Άκου πώς μιλάω.
Άκου τι χρώμα παίρνουν οι λέξεις.
Με βλέπεις ή σε τυφλώνουν οι προβολείς;

Οι χορδές στον λαιμό μου ξεσκίζονται μεταξύ τους,
καθώς ουρλιάζω μέσα στο νερό.
Δες πώς τα δόντια μου σκίζουν τα κύματα.

-Ποιος πιέζει το κεφάλι μου προς τα κάτω;-

Δεν πνίγομαι
Οι πνεύμονες μου επιλέγουν
να συμβιβαστούν
να κάνουν τα στραβά μάτια
να προσποιηθούν ότι είναι οξυγόνο
και να με ξεγελάσουν

μέχρι όλα να θολώσουν,
να βουλιάξουν όπως οι ανάσες στο στήθος μου.

Άκουσέ με

Η φωνή μου επιπλέει
στις φυσαλίδες που βγαίνουν στην ακτή,
αιωρείται πάνω από τα άδεια καθίσματα του θεάτρου.

-Για το όνομα-

Ας κλείσει κάποιος τους προβολείς.