Ελπίζω να σας αρέσει όσο άρεσε και σε εμέναααααα!

Καλή απόλαυση γλυκάκια♥

~~~

Άγχος!

Μόνο άγχος θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την μέρα. Όλοι την περιμένουμε πως και πως, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι έτοιμος για αυτήν.

Και μόνο στην ιδέα ιδρώνουν τα χέρια μου: Αποφοίτηση.

Ναι. ΝΑΙ! Τέλος το άγχος, τέλος οι εξετάσεις, τέλος το πρωινό ξύπνημα και η ασταμάτητη κούραση κάθε πρωί. Τέλος ακόμη και στις ηλίθιες και βαρετές φάτσες των συμμαθητών σου κάθε μέρα που δεν μπορούν καν να ανοίξουν τα μάτια τους από τη νύστα.

Τέλος. Τέλοοοοοος!

Το μόνο, λοιπόν, που μένει είναι η Αποφοίτηση. Το πάρτι που κάθε χρόνο όλοι οι τελειόφοιτοι ντύνονται με τα πιο φανταχτερά τους ρούχα και ετοιμάζουν τον εαυτό τους για να γίνουν ρεζίλι των σκυλιών αφού πιούν διακόσια λύτρα βότκας και τζιν και λουστούν με όποιο άλλο ποτό υπάρχει εκεί κοντά.

Ναι, είναι κάτι σαν...παράδοση ας πούμε. Κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα. Αστυνομίες, μεθύσια και δεν συμμαζεύεται.

Αλλά φέτος είναι η δική μας αποφοίτηση! Και θα είναι μοναδική.

«Ελπίζω να έχεις πάρει το φόρεμα που λέγαμε, Φράνι» φωνάζει η κολλητή μου από το κινητό και το τραβάω μακριά από το αφτί μου για να μην με ξεκουφάνει.

Εδώ και σχεδόν 2 ώρες είναι αυτή που μιλάει ακατάπαυστα στο κινητό ρωτώντας πράγματα και απαντώντας αντί για μένα.

«Ράιλι το φόρεμα το έχω πάρει εδώ και τρεις μέρες» της υπενθυμίζω μαζί και όλες τις λεπτομέρειες. Είχαμε πάει μαζί στο εμπορικό για να βρούμε το μοναδικό φόρεμα που μόλις το έβλεπα θα μου έλεγε 'Εμένα θα φορέσεις ο κόσμος να χαλάσει'. Και προφανώς και το βρήκαμε, μετά από 4 ώρες. «Τώρα τελευταία μου φαίνεται ότι ξεχνάς ή είναι η ιδέα μου;» ρωτάω και σηκώνομαι για να κοιτάξω άλλη μια φορά το φόρεμα μου.

Αν και πάντα ήμουν της άποψης ότι ένα κόκκινο φόρεμα δεν θα μου πήγαινε σε καμία περίπτωση, το συγκεκριμένο έκατσε κουτί πάνω μου. Είναι εντυπωσιακό και το πλέον κατάλληλο για αυτή την περίσταση.

Η Ράιλι ήταν εκείνη που το πρωτοείδε και ενθουσιάστηκε. Δεν το πήρε για τον εαυτό της όμως. Επέμεινε να το δοκιμάσω εγώ, που μεταξύ μας, είχα μια μούρη μέχρι κάτω γιατί και μόνο που είδα το χρώμα του το είχα βγάλει εκτός.

Αλλά μου ταίριαξε. Απίστευτα. Και η κολλητή μου ήταν ο λόγος που το αγοράσαμε εν τέλει. Η μητέρα μου έφριξε με το ποσό αλλά έβγαλε την πιστωτική της χαρίζοντας μου ένα βλέμμα αγανάκτησης.

Οπότε, δεν είναι λογικό να μην το θυμάται.

«Έχεις δίκιο. Το ξέχασα. Να...γενικά αυτές τις μέρες έχω χαθεί λιγάκι»

«Εντάξει ρε, λογικό. Γράψαμε εξετάσεις και τώρα...τα μυαλά στα κάγκελα, όπως λέει η γιαγιά μου»

«Ναι, ναι» συμφωνεί άλλα κάτι στον τόνο της φωνής της μου δείχνει ότι υπάρχει κάτι που δεν ξέρω. Και πρέπει οπωσδήποτε να μάθω.

«Όλα καλά κατά τα άλλα;» παίρνω το λάπτοπ στα χέρια μου και κάθομαι οκλαδόν στο κρεβάτι.

«Ναι, γιατί ρωτάς; Έγινε κάτι;»

«Όχι βρε παιδί μου. Απλά ακούγεσαι αναστατωμένη. Είσαι σίγουρη ότι όλα είναι εντάξει;» ξαναρωτάω και βάζω ένα τυχαίο τραγούδι από την playlist μου για να ακούγεται χαμηλά στο χώρο.

«Ναι, είπαμε. Όλα καλά. Σε αφήνω, θα πάω κομμωτήριο. Τα λέμε αργότερα» μου στέλνει δύο φιλιά και κλείνει το τηλέφωνο βιαστικά.

Ωραία. Σίγουρα κάτι πάει πολύ λάθος.

Κλείνω το λάπτοπ απότομα και βγαίνω από το δωμάτιο μου. «Μαμά;» φωνάζω ψάχνοντας την σε όλα τα δωμάτια. «ΜΑΜΑ;;;»

«Έξω!» ακούγεται η φωνή της από τον κήπο και πλησιάζω στο παράθυρο της κουζίνας.

Άλλο πάλι και τούτο.

«Τι κάνεις;» στη φωνή μου ακούγεται το πόσο σοκαρισμένη είμαι.

«Φυτεύω λουλούδια» ανακοινώνει χαρούμενη και σηκώνεται όρθια για να με κοιτάξει. Σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπο της με την αντίστροφη της παλάμης της και παίρνει ένα μπουκάλι νερό.

«Μα, γιατί;»

«Γιατί τα λουλούδια είναι όμορφα, Φραντσέσκα. Για τι άλλο;»

«Ναι αλλά εσύ είσαι παντελώς άσχετη με τα λουλούδια. Ό,τι λουλούδια είχε ο κήπος, έχεις καταφέρει να τα ξεράνεις» σταυρώνω τα χέρια μου και την κοιτάζω που προσπαθεί να βρει το μικρό ροζ φτυαράκι.

«Ήταν παλιά λουλούδια εκείνα» λέει τραγουδιστά.

«Ναι, αλλά...»

«Ωω απλά έλα να με βοηθήσεις»

«Σε καμία περίπτωση. Έχω ένα ολόκληρο πάρτι απόψε, αν το ξεχνάς»

«Είναι 11 το πρωί»

«Έχεις δίκιο, έχω αργήσει. Φεύγω»

Μου πετάει ένα πετραδάκι που παραλίγο να με πετύχει στο μπράτσο. «Που θα πας πάλι;»

«Θα συναντηθώ με τον Ντείβιντ»

Με κοιτάζει με τα χέρια στη μέση. «Όλη την ώρα μαζί είστε αν είναι δυνατόν»

«Μαμά...»

Με τον Ντέιβιντ είμαστε σχεδόν 5 μήνες μαζί. Πιο πριν απλά ήταν ένας από τους καλύτερους μου φίλους. Και παρόλο που η μαμά τρελαινόταν να τον βλέπει να έρχεται στο σπίτι μαζί με τους υπόλοιπους 3 της παρέας, από τότε που έμαθε ότι έχουμε σχέση τον κοιτάζει με μισό μάτι.

Τον συμπαθεί. Όπως και όλα τα παιδιά. Είμαστε μαζί από το γυμνάσιο. Η γνωστή παρέα που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να διαλύσει.

Χτυπάει το κινητό μου και προς μεγάλη λύπηση της μαμάς μου, είναι ο Ντέιβιντ. Της δείχνω την οθόνη. «Speaking for the devil» γελάω μόνη μου και εκείνη κουνάει το κεφάλι της.

«Έλα, έφτασες;»κατεβαίνω από το περβάζι του παραθύρου.

«Ναι, είμαι απέξω»

«Έρχομαι» το κλείνω και βιαστικά φοράω τα αθλητικά μου. «Μαμά φεύγω!» φωνάζω αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν με άκουσε.

Βγαίνω έξω και τον βλέπω να στηρίζεται στην απέναντι κολόνα κοιτώντας κάτι προσεκτικά στο κινητό του. Τον πλησιάζω αργά χωρίς να με καταλάβει και με μια απότομη κίνηση, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του.

Πετάγεται και αμέσως κλείνει το κινητό του και το βάζει στην τσέπη της φόρμας του. «Είσαι ένα πειραχτήρι» ανακοινώνει ευδιάθετα και γελάω. Με παίρνει στην αγκαλιά του και αφήνει ένα φιλί στα χείλη μου.

Είναι τόσο τέλειος, είναι αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά του.

Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να βρω καλύτερο αγόρι που να μου ταιριάζει τόσο πολύ. Ο Τζέισον, ο τέταρτος της παρέας και αντικειμενικά ο πιο έξυπνος από όλους μας, πιστεύει ότι σίγουρα φταίει το γεγονός ότι πριν τα φτιάξουμε ήμασταν για σχεδόν 5 χρόνια φίλοι.

Έχει δίκιο. Είναι το μόνο άτομο –εκτός της Ράιλι, που μοιάζει με αδελφή μου- που με ξέρει τόσο καλά. Ή βασικά όχι απλώς με ξέρει καλά, ξέρει τι ακριβώς θέλω πριν καν καταλάβω ότι το θέλω. Είναι εντελώς τρελό, αλλά αυτό σημαίνει πολλά.

Πιάνω το χέρι του στο δικό μου και τον τραβάω. «Που θα πάμε;»

Ανασηκώνει τους ώμους του και κοιτάξει δεξιά και αριστερά. «Δεν έχω ιδέα. Βασικά δεν με νοιάζει»

Σταματάω απότομα και προσπαθώ να τον κοιτάξω παρόλο τον ήλιο. «Έγινε κάτι;»

Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. «Όχι, όλα τέλεια» με τραβάει προς το μέρος του πηγαίνοντας μας σε ένα παρκάκι δίπλα από το σπίτι μου.

Θέλω να του πω ότι δεν θέλω να ξαναρθώ ποτέ σε αυτό το παρκάκι, αλλά παραμένω σιωπηλή. Κάθε μέρα πριν τις εξετάσεις ερχόμουν εδώ όταν κουραζόμουν από το διάβασμα.

Δεν θέλω να το ξαναδώ αυτό το μέρος.

Για κάποιο λόγο όμως, ο Ντέιβιντ με τραβάει προς ένα συγκεκριμένο παγκάκι και κάθεται βάζοντας με να κάτσω στα πόδια του. «Ντέιβ, τι συμβαίνει;» ρωτάω ψιθυριστά και χαιδεύω τις μικρές καστανές μπούκλες στα πρόσφατα κουρεμένα μαλλιά του.

«Τίποτα, απλά ήθελα να κάτσουμε λιγάκι εδώ. Μόνοι» τονίζει και χαμογελάει.

«Μόνοι; Μα γιατί;» τον πειράζω και χαιδεύει το μπούτι μου. Αφήνει ένα μεγάλο κενό και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Σ'αγαπώ» δηλώνει και οι επί μονίμου βάσεως υπάρχουσες πεταλούδες μέσα στο στομάχι μου ξεπετάγονται από το πουθενά.

Εκείνος ήταν που δήλωνε κάθε φορά που μιλούσαμε, πριν τα φτιάξουμε, ότι το 'σ'αγαπώ' είναι μια λέξη χωρίς νόημα και ότι το θέμα είναι να νιώθεις έρωτα για κάποιον και όχι απλά να λες μια λέξη μόνο και μόνο για να καθησυχάσεις τη συνείδηση σου.

«Και ναι, σε προλαβαίνω, εξακολουθώ να πιστεύω όσα ξέρεις για αυτή τη λέξη» γελάω και ενώνει τα χέρια μας «αλλά με εσένα...απλώς νιώθω ότι επιβάλλεται να στο λέω συνέχεια»

Και απίστευτα ρομαντικός, προσθέτω στα πολλά υπέρ του τη στιγμή που αφήνω ένα φιλί στα χείλη του. Δεν είναι στον χαρακτήρα του, σε καμία περίπτωση. Και παρόλο που ξέρω ότι το εννοεί, πάντα θα πιστεύω ότι το λέει μόνο και μόνο γιατί ξέρει ότι θέλω να το ακούσω.

«Σ'αγαπώ» λέω και εγώ με τη σειρά μου γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο του.

Έπειτα από λίγο σκάμε στα γέλια.

«Μην τους το πεις» παρακαλάει κάνοντας με να γελάσω ακόμη περισσότερο. «Θα με κοροιδεύουν μέχρι την επόμενη μου ζωή»

«Ω πίστεψέ με, θα το κάνω» σηκώνομαι όρθια και τον παρακολουθώ με κοιτάζει απελπισμένος. «Και βασικά θα σε κοροιδεύουν όχι μόνο μέχρι την επόμενη σου ζωή. Υπολόγισε καμιά 10αριά ζωές»

Κουνάει το κεφάλι του. «Είσαι για σκότωμα» σηκώνεται και με πλησιάζει απειλητικά σαν τίγρης που βλέπει το θήραμά της.

«Δηλαδή για να καταλάβω. Με έφερες στο παρκάκι για να μου πεις ότι με αγαπάς, ας πούμε; Δεν μπορούσες να μου το πεις σπίτι;» σταυρώνω τα χέρια μου και σταματάει την επίθεση.

«Αχ ναι, συγνώμη κιόλας αν σου κακόπεσε»

«Ή βασικά...» συνεχίζω απτόητη κάνοντας κύκλους γύρω του. «Θα μπορούσες να μου το πεις το βράδυ. Που θα ήμουν αντικειμενικά κούκλα και θα έμοιαζε τελείως με το παραμύθι της Σταχτοπούτας, αλλά σε μια πιο ελεύθερη μορφή» πανηγυρίζω μόνη μου και με κοιτάει σαν χάνος.

«Όντως τώρα;»

«Όχι ε;»

«Είσαι χαζούλα»

«Και εσύ όμως είσαι ερωτευμένος με αυτή τη χαζούλα» τον τραβάω από το χέρι αλλά εκείνος βάζοντας περισσότερη δύναμη από εμένα με τραβάει να κάτσω ακριβώς δίπλα του στο παγκάκι.

«Έχεις ένα δίκιο σε αυτό»

Καταλήγουμε να συζητάμε για άκυρα θέματα, αναφέροντας βέβαια και το αποψινό πάρτι. Προσπαθώ να μην δείξω τόσο πολύ ενθουσιασμό όπως κάνω κάθε φορά για σχεδόν τα πάντα γιατί ξέρω ότι όταν ενθουσιάζομαι με κάτι πάρα πολύ, πάντα γίνεται κάτι και τελικά χαλιέμαι απίστευτα.

Παρατηρεί ότι είμαι σκεπτική και σηκώνεται όρθιος αρπάζοντάς με από το χέρι. «Νομίζω ότι έχεις πολλά ακόμη να κάνεις για το βράδυ» μουρμουρίζει βάζοντας με στην αγκαλιά του καθώς περπατάμε στο μικρό δρομάκι.

«Δεν μπορείς ναφανταστείς...»

Με αφήνει στην εξώπορτα διακριτικά «Θα σε δω απόψε, λοιπόν»

«Α νόμιζα θα ερχόσουν μέσα» προσπαθώ να κρύψω το παράπονο από τη φωνή μου.

«Ναι, δεν θέλω να ακούσω πάλι τη μαμά σου να μου λέει για τα είδη των προφυλακτικών που υπάρχουν στον κόσμο. Με συγχωρείς»

Ωχ, είναι και αυτό. Όχι μόνο τον κοιτάζει περίεργα όταν έρχεται, κατευθείαν την πιάνει μια..λογοδοιάρια ας πουμε; Και θέλει να τον ενημερώσει για τα πάντα αναφορικά με το σεξ. Υποθέτω ότι απλώς θέλει να τον τρομάξει και όχι να απομνημονεύσει τις πληροφορίες για να τα φανούν χρήσιμες στο μέλλον.

Και μαλλον το έχει καταφέρει. Τουλάχιστον το πρώτο.

«Ξέρεις πόσο σε συμπαθεί»

«Βρε εγώ το ξέρω, εκείνη πρέπει να την ενημερώσει κάποιος»

Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου. 14 μηνύματα από την Ραιλι. «Ωχ θα με σκοτώσει»

«Τι έγινε;»

«Η Ράιλι, δεν ξέρει τι βάλει απόψε λέει» κατεβαίνω και βλέπω τα μηνύματα της. «Επίσης θέλει σήμερα το βράδυ να μου πει κάτι σημαντικό»

«Σημαντικό;»

Ανασηκώνω τους ώμους μου. «Δεν έχω ιδέα. Θα μάθω το βράδυ υποθέτω. Τα λέμε το βράδυ» τον φιλάω πεταχτά και πριν προλάβει να μου απαντήσει γυρνάω σαν σίφουνας και εξαφανίζομαι μέσα στο σπίτι.

Στέλνω αμέσως μήνυμα στην κολλητή μου.

«Ο Ντέιβ μου είπε ότι με αγαπάει πριν λίγο. ΑΑΑΑΑΑΑ»

Χαμογελάω καθώς στέλνω το μήνυμα. Μπορεί να ακούγεται αρκετά παιδιάστικο, αλλά δεν με νοιάζει.

Η απάντηση της έρχεται αμέσως.

«ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ; Θα το πω στα παιδιά, να γελάσει και ο κάθε πικραμένος»

Αφήνω το κινητό στον πάγκο και κοιτάζω την ώρα.

Έχω άλλες 8 ώρες μπροστάμου για να γίνω κούκλα.

~~~

Λοιπονν

Αυτο ήταν το πρώτο κεφάλαιο στην ιστορία!

Γενικώς τα κεφάλαια θα είναι περίπου σαν και αυτό και γιατί όχι και πιο μεγάλα. Επειδή δεν θέλω να το φτάσω τύπου 60 κεφάλαια και να είναι πολύ, θέλω να κάνω τα κεφάλαια μεγάλα ώστε να βγούν πιο λίγα.

Πως σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο;

Γνωρίζετε σιγά σιγά τους χαρακτήρες. 

Κάποιοι σίγουρα θα περίμεναν να μπω στο ψητό κατευθείαν, για αυτό και σκέφτηκα το εξής.

Το οποίο δεν θα σας το πω, θα το ανακαλύψετε στην πορεία. χεχεχε

Ποιος πιστευέτε ότι θα πεθάνει; 

Είναι ακόμη αρκετά νωρίς, ακόμη εξάλλου δεν τους έχετε γνωρίσει όλους, αλλά θέλω να δω τι σκέφτεστε!!!!

Τα λεμε στο επόμενο, που από ότι νομίζω θα έρθει αρκετά σύντομα!!

Φιλουθκιαααα♥

Δευτερο wattpad account: Riaa_ztk

Instagram: @riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤