Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ για τον έρωτα είναι ότι σε απελευθερώνει.

Zadie Smith

~~~

ΊΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΉΤΑΝ Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκλαψα τόσο πολύ όταν έβλεπα να την βάζουν στο χώμα. Δεν άντεξα, ένιωσα μέσα μου να καταρρέω. Ένιωθα λες και δεν ήμουν εγώ στο σώμα μου, λες και κάποιος άλλος μπήκε μέσα μου και μου έκανε πλάκα.

Ο πατέρας μου ακριβώς δίπλα μου ήταν εκείνος που με κρατούσε για να μην σωριαστώ στα χώματα. Ο Ντέιβιντ από την άλλη με είχε βάλει στην αγκαλιά του και μου ψιθύριζε διάφορα γλυκόλογα τα οποία προφανώς και δεν άκουγα γιατί εκείνη τη στιγμή το μόνο που είχε σημασία ήταν που δεν θα ξαναέβλεπα τη φίλη μου.

«Θα ρθείς μαζί μας, αγάπη μου;» με ρωτάει η μητέρα μου για ακόμη μια φορά αν θα πάω μαζί τους σπίτι.

«Θα σας την φέρω εγώ, μην ανησυχείτε» τους δηλώνει κάθετος ο Ντέιβ και εγώ απλά γνέφω. Έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα να πάω σπίτι ακόμη. Νιώθω ότι πνίγομαι μέσα στο δωμάτιό μου με όλες τις αναμνήσεις στους τοίχους.

«Ό,τι θες, παιδί μου» ανταλάσσει ένα βλέμμα με τον Ντέιβιντ που δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει και έπειτα φεύγουν ακολουθώντας το πλήθος των ατόμων που σιγά σιγά εξαφανίζεται.

Κάθομαι στο παγκάκι και παίζω με τα νύχια μου όσο περνάνε κάποια άκυρα παιδιά από μπροστά μας και μας μιλούν. Όταν εν τέλει έχουν φύγει όλοι και μένουμε οι δυό μας γυρίζω να τον κοιτάξω. «Πως νιώθεις;»

«Έχω υπάρξει και καλύτερα» απλώνει το χέρι του στο παγκάκι ακριβώς πίσω από την πλάτη μου χωρίς να με αγγίζει. «Θες να πάμε σπίτι μου; Να αράξουμε εκεί; Να δούμε καμία ταινία, να φάμε...»

«Ναι, σίγουρα» σηκώνομαι όρθια αλλά αμέσως σταματάω. «Βασικά, πάνε στο αυτοκίνητο και θα έρθω σε πέντε λεπτά»

«Γιατί τι έγινε;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου»

«Φυσικά» αφήνει ένα φιλί στο μέτωπό μου και τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Τέτοιες κινήσεις αγάπης ποτέ δεν έκανε. Και ποτέ δεν πίστευα ότι θα έκανε. «Εμ...θα σε περιμένω» κοκκινίζει και πηγαίνει με μεγάλα βήματα προς την έξοδο αφήνοντας με μόνη στο νεκροταφείο.

Αντί να επιστρέψω στο παγκάκι πηγαίνω προς το μνήμα της Ράιλι. Στέκομαι μπροστά στο μεγάλο βουναλάκι από χώμα που σκεπάζει την κάσα και σταυρώνω τα χέρια μου όσο κοιτάζω την κορνίζα με την φωτογραφία της.

Ένα μικρό αεράκι φυσάει κουνόντας πέρα δώθε τα μαλλιά μου και για μια στιγμή όλα αυτά που έζησα μαζί της περνάνε σαν εικόνες από το μυαλό μου πάρα πολύ γρήγορα.

Πως θα είναι άραγε η ζωή μου χωρίς την Ράιλι; Ποιος θα με παρηγορεί και θα με βρίζει όταν κάνω βλακείες με τα αγόρια; Ποιος θα...;

«Νόμιζα ότι είχαν φύγει όλοι» μια φωνή από πίσω μου με ξεσηκώνει και παραλίγο να σκοντάψω σε ένα μικρό αυλάκι. Δεν γυρνάω καν να τον κοιτάξω γιατί προφανώς και είμαι ακόμη εκνευρισμένη μαζί του. Έρχεται και στέκεται δίπλα μου, όχι αρκετά κοντά.

«Γιατί δεν ήρθες πριν;»

«Δεν ήθελα να δω όλον αυτόν τον κόσμο και να σας ακούσω να κλαίτε» τον κοιτάζω εκνευρισμένη αλλά εκείνος δεν μου δίνει την παραμικρή σημασία. Έχει το βλέμμα του καρφωμένο στο χώμα. Σκύβει και αφήνει ένα άσπρο τριαντάφυλλο δίπλα σε όλα αυτά που πετάξαμε εμείς και γονατίζει λερώντας το τζιν του. «Με πιστεύεις ότι ποτέ δεν θα της έκανα κακό;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου παρόλο που ξέρω ότι δεν μπορεί να με δεί. «Δεν ξέρω»

Γνέφει αρκετές φορές. «Ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της» δηλώνει και παίρνει μια χούφτα από το χώμα στο χέρι του και διαλύει τα κομμάτια. «Από τότε που τη γνώρισα μου άλλαξε όλη τη ζωή. Δεν πίστευτα ότι θα έβρισκα κάποια να ανέχετε όλες αυτές τις βλακείες που κάνω. Να που όμως» γελάει στην ανάμνηση. «Είχατε έρθει εκείνη τη μέρα στην καφερέτερια, θυμάσαι;»

«Ναι» ψιθυρίζω. Σαν εχθές το θυμάμαι. Είχαμε πει ότι πρέπει να της βρούμε όπως και δήποτε αγόρι για αυτό πηγαίναμε σχεδόν μέρα παρά μέρα μετά το σχολείο σε μια καφετέρια που σύχναζαν οι περισσότεροι φοιτητές και είχαμε μάθει από έγκυρες πηγές ότι αρκετοί από αυτούς ήταν ωραίοι. Αν και ήξερε ότι εγώ είχα ήδη σχέση με τον Ντέιβιντ, με κουβαλούσε μαζί της και με ανάγκαζε να μιλάω σχεδόν σε όλα τα αγόρια που μας πλησίαζαν για να μην φαίνομαι ξενέρωτη και απόμακρη.

Αναστενάζει. «Θα μπουρούσες ξέρεις...να με αφήσεις λίγο μόνο μου;» η φωνή του ακούγεται κάπως διαφορετική και η σκέψη ότι είναι έτοιμος να λυγίσει περνάει από το μυαλό μου.

«Ν-ναι φυσικά» απομακρύνομαι με μικρά βήματα αλλά αμέσως σταματάω. Γυρνάω και πηγαίνω πάλι δίπλα μου. «Πιστεύεις ότι η Ράιλι κρατούσε κάτι μυστικό από εσένα;»

Με κοιτάζει στενεύοντας τα μάτια του λόγω του ήλιου. «Δεν το πιστεύω, Φραντσέσκα. Το ξέρω» αυτή η τόσο άνετη δήλωση είναι που με κάνει να τσιτωθώ και να σφίξω την τσάντα μου περισσότερο πάνω στην κοιλιά μου. «Όλοι έχουμε μυστικά. Κανείς δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται»

«Τι εννοείς;»

«Αυτό που κατάλαβες»

Αγνοώ επιδεικτικά το ειρωνικό του ύφος. «Σου είχε μιλήσει;»

«Πότε;»

«Το βράδυ της αποφοίτησης. Πριν γίνει το ατύχημα»

«Ναι, μου είχε πει ότι ήταν έγκυος. Αυτό μόνο» σηκώνεται όρθιος και πλέον στέκεται στο ύψος μου. «Γιατί;»

Για λίγο σκέφτομαι ότι αυτό που θα κάνω είναι λάθος αλλά δεν το μετωνιώνω. Βγάζω με βιαστικές κινήσεις το ροζ τετράδιο από την τσάντα μου και του το δείχνω. «Τι είναι αυτό;»

«Το ημερολόγιό της» κάνει κίνηση να το πάρει αλλά το τραβάω. «Εδώ έχει γράψει πράγματα που δεν μου τα είχε πει ποτέ»

«Σαν τι;»

Ξεφυσάω. «Είχε κάνει σεξ με το αγόρι μου. Τον Ντέιβιντ» διευκρινίζω.

«Το ξέρω»

«Τ-το...ξέρεις; Τι εννοείς το ξέρεις; Από που κι ως που;»

«Μου το είχε πει» ανασηκώνει τους ώμους του. «Την επόμενη κιόλας μέρα»

«Σου το είχε πει; Και σε εμένα...;»

«Δεν ήθελε να στο πει. Έλεγε ότι ήταν μια βλακεία και ότι θα χαλούσε τη φιλία σας. Δεν ήθελε να χάσετε ό,τι είχατε» το μυαλό μου είναι έτοιμο να εκραγεί και αισθάνομαι σιγά σιγά τα πόδια μου να μουδιάζουν. «Εσυ από το ημερολόγιο το διάβασες;»

Ωραία, προφανώς και δεν μπορώ να του πω την αλήθεια αυτή τη στιγμή. Απλά, κοίτα που βρίσκεστε! Ξύνω το πηγούνι μου μηχανικά. «Εεε ναι, από που αλλού;» απαντάω χωρίς να τον κοιτάξω στα μάτια.

«Λυπάμαι που το έμαθες» γνέφω και γυρνάω για να φύγω.

«Θα... εμ θα τα ξαναπούμε» του λέω έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου.

«Φραντσέσκα» γυρνάω «δεν έχω λόγο να σου πω ψέματα»

Φεύγω από εκεί χωρίς να του πω τίποτα. Κρατάω σφιχτά στα χέρια μου το ημερολόγιο της Ράιλι όσο πηγαίνω προς την έξοδο.

Ωραία, συγκεντρώσου τώρα! Ο Καρλ ήξερε ότι η Ράιλι είχε κάνει σεξ με τον Ντέιβ, αλλά δεν ήξερε ότι ήταν ερωτευμένη μαζί του, σωστά; Γιατί δεν του το είπε εκείνο το βράδυ; Έκανε τόσες αποκαλύψεις, σε αυτό κόλλησε;

Φτάνω στο πάρκινγκ και τον βλέπω να στηρίζεται στην πόρτα βλέποντας κάτι στο κινητό του. Μια ξαφνική επιθυμία να τρέξω προς την αντίθετη κατεύθυνση και να εξαφανιστώ, ξεπετάγεται από μέσα μου, αλλά κρατιέμαι και συνεχίζω να προχωράω προς το μέρος του.

Βάζω το ημερολόγιο ξανά μέσα στην τσάντα για να μην το καταλάβει. «Ήμουν έτοιμος να ρθω μέσα να σε πάρω» αστιεύεται μόλις τον φτάνω. «Ξεχάστηκες να φανταστώ;»

«Πες το κι έτσι»

«Είσαι εντάξει;» με παρατηρεί και γνέφω. «Πάμε σπίτι μου;»

Όχι, δεν θέλω να πάω. Θέλω να μείνω μόνη μου, όσο το δυνατόν περισσότερο μόνη μου να σκεφτώ και να συνδέσω όλα τα κομμάτια του παζλ.

«Βασικά, λέω να γυρίσω σπίτι. Θα με ψάχνουν, καταλαβαίνεις» κλασσική δικαιολογία και ξέρω ότι δεν το πίστεψε σε καμία περίπτωση.

«Να σε πάω τουλάχιστον;»

«Αν θες»

«Μπες μέσα» πάω γρήγορα από την πλευρά του συνοδηγού και κάθομαι στα μαλακά καθίσματα δένοντας σχεδόν αμέσως τη ζώνη μου. Τον πιάνω να με κοιτάζει επίμονα, αλλά όταν στρέφω το βλέμμα μου πάνω του, αποτραβιέται και βάζει το κλειδί στη μίζα.

Λίγο αργότερα σταματάει στον δρόμο έξω από το σπίτι μου. Αυτά τα λίγα λεπτά απόλυτης ησυχίας μέχρι να με φέρει ήταν αρκετά άβολα και ένιωθα πόσο άβολα αισθανόταν. Αλλά κατάλαβε μάλλον ότι το τελευταίο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να μιλήσω.

«Ευχαριστώ που με έφερες» κουνάει το κεφάλι του σκεπτικός όσο κοιτάζει έξω από το παράθυρο. «Θα μιλήσουμε αύριο;»

«Ναι, φυσικά»

Βγαίνω από το αυτοκίνητο χωρίς να πω τίποτα άλλο μιας και η στάση του έδειχνε ότι προφανώς τον επηρέασα αρκετά με τη συμπεριφορά μου. Το αυτοκίνητο ανάβει και σε λίγο χάνεται στον δρόμο και σταματάω πριν ανοίξω την καγκελόπορτα.

Ωραία! Τέλεια.

Διασχίζω γρήγορα τον μικρό διάδρομο μέχρι την εξώπορτα. Το μόνο που θέλω είναι να πέσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ παρόλο που ακόμη είναι 6 η ώρα. Νιώθω τέρμα κουρασμένη και στεναχωρημένη.

«Γύρισα» φωνάζω για να με ακούσουν και πετάγονται και οι δύο έτσι όπως ήταν κουλουριασμένοι στον καναπέ βλέποντας μια ταινία στην τηλεόραση.

«Χριστέ μου, Φραντσέσκα. Μας τρόμαξες!» λέει η μαμά.

«Συγνώμη, συγνώμη» αφήνω τα κλειδιά πάνω στο τραπέζι και ξεφορτώνομαι τις μπαλαρίνες που τόση ώρα με χτυπούσαν και στα δύο πόδια. «Δεν σας ενοχλώ, πάω στο δωμάτιό μου»

«Κάτσε μισό λεπτό» σταματάει ο πατέρας μου την ταινία και γυρίζει να με κοιτάξει. «Θες να μιλήσουμε;»

«Μπαμπά, είμαι κουρασμένη και δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσω τώρα. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα ξαπλώσω»

«Μα πέντε λεπτά μόνο...»

«Καλύτερα αύριο»

«Ξέρεις ότι είμαστε εδώ. Ό,τι και αν χρειαστείς» επεμβαίνει η μαμά και γνέφω αρκετές φορές.

Ίσως αν δεν ήταν τόσο υπερπροστατευκοί συνέχεια, να το εκτιμούσα λίγο παραπάνω αυτό.

«Το ξέρω μαμά» λέω πάνω από τον ώμο μου και μπαίνω γρήγορα στο δωμάτιο μου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Ένα μπάνιο. Αυτό μου χρειάζεται τώρα. Ένα μπάνιο και καθαρό μυαλό.

~~~

Ουφ στενάχωρο κεφάλαιο χεχ. Αλλά έπρεπε να το γράψω. Άσχετα που όσο το γράφω χλαπακιάζω ποπκορν και χυμούλη. Μπήκα στον ρόλο.

Το παραδέχομαι. Όσο γράφω τα κεφάλαια νιώθω...δεν ξέρω πως να το περιγράψω χωρίς να με πείτε ψωνάρα. Αλλά νιώθω ότι σιγά σιγά καταφέρνω να γράφω όσο το δυνατόν καλύτερα μπορώ.

Πχ βλέπω άλλα παλιά μου βιβλία και κριντζάρω. Ενώ όσο διαβάζω αυτό καταλαβαίνω ότι το έχει γράψει κάποιος με την ωριμότητα ενός ενήλικα. 

Τι να πω; Εξελισσόμαστε όλοι συνέχεια. Έτσι δεν είναι;

Ελπίζω λοιπόν να σας άρεσεεεε

Τα λέμε στο επόμενοο♥

Δεύτερο wattpad account: Riaa_ztk

Προσωπικό instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤