Το δευτερο κεφαλαιο συντομα, οπως σας υποσχεθηκα αγαπες!!

Καλη απολαυση!

~~~

«ΡΑΙΛΙ, ΤΙ ΣΚΑΤΑ; ΘΑ ΡΘΕΙΣ ποτέ ή όχι;» φωνάζω στο τηλέφωνο ενώ πηγαίνω πέρα δώθε στο σαλόνι. Η μητέρα μου με παρατηρεί τόση ώρα έχοντας εγκαταλείψει τη προσπάθεια της να διαβάσει τον Αλχημιστή του Κοέλιο.Μπορεί να το είχε αγοράσει πριν σχεδόν 1 χρόνο αλλά ποτέ δεν έκατσε να ασχοληθεί και το είχε απλώς να σκονίζεται στην βιβλιοθήκη.

Μέχρι που σήμερα το βράδυ, μιας και εγώ θα εξαφανιζόμουν από το σπίτι και θα είχε την απόλυτη ησυχία –λες και εγώ ας πούμε είμαι ο καπετάνιος της φασαρίας-, αποφάσισε να το ξεκινήσει μπας και καταφέρει να το ολοκληρώσει κάποια στιγμή.

«Βρε πουλάκι μου θα ηρεμίσεις επιτέλους; Μπορεί να της έτυχε κάτι» φωνάζει ο μπαμπάς μου από την κουζίνα. Πηγαίνω προς το μέρος του και κλείνω το κινητό αφήνοντας το πάνω στο τραπέζι. Αφήνει εκείνος την κουτάλα μέσα στην κατσαρόλα και γυρνάει να με κοιτάξει.

Αν δεν είχα απίστευτα νεύρα, θα γελούσα μέχρι δακρύων με αυτή την ποδιά που φοράει. "The best mom" γράφει πάνω με κατακόκκινα γράμματα και παρόλο που αυτή η ποδιά όντως προοριζόταν για τη μαμά μου, δεν έχει καταδεχτεί να την βγάλει από πάνω του. Γιατί πολύ απλά ο μόνος που μαγειρεύει εδώ μέσα, είναι αυτός. Η μαμά μου δεν ξέρει ούτε αυγά να τηγανίζει.

Κοιτάζω για άλλη μια φορά την οθόνη του κινητού σε περίπτωση μου αναβόσβησε για κάποιο μήνυμα χωρίς να το καταλάβω. Τίποτα.

Μα τι στο καλό; Τι έχει γίνει; Γιατί δεν σηκώνει το ηλίθιο κινητό της;

12 κλήσεις. Και άλλα πόσα μηνύματα και ακόμη κανένα ίχνος.

«Όλα καλά;» με ρωτάει ο μπαμπάς μου ψιθυριστά και κουνάω το κεφάλι μου.

Σύμφωνα με την εμπειρία μου, τα νεύρα και τον θυμό που τόσο εύκολα γεννιούνται μέσα μου, τα έχω ξεκάθαρα πάρει από τον πατέρα μου. Μόνο που εκείνος πριν σχεδόν 3 χρόνια είχε αρχίσει να πηγαίνει σε ψυχολογικές συναντήσεις με μια ομάδα 10 ατόμων που μοιράζονται τους προβληματισμούς και τα νεύρα τους, οπότε από τότε που ξεκίνησε δεν τον έχω ξαναδεί ούτε μια φορά να φωνάζει στο σπίτι. Σίγουρα του έκανε πολύ καλό όλο αυτό, γιατί λόγω της δουλειάς του ως δημοσιογράφος σε ένα αρκετά μεγάλο τηλεπτικό κανάλι, αντιμετωπίζει καθημερινά πολλά προβλήματα και συνήθως δεν καταφέρνει να ανταποκρίνεται σε όλα.

Παίζω με το μανικιούρ στα νύχια μου. «Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί δεν σηκώνει το κινητό της;»

«Μπορεί να της έτυχε κάτι, βρε παιδί μου»

«Μπαμπά η ώρα είναι 7μιση. Υποτίθεται ότι θα ερχόταν στο σπίτι εδώ και μία ολόκληρη ώρα για να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε. Την βλέπεις πουθενά όμως;» του δείχνω τον χώρο εκνευρισμένη. Κάνω κίνηση να πάρω το κινητό ξανά και να προσπαθήσω για ακόμη μία φορά να την πάρω τηλέφωνο, αλλά μου το αρπάζει μέσα από τα χέρια.

«Δεν θα την ξαναπάρεις. Πάνε ετοιμάσου μόνη σου και μην σκοτίζεσαι άλλο. Αν πάρει τηλέφωνο θα σε ειδοποιήσω»

Μουγκρίζω. «Αν δεν πάρει δηλαδή; Εγώ τι θα κάνω; Με ποιόν θα πάω σήμερα; Το είχαμε κανονίσειιιιι» γκρινιάζω και εισπράττω ένα βλέμμα απόγνωσης.

«Πάνε ετοιμάσου, διαβολάκι. Θα σε πάω εγώ στο πάρτυ, μην μου αγχώνεσαι!» σφίγγει την ποδιά στη μέση του και σηκώνομαι χαμογελαστή.

Όσον αφορά στην ταχύτατη αλλαγή διάθεσης, χμ...αυτό σίγουρα το έχει πάρει από την μητέρα μου!

«Είσαι ο καλύτερος» αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο.

Ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας αντηχεί σε όλο το σπίτι και κοιταζόμαστε και οι τρείς ξαφνισμένοι.

Η μητέρα μου –εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια να διαβάσει ήσυχη το βιβλίο της- σηκώνεται και ανοίγει την πόρα.

«Ράιλι, κορίτσι μου, καλώς ήρθες!» φωνάζει για να ακούσω και αμέσως ξεφεύγω από την αγκαλιά του πατέρα μου και τρέχω προς το μέρος τους.

«Γειά σας, κυρία Έλις» η φωνή της είναι μαγκωμένη και όπως περνάει μέσα παρατηρώ ότι κάτι έχει πάει πολύ λάθος.

«Γιατί δεν σηκώνεις το γαμημένο κινητό σου;» την κατσαδιάζω πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο.

«Φραντσέσκα...» φωνάζει ο πατέρας μου. Οι βρισιές απαγορεύονται ρητά μέσα στο σπίτι.

«Έστω» την τραβάω από το μανίκι και την σέρνω προς το δωμάτιο μου.

Ακούω τους γονείς μου να φωνάζουν διάφορα πράγματα αλλά δεν δίνω σημασία και αφόυ μπούμε μέσα κλείνω την πόρτα πίσω μου με δύναμη.

«Όντως τώρα;» σταυρώνω τα χέρια μου και την κοιτάζω με μοχθηρό βλέμμα.

Εκείνη κάθεται χαλαρή στο κρεβάτι και αφήνει την τσάντα με το φόρεμα και τα ρούχα της στο γραφείο.

«Τι πράγμα;» ρωτάει και για μια στιγμή σκέφτομαι ότι το κάνει για πλάκα.

«Σε έχω πάρει τόσα τηλέφωνα. Σου έχω στείλει, ο Θεός ξέρει, πόσα μηνύματα. Και εσύ με ρωτάς τι έγινε;»

«Σόρυ, το κινητό μου έκλεισε από μπαταρία» βγάζει το κινητό από την τσέπη της και παίρνει τον φορτιστή μου για να το βάλει στην πρίζα. «Για πες τώρα ποια θα φορέσει κόκκινο κραγιόν» ψάχνει στα καλλυντικά μου ενώ εγώ την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό. «Τι;»

«Ράιλι, μου κάνεις πλάκα τώρα έτσι; Εξαφανίστηκες και δεν έδωσες ούτε ένα σημάδι και μου το παίζεις τώρα άνετη;» παίρνω τα καλλυντικά μου από τα χέρια της και με κοιτάζει με μπερδεμένο ύφος. «Εσυ. Εσυ που δεν περνάει ούτε μια ώρα αν δεν στείλεις μήνυμα ή δεν πάρεις τηλέφωνο. Και το κινητό σου; Ράιλι, είσαι το μοναδικό άτομο, ίσως σε όλον τον κόσμο, που δεν αφήνει την μπαταρία του κινητού του να πέσει κάτω από το 50%. Και μου λες τώρα ότι έκλεισε;»

Το ύφος της εξακολουθεί να είναι μπερδεμένο όσο επεξεργάζεται ένα βυσσινί κραγιόν στα χέρια της. Σηκώνει το πρόσωπό της απότομα και με κοιτάει χαμογελαστή. «Άνθρωπος είμαι και εγώ βρε αγάπη μου. Τι να κάνω; Από το πρωί τρέχω σαν την τρελή, δεν φαντάζεσαι» κάθεται στην καρέκλα του γραφείο και παριστάνει την εξουθενωμένη. «Και παίζει το κινητό να έχει κάποιο πρόβλημα ή κάτι τέτοιο και ξεφορτίζει πολύ γρήγορα. Δεν ξέρω τι φάση»

Γνέφω και αρχίζω να πείθομαι από τα λεγόμενά της. Σίγουρα μου κρύβει κάτι, αλλά όλα αυτά που λέει βγάζουν ένα λογικό νόημα.

«Σίγουρα δεν τρέχει κάτι άλλο;» ξαναρωτάω και από μέσα μου υπολογίζω πόσες φορές έχω πει αυτή την φράση σήμερα.

Ξεφυσάει αγανακτισμένη. «Φραν, πόσες φορές θα στο πω;»

«Ρε κολλητούλα μου» γονατίζω μπροστά στα πόδια της και της πιάνω τα χέρια. «Εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα. Το ξέρω ότι κάτι έχεις. Και θα σκάσω αν δεν μου πεις τι συμβαίνει» της λέω γλυκά και λυγίζει.

«Εντάξει, εντάξει» πείθεται και κάθομαι οκλαδόν και την κοιτάζω.

«Λοιπόν;»

Αφήνει μια τρεμμάμενη ανάσα. «Είμαι έγκυος»

Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της πολύ γρήγορα και για ένα δεύτερο νομίζω ότι παράκουσα και ότι είπε κάτι παντελώς διαφορετικό.

Τα σκούρα καστανά της μάτια με κοιτάζουν απεγνωσμένα και μάλλον προσπαθεί να καταλάβει αν όντως άκουσα αυτό που είπε.

Ξεροκαταπίνω και ύστερα καθαρίζω τον λαιμό μου σε μια προσπάθεια να βρω τις σωστές λέξεις. «Εε... είσαι σίγουρη; Εμ... εννοώ εντελώς σίγουρη;»καταφέρνω να της πω και νιώθω ότι κρύος ιδρώτας λούζει το σώμα μου.

«Ναι, έκανα το τεστ πριν έρθω εδώ» το βγάζει από την τσάντα της και μου το δίνει.

Ωραία, αν είχα έστω και μια υποψία ότι μου κάνει κάποια πλάκα, τώρα είμαι σίγουρη ότι δεν με κοροιδεύει.

Το παίρνω διστακτικά και κοιτάζω τις δύο γραμμές. «Αυτό σημαίνει...;»

«Ναι. Δύο γραμμές ίσον έγκυος»

Γνέφω αρκετές φορές. Αφήνω το μπαστουνάκι στο γραφείο μου. Νομίζω ότι δεν έχω τη δύναμη να την κοιτάξω στα μάτια.

«Σε παρακαλώ, πες κάτι» ψιθυρίζει αλλά το μυαλό μου παίρνει χίλιες στροφές καθώς επεξεργάζεται το ότι η Ράιλι είναι έγκυος.

Δεν... δεν μπορώ να το πιστέψω.

«Εμ...» σηκώνομαι όρθια και πλησιάζω προς το παράθυρο ανοίγοντάς το. Χρειάζομαι καθαρό αέρα, γιατί ξαφνικά το κλίμα στο δωμάτιο βάρυνε υπερβολικά. «Τι-τίνος είναι; Εννοώ...ξέρεις, ποιος είναι ο πα-πατέρας;» με δυσκολία βγαίνουν αυτές οι λέξεις και από μέσα μου επαινώ τον εαυτό μου κατάφερα τουλάχιστον να τις βάλω σε μια λογική σειρά.

«Καρλ» απαντάει μονολεκτικά και ένα μέρος του εαυτού μου ανακουφίζεται μόλις ακούω το όνομα του αγοριού της. Αν κάτσω να σκεφτώ με πόσους έχει πάει η Ράιλι, θα τελειώσω αύριο.

Τουλάχιστον τους τελευταίους 3 μήνες ξέραμε όλοι ότι τα είχε φτιάξει με ένα αγόρι που σπουδάζει στην πόλη μας, ένα χρόνο μεγαλύτερος. Μας τον είχε γνωρίσει και ήταν αρκετά συμπαθητικός, μπορώ να πω. Μας είχε προειδοποιήσει, κιόλας, ότι θα σταματήσει τις βλακείες με όλους τους γκόμενους που την περιτριγυρίζουν και ότι θα επικεντρωθεί στη σχέση της με τον Καρλ.

Μάλλον επικεντρώθηκε υπερβολικά πολύ σε αυτή τη σχέση...

«Το ξέρει;»

Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της πολύ αργά και παίρνει ξανά το μπαστουνάκι στα χέρια της. «Δεν πρόλαβα να του το πω, ακόμη» Χριστέ μου, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Είναι σίγουρα δύσκολο να του ανακοινώσει κάτι τέτοιο. Την βλέπω που τόση ώρα προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυα της και αισθάνομαι απαίσια που δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε για να νιώσει καλύτερα. «Δεν ξέρω αν μπορώ να του το πω»

Πηγαίνω ξανά δίπλα της και πιάνω τα χέρια της στα δικά μου. «Πρέπει όμως. Έχει το δικαίωμα να ξέρει»

«Αλήθεια, δεν το ήθελα. Εννοώ...» κρύβει το κεφάλι της στα χέρια μας. «Δεν ξέρω πως έγινε, αλήθεια. Δεν...δεν»

«Έλα σταμάτα. Μη δικαιολογήσε σε εμένα»

«Δεν μπορώ να το πιστέψω, Φραν. Δεν πιστεύω πόσο ανόητα φέρθηκα»

«Το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό σου βασικά» προσπαθώ να ελαφρύνω λιγάκι την κατάσταση. «Θες να μου πεις ότι ξέχασε να φορέσει προφυλακτικό;» ρωτάω και ταυτόχρονα τα μάγουλά μου κοκκινίζουν.

«Δεν είχε μαζί του» λέει χαμηλόφωνα και προσπαθώ να καταλαγιάσω την επιθυμία μου να την βρίσω πατόκορφα για αυτή τη βλακεία. Αν δεν είχε να μην το κάνατε ρε άνθρωπε! Τι ηλιθιότητες είναι αυτές; Κάτι τέτοια γίνονται και μετά εδώ καταλήγουμε.

«Μάλιστα...»

«Πφ, έφυγε ένα βάρος που στο είπα» δηλώνει και χαμογελάω.

«Είδες; Για αυτό είναι οι φίλες» ανοίγω τα χέρια μου και πέφτει στην αγκαλιά μου ρίχνοντάς μας πίσω. «Τι θα κάνεις; Πήρες κάποια απόφαση;»

Ανασηκώνει τους ώμους της. «Δεν ξέρω ακόμη. Ο Καρλ, θα ρθεί σήμερα είπε αλλά δεν θέλω να του το πω, ακόμη. Να μην χαλάσω τη βραδιά, καταλαβαίνεις... Μάλλον θα τον συναντήσω αύριο και θα του το πω»

Γνέφω και την σφίγγω περισσότερο πάνω μου. «Τη λύση μαζί θα την βρείτε. Αλλά εγώ είμαι εδώ, να ξέρεις. Ό,τι και αν χρειαστείς, ξέρεις ότι πάντα θα μπορείς να βασιστείς σε εμένα» της λεω και χαμογελάει.

«Ευχαριστώ που υπάρχεις»

«Ευχαριστώ που είσαι τόσο ηλίθια και φαίνομαι μπροστά σου εγώ πανέξυπνη» την κοροιδεύω και σηκωνόμαστε όρθιες.

«Ωχ, χάσαμε λίγο την ώρα» βλέπει το ρολόι μου. «Πήγε 8»

«Συνεννοήθηκες με τα αγόρια; Θα περάσουν να μας πάρουν αυτοί ή θα πάμε οι δυό μας;»

«Μίλησα πιο πρίν με τον Χάρρυ και μου είπε ότι θα ρθεί μαζί με τον Τζέισον και τον Ντέιβιντ με το τζιπ να μας πάρουν»

Γνέφω και βγάζω το φόρεμα από την κρεμάστρα προβάροντάς το στον καθρέφτη. «Τους το είπες;» τη ρωτάω όσο βγάζει από τη δική της τσάντα το φόρεμά της.

«Εμ...όχι ακόμη»

«Πρέπει να τους το πεις. Οι κολλητοί μας είναι. Και στην τελική είναι αγόρια, μπορεί να σε προιδεάσουν για την αντίδρασή του» της στέλνω ένα φιλί και βγαίνω από το δωμάτιο.

~~~

Τι εχουμε εδω;

Αποκαλυψεις...

Ω ελα τωρα, δεν το ειδατε να ερχεται απο τον οριζοντα;;;;

χεχεχε δεν αποκαλυπτω τιποτα γιατι αν αρχισω να μιλαω θα σας αποκαλυψω ακομη και ποιος ειναι ο δολοφονος!

Ελπιζω να σας αρεσε ;). Συντομα θα μαθετε και ποιος ειναι αυτος που τελικα θα σκοτωθει.

Καποιοι το βρηκαν στα σχολια στο πρηγουμενο κεφαλαιο παντως.......... ονοματα δεν λεω, οικογενειες δεν θιγω μουαχαχα.

Τα λεμε στο επομενο♥

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤