Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή.

Φρίντριχ Νίτσε

~~~

ΤΟ ΠΑΡΚΆΚΙ ΕΊΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΆΝΤΑ εντελώς άδειο. Παρόλο που δεν μου αρέσει όταν είναι γεμάτο με κόσμο και συνέχεια ακούγονται τσιρίδες από τα μικρά παιδάκια, αυτή τη φορά αισθάνομαι αρκετά άβολα που το μόνο που ακούω είναι κάτι τιτιβίσματα και τίποτα, τίποτα άλλο.

Το χέρι του Ντέιβιντ δεν εγκαταλείπει για ακόμη μια φορά το δικό μου, όπως με σέρνει -στην κυριολεξία- προς ένα συγκεκριμένο παγκάκι που μια μεγάλη και πεντακάθαρη χάρλευ είναι παρκαρισμένη.

Απότομα σταματάω κάνοντάς τον να πισωπατήσει για να μην χάσει την ισορροπία του. «Τι έγινε;»

Ξεφυσάω. «Αν αρχίσει να λέει βλακείες έχω σηκωθεί να φύγω αμέσως»

Κουνάει το κεφάλι του και τραβάει κατά πάνω του. «Δεν πιστεύω ότι θα έκανε έτσι αν σκόπευε να μας πει βλακείες» τον δικαιολογεί και από μέσα μου σκέφτομαι ότι ίσως και να έχει δίκιο.

Ο Καρλ κάθεται κουνώντας νευρικά το πόδι του όσο αποτελειώνει το τσιγάρο του. Μόλις μας βλέπει το πετάει κάτω και το πατάει με το πόδι δυνατά για να σβήσει. «Ήρθατε αρκετά γρήγορα, ομολογώ» κάνει μια προσπάθεια να χαμογελάσει. Μας κοιτάζει και τους δύο από πάνω μέχρι κάτω και έπειτα κοιτάζει προς το αυτοκίνητο του Ντέιβ.

«Τι συμβαίνει, λοιπόν;» τον ρωτάω σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. «Γιατί τόση βιασύνη;»

Κοιτάει πλαγίως τον Ντέιβ ο οποίος του ανταποδίδει το ίδιο ξινό ύφος. «Πρόκειται για τη Ράιλι»

Αμέσως τσιτώνομαι. «Ποιο πράγμα;»

Κοιτάζει πάλι με μισό μάτι τον Ντέιβιντ. «Είναι έμπιστος;» ρωτάει κοφτά.

«Είμαι το αγόρι της» πετάει ο Ντέιβιντ κάνοντας με να πεταχτώ μέχρι πάνω και να τον κοιτάξω με γουρλωμένα μάτια. Καταλαβαίνει τι είπε και ύστερα προσπαθεί με κάποιο τρόπο να το διορθώσει. «Δηλαδή... όχι ακριβώς»

Ο Καρλ σηκώνεται όρθιος και τον πλησιάζει. «Δεν θα το έλεγα» στρέφεται σε εμένα. «Τον συγχώρεσες κιόλας; Την κολλητή σου πήδηξε»

«Κόφτο!» σχεδόν γρυλίζω αλλά δεν τον πτοεί.

«Εγώ στη θέση σου δεν θα τον εμπιστευόμουν» χαμογελάει χαιρέκακα και τσιτώνομαι. Δεν τον έχω συνηθίσει σε τέτοια συμπεριφορά.

«Σκάσε» τον απειλεί σιγανά ο Ντέιβ και εκείνος το βουλώνει. Επικρατεί σιωπή ανάμεσα τους πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι διάφορα.

Η Ράιλι είχε πει σχεδόν αμέσως στον Καρλ ότι έκανε σεξ με τον Ντέιβιντ. Όταν μου το είπε στο νεκροταφείο, νομίζοντας πως δεν το ήξερα, δεν έδειξε ούτε πληγωμένος ούτε εκνευρισμένος ούτε τίποτα άλλο. Τι στο καλό έπαθε τώρα;

Μπαίνω μπροστά του. «Αν θες να πλακωθείς μαζί του, κάντο άλλη ώρα. Λέγε τώρα τι έγινε» λέω κοφτά και κάθεται στο παγκάκι ξανά. Τα χέρια του τρέμουν όσο βγάζει άλλο ένα τσιγάρο από το κουτί.

«Χθες το βράδυ με πήρε τηλέφωνο ο Τζέισον»

«Τι ώρα; Χθες ήμασταν και εμείς εκεί» ρωτάω και κοιτάζω τον Ντέιβιντ που όμως φαίνεται ακόμη αρκετά εκνευρισμένος με τον Καρλ. Τον παρακαλώ με τα μάτια μου να ηρεμήσει και να με βοηθήσει να αποσπάσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ.

«Κατά τις 3. Ήμουν σπίτι και...με πήρε τηλέφωνο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήσασταν όλοι μαζί και μου κάνατε πλάκα» κοιτάζει πλαγίως τον Ντέιβ και προσπαθώ να συγκρατήσω ένα άσχετο γελάκι ακούγοντάς τον να το λέει αυτό. Πολλές φορές συνηθίζαμε να το κάνουμε αυτό στον Καρλ. Ακόμη και όταν ήταν μαζί μας η Ράιλι. «Αλλά μου είπε ότι ήταν μόνος, έλεγε ότι ο Χάρρυ είχε φύγει τελικά και δεν ήταν μαζί του...κάτι τέτοιο. Μου τα έλεγε πολύ μπερδεμένα» παραδέχεται και ρουφάει το τσιγάρο του αφήνοντας τον καπνό σχεδόν πάνω στο πρόσωπό μου.

Προσπαθώ να μην βήξω εισπνέοντας τον απαίσιο καπνό. «Τι σου έλεγε Καρλ;»

«Δ-δεν έχω συγκρατήσει πολλά. Με είχε ξυπνήσει οπότε κοιμόμουν όρθιος όσο εκείνος μιλούσε»

«Γενικά κοιμάσαι όρθιος...» μουρμουρίζει κάτω από την ανάσα του ο Ντέιβ και εγώ τον σπρώχνω.

«Συνέχισε»

«Έλεγε... έλεγε ότι του λείπει η Ράιλι. Ότι... ότι δεν ξέρει τι να κάνει, ότι αισθάνεται τύψεις...»

«Αισθάνεται τύψεις;» ρωτάω. «Για ποιο πράγμα θα μπορούσε ο Τζέισον να αισθάνεται τύψεις;»

«Δεν ξέρω. Απλά το επαναλάμβανε συνέχεια, ακουγόταν αρκετά στουπί»

«Μόνο αυτό είπε;» ρωτάει ο Ντέιβιντ το ίδιο προβληματισμένος με εμένα.

«Πάνω κάτω. Ήταν περίεργο. Για αυτό σου ζήτησα να έρθεις... να έρθετε, δηλαδή. Είναι φίλος σας. Τον ξέρετε πολύ περισσότερο από εμένα. Ίσως εσείς μπορείτε να εξηγήσετε την συμπεριφορά του»

Κάθομαι δίπλα του στο παγκάκι σαστισμένη όσο το μυαλό μου τρέχει.

Κάτι μας κρύβει, μια φωνή μέσα μου επαναλαμβάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα και δεν μπορώ παρά εν τέλει να συμφωνήσω. Τι μπορεί αν κρύβει όμως;

«Όκευ» ξαναπαίρνει τον λόγο ο Καρλ και μας τραβάει την προσοχή. «Μπορεί αυτό που θα πω να ακουστεί κάπως, αλλά μήπως... ίσως, λέω εγώ τώρα, ο Τζέισον σκότωσε τη Ράιλι;» είναι τέρμα σοβαρός όσο μας ρωτάει, παρόλα αυτά δεν μπορώ να συγκρατήσω το γέλιο μου.

«Ο Τζέισον; Αποκλείεται»

«Φραντσέσκα, συνέδεσε τα λίγο όλα μαζί» γυρνάει προς το μέρος μου. «Είναι ο μόνος που έγινε κομμάτια από όλη την παρέα, συμπεριφέρεται περίεργα, ήταν πολύ πιο κοντά από όλους σας στη Ράιλι» κοιτάζει για άλλη μια φορά τον Ντέιβιντ και ξέρω ότι είναι έτοιμος να πει κάτι, οπότε τον διακόπτω.

«Δεν έχει καμία σχέση αυτό!» πετάγομαι όρθια. «Ο Τζέισον...σε καμία περίπτωση δεν θα έκανε κάτι τέτοιο»

«Δεν το ξέρεις αυτό Φραν» επεμβαίνει ο Ντέιβ και τον κοιτάζω παραξενεμένη.

«Το λες και εσύ αυτό;»

Ξεφυσάει. «Δεν ξέρω, δεν έχω την παραμικρή ιδέα γαμώτο. Δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ πια»

«Αν κάποιος είχε το κίνητρο, ακόμη και την καλύτερη σχέση να είχε μαζί της, θα μπορούσε να το κάνει» λέει ο Καρλ και μου φαίνεται αρκετά φοβισμένος. «Για την αστυνομία είμαστε όλοι ύποπτοι. Γιατί προφανέστατα όλοι θα μπορούσαμε να το κάνουμε»

«Και ποιος μου λέει ότι μπορώ να εμπιστευτώ εσένα;» τον ρωτάω μες τα μούτρα και παρόλο που νόμιζα ότι θα ακουστεί προσβλητικό, δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα. «Που ξέρουμε ότι δεν το έκανες εσύ;»

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Δεν είχα λόγο να το κάνω εγώ Φραντσέσκα» παραδέχεται «ακόμη και όταν...» αγριοκοιτάζει τον Ντέιβ και εκείνος κοκκινίζει «...έγινε αυτό με τον Ντέιβιντ, δεν της κράτησα κακία. Ποτέ δεν θα της κρατούσα κακία για οτιδήποτε» χαμογελάει στραβά και ρουφάει για άλλη μια φορά το τσιγάρο του. «Το ξέρω ότι με υποψιάζεστε, δεν είστε οι μόνοι»

«Τι εννοείς;»

«Πριν κάτι μέρες ήρθαν μπάτσοι σπίτι μου και άρχισαν τις ερωτήσεις. Προφανώς δεν τους έπεισα με αυτά που είπα. Λένε ότι καλά θα κάνω να προσέχω γιατί θα καταλάβουν αν κάνω καμία βλακεία και εξαφανιστώ» πετάει το τσιγάρο κάτω εκνευρισμένος και το πατάει με το πόδι του.

Κάθομαι ξανά δίπλα του όσο κοιτάζω ένα άκυρο τελείως σημείο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα αυτή τη στιγμή και το μόνο που θέλω είναι να καθαρίσει το μυαλό μου. «Δώσε μου ένα» απλώνω το χέρι προς το κουτί με τα τσιγάρα.

«Φραν τι λες;» ρωτάει ο Ντέιβιντ και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.

«Καρλ, δώσε μου ένα. Παρακαλώ» λέω ξανά και εκείνος γελάει κοιτώντας μια εμένα και μια τον Ντέιβ. Εν τέλει το ανοίγει και κάνει να μου δώσει.

«Ρε τι κάνεις και εσύ; Της δίνεις να καπνίσει;» παίρνει το κουτί από τα χέρια του. «Φραντσέσκα έχεις θέμα με τον καπνό από το τσιγάρο» μου υπενθυμίζει λες και το είχα ξεχάσει και σηκώνομαι όρθια.

«Άμα θέλω να καπνίσω...» παίρνω το κουτί κοιτώντας τον στα μάτια. «...θα καπνίσω. Δεν πρόκειται να πάρω την έγκρισή σου» ξανακάθομαι κρατώντας το κουτί σφιχτά στα χέρια μου όσο εκείνος με κοιτάει εκνευρισμένος.

«Τι θα κάνουμε τώρα;» ρωτάει ο Καρλ αλλά κανείς μας δεν απαντάει. Τι μπορείς να κάνεις όταν κατά πάσα πιθανότητα ένας από τους φίλους σου ίσως και να σκότωσε την κολλητή σου; Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;

«Εσύ» τον δείχνει ο Ντέιβιντ. «Μπορείς να φύγεις. Δεν σε χρειαζόμαστε άλλο» του πετάει το κλειστό πακέτο με τα τσιγάρα στα μούτρα. «Εγώ και η Φραν θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε»

Ο Καρλ σηκώνεται όρθιος και με κοιτάει. «Ό,τι γίνει θέλω να μου το πείτε»

«Δεν θα παραλείψουμε» του δίνει ο Ντέιβ το κράνος στο χέρι και λίγο αργότερα η μηχανή βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο κάνοντας έναν εκκωφαντικό ήχο όσο απομακρύνεται.

Δεν καταλαβαίνω πότε έρχεται και κάθεται δίπλα μου ο Ντέιβιντ και πότε περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου τραβώντας με προς το μέρος του. Στο μυαλό μου το μόνο που επαναλαμβάνεται συνέχεια είναι ότι πρέπει να ανακαλύψω την αλήθεια για την σχέση που είχαν ο Τζέισον με τη Ράιλι.

«Συγγνώμη για πριν» πετάγεται ξαφνικά.

«Για ποιο πράγμα;»

«Που είπα ότι είμαι το αγόρι σου» ξεφυσάει. «Ήθελα απλώς να του κλείσω το στόμα του ηλίθιου, νόμιζα ότι δεν...»

«Δεν πειράζει» αποφεύγω να τον κοιτάξω στα μάτια. «Δεν με ενόχλησε»

«Εντάξει»

«Τι θα κάνουμε;» τον ρωτάω και με μια αποφασιστική κίνηση κρατάω σφιχτά το χέρι του το δικό μου. «Με τον Τζέισον;» διευκρινίζω.

«Το μόνο που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό είναι να ξαναψάξεις το κινητό του» λέει και σηκώνομαι από πάνω του. «Μπορεί να βρεις πράγματα εκεί μέσα»

«Πότε; Πότε θα το κάνω;»

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Σύντομα»

Γνέφω τη στιγμή που το κινητό μου χτυπάει. Μουγκρίζω γιατί προφανώς και ξέρω ποιος με καλεί.

Το σηκώνω. «Μαμά είμαι έξω από το σπίτι. Σε 2 λεπτά έρχομαι» λέω και το κλείνω.

Σηκώνομαι όρθια και τον τραβάω να σηκωθεί μαζί μου. «Πιστεύεις ότι το έκανε ο Τζέισον;» τον ρωτάω όσο περπατάμε προς την είσοδο του σπιτιού μου κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου σφιχτά.

«Δεν ξέρω Φραντσέσκα. Δεν μπορώ να το διανοηθώ αυτό το πράγμα» με τον αντίχειρά του χαιδεύει το πίσω μέρος της παλάμης μου. «Αλλά ο Καρλ έχει δίκιο»

«Σε ποιο πράγμα;»

Σταματάμε έξω από την καγκελόπορτα. «Με το σωστό κίνητρο, ο καθένας θα μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτος»

~~~

μου λειψατε και ελπιζω να ειστε ολοι καλα

Επανερχομαι δυναμικα♥