Εχω πορωθει με αυτη την ιστορια!

Ανυπομονω να διαβασετε ολα αυτα που εχω σκεφτεειιιι♥

#psycho

~~~

«ΤΙ ΚΟΎΚΛΕΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΉΣΟΥΜΕ ΣΉΜΕΡΑ ρε παιδιά;» σφυρίζει ο Τζέισον μέσα από το τζιπ και πατάει σαν τρελός την κόρνα του αυτοκινήτου του. Ο Ντέιβιντ στη διπλανή θέση, ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνει για να μας υποδεχτεί.

«Είστε και οι δύο εκθαμβωτικές» αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο της Ράιλι και έπειτα έρχεται προς το μέρος μου. «Είσαι φωτιά, απόψε» μου ψιθυρίζει στο αφτί και χαμογελάω ντροπαλά.

Πέρα από το κατακόκκινο φόρεμα, το επίσης κόκκινο κραγιόν που με έπεισε να φορέσω η Ράιλι σίγουρα ολοκληρώνει το στυλ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό επιτέλους νιώθω ότι είμαι κούκλα. Και σέξυ, γιατί όχι;

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και κολλάω το στόμα μου στο δικό του χωρίς καν να σκεφτώ αν θα αφήσει σημάδι το κραγιόν στα χείλη του. Το φιλί μας αργό και όπως ακριβώς το θέλω. Το μόνο πράγμα που με κάνει να ξεχνάω τα πάντα. Τα δικά του χέρια βρίσκονται στη μέση μου τραβώντας με ολοένα και περισσότερο πάνω του και οι πεταλούδες που είχαν εμφανιστεί το πρωί, ξαναέρχονται πιο επιθετικές αυτή τη φορά.

Η κόρνα από το τζιπ είναι και εκείνη που τελικά καταφέρνει να μας ξεκολλήσει και να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα.

«Σορυ παιδάκια αλλά έχουμε να πάμε και σε ένα πάρτυ» φωνάζει ο Χάρρυ από τις πίσω θέσεις χωρίς να φαίνεται σχεδόν καθόλου.

Στην θέση του Ντέιβιντ έκατσε η Ράιλι, οπότε βολευόμαστε στο πίσω κάθισμα οι συνήθεις ύποπτοι: Εγώ στη μέση προσπαθώντας να μαζέψω όσο περισσότερο μπορώ το φόρεμά μου για να μην κάτσει κανείς πάνω του και μου το τσαλακώσει, στα αριστερά μου ο Χάρρυ με ανοιχτό παράθυρο και σχεδόν όλο το κεφάλι έξω και στα δεξιά ο Ντέιβιντ που έχει το χέρι του πάνω στο μπούτι μου και στηρίζει το κεφάλι του στον ώμο μου.

«Δεν έχω καμία όρεξη για αυτό το χαζοπάρτυ» ανακοινώνει ο Τζέισον όσο προσπαθεί να βγεί στον κεντρικό δρόμο περιμένοντας στο φανάρι. «Θα δείτε που θα είναι μια σκέτη αποτυχία, όπως πέρυσι και πρόπερσυ»

«Αμάν μωρέ» τον αποπέρνει η κολλητή μου αμέσως. «Αφού φέτος τα έχουμε οργανώσει όλα εμείς, γιατί να μην γίνει τέλειο;» με κοιτάει πονηρά και της κλείνω το μάτι.

«Καλά αν τα οργάνωσες όλα εσύ, καλύτερα να μην πατήσουμε το πόδι μας εκεί μέσα» της απαντάει και του δίνει ένα μικρό χαστουκάκι.

Κάτι που πάντα αναρωτιόμασταν εγώ, ο Ντείβ και κάποιες ελάχιστες φορές και ο Χάρρυ, είναι για ποιο λόγο ο Τζέσιον και η Ράιλι δεν έγιναν ποτε ζευγάρι. Θέλω να πω ότι πάντα υπήρχε χημεία μεταξύ τους και πριν καν ακόμη γίνουμε εμείς οι πέντε παρέα. Η Ράιλι ήταν η πρώτη που είχε γνωρίσει τον Τζέισον και εκ τότε φαινόταν ότι ταιριάζουν απίστευτα. Ο Τζέισον είχε επιδιώξει να τη φιλήσει σε ένα πάρτυ λόγω ενός παιχνιδιού αλλά εκείνη τύφλα του είχε ζητήσει με, ας πούμε άσχημο τρόπο, να μην τολμίσει να το κάνει γιατί αυτό θα χαλούσε τη φιλία τους.

Από τότε –και βασικά επειδή η Ράιλι ποτέ δεν θυμήθηκε τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ- ό,τι και αν αισθανόταν ο Τζέισον για αυτήν δεν της το είπε ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι ούτε σε εμάς παραδέχτηκε κάτι, απλά έτσι νομίζαμε και όσο να ναι ήταν λιγάκι φανερό.

Ο Χάρρυ γυρνάει να μας κοιτάξει καθώς η Ράιλι εξακολουθεί να ενοχλεί τον Τζέισον, και χαμογελάμε και οι τρεις χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό που κάνουν.

«Φραν, κακώς πήρα αυτό το φόρεμα. Είναι τελείως άσπρο και λιγο αν λερωθώ θα φανεί αμέσως» γκρινιάζει και γυρνάει πάλι πίσω. «Πάμε σπίτι μου να αλλάξω;»

«Όχι Ράιλι, σύνελθε. Το φόρεμα είναι τέλειο. Απλά πρέπει να προσέχεις να μην λερωθείς καθόλου γιατί όντως θα φαίνεται άσχημα» κερδίζω ένα αγριεμένο βλέμμα και της στέλνω ένα φιλί. «Και πόσο μάλλον το αίμα, εε... Δεν βγαίνει με τίποτα» λέω για να την τρομάξω και μου πετάει την τσάντα της στο κεφάλι. «Άουτς»

«Το ζητούσε ο οργανισμός σου»

«Ο Καρλ θα ρθεί;» ρωτάει ο Χάρρυ ενώ παίζει ένα παιχνίδι στο κινητό του. «Χθες έγινε λίγο χαμούλης στο σπίτι της Ντρού»

«Άσε. Όλοι ήπιαμε τον κώλο μας» επεμβαίνει ο Τζέισον και απευθείας το βλέμμα μου πάει στον Ντέιβ.

«Εγώ δεν ήπια» σηκώνει τα χέρια του και κουνάω το κεφάλι μου. Ναι, σε πιστέψαμε!

«Εεε...είπε ότι θα ρθεί» λέει αμήχανα και αμέσως πέφτει σιωπή στο αυτοκίνητο.

Λίγο αργότερα ο Τζέισον μπαίνει στο χώρο του πάρκινγκ του σχολείου και βρίσκει μια θέση αρκετά μακριά από την αίθουσα. Βγαίνουμε και προχωράμε προς την είσοδο που είναι στολισμένη με μπαλόνια σε όλα τα χρώματα. Ένα κόκκινο χαλί είναι στρωμένο αρκετά μέτρα πριν την πόρτα και γενικώς όλη η φάση φαντάζει σαν να είμαστε όντως στο κόκκινο χαλί στο Hollywood.

Τα αγόρια εντοπίζουν κάτι άλλους που κάθονται απέξω και καπνίζουν και εγώ αρπάζω την Ράιλι από το χέρι και την τραβάω προς το μέρος μου. «Είσαι καλά;» τη ρωτάω και σταματάμε πριν μπούμε μέσα, περιμένωντας υποτίθεται να ρθουν τα αγόρια.

«Ναι, μια χαρά»

«Σε είδα. Όταν ρώτησε ο Χάρρυ για τον Κάρλ κατευθείαν η διάθεσή σου έπεσε» της διορθώνω το κραγιόν που έχει βγεί λίγο από τη γραμμή των χειλιών της. «Μίλησες μαζί του; Θα ρθεί;»

Πριν προλάβει να απαντήσει, ο ενοχλητικός ήχος μιας μηχανής ακούγεται καθώς μπαίνει στο πάρκινγκ. Ο οδηγός την παρκάρει ακριβώς δίπλα στην είσοδο –εκεί που είναι το μέρος για τα ποδήλατα- και τη σβήνει.

«Ήρθε» ανασηκώνει τους ώμους της.

Βγάζει το κράνος και το βάζει στον αγκώνα του. Κατεβαίνει από την μηχανή και μας πλησιάζει. «Μωρό, σόρυ που άργησα, αλλά όλη μέρα κοιμόμουν σήμερα» την πιάνει από τη μέση πριν προλάβει να μιλήσει και τη φιλάει με άγριο και κτητικό τρόπο κάνοντάς με να ρολάρω επειδηκτικά τα μάτια μου.

Τι νομίζει δηλαδή; Ότι επειδή έχει μια μηχανή ξαφνικά έχει γίνει θεογκόμενος, ας πούμε; Τα χέρια του κατεβαίνουν αρκετά από τη μέση της και αηδιασμένη γυρνάω την πλάτη μου και κατευθύνομαι προς τα αγόρια.

«Πάμε;» φωνάζω με σταυρωμένα χέρια και ο μόνος που με ακούει και έρχεται αμέσως είναι ο Ντέιβ.

Κοιτάει πίσω μου τους άλλους δύο που εξακολουθούν να φιλιούνται. «Μπα τελικά ήρθε; Και νόμιζα ότι δεν θα πατούσε το πόδι του ύστερα από αυτά που ήπιε χθες» χλευάζει με το χέρι του στη μέση μου όσο προχωράμε στο διάδρομο.

«Είπε ότι κοιμόταν όλη μέρα, ο μπαμπουίνος» απαντάω και γελάει. Χαιρετάμε κάτι παιδιά που στέκονται στην πόρτα σαν κέρβεροι και αφού τους δώσουμε το πάσο μας –το αποδεικτικό δηλαδή ότι είμαστε μέλη του πάρτυ- μπαίνουμε στον τεράστιο χώρο του γυμναστηρίου.

Όσα χρόνια έκανα εδώ γυμναστική, ποτέ μα ποτέ άλλωτε δεν είδα τον χώρο τόσο περιποιημένο. Τεράστια φώτα κρεμασμένα από το πανύψηλο ταβάνι, εκατοντάδες μπαλόνια παντού στο πάτωμα καθώς και μπαλόνια με ήλιον στολισμένα στον τοίχο.

Ακόμη και οι μπασκέτες που προφανώς και δεν μπορούσαν να τις βγάλουν, είναι στολισμένες με γιρλάντες ενώ τα τέρματα του ποδοσφαίρου μαζεμένα σε μια γωνία, έχουν κρεμασμένες από τα δυχτάκια φωτογραφίες όλων των παιδιών που ήταν στην τάξη μας.

Πλησιάζω για να δω καλύτερα και όντως βλέπω πάρα πολλές φωτογραφίες των παιδιών, κυρίως αστείες, μέσα στο μάθημα ή στα διαλείμματα. Σε αρκετές φαινόμαστε εμείς οι πέντε, ενώ σε μία άλλη είμαι μόνο εγώ με τον Ντέιβ αγκαλιά πάνω στο θρανίο.

Την πιάνω στα χέρια μου και γυρνάω την πίσω όψη για να δω ποιος την έδωσε.

29.04 Ντέιβ.

Γράφει με καλλιγραφικά γράμματα ενώ πιο κάτω γράφει ξανά τα ονόματά μας μέσα σε καρδούλα. Την αφήνω πίσω δίπλα στις άλλες και τι στιγμή που πάω να γυρίσω, πέφτω πάνω σε ένα άτομο.

«Συγνώμη, δεν σε είδα» λέω και η Τζένυ, η φωτογράφος της τάξης, διορθώνει τα γυαλιά της χαμογελαστή.

«Εγώ συγνώμη αν σε τρόμαξα. Παρατηρούσα απλώς τις φωτογραφίες» λέει με τη φωτογραφική της κρεμασμένη γύρω από τον λαιμό.

«Ναι, δεν είναι υπέροχες; Ολόκληρη η χρονία μέσα από 50 φωτογραφίες. Τόσες αναμνήσεις...»

«Εσυ ποια έφερες;» της δείχνω μια που είμαι αγκαλιά με την Ράιλι και εκείνη έχει βγάλει τη γλώσσα της και γλύφει το μάγουλό μου. «Τέλεια»

Κοιτάζω πίσω της και με το βλέμμα μου ψάχνω τον Ντέιβιντ. Μα που πήγε;

«Θα τα πούμε αργότερα» λέω στην Τζένυ και πηγαίνω προς το μέρος του Τζάστιν. Η αίθουσα αρχίζει σιγά σιγά να γεμίζει και ο dj αρχίζει και βάζει κομμάτια πολύ βασικά και ταυτόχρονα ερωτικά.

Περνάω το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του Τζάστιν και όταν με καταλαβαίνει βάζει το δικό του γύρω μου. «Τι συμβαίνει Ιουλιέτα; Ο Ρωμαίο σου που εξαφανίστηκε;» ρωτάει παιχνιδιάρικα και τον τραβάω προς την πίστα για να χορέψουμε παράλληλα με τις νότες του Thinking out laud.

«Δεν έχω ιδέα. Μάλλον μαζί με τα παιδιά» ανασηκώνω τους ώμους όσο κουνάω ελάχιστα το σώμα μου στον ρυθμό του κομματιού.

«Μπα; Και πως νόμιζα ότι θέλετε να είστε συνέχεια μαζί;»

«Είμαστε. Αλλά εκείνος λογικό είναι να θέλει να περάσει λίγο χρόνο με άλλα άτομα. Όπως και εγώ» του δείχνω εμάς τους δύο. «Πιστεύεις ότι θα χόρευα μαζί σου αν ήταν εδώ;» τον ρωτάω και γελάει.

«Βασικά θα με έπνιγε πριν καν προλάβω να σε πιάσω» σχολιάζει και γνέφω καταφατικά.

«Αυτό ακριβώς. Εξάλλου, μια σχέση στην εμπιστοσύνη φαίνεται. Και, πίστεψέ με, του έχω τυφλή εμπιστοσύνη»

Χαμογελάει. «Χαίρομαι που τα πάτε τόσο καλά, Φραν. Εσείς οι δύο πρέπει να είστε μαζί, το σύμπαν έχει συνομοτήσει για να είστε μαζί»

«Για σένα το σύμπαν τι λέει;»

Κουνάει το κεφάλι του. «Για μένα το σύμπαν λέει να πάω στο Πανεπιστήμιο και να την πρώτη κοπέλα που θα γνωρίσω να μην την αφήσω να φύγει γιατί δεν ξέρω άλλον τρόπο για να προσεγγίσω κάποια»

«Μήπως είσαι λιγάκι σκληρός με τον εαυτό σου;»

«Ίσως. Το απολαμβάνω όμως» μου κλείνει το μάτι και με κάνει μια στροφή. «Πάμε να πιούμε. Σήμερα θέλω να γίνω λιώμα και να σέρνομαι στα πατώματα»

«Είσαι μέσα στο μυαλό μου»

Το αυτοσχέδιο μπαρ είναι γεμάτο από κόσμο και ο Τζέισον προσφέρεται να πάει μόνος του να πάρει τα ποτά αφήνοντας με να κάτσω στο τραπέζι.

Το Perfect του Ed Sheeran ακούγεται στο χώρο και με πιάνει η κλασσική μελαγχολία όπως κάθε φορά που το ακούω.

Οι στίχοι τόσο ρομαντικοί, μου υπενθυμίζουν την αρχή της σχέσης μου με τον Ντέιβιντ. Τις πρώτες δειλές ενδείξεις ότι του άρεσα και πόσο παράξενο το θεωρούσα αυτό.

Βγάζω το κινητό από το τσαντάκι μου και του στέλνω ένα μήνυμα.

"Είμαι με τον Τζέισον στο τραπέζι, που είσαι; xx"

«Βότκα έφερα» έρχεται ο φίλος μου ιδρωμένος από το μπαρ και την αφήνει μπροστά μου μαζί με πέντε μικρά ποτηράκια.

«Χριστε μου, γιατί ίδρωσες;» βγάζω χαρτομάντηλα και του δίνω. «Μα καλά, σφαγή γίνεται εκεί;»

«Τι περίμενες; Όλοι για να πιούν ήρθαν εδώ. Και το καλύτερο είναι να πάρουμε από τα πρώτα μπουκάλια που είναι κλειστά γιατί μετά ποιος ξέρει τι θα βάλουν μέσα» μου γεμίζει το ποτήρι μαζί με κόλα.

«Είδες τη Ράιλι;» τον ρωτάω. Μα που έχουν εξαφανιστεί όλοι; Υποτίθεται ότι θα ήμασταν όλοι μαζί εδώ.

«Νομίζω ναι, πριν μιλούσε με τον Καρλ, αλλά έφυγε κάπως αναστατωμένη. Προς τις τουαλέτες πήγε νομίζω» λέει και πίνει μια γενναία γουλιά από το ποτό του. Κάνω ακριβώς το ίδιο και σηκώνομαι όρθια.

«Σε 2 λεπτά έρχομαι» ανακοινώνω και πάω σχεδόν τρέχωντας στις τουαλέτες.

Αν της είπε κάτι και την πλήγωσε θα τον σκοτώσω τον ηλίθιο.

Βγαίνω από το γυμναστήριο και πηγαίνω ακριβώς δίπλα στις γυναικείες τουαλέτες. Είναι παντελώς άδειος ο χώρος και ανοίγω σιγανά την πόρτα για να μπω μέσα.

Κρατάω το ποτό μου σφιχτά στο χέρι όσο κλείνω την πόρτα πίσω μου. Πριν προλάβω να φωνάξω το όνομά της ακούω ένα πνιχτό ήχο πίσω από την τελευταία τουαλέτα, στέκομαι ακίνητη.

Αυτό ακούστηκε σαν... κλάμα;

Προχωράω προς την τελευταία πόρτα και χτυπάω απαλά. «Ράιλι, είσαι μέσα;»

«Φραν, φύγε. Σε παρακαλώ»

«Τι έγινε; Άνοιξέ μου»

«Απλά φύγε!»

«Θα σε περιμένω στο γυμναστήριο» φωνάζω και φεύγω με διστακτικά βήματα.

Ω, αν τον δω μπροστά μου θα κάνω φόνο!

~~~

Ο γουελ...

Τι νομιζετε οτι εγινε;;;

Και για ποιο λογο αυτη η βλαμμενη εμ γκχμ... εννοω η Ραιλι εκλαιγε; Αμαν πια!!!!!

Ελπιζω να σας αρεσεεεεεεεε

*η φαση που δεν βγαινω απο το δωματιο μου γιατι γραφω μανιωδως μεχρι να φτασω στη στιγμη του φονου και απλα τα ματια μου ειναι κατακοκκινα σαν βαμπιρ που ψαχνει για αιμα και πινω τους καφεδες με κουβαδες. Για εσας δουλευω αδελφια*

Τα λεμε στο επομενοοοο♥

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤