Donderdag 19 juli
12:46
School

P.o.v: Luke

Het is nu ongeveer een maandje na het eerste berichtje van Truth or Dare. Er zijn veel geheimen onthuld en een paar opdrachten voltooid, waarvan een paar best wel link.

Gisteren was de laatste schooldag van dit jaar, maar ik ben op school omdat ik een gesprek heb met mijn mentor.

Ik ben niet de enige hier, er zijn natuurlijk nog een paar leraren en ook nog wel leerlingen. Ik zag net Cooper lopen, en ook Phoebe heb ik gezien.

Ik loop net de eerste verdieping op als ik een harde knal hoor en de grond onder mijn voeten trilt. Voordat mijn hersenen registreren wat er gebeurd of ik ook maar heb bewogen hoor ik nog een knal. Daarma nog één, en een paar seconden daarna nog één. Een bomaanslag!

Paniek borrelt in me op. Vier knallen. Vier bommen. Deze school heeft maar vier uitgangen! Shitzooi!

Ik wil verder lopen, maar dan ontploft er nog een bom, recht voor me.

P.o.v: Emily
12:38

In m'n eentje zit ik in het muzieklokaal. Vandaag is de laatste dag dat de school open is, en dus ook de laatste dag dat ik op de gitaar kan spelen.

Ik ben denk ik tien minuten bezig als ik de eerste knal hoor. Binnen een paar minuten hoor ik de volgende vier. OMG! Het zijn bommen!

Ik wil wegrennen als er nog een ontploft, bij de deur van het muzieklokaal. Stukken plafond vallen naar beneden en blokkeren mijn enige weg uit deze ruimte.

Voordat ik me kan bewegen valt er nog een stuk naar beneden. Ik probeer aan de kant te stappen, maar kan niet voorkomen dat het mijn been raakt. Ik slaak een kreet en kijk met tranen naar de glip in mijn been.

Ik kijk om me heen en zie dat het vuur zich snel verspreid. Dan begin ik te roepen voor hulp.

P.o.v: Cooper
12:56

Kuchend sta ik op. Zeven. Dat is het aantal knallen dat ik in de laatste tien minuten heb gehoord.

Ik sta in de aula en kijk kuchend om me heen. Overal is rook.

Achter me hoor ik gehoest en ik draai me bliksemsnel om, om dan Brandon te zien staan. Hij ziet mij blijkbaar ook, want hij loopt naar me toe.

Rollend met mijn ogen draai ik me om. Klootzak. Ik heb hem nog steeds niet vergeven dat hij het heeft gedaan met mijn vriendin, een paar maanden geleden. Zoiets die je je vrienden toch niet aan!? Toen ik erachter kwam heb ik onze vriendschap meteen verbroken.

'Coop...' 'Donder op!' roep ik, terwijl ik me naar hem omdraai. Hij zucht en kijkt me bang aan:'Ik weet dat je me niet hebt vergeven, en dat vraag ik ook niet, maar laat me het in elk geval uitleggen. Ik wild-' 'Stil eens!' onderbreek ik hem.

P.o.v: Brandon
12:58

'Wat? Nee! Luiste-' 'Nee, serieus!' sist Cooper en hij legt zijn hand op mijn mond. 'Hoor je dat niet?' vraagt hij. Ik spits mijn oren en luister. Dan hoor ik het. Iemand roept om hulp.

Ik krijg grote ogen en kijk Cooper geschrokken aan. 'Waar komt het vandaan?' vraag ik zodra ik zijn hand van mijn mond heb. Hij haalt z'n schouders op en luistert nog eens. Ik doe hetzelfde.

'Volgensmij komt het daar vandaan.' zegt Cooper, en hij wijst naar de toiletten. Voorzichtig, om niet te vallen over de troep, lopen we ernaartoe.

Ik kijk even rond en mijn blik blijft hangen bij het lichaam van onze conciërge, onder het puin. Een rilling loopt over m'n rug en ik tik Cooper aan. Zodra hij het ziet trekt zijn gezicht wit weg.

'Help!' horen we, nu een stuk luider. 'Het komt uit de meiden wc's.' zeg ik. Cooper knikt en we lopen ernaartoe.

'Hallo?!' roept Cooper. 'Waar ben je?!' vervolg ik.

P.o.v: Phoebe
13:06

'Waar ben je?!' Is dat Brandon? Ik hoop van niet, ik heb gehoord dat hij nogal verwaand is. -Dat boeit nu niet!- spreek ik mezelf streng toe.

'In het achterste hokje! Het puin ligt in de weg, dus ik kom er niet uit!' roep ik kuchend terug. 'Wacht daar!' hoor ik de eerste stem zeggen.

'Ik kan niet veel anders, hé?!' roep ik geërgerd terug.

Ik hoor hen een paar minuten weet ik veel wat doen.

'Phoebe?' Met een ruk kijk ik op en zie Cooper en, inderdaad, Brandon staan. Ze kijken me verbaast aan en Cooper steekt z'n hand uit. Dankbaar pak ik hem aan en hij trekt me omhoog.

'Ben je gewond?' vraagt Brandon. 'Op een paar schrammetjes, blauwe plekken en waarschijnlijk een gekneusde enkel na, gaat het prima.' antwoord ik kuchend.

Snel lopen we daar weg. Bij de balie zie ik het lichaam van onze conciërge, wat mijn maag doet omdraaien.

Ik hoor gehoest niet ver van ons vandaan en ik draai mijn hoofd om naar de gang tegenover de toiletten. Dan zie ik een jongen hoestend uit de gangen strompelen. Volgensmij Michael. Brandon en Cooper zien hem ook en we lopen met z'n drieën naar hem toe.

'Gaat het?' vraagt Cooper. Michael knikt twijfelend:'Ik heb alleen mijn arm verwond, de rest valt wel mee.' Dan zie ik inderdaad een grote schaafwond op z'n arm.

Michael's blik valt op de conciërge. Snel kijkt hij weer weg. 'Zijn wij de enigen?' vraagt hij. Ik schud m'n hoofd en Cooper zegt:'Ik heb die jongen genaamd Luke gezien, hij ging naar boven...' 'Ja, ik zag hem ook. Ik hoorde ook iemand in het muzieklokaal.' vervolg ik.

'En nu?' vraagt Brandon. 'We gaan ze zoeken.' zeg ik resoluut. De jongens knikken en op dat moment klinkt er nog een knal.

Gepubliceerd 06-01-2021