd beginnen te tekenen. Binnen een paar seconden liggen overal stiften op de tafel en rollen er doppen op de grond. Ze hebben er in ieder geval zin in.

Als ze genoeg hebben van de stiften hangen we het grote doek aan de muur en beginnen we er met de kinderen kleine verfhandjes op te maken. Het wordt nu echt een geweldig geheel.

"Nu alleen nog even jullie handen wassen, dan kunnen we beginnen met oma's opruimprogramma," zegt mijn moeder en nog steeds gaan de kinderen gewillig naar de wasbak om hun handen schoon te krijgen. Ik ben benieuwd voor hoe lang deze manier nog zal blijven werken.

De deur van het boshuis opent weer krakend en met een vragende blik kijk ik mijn moeder aan. "Ik verwacht niemand," zegt ze, terwijl ze de laatste twee handen schoon schrobt.

"Aaliyah, weet jij toevallig waar ik die stapel papieren..." Xeviov valt stil in zijn woorden als hij de keuken binnenstapt en zijn blik meteen op het grote spandoek valt. "Alle goden. Dat meen je niet?" roept hij verbaasd uit, waarna binnen twee seconden iedereen in de keuken staat. En daar ging weer eens iets niet helemaal volgens origineel plan.

Zo snel als hij kan bewegen stapt Xeviov op mij af en neemt mij in zijn armen. "Avély, wordt een grote zus," brengt hij nog steeds verbaasd uit. "En dat was het schattigste cadeau ooit." Hij drukt duizenden kussen in mijn haren en houdt mij stevig tegen zich aan, totdat Avély zich ertussen probeert te wurmen. Hij neemt haar vast in zijn armen, tussen onze lichamen in. "En dat allemaal tegelijk met mijn zus, het had niet beter kunnen zijn. Dit is echt het beste nieuws ooit. En ja, dat was jouw komst ook." Hij drukt een kus op Avély's voorhoofd, die haar armpjes stevig om zijn nek heenslaat.

Ik gluur even over Xeviovs schouder heen en zie dat bij de andere familie het nieuws ook geland is. Heel even kijkt Xev mij aan, waarbij hij zijn duim kort omhoog steekt. Mijn glimlach wordt nog breder en gerustgesteld ik leg mijn hoofd tegen Xeviovs schouder aan.

Het is allemaal weer goed gekomen en hoewel niet alles volgens plan gaat, zal het leven alleen nog maar beter worden. Zolang je over alles kan praten en dat ook leert te doen, valt er veel te bereiken. Zelfs een leven die niet helemaal in je originele wereld past.