Όταν είσαι παιδί, θεωρείς ότι κάθε ήχος
έχει κάτι να προσφέρει,
ότι η φασαρία είναι μία ερώτηση που περιμένει να απαντήσεις,
ένα μπέρδεμα που γαργαλάει τις παλάμες σου, μέχρι να βρεις την άκρη του.

Όταν όμως μεγαλώσεις,
η βαβούρα δεν αποτελεί τίποτα παρά
κομμάτι της ρουτίνας.

Ήχοι χωρίς νόημα.
Λέξεις και φωνές άσκοπες.
Θόρυβοι που έπαψαν να κρύβουν μυστήρια ή περιπέτειες.

Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας σταματάμε
να τρέφουμε ανώφελες ελπίδες,
ή αν απλά σταματάμε να ακούμε πραγματικά.

Όμως ακόμα και μερικές λέξεις που κάποτε κυλούσαν τόσο όμορφα μέσα στα αυτιά μας,
έχασαν την αξία τους βγαίνοντας από στόματα βρώμικα,
που δεν άξιζαν να τις χρησιμοποιούν,
που δεν ήξεραν να τις χρησιμοποιούν.

Κάθε τι γνωστό και συνηθισμένο,
κάθε τι κατεστραμμένο,
κάθε τι που με τον καιρό και με την πολυχρησία χάνει το νόημά του,
φαίνεται να σταματάει να γοητεύει ψυχές.

Και η δική μου,
τόσο καιρό έχει να αιχμαλωτιστεί από κάτι,
που μαγεμένη ακούει πλέον,
τους χτύπους του ρολογιού.