Τα ειλικρινή λόγια δεν είναι ωραία. Τα ωραία λόγια δεν είναι ειλικρινή.

Λάο Τσε

~~~

«ΣΟΥ ΦΈΡΝΩ ΤΗΝ ΚΑΛΎΤΕΡΗ ΣΠΙΤΙΚΉ λεμονάδα που θα δοκιμάσεις ποτέ στη ζωή σου» ακούω τη φωνή του και κλείνω το κινητό του βιαστικά αφήνοντας το στο τραπεζάκι όπως ακριβώς το βρήκα. «Η μαμά μου την έκανε» την αφήνει στο τραπεζάκι και δίπλα αφήνει τη δική του σόδα με λεμόνι. «Μου είχε πει ότι θέλει να την δοκιμάσεις»

Χαμογελάω και ανασηκώνομαι για να την φτάσω. Εκείνος παίρνει το κινητό του και τον κοιτάζω τρομοκρατημένη με την άκρη του ματιού μου.

Ας μην κατάλαβε ότι το πείραξα. Ας μην κατάλαβε ότι το πείραξα!

«Πω, το κινητό μου αρχίζει να τα παίζει σιγά σιγά» μουρμουρίζει και το ακουμπάει εκνευρισμένος πάνω στο τραπέζι.

«Τι έγινε;»

«Είχα ανοιχτό το wifi και μόνο του έκλεισε. Ό,τι να ναι» αράζει στην ξαπλώστρα του και εγώ πίσω στην αιώρα. Ευτυχώς.

Μετά από αυτό κανείς μας δεν λέει τίποτα. Η ώρα περνάει και πίνω την γευστικότατη λεμονάδα τόσο γρήγορα σαν να την εισπνέω. Ο ήλιος πλέον καίει και νιώθω σαν να μου ψήνει το δέρμα κάτω από τα λεπτά φύλλα του μεγάλου πλάτανου που υπάρχει στην αυλή, αλλά βαριέμαι να σηκωθώ. Απολαμβάνω αυτή την ηρεμία που συνήθως δεν βρίσκω σπίτι μου.

«Ήθελα...ξέρεις ήθελα να μιλήσουμε εμείς οι δύο» πετάγεται ξαφνικά ο Τζέισον και ανασηκώνομαι από την αιώρα βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου μου. Είμαι σίγουρα κατακόκκινη γιατί δεν σκέφτηκα να φορέσω αντιηλιακό αλλά προς το παρόν δεν νιώθω κάποιον πόνο.

«Για ποιο πράγμα;»

Έρχεται πιο κοντά μου και σχεδόν ακουμπάει με τα πόδια του τα δικά μου. «Για τη Ράιλι...»

«Τζέισον, αλήθεια δεν θέλω να μιλήσω για αυτό τώρα»

«Ναι, το ξέρω. Αλλά θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι»

Όχι και εσύ! Αμάν, τι άλλο θα ακούσω πια;

Πλέον κάθομαι στην αιώρα και αφήνω το ποτήρι μου πάνω στο τραπέζι. «Εσυ; Να μου εξομολογηθείς κάτι; Γιατί;»

Τραβιέται πίσω. «Τι εννοείς;»

«Εννοώ ότι εσυ ποτέ δεν λες κάτι που σε απασχολεί. Τουλάχιστον σε εμένα» πετάω το τελευταίο σαν σπόντα και νομίζω ότι το καταλαβαίνει. «Μπορεί στους υπόλοιπους να λες τι σε απασχολεί, εγώ όμως ποτέ δεν ξέρω»

«Μη λες βλακείες, σε όλους λέω τα ίδια πράγματα» δεν τον κοιτάζω και εκείνος συνεχίζει. «Ξέρεις, Φραντσέσκα, κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα κρατάς για τον εαυτό σου και να μην τα μοιράζεσαι με όλο τον κόσμο» η ειρωνία στη φωνή του είναι που με κάνει να τον κοιτάξω σοκαρισμένη.

«Υπονοείς ότι εγώ τα μοιράζομαι με όλο τον κόσμο τα προσωπικά μου; Αυτό λες τώρα;» σηκώνομαι όρθια.

«Δεν το είπα για εσένα αυτό» σηκώνεται και εκείνος απέναντί μου. «Αλλά ναι, το κάνεις» Του γυρνάω την πλάτη εκνευρισμένη. Ωραία, ναι μου αρέσει να συζητάω με όλους τους φίλους μου αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου, κακό είναι αυτό; «Δεν το εννοούσα με τον άσχημο τρόπο»

«Έτσι φάνηκε»

Ξεφυσάει και ακούω την καρέκλα του να τρίζει, μάλλον κάθησε ξανά. «Η αλήθεια είναι ότι εσυ έχεις πάντα να πεις κάτι. Όπως ακριβώς και ο Ντέιβιντ. Στην παρέα εσείς οι δυό είσαστε που πάντα δίνετε το κέφι. Όλοι οι υπόλοιποι επιλέγουμε να μην μιλάμε για τα δικά μας θέματα»

«Ναι αλλά για αυτό είναι οι φίλοι, Τζέισον» τον σταματάω «Αν δεν τα πεις στους φίλους σου σε ποιον θα τα πεις;» σχεδόν φωνάζω.

«Το θέμα είναι ότι...ότι ναι, όντως εμείς οι δύο σχεδόν ποτέ δεν συζητάμε» δηλώνει και με κοιτάζει. «Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι φίλη μου ή ότι δεν σε εμπιστεύομαι»

«Με τη Ράιλι; Μιλούσες περισσότερο;» αυτή τη στιγμή νιώθω ότι θέλω να σπάσω κάτι, οτιδήποτε, για αν φύγει αυτός ο θυμός που νιώθω.

«Γιατί το λες αυτό;»

«Γιατί το ξέρω ρε Τζέισον. Ξέρω ότι την ήθελες, ξέρω ότι την γούσταρες και δεν της το είπες ποτέ, ξέρω ότι μιλούσατε κάθε μέρα και ότι περνούσατε τέλεια μαζί, ξέρω ότι δεν πρόλαβες να της πεις αυτά που νιώθεις. Τα ξέρω όλα γαμώτο» φωνάζω αγανακτισμένη και εκείνος με κοιτάζει χωρίς να πιστεύει αυτά που του λέω. «Τα ξέρω όλα» λέω πιο σιγανά αυτή τη φορά και τελικά κάθομαι ξανά στην αιώρα και νιώθω σαν κάποιος να έχει πάρει ένα μικρό βάρος από πάνω μου.

Εκείνος δεν μιλάει καθόλου ενώ έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο κινητό. Πολύ πιθανό να ξεσπάσει και να με βρίσει ή να με διώξει, αλλά δεν με νοιάζει. Γινόντουσαν τόσα πολλά πίσω από την πλάτη μου και κανονικά εγώ θα έπρεπε να είμαι αυτή που θα ξεσπάει πάνω στους άλλους.

«Που το ξέρεις;» ρωτάει σιγανά και ξεφυσάω.

«Ποιο από όλα;» δεν ξέρω αν πρέπει να του πω για το ημερολόγιο και όσα έμαθα εκεί μέσα, οπότε σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να του το αναφέρω, προς το παρόν τουλάχιστον.

«Αυτό...αυτό για μένα που μου άρεσε η Ράιλι» η φωνή του ίσα που ακούγεται.

«Φαινόταν, Τζέισον. Και ο Ντέιβιντ με τον Χάρρυ το κατάλαβαν, αλλά κανείς δεν είπε ποτέ τίποτα γιατί ξέρεις, δεν θέλαμε να σε φέρουμε σε δύσκολη θέση» γνέφει αφηρημένος. Σκύβω λιγάκι περισσότερο προς το μέρος του. «Θες να μου μιλήσεις για αυτό;»

«Τι ακριβώς να σου πω Φραντσέσκα; Ό,τι μου άρεσε και ήθελα να γίνουμε ζευγάρι; Ναι, ναι το ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά προφανώς και δεν έπρεπε να της το πω γιατί ήταν με τον Καρλ και θα γινόταν χαμός αν μαθευόταν κάτι τέτοιο» σκύβει και με τα χέρια του στηρίζει το κεφάλι του. «Τόσο καιρό... Θα της το έλεγα, σκόπευα να της το πω στο πάρτυ της Αποφοίτησης. Είχα σκεφτεί πως ακριβώς. Υποτίθεται ότι θα έπινα αρκετά και θα της το έλεγα. Ακόμη και αν μου έλεγε ότι δεν θέλει, τουλάχιστον θα είχα τη δικαιολογία ότι έπινα και δεν ήξερα τι έλεγα»

Τον κοιτάζω έντονα όσο μου τα λέει όλα αυτά. Σκόπευε όντως να της το πει εκείνο το βράδυ. Το θυμάμαι που μου έλεγε ότι ήθελε να γίνει φέσι και να τον μαζεύουν, αλλά νόμιζα πως ήταν πλάκα. Εξάλλου εκείνο το βράδυ όλοι έπιναν.

«Γιατί το βράδυ της Αποφοίτησης; Γιατί τότε;»

Ανασηκώνει τους ώμους του. «Δεν ξέρω. Ένιωθα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Αλλά...δεν πρόλαβα» ακούω τη φωνή του να σπάει και ειλικρινά το τελευταίο πράγμα που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να τον δω να κλαίει.

Τον κοιτάζω επίμονα όπως σφίγγει τα χέρια του και οι φλέβες πετάγονται. Τόσο άδικο, ποτέ δεν περίμενα ότι θα έκανε κάτι τέτοιο.

«Και ναι» συνεχίζει «είχα περισσότερες επαφές μαζί της παρά με οποιονδήποτε άλλο. Ήθελα να το καταλάβει μόνη της για να μην αναγκαστώ να ξεφτυλιστώ μπροστά της λέγοντας το»

Η σελίδα του ημερολογίου μου έρχεται στο μυαλό. Η Ράιλι τον έβλεπε μόνο φιλικά. Δεν είχε γράψει κάτι άλλο. Βασικά, δεν ξέρω. Μπορεί αν έγραφε σε άλλη σελίδα ότι ίσως και να τον ήθελε, αλλά λίγο δύσκολο. Πέρα από το ημερολόγιο, γενικά όταν μιλούσα μαζί της και της ανέφερα περιστασιακά τον Τζέισον, ποτέ δεν μιλούσε κάπως ιδιαίτερα για αυτόν. Φαινόταν ότι είχε με άλλα πράγματα να ασχοληθεί.

Επιλέγω να μην πω κάτι τέτοιο μπροστά του και να μην τον ταπεινώσω, οπότε περιορίζομαι στο να σηκωθώ και να τον αγκαλιάσω σφιχτά. Με αγκαλιάζει και εκείνος διστακτικά και γέρνει το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου.

«Ήθελα να της δείξω ότι...ότι μπορώ να γίνω για αυτήν αυτός που θέλει αλλά δεν το καταλάβαινε» μουρμουρίζει πάνω στον ώμο μου και συνοφριώνομαι. Τι εννοει;

Επιλέγω να μην δώσω σημασία και τον καθησυχάζω τρίβοντας την πλάτη του.

«Θες να πάρω τηλέφωνο τα παιδιά να περάσουν από εδώ;» του προτείνω και σηκώνεται αμέσως. «Μπορούμε να αράξουμε εδώ ή να πάμε για πίτσα»

«Ναι, φυσικά» σκουπίζει τη μύτη του και σηκώνομαι όρθια παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Δεν τις αντέχει ο οργανισμός μου τόσες πολλές αποκαλύψεις.

Παίρνω και τους δυο τηλέφωνο και με διαβεβαιώνουν ότι θα έρθουν όσο πιο σύντομα μπορούν. Και όντως σχεδόν ένα εικοσάλεπτο αργότερα τους βλέπουμε μαζί να μπαίνουν από την είσοδο με ένα -παραδόξως- μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Φτάνουν κοντά μας σχεδόν τρέχωντας.

«Ουάου, τι έγινε;» παίρνω εγώ τον λόγο και κάνω χώρο στην αιώρα. «Γιατί είστε τόσο χαρούμενοι;»

Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμασταν λίγο μια διαφορετική διάθεση. Θα μας έκανε καλό να ασχοληθούμε με κάτι άλλο.

«Μόλις μου έστειλαν γράμμα ότι με δέχτηκαν στο εξαιρετικότατο και υπεροχότατο πανεπιστήμιο της Βοστώνης!» φωνάζει τέρμα δυνατά γελώντας και αμέσως πεταγόμαστε όλοι όρθιοι και πέφτουμε πάνω του για να τον αγκαλιάσουμε και να τον συγχαρούμε.

«Πότε πρόλαβαν; Εννοώ, σήμερα άνοιξαν οι αιτήσεις» λέω και κάθομαι αυτή τη φορά στην καρέκλα ενώ ο Χάρρυ και ο Τζέισον φέρνουν άλλες δυο καρέκλες από την βεράντα.

«Ήμουν από τους πρώτους που έστειλαν τα χαρτιά τους» σταυρώνει τα χέρια του ικανοποιημένος. «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι. Ήρθε κυριολεκτικά δυο λεπτά πριν φύγω από το σπίτι» γελάμε και κάθεται στην αιώρα δίπλα μου.

«Συγχαρητήρια» του σφίγγω το χέρι αλλά σχεδόν αμέσως το μαζεύω. Μου το πιάνει και το ξαναβάζει πάνω στο δικό του.

«Ευχαριστώ» ψιθυρίζει και με κοιτάζει έντονα στα μάτια. Ωραία, πως γίνεται αυτό το πράγμα συνέχεια; Να μιλάμε για κάτι άσχετο και τσουπ, πάλι να υπάρχει αυτή η άβολη στιγμή μεταξύ μας.

Ξεροκαταπίνω και τραβιέμαι λιγάκι προς τα πίσω. Καταλαβαίνει πόσο αμήχανα νιώθω αλλά δεν λέει τίποτα. Αντίθετα μένει σιωπηλός και ξαπλώνει πίσω στην αιώρα μέχρι να ρθουν τα αγόρια.

«Επιτέλους και ένα καλό νέο στην παρέα» φωνάζει ο Τζέισον που κρατάει δυο μπύρες στα χέρια του, μια για τον Ντέιβ και μια για τον Χάρρυ.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο θέλω να πάω και να αρχίσω να ψάχνω σπίτι» ανοίγει τη μπύρα του και πίνει ξέγνοιαστος.

Άραγε εμένα το δικό μου γράμμα πότε θα έρθει; Εξάλλου το είχα στείλει και εγω πολύ νωρίς, σχεδόν μαζί με τον Ντέιβιντ.

«Σε εσένα δεν ήρθε τίποτα;» γνέφω προς το μέρος του Χάρρυ και εκείνος κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

«Μπα, δεν ξέρω καν αν θα με πάρουν πουθενά» λέει το τελευταίο με ένα μικρό γελάκι. «Οι βαθμοί μου δεν ήταν και ό,τι καλύτερο φέτος. Και που τελείωσα την τάξη ήταν υπεραρκετό»

«Ούτε εγώ ξέρω αν θα με πάρουν» λέει ο Τζέισον για να μην αφήσει αυτή την αμήχανη σιωπή να εξαπλωθεί μετά από αυτό που είπε ο Χάρρυ. «Η ακαδημία ποδοσφαίρου έχει πολύ υψηλές βάσεις και πρέπει να είμαι αρκετά τυχερός για να μπω»

«Εσυ τουλάχιστον έχεις και την δουλειά των γονιών σου» του υπενθυμίζω και κοντεύει να πνιγεί με τη σόδα του.

«Ιου, ούτε καν! Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ασχοληθώ με αντιπροσωπίες αυτοκινήτων. Ούτε καν» επαναλβάνει και γελάμε. Επίτηδες το είπα, προφανώς. Ξέρουμε όλοι ότι δεν γουστάρει καθόλου αυτό που κάνουν οι γονείς του. Αυτό που θέλει είναι να μπει στην ακαδημία ποδοσφαίρου εδώ στην πόλη και να πηγαίνει ταξίδια με ομάδες. Και να παίζει ποδόσφαιρο. Τίποτα άλλο.

Περνάει γρήγορα η ώρα. Είχαμε πολύ καιρό να κάτσουμε όλη η παρέα μαζί και να μιλήσουμε για τελείως άσχετα θέματα. Μας παρέσυρε εντελώς η συζήτηση μέχρι που ο μεσημεριανός ήλιος, έγινε απογευματινός και αυτός με τη σειρά του κόντευε να εξαφανιστεί πίσω από το δάσος εκεί κοντά στο σπίτι του Ντέιβιντ.

Η μητέρα μου μου τηλεφώνησε αρκετές φορές μέσα σε αυτό το διάστημα γιατί ανυσηχούσε και όταν της έλεγα ότι είμαι με τα παιδιά και απλώς αράζουμε δεν το πίστευε. Με ανάγκαζε να βάλω ανοιχτή ακρόαση για να τους ακούει όλους.

«Λοιπόν, εγώ φεύγω» μαζεύω το κουτί από την δική μου ατομική πίτσα και το βάζω μέσα στην τεράστια σακούλα.

«Από τώρα; Κάτσε λίγο ακόμη, καλά καθόμαστε» παραπονιέται ο Τζέισον και δεν παραβλέπω να θυμηθώ πως ήταν πριν έρθουν τα αγόρια και πόσο έτοιμος ήταν να κλάψει στον ώμο μου μετά από όλα αυτά που του είπα.

Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι η καλή παρέα σε βοηθάει να ξεχάσεις τα προβλήματα σου. Βασικά δεν ξέρω αν το είπε κάποιος. Μπορεί να το έβγαλα εγώ από το μυαλό μου, αλλά δεν έχει σημασία. Ισχύει.

«Όχι, πρέπει να φύγω. Είμαι αρκετές ώρες εκτός σπιτιού. Εκτός και αν έχεις ξεχάσει ότι υποτίθεται θα πηγαίναμε για ένα καφέ το πρωί και κοντεύει ήδη 10» γελάνε και οι τρείς και σηκώνονται όρθιοι.

«Θες να σε πάω εγώ;» ρωτάει ο Ντέιβιντ και ξύνει με το χέρι του το κεφάλι του αμήχανα. Χαμογελάω. Πάντα το κάνει αυτό. Και ξέρει ότι όταν το κάνει δεν μπορώ να του αρνηθώ σε τίποτα.

Γνέφω. «Αν μπορείς, ναι. Είμαι αρκετά μακριά από εδώ και είναι νύχτα ξέρεις...»

Μου πετάει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του και τα πιάνω σε ανύποπτο χρόνο. Μαζεύουμε όλα τα αποφάγια και τα πετάμε σε έναν κάδο σχεδόν έξω από το σπίτι του Τζέισον. Ο Χάρρυ τελικά αποφασίζει να κάτσει μαζί του για λίγο ακόμη και εγώ με τον Ντέιβιντ τους αποχαιρετούμε.

«Θέλω το σημερινό να το ξανακάνουμε» μου ψιθυρίζει ο Τζέισον στην αγκαλιά που με παίρνει. «Χάρηκα που μιλήσαμε»

«Και εγώ» κάτι στον τόνο της φωνής του προδίδει ότι ίσως θέλει να μου πει και άλλα πράγματα. Δεν θα τον πιέσω εγώ όμως, θα μου τα πει όταν νιώσει εκείνος έτοιμος, υποθέτω.

Η διαδρομή στο αυτοκίνητο με τον Ντέιβ είναι ήσυχη, σαν εκείνη όταν με πήγαινε σπίτι μετα την κηδεία της Ράιλι. Πφ... γιατί το σκέφτηκα τώρα αυτό; Πέρασαν αρκετές ώρες από την τελευταία φορά που την θυμήθηκα και... και ήταν αρκετά... Λογικό. Σωστά; Δεν χρειάζεται να την σκέφτομαι συνέχεια, έτσι;

Παρατηρώ πόσο πολύ τρέμει το δεξί του χέρι καθώς αλλάζει ταχύτητα και προσπαθώ να καταπνίξω μέσα μου την επιθυμία να το πιάσω στα δικά μου χέρια και να του ψιθυρίσω να χαλαρώσει.

«Γιατί τρέμεις τόσο πολύ;» ρωτάω αντί αυτού.

«Δεν τρέμω»

«Τρέμεις»

«Μα...»

«Τρέμεις, Ντέιβιντ. Δεν είμαι χαζή» του δείχνω το αφημένο πάνω στον μοχλό χέρι του και ξεφυσάει.

«Απλά δεν ξέρω πως να φερθώ όταν είμαι μαζί σου»

«Τι εννοείς;»

Σταματάει σε ένα φανάρι και με κοιτάζει. «Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Εννοώ...όκευ σου τα είπα όλα αυτά που ένιωθα τότε στην κηδεία, αλλά εσύ...εσύ εξακολουθείς να είσαι κρύα απέναντί μου. Σε αγγίζω και αρπάζεις αμέσως το χέρι σου, προσπαθώ να σου μιλήσω και κολώνεις. Αλήθεια» ξεφυσάει ξανά ακόμη πιο δυνατά. «Δεν ξέρω τι να κάνω»

Όσο εκείνος μιλάει εγώ μένω ακίνητη και δεν βγάζω άχνα, σαν να παίζω εκείνο το παιχνίδι από όταν ήμασταν μικρά που έπρεπε να μην κουνιέσαι, να μην μιλάς και να μην γελάς όσο ο άλλος σε ενοχλέι, σε γαργαλάει, κάνει γκριμάτσες μέχρι να χάσεις.

Ξεκινάει το αυτοκίνητο μόλις το φανάρι γίνει πράσινο και τελικά αποφασίζω να μιλήσω. «Απλά δεν ξέρω πως νιώθω αυτή τη στιγμή» είναι ψέμα. Προφανώς και θέλω να είμαστε ξανά μαζί όπως πριν, αλλά κάτι με εμποδίζει και δεν ξέρω τι.

Δεν μου απαντάει σε αυτό. Αντί αυτού συνεχίζει να οδηγάει σε έναν, κατά παράξενο λόγο, άδειο δρόμο και λίγο αργότερα σταθμέυει λίγο πιο πριν από το σπίτι μου.

Κάνω κίνηση να βγω έξω αλλά με σταματάει και πριν το καταλάβω, κολλάει το στόμα του στο δικό μου. Τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου όσο τα χέρια του με πιάνουν από το σβέρκο φέρνοντάς με ακόμη πιο κοντά του.

Δεν κουνιέμαι κάτω από το απαιτητικό φιλί του. Δεν κάνω καμία κίνηση να ανταποδώσω και ξέρω ότι είναι λάθος μου.

«Φίλα με...» μουρμουρίζει πάνω στα χείλη μου. «Σε παρακαλώ...».

Τελικά ενδίδω. Προφανώς. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και πέφτω πάνω του ρίχνοντάς τον πίσω στη θέση του.

Χριστέ, είναι τόσο δύσκολο να του αντισταθώ. Ό,τι και αν έχει γίνει είναι τόσο απερίγραπτα δύσκολο.

Με μία κίνηση με ανεβάζει πάνω του και τελικά βρίσκομαι να κάθομαι πάνω στα πόδια του με την πλάτη μου ακουμπισμένη στο τιμόνι και τα χέρια του να με πιάνουν σφιχτά από τη μέση.

Αυτό δεν το έχουμε ξανακάνει ποτέ, σκέφτομαι. Αλλά ξαφνικά μια ακόμη ηλίθια σκέψη περνάει από το μυαλό μου όσο εκείνος με φιλάει στο λαιμό ψιθυρίζοντας το όνομά μου.

Και πως ξέρω εγώ ότι δεν το έχει κάνει αυτό με τη Ράιλι;

Προσπαθώ να διώξω αυτή την σκέψη πιέζοντας περισσότερο το σώμα μου πάνω στο δικό του φιλώντας τον λαιμό του, αλλά όχι. Ακόμη η εικόνα της Ράιλι να είναι στη θέση μου και ο Ντέιβιντ να τη φιλάει με τον ίδιο τρόπο επικρατεί στο μυαλό μου και με κάνει να τραβιχτώ απότομα.

«Τι έγινε;» ρωτάει ανήσυχος και κουνάω το κεφάλι μου. Ω τέλεια. Τώρα δεν μπορώ να το βγάλω με τίποτα από το μυαλό μου.

«Π-πρέπει να πάω σπίτι» φεύγω από πάνω του και καταλαβαίνω ότι το σουτιέν μου είναι ξεκούμπωτο. Μα καλά πότε πρόλαβε;

«Δεν σου άρεσε; Έκανα κάτι λάθος;»

«Όχι, όλα καλά. Απλά πρέπει να φύγω» προσπαθώ να το δέσω αλλά τα χέρια μου τρέμουν.

«Συγνώμη, δεν ξέρω τι με έπιασε» μουρμουρίζει και πιάνει εκείνος τις δύο άκρες και το κουμπώνει προσεκτικά. «Μου έχεις λέιψει»

Γνέφω αρκετές φορές. Δεν μπορώ να τον ακούσω όμως. Γιατί ακόμη το μόνο που βλέπω είναι η Ράιλι να τον φιλάει.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω γρήγορα. Παίρνω βαθιές ανάσες. Ακούω τη δική του πόρτα να ανοίγει και σχεδόν αμέσως έρχεται δίπλα μου. «Χριστέ μου, εσυ άσπρισες»

«Καλά είμαι»

«Θες να σε πάω μέσα;» προσφέρεται και κάνει κίνηση να με πιάσει αλλά απομακρύνομαι.

«Είμαι καλά σου είπα» λέω κάπως απότομα και μαζεύεται. «Πάω μέσα, καληνύχτα» μουρμουρίζω και φεύγω σχεδόν τρέχοντας από εκεί.

~~~

Ντιαρ γκοντ. Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε τόσο μεγάλο. Σχεδόν 2800 λέξεις😲

Μάλλον είχα μπόλικη έμπνευση όταν το έγραφα.

Ελπίζω να σας άρεσε. Τα λέμε στο επόμενο♥

Δεύτερο wattpad account: Riaa_ztk

Προσωπικό instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤