Το νιώθεις έτσι;

Μιλάει, φωνάζει, ουρλιάζει.
Σου ζητάει να μην φύγεις.
Να την εμπιστευτείς μια τελευταία φορά.

Μα φοβάσαι.

Το έχεις ξανακάνει στο παρελθόν και σε οδήγησε στις λάθος αποφάσεις, σε ανάγκασε να περπατήσεις μονοπάτια δύσβατα, να αγαπήσεις εκείνους που δεν άξιζαν, να εμπιστευτείς ανθρώπους που σε πρόδωσαν.

Μα να την πάλι.

Μιλάει, φωνάζει, ουρλιάζει.
Σε ικετεύει να μείνεις, να την ακούσεις.
Το καλό σου λέει θέλει.

Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Μα γιατί να το ρισκάρεις πάλι;

Γιατί να αφήσεις τον εαυτό σου να φουσκώσει με ελπίδες ανώφελες και στόχους ανεκπλήρωτους;
Με παιδικά όνειρα και μεγάλες αγάπες.

Στο τέλος θα απογοητευτείς, και εκείνη θα χάσει ένα ακόμα κομματάκι. Ένα κομματάκι που θυσίασε, που παρέδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη, σε χέρια άυλα, αόρατα.

Σε χέρια που δεν ήταν ποτέ εκεί και άφηναν κάθε κομματάκι
να πέφτει,
να χάνεται,
να θρυμματίζεται.

Πόσα ακόμα να αντέξεις;
Πόσα κομματάκια πρέπει να καταστραφούν μέχρι να παύσει να παλέυει;
Μέχρι να σου μείνει μόνο η λογική;
Μέχρι εκείνη, η καρδιά σου αυτοπροσώπως, να τα παρατήσει;