Η αλήθεια ενός ανθρώπου είναι κυρίως αυτό που κρύβει

Αντρέ Μαλρώ

~~~

ΤΑ ΈΧΩ ΦΤΎΣΕΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ ΜΈΧΡΙ να φτάσω στο σπίτι της. Ευτυχώς το ποδήλατό μου ήταν έξω και με ένα γρήγορο τρέξιμο έφτασα σπίτι και το πήρα.

Μένει αρκετά μακριά από το σπίτι μου οπότε θα έπρεπε ή να πάω με το λεωφορείο και να αργήσω σίγουρα ή να πάω με τα πόδια και να πεθάνω πριν φτάσω ή να πάω με το ποδήλατο και ναι μεν να πεθάνω αλλά όχι τόσο πολύ όσο αν πήγαινα τρέχωντας.

Όση ώρα κουνάω με δύναμη το πεντάλ το μόνο που σκέφτομαι είναι τι μπορεί να κρύβει εν τέλει αυτό το ημερολόγιο.

Κατ'αρχάς, πως είναι δυνατόν η Ράιλι να είχε ημερολόγιο; Αυτή ήταν που χλεύαζε μέχρι αηδίας όλα τα κορίτσια που έγραφαν στα ημερολόγιά τους. Ακόμη και εμένα, που της είχα παραδεχτεί ότι κρατούσα ημερολόγιο μέχρι πριν τρία χρόνια. Είχε ζητήσει να το διαβάσει με αντάλλαγμα να με κερνάει για δυο εβδομάδες καφέ, αλλά προφανώς και αρνήθηκα. Τα ημερολόγια, όσο να ναι, έχουν μέσα προσωπικά δεδομένα τα οποία είναι απόρρητα και κανείς μα κανείς δεν πρέπει να τα διαβάζει σαν να είναι μυθιστόρημα.

Εγώ απλά έγραφα για διάφορα αγόρια που μου έκαναν εντύπωση, βέβαια. Τίποτα το τόσο τραγικό που αν μαθαινόταν θα γινόμουν ρεζίλι, προφανώς. Και ακόμη είμαι θυμωμένη με την μητέρα μου, η οποία μόλις έφευγα από το σπίτι έμπαινε στο δωμάτιό μου και έψαχνε τα πάντα σαν νεογέννητος βρικόλακας που ψάχνει για αίμα. Είχε κάτσει να διαβάσει το ημερολόγιό μου, είμαι σίγουρη!

Απλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο που η Ράιλι κρατούσε ημερολόγιο. Ήξερε ότι ήμουν δίπλα της και ότι μπορούσε να μου πει τα πάντα. Η δική μου περίπτωση ήταν τελείως διαφορετική. Έγραφα βλακείες, ήμουν μικρή και προφανώς δεν κρατούσα κάτι μυστικό.

Ναι, αλλά ίσως η Ράιλι κρατούσε μυστικά από εσένα; σκέφτομαι και σιγά σιγά με όσα ανακαλύπτω αρχίζω και πιστεύω ότι όντως η καλύτερή μου φίλη δεν μου έλεγε τίποτα.

Παίρνω την στροφή πολύ ανοιχτά και παραλίγο να πέσω πάνω στον κάδο, αλλά τελικά φτάνω έξω από το σπίτι της Ράιλι και σταματάω απότομα πατώντας το μπροστινό φρένο. Επίσης, παραλίγο να πεταχτώ μπροστά γιατί είχα ξεχάσει ότι το πίσω φρένο δεν λειτουργεί, αλλά για αυτό δεν φταίω εγώ. Ο μπαμπάς μου φταίει. Εδώ και τρείς βδομάδες τον παρακαλούσα να μου το φτιάξει και όλο το ξεχνούσε.

Αφήνω το ποδήλατο κοντά στην είσοδο και βλέπω ότι το αυτοκίνητο των γονιών μου είναι ακριβώς δίπλα από το δικό τους. Προφανώς.

Πριν προλάβω να χτυπήσω το κουδούνι, η πόρτα ανοίγει και η μητέρα μου πετάγεται μέχρι πάνω μόλις με βλέπει. «Τι κάνεις εδώ έξω βρε παιδί μου;»

«Μόλις πήγαινα να πατήσω το κουδούνι» της λέω και μου διορθώνει τα μαλλιά που μπλέχτηκαν όση ώρα έτρεχα με το ποδήλατο. «Πως είναι μέσα;» ρωτάω ψιθυριστά και ξεφυσάει.

«Απλά μίλα όσο το δυνατόν λιγότερο» με συμβουλεύει «Είναι αρκετά δύσκολο αυτό που περνάνε» αφήνει δυο φιλιά στα μάγουλά μου. «Πάω να πάρω το κινητό μου, μπες μέσα» κλείνει πίσω της την πόρτα και εγώ στέκομαι ακίνητη στο χολ. Ο καθρέφτης ακριβώς απέναντι από την εξώπορτα δεν είναι πια στολισμένος με όλες τις φωτογραφίες και τα καλλυντικά από κάτω του.

Δίπλα στον καλόγερο κρέμονται μόνο δύο μαύρες τσάντες και τίποτα άλλο. Όλα τα πολύχρωμα σακάκια και οι ζώνες που έβρισκα εκεί κάθε φορά που έμπαινα μέσα, εξαφανίστηκαν.

Σαν να μην υπήρχε ποτέ.

Με πόδια που τρέμουν προχωράω αργά και φτάνω στο σαλόνι. Φαίνεται τόσο μουντός ο χώρος. Άχρωμος και τόσο ξένος χωρίς την παρουσία της.

Δεν προλαβαίνω να μιλήσω και η μαμά της σηκώνεται αμέσως και έρχεται αμέσως κοντά μου. «Ευχαριστώ που ήρθες» μου ψιθυρίζει όσο με παίρνει αγκαλιά. Τυλίγει τα χέρια της γύρω μου τόσο σφιχτά που κανονικά θα έπρεπε να της κάνω παράπονα για αυτό. Παρόλα αυτά δεν μιλάω. Απομακρύνεται και παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Έλα μαζί μου» με αφήνει πίσω και προχωράει προς τις σκάλες.

Ρίχνω ένα βλέμμα στον μπαμπά μου που με κοιτάζει προσεκτικά όσο ακούει αυτά που του λέει ο κύριος Ντάριαν. Φαίνεται σκεπτικός και πάω στοίχημα ότι δεν ακούει τίποτα από όσα του λέει. Γυρνάω και τρέχωντας ανεβαίνω τις σκάλες.

Προς έκπληξή μου περνάει το δωμάτιο της Ράιλι και πηγαίνει προς το δικό της. «Έλα μαζί μου» μου ανοίγει την πόρτα και μπαίνω πρώτη.

«Τι συμβαίνει;» ρωτάω διστακτικά. Στο δωμάτιο των γονιών της είχαμε μπει αρκετές φορές στο παρελθόν. Όταν έλειπαν κυρίως και είχαμε το σπίτι δικό μας, πηγαίναμε εκεί και κάναμε πάρτυ. Παραγγέλναμε φαγητό, βάζαμε ταινίες και πίναμε ό,τι βρίσκαμε στο ψυγείο. Πάντα βρίσκαμε να πιούμε κάτι στο ψυγείο.

Αφήνω αυτά στο παρελθόν και βολεύομαι στο κρεβάτι. Εκείνη πηγαίνει στο κομοδήνο και παίρνει ένα σκούρο ροζ τετράδιο. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου, τόσο κοντά ώστε να ακουμπάνε τα γόνατά μας.

«Αυτό είναι που σου έλεγα» το κρατάει σφιχτά λες και είναι κάτι πράγματι πολύ σημαντικό. Με κοιτάζει. «Το έχεις ξαναδεί;»

«Δεν ήξερα καν ότι έγραφε σε ημερολόγιο» προσπαθώ να θυμηθώ αν είχα ξαναδεί αυτό το συγκεκριμένο τετράδιο αλλά δεν θυμάμαι τίποτα.

Με τα μακριά της δάχτυλα χαιδεύει το ροζ φουσκωτό αρκουδάκι που προεξέχει. «Το είχα ξαναδεί. Άλλη μια φορά. Και την ρώτησα τι ήταν αλλά μου είχε πει ότι ήταν για το σχολείο και δεν έδωσα σημασία» ξεφυσάει «...κακώς»

«Το ανοίξατε; Είδατε τι γράφει;» ρωτάω περίεργη.

Κοιτάζει ξανά την κλειστή πόρτα και μετά πάλι εμένα. «Δεν είχα σκοπό να το κοιτάξω. Αλλά είχα περιέργεια» παραδέχεται και σηκώνεται όρθια.

«Και;»

«Δεν ξέρω τι γινόταν, Φραντσέσκα. Τόσο καιρό νόμιζα...νόμιζα ότι η οικογένεια μου είναι μια χαρά. Χωρίς προβλήματα, χωρίς τίποτα. Και ξαφνικά» κάνει με το στόμα της σαν να εκρήγνυται μια βόμβα. «...όλα καταστράφηκαν. Η κόρη μου είναι νεκρή και αυτός που τη σκότωσε είναι εκεί έξω και συνεχίζει τη ζωή του. Έπειτα... μαθαίνω ότι έπεσε θύμα βιασμού ακριβώς έξω από το σπίτι μας» μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου στο άκουσμα της συγκεκριμένης λέξης.

«Τι πράγμα;»

Σκύβει το κεφάλι της και μου δείχνει το ημερολόγιο. «Εκεί το γράφει. Εκεί μέσα» αρχίζει και χάνει την ψυχραιμία της. «Έγραψε ακριβώς τι έγινε εκείνο το βράδυ» πηγαίνει και ανοίγει με βιαστικές κινήσεις το παράθυρο. «Και εγώ δεν ήμουν εκεί, Φραντσέσκα. Δεν ήμουν εκεί να...» ξεσπάει χωρίς να αντέξει να ολοκληρώσει την πρότασή της. Χτυπάει το μάρμαρο από το περβάζι εκνευρισμένη και εγώ μένω ακίνητη στη θέση μου χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Για έναν παράξενο λόγο νιώθω ότι θέλω να κάνω εμετό όσο το σκέφτομαι.

Η Ράιλι... βιάστηκε; Πως... πως είναι αυτό δυνατόν; Πως...;

Αφήνω το τετράδιο πάνω στο κρεβάτι και την αγκαλιάζω όπως ακριβώς έκανε εκείνη όταν ήρθα. Προτιμώ να μην της πω τίποτα. Εξάλλου, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Όταν καταλαβαίνω ότι σιγά σιγά ηρεμεί και βρίσκει την ανάσα της απομακρύνομαι λιγάκι για να σταθώ δίπλα της κόντρα στο παράθυρο.

«Θα το διαβάσω» της ανακοινώνω και γνέφει σκουπίζοντας τα δάκρυά της. «Θα το διαβάσω όλο και θα μάθω»

«Ευχαριστώ» μου λέει μόνο και αφού αφήσω ένα φιλί στο μάγουλό της, παίρνω το τετράδιο από το κρεβάτι και βγαίνω έξω από το δωμάτιο κλείνοντας πίσω μου την πόρτα.

Περπατάω αργά στον διάδρομο χωρίς ακόμη να έχω πιστέψει αυτό που μου είπε.

Σταματάω έξω ακριβώς από το δωμάτιό της και για λίγο σκέφτομαι να μπω μόνο και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω.

Απλώνω το χέρι μου για να πιάσω το πόμολο αλλά τελευταία στιγμή το μετανιώνω.

«Δ-δεν μπορώ. Ό-όχι τώρα» ψιθυρίζω στον εαυτό μου κοιτώντας την άσπρη πόρτα. Σφίγγω το τετράδιο περισσότερο στο χέρι μου και κατεβαίνω τις σκάλες γρήγορα χωρίς να πέσω. Βγαίνω έξω με φορά ενώ ακούω τη μαμά μου να με φωνάζει.

Έχει αρχίσει να βρέχει και νιώθω τις χοντρές ψυχάλες στο πρόσωπό μου να μπερδεύονται με τα δάκρυά μου. Βάζω προσεκτικά το τετράδιο μέσα από τη μπλούζα μου και κάτω από το τζιν ώστε να μην βραχεί. Κοιτάζω τον ουρανό και ξαφνιάζομαι από την τόσο απότομη αλλαγή του. Μέχρι πριν λίγο δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο και ο ήλιος έλαμπε και τώρα βρέχει και οι αστραπές φαίνονται από χιλιόμετρα μακριά.

«ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΑ;» φωνάζει η μαμά από την είσοδο του σπιτιού και μόλις φτάσω στο ποδήλατο γυρνάω να την αντικρίσω.

«ΈΧΩ ΔΟΥΛΕΙΆ ΆΣΕ ΜΕ» λέω όσο πιο δυνατά μπορώ χωρίς να της δώσω να καταλάβει ότι είμαι έτοιμη να κλάψω.

Παίρνω το ποδήλατό μου και με γρήγορό πεντάλ βγαίνω στον κεντρικό δρόμο. Σκέφτομαι που ακριβώς να παω. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γυρίσω πίσω στο σπίτι αυτή τη στιγμή. Στρίβω απότομα και βλέπω την καφετέρια που πηγαίναμε τόσο καιρό.

Σταματάω απέξω και τρέχω μέχρι το σκέπαστρο. Ευτυχώς είναι ανοιχτά, οπότε αφήνω το ποδήλατο στην γωνία και στραγγίζω τα μαλλιά μου που πρόλαβαν να γίνουν μούσκεμα.

Χωρίς καν να το σκεφτώ βγάζω το κινητό μου και παίρνω τηλέφωνο.

«Ναι;»

«Ντέιβιντ, η Φραντσέσκα είμαι»

«Ναι, το κατάλαβα. Γιατί ακούγεσαι λαχανιασμένη; Που είσαι;»

«Θα σου εξηγήσω από κοντά. Μπορείς να ρθεις στο Amour, στην καφετέρια;» ρωτάω βιαστικά και παρακολουθώ ότι η βροχή δυναμώνει.

«Φυσικά. Πότε;»

«Τώρα. Ξεκίνα. Εγώ είμαι ήδη εδώ»

«Τι έγινε, Φραν;»

«Θα σου εξηγήσω από κοντά. Σε περιμένω» του το κλείνω και δίχως να χάσω άλλο χρόνο μπαίνω μέσα και κάθομαι σε ένα μικρό τραπεζάκι με δύο καρέκλες στην άκρη της καφετέριας. Το τελευταίο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να δώσω στόχο.

Σε αυτή την καφετέρια έρχονται οι περισσότεροι από το σχολείο, οπότε μόλις μπαίνω κερδίζω αρκετά βλέμματα οίκτου και λύπης, ό,τι σιχαίνομαι. Επιλέγω να κάτσω στη θέση που κοιτάζει προς τα έξω γιατί δεν έχω καμία όρεξη να τους βλέπω να γυρνάνε άβολα στη θέση τους και να με σχολιάζουν. Ας το κάνουν τουλάχιστον χωρίς να τους βλέπω.

Βγάζω το τετράδιο προσεκτικά και ελέγχω αν τυχόν έχει βραχτεί. Το αφήνω πάνω στο τραπέζι μαζί με το κινητό και παραγγέλνω στην σερβιτόρα τον γνωστό καφέ μου. Μου χαιδεύει συμπονετικά τον ώμο και μου ψιθυρίζει ένα συλληπητήρια κάτω από την αναπνοή της. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας ήξεραν εδώ πέρα. Και επίσης τα νέα μαθαίνονται γρήγορα, προφανώς και όλοι θα το ήξεραν.

Περιμένω υπομομωνετικά ένα εικοσάλεπτο προσπαθώντας να μην κοιτάζω το τετράδιο. Ο καφές μου έχει μείνει σχεδόν μισός όταν επιτέλους τον βλέπω από τον δρόμο να παρκάρει το αυτοκίνητό του και να έρχεται τρέχωντας προς την καφετέρεια.

Ανάκαθομαι και διορθώνω λίγο τα μαλλιά μου. Μπαίνει μέσα και έρχεται κατευθείαν στη γωνία που βρίσκομαι. «Ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα» λέει και κάθεται ακριβώς απέναντί μου. «Με ανυσήχησες»

«Συγνώμη, απλά έπρεπε με κάποιον να μιλήσω» παραδέχομαι και του δίνω λίγο χρόνο για να τακτοποιηθεί και να παραγγείλει τον καφέ του.

«Είμαι όλος αφτιά» έρχεται πιο κοντά μου με την καρέκλα του ώστε να μην είμαστε ακριβώς απέναντι, αλλά το αγνοώ.

Πιάνω το τετράδιο στα χέρια μου. «Αυτό είναι το ημερολόγιο της Ράιλι»

«Ορίστε;»

«Ναι, κρατούσε ημερολόγιο. Ούτε εγώ το ήξερα»

«Που το βρήκες;»

«Μου το έδωσε η μαμά της»

«Και; Το διάβασες;»

Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. «Όχι ακόμη. Βασικά για αυτό σου είπα να έρθεις, για να το διαβάσουμε μαζί. Δεν ξέρω αν θα αντέξω να το διαβάσω μόνη μου» πειράζω αφηρημένα την άκρη του εξώφυλλου που είναι λίγο σκισμένη.

Το παίρνει στα χέρια του και το περιεργάζεται χωρίς να το ανοίξει. «Η μαμά της...» του τραβάω ξανά την προσοχή «διάβασε ένα κομμάτι, που έλεγε ότι η Ράιλι... έπεσε θύμα βιασμού» τα μάτια του γουρλώνουν απότομα και το τετράδιο του πέφτει από τα χέρια.

«Τι πράγμα;» κοντεύει να πνιγεί με το σάλιο του, αλλά δεν τον αδικώ. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε αυτό.

Γνέφω. «Για αυτό δεν θέλω να το διαβάσω, Ντέιβιντ. Νιώθω, νιώθω ότι θα μάθω πράγματα που δεν πρέπει»

Δεν λέει τίποτα. Είναι τελείως σοβαρός και η όποια παιχνιδιάρικη διάθεση υπήρχε στην ατμόσφαιρα έχει εξαφανιστεί.

«Ντέιβιντ...;»

«Ίσως πρέπει να το διαβάσουμε, Φραν» μου απαντάει τελικά «Μπορεί από αυτό εδώ να μάθουμε ποιος τελικά την σκότωσε» ένα ρίγος διαπερνά την πλάτη μου όταν το ακούω.

Μετακινεί την καρέκλα του ακριβώς δίπλα στη δική μου προκαλώντας μου αμηχανία. Για λίγο σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να μετακινηθώ και ότι η τόση εγγύτητα δεν είναι και το καλύτερο αυτή τη στιγμή. Ανοίγει όμως το ημερολόγιο και το αφήνει στη μέση μπροστά μας.

Με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του. «Για να το διαβάσουμε ήρθα» μου εξηγεί και κοκκινίζω μέχρι τα αφτιά. Πάντα κατάλαβαινε τι σκεφτόμουν χωρίς καν να του το πω.

Πολύ χρήσιμο όταν είσαι σε σχέση, πολύ άσχημο όμως ότι δεν είσαι.

Βάζω το χέρι μου απότομα πάνω στο τετράδιο εμποδίζοντας τον. Γυρίζει και με κοιτάζει. Είμαστε αρκετά κοντά. «Ευχαριστώ που είσαι εδώ» του λέω τελικά.

Ακουμπάει το χέρι του στο δικό μου. «Ξέρεις ότι πάντα θα είμαι εδώ, Φραν»

Παίρνω βιαστικά το χέρι μου και κοιτάζω αλλού και παρατηρώ ότι κάνει ακριβώς το ίδιο.

Η Ράιλι, Φραντσέσκα. Επικεντρώσου σε αυτήν, επαναλαμβάνω στο μυαλό μου.

Κοιτάζω ξανά το ημερολόγιο διώχνοντας από το μυαλό μου αυτή την άβολη στιγμή με τον Ντέιβιντ. Δεν θα αφήσω κανένα συναίσθημα να με εμποδίσει να βρω τι συνέβη στη φίλη μου.

Και αυτό το ημερολόγιο σίγουρα μπορεί να μου φανεί χρήσιμο.

~~~

Χέεεεευ

Σήμερα κρυώνω λιγάκι, δεν ξέρω γιατί.

Επίσης μια σημείωση:

Πρώτον επιτέλους βάζω τόνους σε αυτά που γράφω στον υπολογιστή. Το συνήθισα πια, λολ.

Δεύτερον, κεφάλαια γράφω κάθε μέρα στο word και ήδη έχω γράψει πολλά ακόμη. Παρόλα αυτά θα τα ανεβάζω συγκεκριμένες μέρες -που ακόμη δεν έχω αποφασίσει- για να μην τα ανεβάζω όλα μαζί και βαριέστε να τα διαβάζετε.

Ελπίζω λοιπόν να σας άρεσε.

Τα λέμε στο επόμενοοοοο♥

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Προσωπικό instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤