Νιώθω πως έχει χαθεί,

κι όμως δεν ξέρω πότε έφυγε...

-Γουίλιαμ Σαίξπιρ

~~~

ΑΡΚΕΤΆ ΆΤΟΜΑ ΚΆΘΟΝΤΑΙ ΈΞΩ ΑΠΌ το γυμναστήριο και καπνίζουν. Εντοπίζω χωρίς πολλή προσπάθεια την Ντρου, από το πάρτυ που πήγαν τα αγόρια χθες και κουνάω απηυδισμένη το κεφάλι μου.

Θα μπορούσε να φορέσει και μια χαρτοπετσέτα για φόρεμα, λέει η φωνή στο κεφάλι μου καθώς το κατάμαυρο –σε κάθε περίπτωση σέξυ- φόρεμα που φοράει είναι πιο κοντό και από ανοιχτή χαρτοπετσέτα. Δίπλα της ένα από τα αγόρια που πριν κάτι αιώνες είχα σχέση μαζί του, ο Άνταμ, την πιάνει από τη μέση απαλά και και της μιλάει συνέχεια, ενώ εκείνη, βάζω και στοίχημα, ότι δεν έχει ακούσει τίποτα από αυτά που της λέει. Ίδια περίπτωση με την Ράιλι και τον Καρλ, λίγο πριν.

Πριν προλάβω να γυρίσω το βλέμμα μου, ο Άνταμ γυρνάει και με κοιτάζει με το χαμόγελο "Ρίχνω-έτσι-τις-γκόμενες" και σηκώνει το χέρι του για να με χαιρετήσει. Κουνάω το κεφάλι μου χαμογελαστή και σχεδόν τρέχω προς τις τουαλέτες γιατί έστω και ένα δευτερόλεπτο παραπάνω να καθόμουν, ήδη θα ερχόταν προς το μέρος μου και θα μου έριχνε απαίσιες ατάκες πεσίματος.

Πριν ανοίξω την πόρτα από τις γυναικείες τουαλέτες, το τηλέφωνό μου χτυπάει. Κοιτάζω την οθόνη και το όνομα της μαμάς της Ράιλι είναι που με κάνει να πάθω ένα μικρό σοκ.

Γιατί παίρνει εμένα η κ.Καγιετάνα τηλέφωνο και όχι την κόρη της, ας πούμε;

Το απαντάω δίχως δεύτερη σκέψη.

«Φραντσέσκα, ευτυχώς που σε βρήκα» μου λέω πριν ανοίξω το στόμα μου για να μιλήσω.

«Είστε καλά; Τι έγινε;»

«Όλα καλά, κορίτσι μου. Απλά παίρνω τηλέφωνο την Ράιλι και δεν το σηκώνει. 25 φορές την κάλεσα και όλο μου λέει η κλήση σας προωθείται. Είναι μαζί σου;» μιλάει τόσο γρήγορα που το μόνο που εν τέλει καταλαβαίνω είναι αν βρίσκεται μαζί μου η Ράιλι.

«Εμ, ναι, μαζί είμαστε»

«Χριστέ μου, δεν φαντάζεσαι πόσο ανησυχήσαμε» απομακρύνει το τηλέφωνο από το αφτί της «...μαζί είναι ευτυχώς...ναι ναι...θα της το πω» λέει και καλά ψιθυριστά και έπειτα ξαναγυρνάει σε εμένα. «Μπορείς σε παρακαλώ να μου την δώσεις να της μιλήσω; Μόνο 2 λεπτά»

Ψάχνω μια δικαιολογία. «Βασικά είναι στην πίστα αυτή τη στιγμή και χορεύει, θέλετε να της μιλήσετε μετά;»

«Ναι, φυσικά. Ευχαριστώ, Φραντσέσκα. Όταν κατέβει πες της σε παρακαλώ να με πάρει. Είναι επείγον. Και ότι την αγαπάμε... Εντάξει;»

«Ναι, ναι» λέω μπερδεμένη και κλείνω το κινητό.

Τι ήταν τώρα αυτό;

Από που και ως που να πάρει εμένα τηλέφωνο;

Και για ποιο λόγο νιώθω ότι σήμερα όλα είναι περίεργα; Τι γίνεται;

Ανοίγω την πόρτα ακόμη μπερδεμένη και αμέσως βλέπω την Ράιλι να κάθεται πάνω στον πάγκο με τις βρύσες και να κουνάει τα πόδια της πέρα δώθε.

«Ήρθες» ανακοινώνει και χαμογελάει ελάχιστα. Γνέφω συνοφριωμένη και κλείνω την πόρτα πίσω μου. «Ευχαριστώ που ήρθες»

Προχωράω προς το μέρος της «Σε παίρνει η μαμά σου τηλέφωνο, γιατί δεν το σηκώνεις;» ρωτάω αμέσως και φτάνω σχεδόν απέναντί της.

Ξεφυσάει. «Δεν θέλω να της μιλήσω. Τουλάχιστον τώρα. Δεν έγινε κάτι απλά...» κατεβάζει το κεφάλι της.

«Όχι» της λέω και κουνάω τα χέρια μου. «Όχι, Ράιλι. Όχι. Ή θα μου πεις τώρα τι στο διάολο έχει συμβεί και συμπεριφέρεσαι παράξενα όλη τη μέρα ή φεύγω τώρα από εδώ» της φωνάζω και με κοιτάει τρομαγμένη.

«Μα δεν συμπεριφέρομαι...»

«Δεν θέλω άλλες δικαιολογίες, Ράιλι. Δεν είμαι ηλίθια» κοντεύω να ρίξω το κινητό μου από τα χέρια μου αλλά τελευταία στιγμή το πιάνω και το αφήνω στον πάγκο. «Πες μου τώρα τι έχει συμβεί. Συμπεριφέρεσαι έτσι λόγω του ότι.. είσαι έγκυος;»

«Είναι αρκετά πράγματα που δεν σου έχω πει» λέει τελικά και στηρίζομαι δίπλα της.

«Τι εννοείς;»

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και πλέκει τα δάχτυλα των χεριών της. Γυρνάει να με κοιτάξει και τότε είναι που η καρδιά μου σταματάει. Αυτό το ύφος ένα μόνο πράγμα θα μπορούσε να σημαίνει.

«Πριν τρεις εβδομάδες...» αρχίζω και νιώθω τον αέρα στον χώρο να λιγοστεύει. «Που είχατε ρθει σπίτι μου για διάβασμα, όλοι... θυμάσαι;» ρωτάει αλλά δεν μπορώ καν να κουνήσω το κεφάλι μου καταφατικά. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ακούσω αυτό που σκέφτομαι. Συνεχίζει χωρίς κάποια ανταπόκριση. «Είχες φύγει με τον Τζέισον και μετά από λίγο ο Χάρρυ ήρθε και σας βρήκε...» η φωνή της χαμηλώνει και οι ανάσες μου γίνονται κοφτές.

Όχι. Ας μην είναι αυτό που σκέφτομαι, σε παρακαλώ...

«Με τον Ντέιβιντ καθίσαμε γιατί έπρεπε την άλλη μέρα να παραδώσουμε την εργασία και είχαμε ήδη καθυστερήσει με τη προθεσμία. Και μιλήσαμε...» με κοιτάει στα μάτια. «Του είπα ότι είχαμε μαλώσει με τον Καρλ και ότι ήμουν χάλια ψυχολογικά»

Αυτό το θυμόμουν. Είχε γίνει κάτι με τους γονείς της, δεν κατάλαβα ακριβώς τι. Είχε σχέση με τον Καρλ όμως, σίγουρα.

«Και μου πρότεινε να τον ξεχάσω, αλλά ήμουν πολύ στεναχωρημένη και πληγωμένη και δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να τον αφήσω για κάτι τέτοιο. Είχα πει ότι επιτέλους βρήκα το σωστό αγόρι και θα προσπαθούσα να είμαι και εγώ σωστή» με κοιτάζει με την άκρη του ματιού της. «Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και...»

«Και...;» δεν αναγνωρίζω πια τη φωνή μου. Ένας τεράστιος κόμπος στο λαιμό μου με εμποδίζει να πάρω ανάσα και τα πόδια μου νιώθω ότι σιγά σιγά με εγκαταλείπουν.

«Και φιληθήκαμε» ψιθυρίζει και απότομα η πραγματικότητα είναι που με χτυπάει κατακέφαλα σαν μια τεράστια πέτρα ακριβώς στο κέντρο του κεφαλιού. «Λυπάμαι, Φραν. Δεν ήθελα να στο πω γιατί ξέρω πόσο πολύ σε αγαπάει και ότι αυτό έγινε μόνο και μόνο επειδή ήμουν ευάλωτη και απλώς ήθελε να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Ποτέ δεν ήθελα να σε πληγώσω»

Όση ώρα μιλάει το μόνο που ακούω είναι μια φωνή να επαναλαμβάνει στο μυαλό μου αυτή τη φράση. Φιληθήκαμε.

Την κοιτάζω χωρίς ακόμη να επιτρέψω κανένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό μου. «Μόνο φιληθήκατε Ράιλι;» την ρωτάω όσο πιο ήρεμα μπορώ.

«Φραν...»

«ΑΠΆΝΤΑ ΣΤΗ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΕΡΏΤΗΣΗ» φωνάζω και μαζεύεται.

«Σε παρακαλώ» ικετεύει και τότε είναι που χάνω εντελώς τη γη κάτω από τα πόδια μου. Απομακρύνομαι από δίπλα της και προσπαθώ να πάρω βαθιές ανάσες. «Φραν» ακούω το όνομά μου ξανά από τα χείλη της και τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι αυτή, αυτή που αποκαλούσα κολλητή μου, με μαχαίρωσε πισώπλατα με το χειρότερο τρόπο.

«Το κάνατε;» ρωτάω αλλά ξέρω ήδη την απάντηση. Η πλάτη μου ακουμπάει σε μια από τις πόρτες της τουαλέτας και το κρύο πλαστικό με κάνει να ανατριχιάσω.

«Φραντσέσκα»

«Το κάνατε. Παραδέξου το» της φωνάζω και ξανασκύβει το κεφάλι της. Τότε είναι που τα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου χαλώντας όλο το μακιγιάζ που αυτή μου έκανε. Κοιτάζω φευγαλέα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και το πόσο άσχημο έγινε το πρόσωπό μου από τα δάκρυα. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που θα μπορούσε να με νοιάξει αυτή τη στιγμή.

«Δεν το θέλαμε, απλά έγινε. Ήταν λάθος, Φραν. Για αυτό δεν στο είπαμε, δεν σήμαινε απολύτως τίποτα για κανέναν από τους δύο. Ήταν...λάθος» επαναλαμβάνει και κατεβαίνει από τον πάγκο για να ρθεί προς το μέρος μου.

Δεν την κοιτάζω. Αποφεύγω να γυρίσω το βλέμμα μου προς το μέρος της. Απλά κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και συνεχίζω να κλαίω και να κατηγορώ τον εαυτό μου για όλα τα λάθη που έκανα. Και κυρίως για το μεγαλύτερο λάθος, που την έβαλα στη ζωή μου.

«Σε παρακαλώ, μην κλαις» παρακαλάει και έρχεται ακριβώς μπροστά μου. Κάνει μια κίνηση να με αγγίξει αλλά κατεβάζει σχεδόν αμέσως το χέρι της.

«Τ-το παιδί, είναι του Ντ-ντέιβιντ;» ρωτάω μόνο.

«Όχι, όχι δεν είναι. Πριν μια εβδομάδα κάναμε σεξ με τον Καρλ χωρίς προφυλακτικό, είναι σίγουρα δικό του» λέει με περίσσιο ενθουσιασμό. 

Και μόνο στην ιδέα ότι ίσως έμενε η Ράιλι έγκυος από τον Ντέιβιντ... όλα σκοτεινιάζουν γύρω μου.

Την σπρώχνω με ελάχιστη από τη δύναμη που μου έχει απομείνει και πηγαίνω προς την πόρτα. «Α ωραία δηλαδή. Δεν είναι ο πατέρας, άρα λύθηκε το θέμα» σκουπίζω τα δάκρυα μου και γυρνάω για να την αντικρίσω.

«Σε παρακαλώ...»

«Για ποιο πράγμα με παρακαλάς, γαμώτο; Θέλεις να ακούσεις ότι δεν με πείραξε που το έκανες με το αγόρι μου πίσω από την πλάτη μου; Ή ότι θα εξακολουθήσω να σου συμπεριφέρομαι σαν να μην έγινε τίποτα; Αυτό θες να ακούσεις;» της φωνάζω εκνευρισμένη. «Λυπάμαι, Ράιλι, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Σιχαίνομαι και μόνο που βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί σου»

«Σε παρακαλώ Φραντσέσκα» αρχίζει και κλαίει. «Σε εκλιπαρώ δεν το ήθελα. Δεν ήθελα να σε πληγώσω» με πιάνει από το χέρι.

Πετάω το χέρι της μακριά και παίρνω πάνω από τον πάγκο το κινητό μου. «Μην τολμίσεις να με ξαναγγίξεις» την απειλώ και μαζεύεται. «Για μένα έχεις τελειώσει. Σε λυπάμαι, Ράιλι» την προσπερνάω και βγαίνω από τις τουαλέτες χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου.

Ο καθαρός αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου και νέα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου. Μπαίνω στις αντρικές τουαλέτες μόνο και μόνο για να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Προσπαθώ να διορθώσω όσο περισσότερο μπορώ το μακιγιάζ μου και όταν το καταφέρνω βγαίνω πάλι έξω.

Το κινητό μου χτυπάει και το ψευδώνημο που είχα δώσει για τον Ντέιβιντ εμφανίζεται στην οθόνη.

Όλα ένα ψέμα. Ό,τι μου έλεγε ήταν ψέματα...

Περπατάω ανάμεσα από όλους αυτούς που κάθονται έξω, με σκυμμένο κεφάλι. Ο Άνταμ με ξανακοιτάει αλλά δεν του δίνω το περιθώριο να καταλάβει πόσο κόκκινα είναι τα μάτια μου.

Φτάνω στο πάρκινγκ και κάθομαι πίσω ακριβώς από τη μηχανή του Καρλ. Χωρίς καν να νοιαστώ για το φόρεμα μου, στρώνομαι στο πεζοδρόμιο και αφήνω το κινητό δίπλα μου. Ξαναχτυπάει και για ακόμη μια φορά ο Ντέιβιντ είναι εκείνος που με παίρνει τηλέφωνο.

Ξεσπάω σε λυγμούς και μαζεύω τα πόδια μου όσο το δυνατόν περισσότερο.

Πως είναι δυνατόν; Πως μου το έκαναν αυτό το πράγμα;

Όσες φορές και να τα ρωτήσω αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει καμία διαθέσιμη απάντηση.

Τα λόγια της Ράιλι επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τσιρίξω όσο πιο δυνατά μπορώ.

Άλλη μια κλήση στο κινητό μου. Ο Τζέισον. Το σηκώνω με βαριά καρδιά καθαρίζοντας τη φωνή μου. «Ναι;»

«Έλα βρε παιδί μου που είσαι φάγαμε τον τόπο» ακούγεται στο βάθος η φωνή του φίλου μου και σηκώνομαι όρθια.

«Με πήρε η μαμά τηλέφωνο, σόρυ» δικαιολογούμαι και αφού διορθωθώ πηγαίνω προς την είσοδο.

Πριν προλάβω να μπω, εντοπίζω τον Ντέιβιντ από μακριά να πηγαίνει προς τις τουαλέτες. Κλείνω το κινητό εκνευρισμένη και μπαίνω μέσα.

Φυσικά. Ανησύχησε μήπως; Ας πάει να την βρεί, δεν με νοιάζει καθόλου...

Πηγαίνω γρήγορα προς το τραπέζι και κάθομαι βιαστικά στη θέση μου. «Όλα καλά;» με ρωτάει ο Τζέισον και απλώς γνέφω. Από το τραπέζι λείπουν σχεδόν οι μισοί. Η Ράιλι, ο Ντέιβιντ και ο Καρλ δεν είναι εδώ. Πόσο πολύ ανησύχησαν πια για αυτήν; αναρωτιέμαι και και γυρνάω το σώμα μου προς την πίστα. Όλοι φαίνονται τόσο ευδιάθετοι καθώς χορεύουν στους ρυθμούς του Havana και για λίγο προσπαθώ να ξεχαστώ παρακολουθώντας τους.

Δύο λεπτά αργότερα νιώθω δύο χέρια να χαιδεύουν την πλάτη μου. «Μωρό μου, που ήσουν; Έφαγα τον κόσμο να σε βρω. Ήμουν έτοιμος να μπω στις τουαλέτες, αλλά ο Άνταμ μου είπε ότι σε είδε να μπαίνεις και σε ακολούθησα» ακούω τη φωνή του και γυρνάω αηδιασμένη από την άλλη πλευρά. 

Δεν πρέπει να του πω τώρα τίποτα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.

Συγκρατώ τον εαυτό μου και αντί να τον χαστουκίσω απλώς χαμογελάω όσο πιο αληθινά μπορώ. «Έξω, μιλούσα με τη μητέρα μου στο κινητό» απαντάω όσο εκείνος κάθεται στην θέση δίπλα μου.

Μου λέει κάτι άλλο, αλλά δεν τον ακούω. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Καρλ που μιλάει έντονα με ένα άλλο αγόρι κοντά στην είσοδο.

«Ρε παιδιά, η Ράιλι που είναι;» ρωτάει ο Χάρρυ και εγώ αυτομάτως γυρνάω να κοιτάξω τον Ντέιβιντ.

«Δεν έχω ιδέα» λέει εκείνος και με το χέρι του σφίγγει το δικό μου. Μου κλείνει το μάτι πονηρά και κρατιέμαι υπερβολικά για να μην ανοίξω το στόμα μου.

«Είχε πει που θα πάει;» αναρωτιέται ο Τζέισον και τα αγόρια κουνούν αρνητικά τα κεφάλια τους.

Ξαφνικά η μουσική σταματάει στον χώρο και όλοι αρχίζουν να φωνάζουν. «Τι στο διάολο έγινε;» γκρινιάζει ο Χάρρυ δίπλα μου και γυρνάμε όλοι προς την πίστα.

Ο διευθυντής Γκάμουν παίρνει το μικρόφωνο από τον dj και έρχεται πάνω στην πίστα με γρήγορα βήματα. Το πρόσωπό του είναι εντελώς σοβαρό και τα χείλη του σφιγμένα.

«Συγνώμη για αυτή τη διακοπή. Θα παρακαλούσα να μείνετε όλοι στη θέση σας» λέει και για δεύτερη φορά αυτή τη βραδιά η καρδιά χάνει κάποιους χτύπους. «Θέλω να μείνετε όλοι ψύχραιμοι και να μην επιχειρήσετε να φύγετε από την αίθουσα. Πριν λίγο εθεάθη η συμμαθήτριά σας Ράιλι Χάνινγκαν, νεκρή στις γυναικείες τουαλέτες. Η αστυνομία και το ασθενοφόρο είναι καθοδόν»

~~~

Ναι παιδια. Η Ράιλι σκοτώθηκε...

Το θέμα είναι να μάθουμε πως.

Τώρα αρχίζει η ιστορια ;)

Ελπιζω να σας αρεσε♥

Τα λέμε στο επομενο!

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤