'Mama!' schreeuw ik. Ik open mijn ogen en zit vrijwel meteen rechtop. Gelukkig, ik ben gewoon in mijn eigen kamer. Het was vast allemaal een droom. Raar, denk ik. Het voelde zo echt. En wat ook raar is, is dat mijn moeder niet terugroept. Het is notabene al 10 uur 's ochtends! Ik stap uit mijn bed en loop naar de slaapkamerdeur. Eenmaal op de gang open ik de deur naar mijn ouders' kamer. Ik verstijf en begin te gillen. Mijn ouders liggen in bed. Met een mes in hun hart.

'Dus wat zag u precies, mevrouw Anderson?' vraagt de politieagent. Ik ben zijn naam vergeten, want hij is de zoveelste agent die ik vandaag heb 'ontmoet'. Het kan me ook allemaal niks schelen. Mijn ouders zijn dood, mijn beste vriendin is dood. Nou ja, dat betwijfel ik nog steeds. Het is geen toeval. Eerst krijg ik dat rare boekje die me naar het bos leidt, dan die rare stem, en dan vind ik mijn ouders DOOD in hun bed. Nee, dit moet ik tot op de bodem uitzoeken.
Ondertussen kijkt de man me nog steeds serieus (maar verwachtingsvol) aan. 'Eh, nou...' hakkel ik. 'Ik vond mijn ouders dood met een mes in hun lijf, oké?!' zeg ik met een hulpeloze stem. Ondertussen vormen zich weer tranen in mijn ogen. Ik heb zoveel gehuild, ik dacht dat het wel een keer klaar zou zijn. Niet dus. Ik barst weer in tranen uit en de agent slaat onhandig een arm om me heen om me te troosten. Maar niks kan me troosten. Ik heb NIEMAND meer.

Vastberaden loop ik naar de open plek. De wind begint weer te waaien. Maar dat houdt me niet tegen. I want the truth.