Και αυτά που ελέγχω κάπως περισσότερο τα αγαπώ.

Αυτά δεν με πληγώνουν,
           δεν με αιφνιδιάζουν,
           δεν με μαχαιρώνουν πισώπλατα.
Με κοιτούν στα μάτια με τις παλάμες ανοιγμένες μπροστά τους.

"Αλί για όσα δεν περνάνε από το χέρι σου", έλεγε η μαμά μου.

Αλί, μαμά.

Γιατί είναι εκείνα που επιλέγεις να εμπιστευτείς
εκείνα που -τελικά- ελέγχουν εσένα.
Σε εκείνα δίνεις το μαχαίρι,
το βλέπεις στα χέρια που σου δείχνουν,
τους δίνεις την επιλογή του πώς θα το χρησιμοποιήσουν.

Γιατί μόνο τα ίδια ξέρουν πού θα καταλήξουν.

Εσύ; Εσύ μία αρχή γνωρίζεις
-μερικές φορές ούτε αυτή-
την διαδρομή την ψηλαφίζεις,
μα το τέλος;

Αυτό είναι το εξ ορισμού,
το εκ φύσεως μυστήριο.
Το του Πλάτωνος αγαθό,
είναι το τέλος -του οτιδήποτε, των πάντων.

Ποιό τέλος άραγε γνωρίζεις;
(εκείνο που αποφεύγεις)

Αλί, λοιπόν, για όσα δεν περνάνε από το χέρι σου,
                         για όσα περνάνε μόνο από την καρδιά σου.

Ωραία τα λόγια και οι ρομαντισμοί,
ωραίες οι υποσχέσεις και τα ρίσκα,
αλλά αν δεν ελέγχεις τίποτα είσαι
-κι εσύ, εξ ορισμού-
χαμένος από χέρι.

Αγάπα, ερωτεύσου, λάτρεψε και θαύμασε.
Μα -για το όνομα!- τον έλεγχο μην τον χάσεις.
Άσε έστω ένα σκοινί να σε κρατά πίσω.

Γιατί αν στηρίζεσαι στα χέρια του άλλου,
και όχι στα δικά σου,
(ότ)αν εκείνα σε αφήσουν,
πού πέφτεις;