"Βανέσα το ξέρεις πως δεν βγαίνει άλλο" της είπε με εκείνη να έχει δάκρυα στα μάτια.

"Αν φύγεις για την Ρωσία θα τελειώσουμε οριστικά" τον απείλησε δείχνοντας την πόρτα νευριασμένα.

Ήταν στο παλιό του σπίτι. Σε λίγο θα το έδινε για ενοικίαση, είχε σκοπό να κάτσει στην Ρωσία όσο περισσότερο γίνεται. Μετά και από τον παγκόσμιο.

Μα, πως άφηνε έτσι αυτό το σπίτι; Πως το κατάφερνε; Δεν στενοχωριόταν, δεν του μάτωνε η καρδιά στην ανάμνηση;

"Αυτό το σπίτι έχει μόνο τσακωμούς που δεν θα μου λείψουν καθόλου. Κοίτα λίγο γύρω σου Βανέσα, τι καλό έχεις να θυμάσαι από αυτό το 'στοιχειωμένο' σπίτι;" ρώτησε ειλικρινά. Ήθελε να ακούσει μια λογική απαντήσει.

"Μην θυμάσαι μόνο τα άσχημα! Δεν θυμάσαι πόσο καλά ήμασταν;!" Φώναξε δυνατά, για να τρομάξει τα 'φαντάσματα' του σπιτιού.

Δεν τα κατάφερε όμως, γιατί είχαν πλέον κατασκηνώσει εκεί. Το σπίτι πλέον τους ανήκε, ήταν πολύ αργά για να σωθεί το οτιδήποτε. Τα πάντα είχαν χαθεί από τον πρώτο τσακωμό, ακόμη και αν δεν το έβλεπαν. Τουλάχιστον η μία.

"Δεν υπήρχαν καλά από τότε που μετακομίσαμε" απάντησε αλλά η σγουρομάλλα αρνιόταν να δει κατάματα την αλήθεια.

Αλλά οι δυνάμεις όταν κατάλαβε πως θα έφευγε υποχώρησαν. Δεν είχε πλέον την ίδια επιρροή πάνω του.

Νόμιζε πως είναι το πεπρωμένο του.

Αλλά η πεταλούδα αναζητεί το λουλούδι, δεν χρειάζεται άλλη πεταλούδα για να ζήσει. Μόνο το νέκταρ του.

"Σε παρακαλώ, μη φύγεις, σ' αγαπάω ακόμη, το υπόσχομαι"

"Φεύγω αύριο" Δεν είπε πως την αγαπά πίσω. Νευρίασε περισσότερο όταν πήγε να ανοίξει την πόρτα να φύγει. Του την έκλεισε αμέσως.

"Αν φύγεις-"

"Αν φύγω τι; Θα τελειώσουμε ό,τι έχουμε; Βανέσα, αν δεν το έχεις καταλάβει έχουμε τελειώσει εδώ και καιρό" προσπάθησε να της δώσει να καταλάβει γιατί, όσο και αν δεν το πίστευε, είχε δίκιο. Είχαν τελειώσει, δεν θα γύριζαν ποτέ ξανά ο ένας στον άλλον.

"Ψέματα" αποκρίθηκε δίχως να το πιστεύει.

Ξεφύσησε κουρασμένα.

"Δώσε τα κλειδιά στον σπιτονοικοκύρη" και έφυγε.

Το ήξερες πως το μπλε ελκύει συχνά το κόκκινο;

Το ήξερες επίσης πως, μα τι σύμπτωση, την κόκκινη πεταλούδα-red admiral-την λένε Βανέσα;

□□□

Τα αποδυτήρια ήταν ωραία δομημένα. Τεράστια και ευρύχωρα, μπορούσε να κάνει την δουλειά της με ευκολία. Με τον Άλεξ τους χώριζε μια μικρή απόσταση.

"Θες μήπως βοήθεια με αυτό;" της έδειξε το μαλλί της που το κακοποιούσε τόση ώρα. Δεν έβγαινε σωστά η κοτσίδα. Έπρεπε να βάλει και μικρά διαμαντάκια σε σχέση ίριδας μετά. Με λίγα λόγια δεν είχαν πολύ χρόνο και είχε αγχωθεί.

Η ημέρα του παγκόσμιου μόλις είχε φτάσει και ένας πανικός μαζί με εκκωφαντικό θόρυβο επικρατούσε παντού. Το Ολυμπιακό στάδιο ήταν τεράστιο και σιγά σιγά γέμιζε.

"Κράτα αυτό" του έδωσε την λακ μόλις την πλησίασε. Ο Άλεξ την κράτησε και σήκωσε το βλέμμα του να δει τι κάνει η Ίριδα. Την παρατηρούσε εξονυχιστικά, λες και δεν την έχει δει ξανά να φτιάχνει τα μαλλιά της.

Ήταν πολλή καλή στο βάψιμο και στο χτένισμα, φαινόταν σαν να της τα είχε κάνει επαγγελματίας.

Είχε μάθει να είναι τελειομανής με τα χρόνια.

"Ψέκασε" του είπε και έδειξε το κεφάλι της. "Θα σου πω εγώ στοπ, ξεκινά" και αυτό έκανε. Έκανε το κεφάλι της πέρα δώθε ενώ κρατούσε σφιχτά την κοτσίδα της.

"Στοπ" τα έκανε πίσω με την χτένα και σήκωσε το κεφάλι της να δει τον καθρέφτη. Επιτέλους, τόση ώρα προσπαθούσε, η πίστη της έφυγε!

Ο Άλεξ άφησε την λακ στο μακρόστενο τραπέζι. Ήταν σαν τις ταινίες, είχε ενα τεράστιο πάγκο με μεγάλους καθρέφτες και γύρω γύρω άσπρα φωτάκια.

Από τα πιο ωραία αποδυτήρια που έχουν δει, μιας και δεν είναι μαρμάρινα, τα έχουν κάνει ανακαίνιση πρόσφατα.

Οι υπόλοιπες χώρες βρίσκονταν στα δίπλα αποδυτήρια, μπαινω-έβγαιναν διάφοροι, κάτι που έκανε την κατάσταση υπερβολικά πιο αγχωτική.

"Είσαι λίγο στην τσίτα ε;" μάλλον έκανε την λάθος ερώτηση γιατί η Ίρις τον κοίταξε δολοφονικά μέσα από τον καθρέφτη καθώς προσπαθούσε να κολλήσει ομοιόμορφα τα διαμαντάκια.

"Άλεξ πρέπει να νικήσουμε" του είπε και ρόλαρε τα μάτια του ενοχλημένος. Δεν έλεγε άλλη κουβέντα.

"Δεν πρέπει Ίριδα" της απάντησε αλλά δεν το σχολίασε. Ίδια κουβέντα τόσες μέρες.

Η ώρα κόντευε και το γεγονός πως δεν της επιβεβαίωνε την νίκη, την αγχώνεσαι περισσότερο.

"Πήγαινε να ντυθείς, πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε" κοίταξε το κινητό της απότομα. "μισή ώρα" στην συνειδητοποιήσει της ώρας πήγε να της φύγει το στρασάκι. Εκείνη φορούσε ήδη το κορμάκι της. Προς έκπληξη της, έστρωνε καταπληκτικά πάνω της χωρίς της παραμάνες. Πρώτη φορά ένιωθε άνετα.

"Ίρις" είπε σοβαρά.

"Δεν έχεις πολύ χρόνο" προειδοποίησε.

"Δεν με ενδιαφέρει, φαίνεσαι περίεργη"

"Ευχαριστώ"

"Ρε Ίρις δεν το εννοούσα έτσι" της είπε και σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στέρνο του. Η κοπέλα άφησε το τσιμπιδάκι μόλις κόλλησε το σχέδιο καλά πάνω στα μαλλιά της.

Κοιταζόντουσαν μέσα από τον καθρέφτη έντονα. Ο Αλέξανδρος μαλάκωσε όταν την είδε σφιγμένη, οριακά έτοιμη να κλάψει από το άγχος.

"Και πως το εννοούσες;"

"Έχεις παρά πολύ άγχος χωρίς λόγο. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που σε αγχώνει τόσο πολύ το χρυσό" εξέφρασε την απορία του δυνατά και πήγε ένα βήμα πιο κοντά της.

"Απλώς, δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν. Τόσοι θα μας βλέπουν" πρώτη φορά έκφραζε τα συναισθήματα της δυνατά, ειδικά σε εκείνον. Γύρισε το κεφάλι του πλάγια προσπαθώντας να επεξεργαστεί τα λόγια της και να απαντήσει σωστά.

"Δεν ξέρω αν αυτό είναι δικαιολογία. Ξέρεις, δεν είναι ανάγκη να είσαι πάντα η τέλεια και είναι εντάξει. Κανείς δεν θα βγαίνει πάντα πρώτος-"

"Άστο Άλεξ, δεν καταλαβαίνεις"

Έσπασε την οπτική επαφή και ξεκίνησε να μαζεύει τα καλλυντικά της. Αρκετά κάθισε εκεί. Ας πάει λίγο να δει το μέρος, δεν είναι κάτι που κάνει και κάθε μέρα. Και ούτε κάτι που λογικά θα κάνει ξανά.

"Ε τότε κάνε με να καταλάβω"

Γύρισε και τον κοίταξε απότομα. Περίμενε πολλές απαντήσεις, για την ακρίβεια, δεν περίμενε να απαντήσει γενικώς. Οπότε αυτό που είπε την εξέπληξε.

"Μην το κάνεις αυτό. Σου έχω πει πως δεν θέλω να συζητάω για τέτοια μαζί σου" μαύρο στο μπλε και κάτι μέσα της ωρίμασε. Μιας και είχε ανθίσει ήδη.

Αυτό το περίεργο συναίσθημα όταν τον κοίταζε τελευταία την ενοχλούσε αφάνταστα, το χειρότερο είναι πως δεν καταλάβαινε το γιατί.

"Δεν πρόκειται να με δεις ξανά έτσι και αλλιώς ρε Ίρις" αυτό τον ενόχλησε κάπως αλλά δεν μπόρεσε να το σκεφτεί περισσότερο. Συνειδητοποίησε πόσο κοντά βρισκόντουσαν και κόλλησε. Μα, δεν έκανε βήμα πίσω.

Αν και θα έπρεπε, για κάποιο λόγο, δεν θέλω.

Η Ίριδα συνέχισε να τον κοιτάει επίμονα και αποφάσισε να πετάξει και η ίδια κάτι ριψοκίνδυνο.

"Ωραία αφού επιμένεις..." αναρωτιόταν τι θα του πει. "Αν βρεθούμε ξανά μετά από εδώ, θα απαντήσω στις ερωτήσεις σου"

Έσμιξε τα φρύδια του, είχε πολλές ερωτήσεις αλλά η σημαντικότερη ήταν αυτή: "Γιατί;" Η απόσταση τους όλο και λιγόστευε.

Γιατί αν σε δω ξανά σημαίνει πως κάτι ή κάποιος θέλει να στα πω. Σκέφτηκε, ωστόσο δεν το είπε δυνατά, θα την περνούσε για τρελή.

Την έσωσε το κινητό του.

Ο Άλεξ άφησε το βλέμμα της και έψαξε το κινητό του για απαντήσει. Εκείνη πήρε τα πράγματα της και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Δεν ήξερε τι είχε πάθει αλλά το στομάχι της την πέθαινε. Ένιωθε πως ήταν με την καλή έννοια.

□□□

Καθόταν έξω από το στάδιο κοιτάζοντας τους ανθρώπους να μπαίνουν μέσα, να προσπερνάνε, να σπρώχνουν. Γενικώς παρατηρούσε και σχολίαζε, από μέσα της πάντα, για να μην χαθεί στις σκέψεις της.

Είχε φορέσει το παλτό της και το είχε δέσει σφιχτά για να μην παγώσει μόνο με το κορμάκι. Χιονίζει ακόμη έξω και πολλοί την κοιτούσαν περίεργα.

Δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί.
Δεν είχε χρόνο για τέτοια.
Σήμερα ήταν ο παγκόσμιος.
Η μέρα της για να λάμψει.

Μέσα σε αυτό το στάδιο ήταν ο πατέρας της με την Ελευθερία και τον Γεράσιμο. Έφτασαν χθες και δυστυχώς δεν πρόλαβε να τους δει. Λογικά θα έφευγαν μαζί μετά τον παγκόσμιο.

Μέσα φυσικά ήταν και η περιβόητη Κιάρα να κοιτάει το ταπί λες και είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της. Ώρες ώρες αναρωτιόταν αν όντως της άρεσε ο χορός.

Το βλέμμα της ήταν αιχμηρό και δύσπιστο. Φυσικά και ήξερε τι γίνεται με την Ρουμανία. Αλλά πίστευε στην κόρη της και στον παρτενέρ της. Θα νικούσαν και θα έφτιαχναν και άλλο το όνομα τους.

Με τούτη την σκέψη η Ίριδα πήγε να φύγει. Ήθελε να πάει μέσα να δει τι αν ντύθηκε και ο Αλέξανδρος. Έπρεπε να πάνε στην θέση τους σιγά σιγά.

Ξαφνικά, είδε μια κυρία με καροτσάκι. Ο κόσμος δεν την άφηνε να περάσει και όλο έμπαιναν μπροστά της. Την είδε να περιμένει υπομονετικά να φύγουν όλοι από μπροστά της, ωστόσο έκαναν λες και δεν την έβλεπαν.

Η Ίρις ένιωσε μια κάψα στο στήθος της, ήταν νεύρα, νεύρα για αυτό που συνέβαινε.

Και να αργήσω ένα λεπτό δεν έγινε κάτι.

Προσπέρασε τους πάντες-οριακά τους έσπρωχνε-για να πάει να βοηθήσει την κυρία. Άκουσε και έναν να της μιλάει, σίγουρα την έβριζε.

"Συγγνώμη, θέλετε βοήθεια;" τη ρώτησε στα αγγλικά και εκείνη γύρισε να την κοιτάξει. Η γυναίκα με τα μπλε γατίσια μάτια της τής χαμογέλασε.

"Αν μπορείς" είπε επίσης στα αγγλικά. Η Ίρις έπιασε το καροτσάκι και την πήγε πιο δίπλα στο πεζοδρόμιο για να ανέβουν με άνεση.

Όσο πιο πολύ την παρατηρούσε, τόσο πιο πολύ κάτι της θύμιζε. Βρε λες να είναι...

"Ίριδα;" ρώτησε η γυναίκα στα ελληνικά, κάτι που έκανε την κοπέλα με τα χρυσά μαλλιά να την κοιτάξει με πολλά ερωτηματικά.

"Η ίδια, με ξέρετε;" Δεν ήξερε τι έπρεπε ακριβώς να απαντήσει αλλά χαμογέλασε. Δεν πίστευε να πετύχει σε γυναίκα που μιλάει ελληνικά.

Σίγουρα δεν ήταν από Ελλάδα, μπορούσε να το ακούσει από την βαριά προφορά της, ωστόσο φαινόταν λες και είχε μείνει εκεί κάποια χρόνια. Είχε τον αέρα, πως το λένε.

Την ανέβασε στο πεζοδρόμιο και η γαλανομάτα της έδωσε το χέρι της. "Σοφία, χάρηκα. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι αλλά είμαι η μαμά του Αλέξανδρου" απάντησε με την γλυκιά φωνή της.

Η Ίριδα σήκωσε τα φρύδια της από την ευχάριστη έκπληξη με το πόσο μικρός είναι, τελικά, ο κόσμος.

"Παρομοίως! Δεν σας θυμάμαι δυστυχώς αλλά έχω ακούσει πράγματα για εσάς" έκαναν την γνωστή χειραψία. Η κοπέλα συνέχισε να την οδηγεί και μέσα στο γήπεδο. Αυτή μπορούσε να μπει πρώτη μιας και πήγαινε πίσω από το ταπί, εκεί που περίμεναν οι διαγωνιζόμενοι.

Δεν θα την άφηνε την γυναίκα να περιμένει όλη αυτή την ώρα, σίγουρα θα της την έκλεβαν. Κάτι που την νευρίαζε ακόμα περισσότερο.

"Σε ευχαριστώ Ίριδα μου, μπορώ να πάω από εδώ στην θέση μου, κοντά είναι" έδειξε το εισιτήριο της και όντως ήταν. Εκείνη έγνεψε θετικά.

"Θέλετε να σας φέρω τίποτα;"

"Όχι καλέ! Πήγαινε στην θέση σου" έδειξε ένα σημείο στην σκηνή που καθόταν μόνος του ο Άλεξ. "Νομίζω σε περιμένει, πρόσεχε μην παγώσεις. Και καλή επιτυχία!" Ευχήθηκε στο τέλος.

"Ευχαριστώ πολύ" απάντησε χαμογελαστή και έτρεξε να πάει στην θέση της.

Μα τι γλυκιά κοπέλα.
Αναρωτιέμαι πως η μάνα της είναι τόσο απαίσιος άνθρωπος.

Με αυτή την σκέψη πήγε στην θέση της καμαρώνοντάς τους.

[...]

"Την βλέπετε την ξανθιά στην μέση. Αυτή με τα οριακά άσπρα μαλλιά" τους χτύπησε τις πλάτες και έδειξε με το κεφάλι της την μεσαία κριτής. Όταν της έγνεψαν θετικά η Νατάσα συνέχισε.

"Αυτή είναι η πιο αυστηρή" ήρθε πιο κοντά τους και ψιθύρισε. "Και λογικά, η πιο ακριβοπληρωμένη" άκουσε την Ίριδα να ξεροκαταπίνει γιατί ξέρει πως έχει πάρει καλά λεφτά για να βγάλει νικήτρια την Ρουμανία.

"Τον δεξιά, που δεν έχει μαλλιά, είναι ο πιο καλός. Βέβαια, επίσης ακριβός" Έτριψε τα δάχτυλα της μεταξύ τους για να δείξει πόσο φράγκα έχουν και η κοπέλα το έκρυψε αμέσως με ένα αμήχανο χαμόγελο. Κοιτούσε άβολα πέρα δώθε για να σιγουρευτεί πως κάνεις δεν τους είδε.

Ευτυχώς για αυτούς, είναι μεγάλο το στάδιο. Ο Αλέξανδρος από την άλλη κατέβαλε τεράστια προσπάθεια για να μην βάλει τα γέλια με την χειρονομία της κόουτς τους. Η Ίριδα όσο δεν έβλεπε η Νατάσα του έριξε μια, διακριτική, κλοτσιά στα πόδια.

Το επιφώνημα πόνου έφερε την προπονήτρια τους πάλι εντός θέματος.

"Και ο αριστερά καλός είναι. Αυστηρός καμία φορά, θα την πει την κακία του, αλλά αντικειμενικός. Δεν ξέρω πόσο καλά λεφτά έχει πάρει φέτος. Αλλά έχουμε ελπίδες"

Το τελευταίο δεν ακούστηκε πολύ καθησυχαστικό αλλά δεν είχαν χρόνο. Οι υπόλοιπες ομάδες έδειχναν χαλαρές, έτσι έπρεπε και αυτοί.

Σωστά;

Η Νατάσα τους χτύπησε την πλάτη απαλά και τους πήρε μια σφιχτή αγκαλιά. Ανταπέδωσαν πίσω. Ήταν από τις καλύτερες δασκάλες που θα μπορούσαν να έχουν.

"Θα τα πάτε υπέροχα" και το εννοούσε. Τους έτριψε τις πλάτες και σηκώθηκε στο ύψος της. "Πρέπει να πάω στην θέση μου, δίπλα από τους κριτές θα είμαι ο,τι με χρειαστείτε" είπε και κατευθύνθηκε προς την θέση της.

Στην διαδρομή, μιας και το στάδιο ήταν ολυμπιακών διαστάσεων, γύρισε και τους σήκωσε τους αντίχειρες της ως ένδειξη πως το έχετε!

"Δεν το πιστεύω ότι ήρθε η ώρα" είπε η Ίριδα για να σπάσει την σιωπή μεταξύ τους. Γύρισε και της πέταξε ένα χαμόγελο.

"Τι κρίμα που θα με ξεφορτωθείς"

Μουρμούρισε κάτι ειρωνικά που δεν κατάλαβε και στράφηκε προς το μέρος του. Το βλέμμα της κόλλησε πάνω στα ρούχα του.

Τελικά όντως του πήγαιναν. Δεν πρόκειται να το παραδεχόταν, άμεσα τουλάχιστον, γιατί η ματιά της τον έκαιγε φριχτά πολύ.

Κάτι της ταίριαζε πάνω του. Δεν μπορούσε ακριβώς να το εξηγήσει σωστά. Στην πραγματικότητα, αυτός ήταν το άσπρο και εκείνη το μαύρο. Ενώ το γκρι; Το γκρι είναι το χρώμα που τους ενώνει, εκείνο που είναι ενδιάμεσα στα δύο άκρα της χρωματικής παλέτας.

Η Ίρις για καιρό, αρκετό καιρό στην παιδικής της ηλικία, να γίνει και το άσπρο. Οι καταστάσεις δυστυχώς, δεν την ευνόησαν ποτέ. Μέχρι που και η ίδια, σταμάτησε να προσπαθεί τόσο πολύ για κάτι που δεν είναι. Και, με τα δεδομένα του σήμερα, ούτε πρόκειται να γίνει.

Ενώ, ο Άλεξ, δεν ήταν ποτέ το μαύρο. Ποτέ δεν προσπάθησε να το αλλάξει όσες φορές και αν η ζωή τον ανάγκασε. Το άσπρο δεν είναι απαραίτητα πάντα κάτι θετικό, αλλά και κάτι ουδέτερο. Του αρέσει να μην αλλάζει περιβάλλον, μα αυτό δεν σημαίνει πως μένει στάσιμος. Βρίσκει το άσπρο του μέσα στην απλή καθημερινότητα του.

Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να σου αποδείξω τώρα. Μετά, στην συνέχεια του βιβλίου, θα συνειδητοποιήσεις αγαπημένε μου αναγνώστη πως έκαναν ένα μεγάλο αγώνα για να αποδείξουν πως είναι το μαύρο και το άσπρο.

Έλα λοιπόν να σου πω πως τελικά όλα ήταν το μπλε, αυτό το πολυσυζητημένο χρώμα ροή βιβλίου. Αυτό θα είναι από πάντα και για πάντα.

"Ίρις" κούνησε το χέρι του μπροστά από τα μάτια της. Για πολλή ώρα κοιτούσε την γκρι ίριδα πάνω στην μπλούζα του. Εκείνη σα να ήρθε στην πραγματικότητα, τον κοίταξε.

"Άλεξ το ήξερες πως οι ίριδες συμβολίζουν την ελπίδα;" τον ρώτησε στο άκυρο. Της χαμογέλασε γλυκά.

"Λες να μας δώσει ελπίδες για να νικήσουμε;"

Η Ίριδα κοίταξε ευθεία μπροστά που το ντουέτο της Ρουμανίας πήγαινε να διαγωνιστεί. "Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία δεν λένε;"

Δεν ήθελε να της χαλάσει το όνειρο. "Ναι, έτσι λένε"

Και αν η ελπίδα έχει μπλε χρώμα;

□□□

"Χορεύουν πολύ καλά" είπε μιλώντας αντικειμενικά ο Αλέξανδρος. Η Ίριδα ρόλαρε τα μάτια της γιατί είχε άδικο.

"Όχι καλύτερα από εμάς. Έχουν χάσει σίγουρα ένα οχτάρι" το τραγούδι του ζευγαριού της Ρουμανίας ήταν το love story της Taylor Swift.

Υπέροχη επιλογή θα έλεγε, ο,τι πρέπει για να ξεσηκωθεί το κοινό με ένα από τα καλύτερα της τραγούδια. Ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Έδιναν σημασία στην εικόνα, στα φανταχτερά ρούχα και κοσμήματα, στην πανέμορφη μελωδία και στα αγγίγματα. Η χορογραφία, κατά την γνώμη της, ήταν κάτι πέρα από αδιάφορη.

Και μιας που είπε κοσμήματα, έπιασε τα πεταλουδένια σκουλαρίκια της γιαγιάς της. Τα είχε βάλει, κρυφά μεν γιατί δεν ταιριάζει με τα ρούχα τους, χαρούμενη δε γιατί δεν γινόταν να μην τα βάλει. Πίστευε στην τύχη τους.

Μια μπλε πεταλούδα πάνω στα σκουλαρίκια.
Μια γκρι ίρις στα ρούχα τους.

Το τραγούδι τελείωσε με την Ρουμανία να παίρνει ένα από τα μεγαλύτερα χειροκροτήματα. Όλα ψεύτικα.

Έκαναν μια υπόκλιση προς τους κριτές και το κοινό. Μόλις πήγαν πάλι στις θέσεις τους πολλά ζευγάρια από όλες τις χώρες άρχισαν να τους δίνουν συγχαρητήρια.

Η Ίριδα τους αγνόησε πλήρως. Δεν θα έπιανε καλές σχέσεις μεταξύ τους για να τους γλύψει. Αυτή έφτασε εδώ χωρίς γλυψίματα και ανοιγμένα πόδια. Έφτασε με την αξία της μετά από πολλή δουλειά.

Παράδοξος, ο Άλεξ έκανε το ίδιο. Το έπαιζε υπεράνω και πως δεν πρέπει να είναι ανταγωνηστικοί, ωστόσο τους έριξε ένα βλέμμα γεμάτο ένταση που δεν πέρασε απαρατήρητο.

Ο παρουσιαστής άρχισε να μιλάει στα ρώσικα με την Ίριδα να μην καταλαβαίνει τίποτα. "Следующий дуэт Греция!" Και ο παρτενέρ της την έσπρωξε να προχωρήσουν.

Επόμενο ντουέτο η Ελλάδα!

Πήγαν στην θέση τους. Η μαυρομάτα είδε την Κιάρα να την κοιτάζει με τα ίδια μάτια. Δεν ήταν η ώρα να αγχωθεί.

Το στάδιο ήταν τεράστιο και μπροστά στο ταπί μπορούσες να δεις τους πάντες-περίπου τριάντα χιλιάδες άτομα-να σε παρατηρούν. Οι κριτές πάτησαν το κουδούνι έναρξης και η Ίρις κοίταξε κατάματα τον Άλεξ.

Ήρθε η ώρα.

Η μελωδία μόλις ξεκίνησε με εκείνους να έχουν τα χέρια τους κολλημένα σαν κόλλα πέντε. Μέχρι που μπήκε η φωνή της Gracie.

Do you remember happy together?
I do, don't you?

Τα συναισθήματα της Ίριδας έφυγαν.
Τα συναισθήματα του Αλέξανδρου ήρθαν.

Η κοπέλα έδιωξε το χέρι της πρώτη σα να την χτύπησε ηλεκτρισμός. Έκανε μια απότομη στροφή και έπεσε στα χέρια του που ήταν έτοιμα να την πιάσουν.

Then all of a sudden, you're sick to your stomach
Is that still true?

Έπιασαν και τα δύο χέρια κάνοντας μια στροφή για να έρθουν ξανά κατάματα. Ο Άλεξ της χαμογέλασε, εκείνη δεν έσπασε το μελαγχολικό προσωπίο της.

You said, "Forever, " in the end I fought it
Please be honest, are we better for it?
Thought you'd hate me, but instead you called
And said, "I miss you", I caught it.

Η κοπέλα πήγε να φύγει μακριά. Όσο πιο μακριά μπορεί από εκείνα τα μπλε μάτια. Την τράβηξε όμως πίσω, γιατί πάντα θα γυρνάνε πίσω.

Good to each other, give it the summer
I knew you too
But I only saw you once in December
I'm still confused.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, εκείνος γύρω από την μέση του για να την κρατήσει καλά. Έκανε μισή γέφυρα και έκανε το κεφάλι της πίσω για να κοιτάξει το κοινό. Στις κατάλληλες παύσεις, με το κατάλληλο πάθος που χρειαζόταν η κάθε κίνηση.

Την σήκωσε και κοιταζόντουσαν μερικά δευτερόλεπτα, περιμένοντας το πρώτο φινάλε του τραγουδιού.

You said, "Forever, " and I almost bought it
I miss fightin' in your old apartment.

Δεν σου θυμίζει κάτι;

Η Ίριδα άρχισε να πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση κοιτάζοντας χαμένη τον χώρο. Κοιτάζοντας τον χαμένο τους έρωτα. Ο Αλεξ την ακολουθούσε από πίσω, για να μην την χάσει.

Breakin' dishes when you're disappointed
I still love you, I promise
Nothin' happened in the way I wanted.

Την έπιασε και την έκανε να γυρίσει να τον κοιτάξει. Εκείνη έπιασε τα μάγουλα του λες και προσπαθούσε να τον απομακρύνει ή να τον φιλήσει.

Every corner of this house is haunted
And I know you said that we're not talkin'
But I miss you, I'm sorry.

Την σήκωσε σε στυλ νύφης, κυριολεκτικά νύφης. Με την κοπέλα να γελάει και να κουνιέται δεξιά και αριστερά. Λες και είναι το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι του κόσμου, ενώ η πραγματικότητα διέφερε πολύ από το φαίνεσθαί τους.

I don't wanna go, think I'll make it worse
Everything I know brings me back to us
I don't wanna go, we've been here before
Everywhere I go leads me back to you.

"Θέλω να φύγω!"

"Φύγε επιτέλους!"

Πιασίματα, πάθος, ίντριγκα, τα πάντα μέσα στο χορευτικό. Το κοινό δεν μιλούσε, δεν ακουγόταν ομιλία, μην σου πω ανάσα, πάνω από την δύναμη μουσική των μεγαφώνων.

Όσο χόρευαν έπρεπε να παίζουν παράλληλα σε ταινία. Σαν μια ταινία μικρή μήκους. Η Ίριδα πήγαινε πίσω του και ανέβαινε στην πλάτη του. Έκλεισε τα μάτια του σα να μην ξέρει ποια ήταν και γελούσαν. Ήταν το ζευγάρι.

(You said, "Forever, " and I almost bought it)
I don't wanna go, think I'll make it worse
(I miss fighting in your old apartment)
Everything I know brings me back to us
(Breaking dishes when you're disappointed)
I don't wanna go, we've been here before
(I still love you, I promise)

Την σήκωσε ψηλά και την ακούμπησε πάνω στο σώμα του. Κάθισε πάνω στον ώμο του, στον έναν, και κουνούσε τα πόδια της. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα φοβόταν μα όχι τώρα. Ο Άλεξ κράτησε σφιχτά τα πόδια για να ρίξει το σώμα πίσω.

Ήταν το πρώτο σκέλος του τελικού φινάλε, έπρεπε να τα δώσουν όλα.

Everywhere I go leads me back to you
(Nothing happened in the way I wanted)
I don't wanna go, think I'll make it worse
(Every corner of this house is haunted)
Everything I know brings me back to us
(And I know you said that we're not talking)
I don't wanna go, we've been here before
(But I miss you)

Την έριξε απαλά στο ταπί και έπεσε από πάνω της. Λες και την θρηνεί, θρηνεί αυτή την σχέση, αυτή την αγάπη που ήταν, τελικά, μόνο για τα μάτια του κόσμου.

Την βοήθησε να σηκωθεί, δεν τα κατάφερε.

"Σοφία;"

"Ελευθερία;"

Τελικά τα κατάφερε.

Έκαναν μια συνεννόηση με τα μάτια, αυτό ήθελε δύναμη, ήταν ΤΟ φινάλε. Δεν έπρεπε να πάει τίποτα λάθος, όλα πήγαιναν καταπληκτικά.

Η μέση της Ίρις βρισκόταν στον αέρα. Το ένα της πόδι λυγισμένο πάνω στο άλλο και τα χέρια της αφηρημένα όμορφα κάτω. Γύρισαν μερικές αργές στροφές με τον Άλεξ λες και ήταν παιχνίδι κουρδίμαστος. Ένιωσε το φλας πολλές φορές να μπαίνει στα μάτια της.

Όλα αυτά μέχρι σιγά σιγά η μελωδία να αλλάξει, να γίνει πιο σιγανή.

Everywhere I go leads me back to you
I don't wanna go, think I'll make it worse
Everything I know brings me back to us
I don't wanna go, we've been here before
Everywhere I go leads me back to you.

Ξάπλωσαν μαζί στο έδαφος, σα να είναι γρασίδι. Πιάστηκαν χέρι χέρι και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μέχρι η μουσική να κλείσει τελείως.

Και χειροκρότημα.

Ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα ξεκίνησε να δημιουργείται, ήταν σίγουρα μεγαλύτερο από εκείνο της Ρουμανίας.

Καθώς σηκώνονταν για να υποκλιθούν έριξε μια διακριτική ματιά. Τους κοιτούσαν με δέος. Μείδιασε.

Γατάκια.

Έκαναν υπόκλιση και είδαν την προπονήτρια τους να έχει συγκινηθεί. Το ίδιοι και οι συγγενείς τους από τις κερκίδες. Τώρα ήταν πλέον σίγουρη πως νίκησαν.

Νικήσαμε, όχι νίκησα.

"Άλεξ νομίζω τα καταφέραμε" είπε με κομμένη την ανάσα καθώς περπάτουσαν να πάνε πίσω στην θέση τους.

Εκείνος φανερά ενθουσιασμένα απάντησε. "Νομίζω πως έχεις δίκιο!"

[...]

Η Ίριδα είχε φτιάξει ήδη το πλάνο της τριάδας στο μυαλό της.

Πρώτη θέση Ελλάδα
Δεύτερη θέση Ρουμανία
Τρίτη θέση Ισπανία.

Η Ισπανία ήταν από τις λίγες χώρες που δεν τα παράτησε μόλις είδε την Ρουμανία. Πολλές ήταν απογοητευμένες και τα πήγαν απαίσια. Άλλες προσπάθησαν, απλώς όχι αρκετά.

Αλλά τώρα είχε έρθει η ώρα της αλήθειας.

Έριξε ένα βλέμμα στον παρτενέρ δίπλα της. Θεέ μου, τα καταφέραμε, τι χαρά! Ήταν σίγουρη πλέον πως ήταν πρώτοι, και δεν ειχε άδικο, οι περισσότεροι αυτό πίστευαν.

Η Νατάσα βρισκόταν δίπλα ρους υπερήφανη. Τα είχε σαν παιδιά της, και είναι περήφανη για όλα της τα παιδιά.

Ο παρουσιαστής ξεκίνησε-επιτέλους-να μιλάει στα αγγλικά.

"Η χώρα που κατέκτησε τη πρώτη θέση είναι..."

Αγωνία αγωνία αγωνία.

Όλοι κρέμονται από τα χείλη του.

Άνοιξε τον φάκελο και έβγαλε ένα χαρτί.

Το βλέμμα του δεν πρόδιδε κάποιο συναίσθημα πέρα από ενθουσιασμό.

"Η Ρουμανία!"

Και όλα για μια στιγμή στο κεφάλι της Ίριδας πάγωσαν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χάχα... γεια.

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ!

Τις ντομάτες στους κριτές ΟΧΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!

Αυτό το κεφάλαιο βγήκε μετά από πολλών κόπων και βασάνων γιατί πολύ απλά αυτή η εβδομάδα αποφάσισε να μην πάει πολύ καλά.

Αποφάσισε να μου κοπεί το ρεύμα ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ, οπότε γράψιμο δεν έπεσε ούτε για δείγμα.

Παρόλα αυτά, κατάφερα και το έβγαλα!

Εύχομαι σε όλους μας να έχουμε μια υπέροχη σχολική ή και όχι χρόνια! *κλαίει από μέσα της*

Ελπίζω να είσαι πολύ καλά και να σου αρεσε αυτό το κεφάλαιο.

Μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου!🫶

Φιλούμπες,
Στέλλα🦋