Το χρώμα της αγάπης, του πάθους και της βαθιάς επιθυμίας.
Το χρώμα του αίματος και το χρώμα του κρασιού.

Το χρώμα πολλών φρούτων.
Το χρώμα πολλών εξώφυλλων βιβλίων.
Το χρώμα των τραγουδιών.

Πολλοί το μπερδεύουν με κάτι πρόστυχο.
Πολλοί το βλέπουν ως φωτιά και τρέχουν μακριά.

Το χρώμα των τριαντάφυλλων.

Το χρώμα του θυμού.
Το χρώμα του επικίνδυνου και του απαγορευμένου.

Λες να σε φοβίζει η κόκκινη πεταλούδα;

Λες να σε δηλητηριάζει;

Λες να σε δηλητηριάζει επειδή είναι το πιο δυναμικό χρώμα;
Μήπως καταβάθος το φοβάσαι;

Φοβάσαι το κόκκινο κόντρα στο μπλε.

Γιατί κανείς δεν ξέρει ποιο νικάει τελευταίο.

Γιατί πάντα αυτά τα δύο χρώματα είχαν κόντρα.

Ποιο λουλούδι και πεταλούδα θα νικήσει;

Η μέρες περνούσαν και η τελική ημερομηνία του παγκόσμιου βγήκε πιο γρήγορα από ο,τι συνήθως. Τριάντα Δεκεμβρίου. Αυτό σήμαινε πως τους μένουν είκοσι μέρες προπόνησης.

Είχαν τελειοποιήσει την χορογραφία με ηρεμία. Χωρίς να έχω την μητέρα μου να με πιέζει, δεν την έχω πάρει ακόμη τηλέφωνο. Και δεν θέλω.

Της έκανε τουλάχιστον πέντε με δέκα αναπάντητες κλήσεις την ημέρα. Κάτι που έσπαγε τα νεύρα στην Ίριδα αφάνταστα, με αποτέλεσμα το κινητό της να είναι μόνιμα στο αθόρυβο.

Εκτός από κάποιες μέρες που αναγκαστικά δεν το είχε εξαιτίας υποχρεώσεων. Μια από αυτές ήταν σήμερα, που θα επέλεγαν τα κοστούμια τους.

"Μήπως να το σηκώσεις;--" της είπε η Νατάσα μόλις χτύπησε για δεύτερη φορά τώρα, έκτη φορά για σήμερα, το τηλέφωνο της. Η Ίρις ένευσε αρνητικά και το έκλεισε βάζοντας το στο αθόρυβο.

Ο Άλεξ την κοίταξε στιγμιαία χωρίς να πει τίποτα. Δεν είχε νόημα και να της πει. Εμπιστεύεται την κυρία Σοφία και δεν επρόκειτο να την πείσει να το σηκώσει σε μια που-με κάποιο τρόπο-την βασάνιζε.

Αφού έβαλε το κινητό της στην τσάντα της και κάθισε πάλι στην θέση της, πήρε τις φωτογραφίες στα χέρια της με τα πιθανά κουστούμια.

"Εγώ έλεγα να φορέσετε κάτι σχετικά απλό. Σίγουρα δεν θα έχει στρας, δεν βγάζει νόημα μαζί με την ιστορία που έχουμε επιλέξει. Σκεφτόμουν κάτι σε γκρι μιας και είναι το χρώμα της μοναξιάς ή σε μπλε που-"

"Όχι μπλε, δεν μου αρέσει" είπε αμέσως η γνωστή Ίριδα και αφαίρεσε την φωτογραφία με το μπλε σετάκι αφήνοντας την πάνω στο τραπέζι.

"Πόσες ανωμαλίες πια" μουρμούρισε ο Αλέξανδρος δίπλα της κερδίζοντας ένα δολοφονικό βλέμμα από τη παρτενέρ του.

Η Νατάσα την κοίταξε περίεργα καθώς τα περισσότερα κουστούμια της ήταν αυτό το χρώμα. Για αυτό κιόλας τα βραβεία της είχαν μέσα-σχεδόν πάντα-μπλε ίριδες. Φαντάστηκε πως λογικά ήθελε κάτι το διαφορετικό, οπότε πήρε από τα χέρια της τις φωτογραφίες και ξεκίνησε να ψάχνει ένα συγκεκριμένο γκρι που είχε δει.

Στην αρχή, είχε σκεφτεί σε κάτι κόκκινο που είναι το χρώμα της αγάπης. Αλλά, κατά την γνώμη της, δεν ταιριάζει καθόλου με το τραγούδι, ούτε με το σενάριο που είχαν επιλέξει.

Δεύτερη επιλογή ήταν το μπλε, το χρώμα της εγκατάλειψης. Μιας και-σύμφωνα με το σενάριο πάντα-εγκατέλειπαν ο ένας τον άλλον, ακόμη και αν γυρνούσαν.
Ακυρώνεται όμως.

Οπότε, αποφάσισε το γκρι, το χρώμα της μοναξιάς. Γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι μόνοι τους ενάντια τα προβλήματα τους. Το θεώρησε κάπως συμβολικό.

Μόλις το βρήκε, το επεξεργάστηκε. Έκανε την βλέψη της και το έδωσε στο ντουέτο. Έφεραν τα κεφάλια τους κοντά στο χαρτί για να το παρατηρήσουν.

Για την Ίριδα υπήρχε ένα απλό γκρι κορμάκι, τιραντάκι. Από μέσα τουλάχιστον, γιατί από πάνω κάλυπτε το κορμάκι ένα ίδιου χρώματος τούλι. Άρχισε από τον λαιμό και έπεφτε αρμονικά μέχρι μια παλάμη πάνω από το γόνατο. Θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις απλό αλλά, στα δεξιά, από το ύψος του στήθους έως και λίγο πιο πάνω από τον αφαλό, υπήρχαν ραμμένα γκρι λουλούδια με διαμαντάκι στην μέση. Συγκεκριμένα ήταν ίριδες, γιατί συμβολίζουν την ελπίδα, όπως και το ζευγάρι που ελπίζει να μπορέσουν να είναι ξανά μαζί.
Ο Άλεξ θα φορούσε ένα υφασμάτινο παντελόνι, χρώματος προφανώς γκρι. Με μια μαύρη ζώνη για να σπάσει στην μονοτονία και από πάνω ένα ανοιχτό γκρι πουκάμισο, με ανοιχτά δύο κουμπιά. Είχε τις ίδιες ίριδες, στο ίδιο σημείο με την διπλανή του, για να φαίνεται πως και οι δύο πιστεύουν στην ελπίδα. Και για να δείχνουν εκατό τοις εκατό πως είναι ντουέτο.

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για μια νοητή συνεννόηση, καθώς έπρεπε να αρέσει και στους δύο, και απλά έγνεψαν θετικά στην προπονήτρια τους.

"Ωραία θα το παραγγείλω στην μοδίστρα και σε κάτι μέρες θα είναι εδώ" είπε χαμογελαστά και καθάρισε τον λαιμό της άβολα. Κοίταξε πέρα δώθε τον χώρο. Μα τι ωραίο γραφείο που έχω-

Οι δύο τους, πήγαν να σηκωθούν για να ξεκινήσουν ζέσταμα ώσπου η φωνή της Νατάσας τους σταμάτησε. "Πριν φύγετε, έχω να σας πω κάτι"

"Όλα καλά;" ρώτησε η Ίρις και τα μάτια τους συναντήθηκαν. Όταν είδε την προπονήτρια τους να κολλάει, αυτόματα αγχώθηκε και η ίδια.

Καθάρισε πάλι τον λαιμό της από την βραχνάδα και ανακάθισε στην θέση της. Κάθισε πάλι και το ντουέτο και περίμεναν να μιλήσει.

"Όπως ξέρετε στο παγκόσμιο θα είναι όλες οι χώρες. Έχετε δει και άλλους τέτοιους αγώνες, σωστά;" ακουγόταν νευρική. Κάτι που έκανε τον Άλεξ να αγχωθεί και ο ίδιος, ενώ δεν το κάνει ποτέ.

"Ναι" είπαν ομόφωνα λες και βρίσκονται σε τάξη. Κρέμονται από τα χείλη της περιμένοντας να συνεχίσει.

"Η Ρουμανία όπως ξέρετε είναι από τις καλύτερες ομάδες"

Είχε δίκιο, πάντα έπαιρνε πολλή καλή θέση. Αν όχι πρώτη, ήταν σίγουρα στην νικητήρια τριάδα.

"Φέτος έχουν βγει αρκετές φήμες-όπως κάθε χρόνο-πως πληρώνει τους κριτές"

"Δεν είναι ψέματα;" ρώτησε ο Άλεξ και η Νατάσα έγνεψε αρνητικά. Σήκωσε τα φρύδια του ξαφνιασμένος.

"Πέρσι και πρόπερσι κέρδισαν, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, πήραν αρκετά μεγάλο έπαθλο, μιας και κάνεις δεν έχει πάρει νίκη δύο φορές συνεχόμενα. Θέλουν να το κερδίσουν και τρίτη φορά και να γίνουν η 'καλύτερη' χώρα που έχει περάσει ποτέ από το παγκόσμιο. Σας το λέω να το ξέρετε πως υπάρχουν ελάχιστες-έως και μηδενικές-πιθανότητες να νικήσει κάποιος άλλος, γιατί όπως προανέφερα, πληρώνουν τους κριτές"

Η Ίριδα κόλλησε να την κοιτάει για λίγο και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μην σπάσει ακριβώς μπροστά τους. Τι εννοείς πως δεν θα νικήσουμε; Εγώ δεν βγαίνω δεύτερη. Δεν έχω βγει ποτέ. Τα δεύτερα είναι για τους δεύτερους και εγώ πάντα είμαι πρώτη-

Ο παραλογισμός της διακόπηκε από τον Αλέξανδρο που απλά ξεφύσησε ανακουφισμένος. "Εντάξει δεν είναι ανάγκη να βγούμε πρώτοι-" η Ίρις γύρισε αστραπιαία να τον κοιτάξει.

"Όχι; Τι νόημα έχει αν δεν νικήσουμε;"

"Ίρις, αν ξεχωρίζεις με το πως χορεύεις, είτε βγεις πρώτη είτε όχι, εσένα θα διαλέξουν για πολλές καμπάνιες ή ο,τι τέλος πάντων έχει μια νικητήρια του κοινού" της είπε αλλά τι με νοιάζει;;

Όλα αυτά τα είχε ακούσει χίλιες φορές από τον πατέρα της. Αλλά είναι ψέματα! Πάντα όπου και αν βγει πρώτη, πάντα αυτή θα είναι η πρώτη επιλογή τον άλλον! Γιατί έτσι δείχνει πως είναι η καλύτερη.

Και το κοινό και οι κριτές πρέπει να σε διαλέξουν. Αν έχεις μόνο το ένα τι να το κάνω;

"Δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω πως είσαι λάθος νομίζω" του είπε με ειρωνικό τόνο και την κοίταξε άφωνος. Όχι με το πως το είπε αλλά για το τι είπε. Το πιστεύει όντως αυτό;

Γύρισε στην Νατάσα. "Υπάρχει τρόπος να νικήσουμε;" ρώτησε ευγενικά, καμία σχέση με πριν. Η γυναίκα έριξε ένα βλέμμα στον Άλεξ πριν μιλήσει.

"Το χειροκρότημα" είπε χωρίς να μπερδέψει τα λόγια της πρώτη φορά-αυτή η λέξη είναι δύσκολη-. "Αν ακουστεί μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό, θα επηρεάσει τους κριτές. Σε αυτό στοιχηματίζουν όλοι, οπότε ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος"

Η Ίριδα την κοιτούσε με τα μάτια της να γυαλίζουν. Ρουφούσε τις πληροφορίες μαζί με όλες τις χώρες που είπε ότι υπάρχει περισσότερος ανταγωνισμός. Νούμερο ένα στην λίστα, η Ρουμανία. Έκανε υποσημείωση στο μυαλό της μόλις γυρίσει σπίτι να δει τους αγώνες της.

Ο Αλέξανδρος από την άλλη, δεν τον ενδιέφερε. Δεν έβρισκε τον λόγο να υπάρχει το παγκόσμιο από την στιγμή που ο νικητής υπάρχει πριν διαγωνιστούν.

Ρόλαρε τα μάτια του καθώς η παρτενέρ του σηκώθηκε όρθια ρίχνοντας του μια απαξιωτική ματιά. Δεν είχαν κάτι άλλο να συζητήσουν. Αυτοί οι δύο ήταν από τελείως διαφορετικούς κόσμους και μπορεί να είχε δίκιο. Δεν είναι ανάγκη να πιάσουν φιλίες, δεν έχουν τα ίδια θέλω ούτε τα ίδια κοινά.

Ο ανταγωνισμός στα μάτια της φαινόταν, δεν την ένοιαζε πλέον τίποτα άλλο πέρα από το να νικήσει. Έπρεπε να γίνει ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου για να μπει σε αυτό το πετσί του ρόλου.

Και όλα αυτά πριν πέσει η αυλαία του παγκόσμιου.

[...]

Η προπόνηση είχε τελειώσει με την Ίριδα να μην έχει σταματήσει να τρέμει. Οι σκέψεις της δεν την άφηναν σε ησυχία. Σαν να μην έπρεπε.

Δεν περίμενε ποτέ να το κάνει αυτό, αλλά για πρώτη φορά χρειαζόταν την βοήθεια της.

Οπότε πληκτρολόγησε τον αριθμό της και κλείδωσε την πόρτα του μπάνιου.

"Ίριδα;"

Ξεροκατάπιε και δαγκώθηκε.

"Ελα μαμά" ακούστηκε ένα ξεφύσημα από την άλλη γραμμή.

"Μας θυμήθηκες;" Δεν μπορούσε να εξηγήσει πόσο δεν της έλειψε αυτός ο ειρωνικός τόνος της Κιάρας.

"Μπορείς να μου κάνεις κήρυγμα κάποια άλλη στιγμή-"

"Είσαι με τα καλά σου; Σε παίρνω τηλέφωνα δέκα μέρες τώρα! Μιλάς στον πατέρα σου και όχι σε εμένα. Εγώ σε έστειλα εκεί και χρειάζεται να μου δίνεις αναφορά. Θέλω τα πάντα. Βίντεο την χορογραφία, φωτογραφίες κάθε μέρα τι τρως. Ζηγίστηκες; Αν ναι πόσα-" την διέκοψε πριν ολοκληρώσει.

"Έχουμε πρόβλημα" αρκέστηκε να της πει για να σωπάσει.

Δάγκωσε το εσωτερικό του μάγουλού της για να μείνει ψύχραιμη. Κατέβασε το καπάκι της τουαλέτας και κάθισε πάνω οκλαδόν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να της εξηγεί την κατάσταση.

"Δεν μπορώ να βγω δεύτερη" ήταν η τελευταία της κουβέντα και η Κιάρα χαμογέλασε.

Μπορεί να της βγήκε η πίστη να την μάθει αλλά τα κατάφερε. Χαίρεται που ξέρει για το τι πρέπει να βγει. Δεν πρέπει να χαλάσει το όνομα της. Η Ίριδα Ρωμανού δεν έχει βγει ποτέ δεύτερη και ούτε πρόκειται.

"Δεν θα βγεις δεύτερη Ίριδα. Ούτε πιο κάτω ούτε τίποτα. Η μόνη θέση που σου επιτρέπεται είναι η πρώτη"

"Δεν είναι στο χέρι μου, είναι στημένο" άφηνε μια πικρή γεύση στο στόμα της. Το έβρισκε άδικο για αυτούς να μην πάρουν την πρωτιά ενώ τους αξίζει. Και σίγουρα μας αξίζει.

Άκουσε την μητέρα της να παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσει. "Θα δω τι μπορώ να κάνω αλλά δεν υπόσχομαι. Επίσης," κρεμόταν από τα χείλη της.

"Και να μην τα καταφέρω, πρέπει να πάρεις το περισσότερο χειροκρότημα"

"Αυτό δεν εξαρτάται από εμένα, έχω και έναν παρτενέρ..." ήταν η μόνη της δικαιολογία. Μπορούσε να νιώσει το απαξιωτικό της βλέμμα.

"Ίριδα, δεν με ενδιαφέρει ο παρτενέρ, εσένα θέλουμε να κοιτάζουν. Μην αφήνεις τους άλλους να σου παίρνουν την δημοσιότητα" έδωσε την συμβουλή της και ευχόταν να είναι εκεί. Δεν μπορεί να μην έχει τον έλεγχο πάνω της, που ξέρει τι θα κάνει η Νατάσα.

"Θα προσπαθήσω"

"Δεν υπάρχει θα προσπαθήσω. Σου είπα, δεν θα έρθεις Ελλάδα χωρίς κύπελο. Είναι ντροπή αλλιώς, χαλάς το όνομα σου"

Της έκανε πλύση εγκεφάλου. Για αυτό δεν ήθελε να την πάρει τηλέφωνο. Αλλά αναγκάστηκε γιατί, κάπου μέσα της, πιστεύει πως εχει δίκιο ακόμα και αν δεν αφήνει τον εαυτό της να το παραδεχτεί.

Κοίταξε τα φαγωμένα νύχια της από άγχος και έγνεψε θετικά, ακόμη κι αν δεν την έβλεπε.

"Θα έρθω με κύπελο, εντάξει"

"Αυτή είναι η απάντηση που ήθελα να ακούσω" η βροντερή φωνή της την έκανε να σκύψει και άλλο το κεφάλι. Απεχθανόταν πως μπορούσε αυτή η γυναίκα να την υποτάξει με μια της πρόταση.

Έκλεισαν το τηλέφωνο και η Ίρις γύρισε να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Κοιτάχθηκε με λύπηση.

Είμαι η καλύτερη και θα βγω πρώτη.

Ανάγκασε τον εαυτό της να χαμογελάσει και έκρυψε με το μπουφάν της το σημάδι γέννησης της. Εξαιτίας της έντασης και του ιδρώτα είχε φύγει το καλυπτικό κονσίλερ.

Κούμπωσε το μπουφάν μέχρι πάνω, άρπαξε την τσάντα της που ήταν ακουμπισμένη στον νεροχύτη και άνοιξε την πόρτα.

Χαιρέτησε την Νατάσα που έκανε μάθημα σε κάποιες άλλες μαθήτριες και κατέβηκε κάτω. Μόλις την χτύπησε ο κρύος αέρας της Ρωσίας, έβαλε την κουκούλα για να μην κρυώνουν τα αφτιά της.

Κοίταξε τριγύρω. Υποτίθεται ήθελε να ανακαλύψει το μέρος και τις γειτονιές, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τους χάρτες. Άνοιξε το Google maps και πάτησε το πρώτο μέρος που της πρότεινε η Στεφανία. Την Κόκκινη Πλατεία.

Της είπε πως είναι πολύ ωραία στολισμένη τώρα τα Χριστούγεννα και ότι είναι αρκετά καλή επιλογή για να αρχίσει να ανακαλύπτει το μέρος.

Οι χάρτες της έλεγαν να πάει με το μετρό. Για καλή της τύχη, ήταν σχετικά κοντά από την σχολή. Ξεκίνησε να περπατάει αργά και σταθερά για να μην γλιστρήσει, ακόμα με μπότες δυσκολευόταν λίγο.

Είδε ένα μαύρο αμάξι να κατευθύνεται προς το μέρος της. "Που να πήγαινες και για πατινάζ" άκουσε μια σπαστική φωνή.

"Δεν είναι αστείο"

"Είναι λίγο βασικά" ένιωθε το αμάξι να έρχεται πιο κοντά της. Εκείνη ρόλαρε τα μάτια της και δεν απάντησε τίποτα. Συνέχισε να προχωράει χωρίς να του δίνει σημασία.

"Που πας;" την ρώτησε με μετά από λίγο. Δεν γύρισε να τον κοιτάξει.

"Να ανακαλύψω την πρωτεύουσα" έσφιξε παραπάνω το μπουφάν της. Έπρεπε σήμερα να φορέσει το μαύρο παλτό της. Είχε αρκετό κρύο. Να 'ναι καλά το ισοθερμικό.

"Μόνη σου;"

"Χρειάζομαι παρέα;" απάντησε ειρωνικά αλλά αμέσως μαζεύτηκε. Μοιάζω πολύ με την μητέρα μου τελικά...

"Δεν θες να σε πάω;" έβγαλε το ένα χέρι του έξω από το παράθυρο, πλέον βρίσκονταν δίπλα δίπλα.

"Όχι, ευχαριστώ" μουρμούρισε δίχως ακόμα να τον κοιτάει. Ο Αλέξανδρος όμως σιγά μην τα πατατουσε τόσο εύκολα.

Δεν ήξερε γιατί. Δεν ένιωθε κάτι ερωτικό για αυτή, νομίζει, αλλά κάτι τον τραβούσε πάνω της σαν μαγνήτη. Μπορεί να είναι ένστικτο, μπορεί όχι. Ήθελε κάπως να την προστατεύσει από κάτι.

"Πάω στοίχημα πως δεν θα βγάλεις άκρη μόνο με Google translate"

"Ξέρω και αγγλικά" προσπάθησε να μην ακουστεί ειρωνικό αλλά μάλλον δεν προσπάθησε αρκετά.

"Ελα ρε Ίρις πόση ώρα ακόμα θα μιλάμε; Μπες μέσα να τελειώνουμε να σε πάω εκεί που θες" αγανάκτησε.

Σταμάτησε και τον κοίταξε. Σταμάτησε και ο ίδιος απότομα το αμάξι. Τύλιξε τα χέρια της κάτω από το στήθος της και ανοιγόκλεισε τα μάτια της λίγο παραπάνω μόλις το μπλε συνάντησε το μαύρο.

"Τι θες πάλι; Δεν σου είχα πει πως δεν πρέπει να κάνουμε παρέα; Τι και αν-" την διέκοψε μιας και θα άρχιζε το παραλήρημα της.

"Απλά θα σου κάνω μια ξενάγηση, μην το βλέπεις έτσι" Δεν περίμενε θετική απάντηση όμως συνέχιζε να τον κοιτάζει σαν να σκέφτεται κάτι.

Από τη μια, θα ήταν καλύτερο να πάει με το μετρό για να μάθει πιο καλά την Ρωσία. Από την άλλη, ο Άλεξ είναι από εδώ και μπορεί να την πάει κατευθείαν εκεί που θέλει. Επίσης, μπορεί να της δείξει τα κατατόπια που ξέρει.

Παραιτήθηκε τελικά χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα.

Ανασήκωσε τους ώμους της και προχώρησε προς την θέση του συνοδηγού. Εκείνος προσπάθησε να μην δείξει το έκπληκτο βλέμμα του. Αυτό ήταν πιο εύκολο από όσο νόμιζα.

Έβαλε την ζώνη της και ανακάθισε πιο άνετα στο κάθισμα. "Κόκκινη Πλατεία πάμε"

Μείδιασε. "Κλασικό" και έβαλε μπρος.

Η διαδρομή ήταν ήσυχη με μουσική υπόκρουση να τους συνοδεύει παίζοντας διάφορα αγγλικά τραγούδια.

"Ξέρεις τίποτα για την Πλατεία;" την ρώτησε και όταν έγνεψε αρνητικά χαμογέλασε. Επιτέλους, κάπου θα έλεγε τις γνώσεις του, αυτά που του μετάφερε η γιαγιά του τουλάχιστον.

"Είναι από τα πιο συχνά τουριστικά μέρη εδώ. Είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς διότι χωρίζει Κρεμλίνο, δηλαδή την πρώην βασιλική ακρόπολη-ξέρεις τον Τσάρο-, με τη σημερινή κατοικία του Προέδρου. Για αυτό κιόλας αν παρατήσεις είναι δύο κύρια διαφορετικά 'κάστρα'. Έχει και άλλα λίγο πιο μικρά. Μην με ρωτήσεις ιστορίες, δεν τις θυμάμαι" Εντάξει, μέχρι εκεί πάνε οι γνώσεις του.

Η Ίριδα τον παρακολουθούσε χουχουλιασμένη στην κουκούλα της. Της άρεσε να μαθαίνει νέες πληροφορίες που δεν ήξερε. Στο σχολείο δεν είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί τα μαθήματα-εξαιτίας προπονήσεων-συχνά οπότε αυτό ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον.

"Εκεί είναι και το βασίλειο της πριγκίπισσας Αναστασίας;" ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον, του έκανε εντύπωση, νόμιζε πως δεν θα τον άκουγε.

"Όχι αυτό είναι στην Αγία Πετρούπολη, δεν είναι Μόσχα, είναι σκέψου κοντά στα σύνορα τις Φιλανδίας. Μπορείς να πας καμία μονοήμερη εκεί γιατί είναι αρκετά μακριά"

"Δεν ξέρω, δεν έχουμε πολύ χρόνο μέσα στην μέρα. Αν και αγαπημένο μου παιδικό ήταν η Αναστασία" είπε και θυμήθηκε όλες τις βραδιές που απλά καθόταν με τον πατέρα της να το δουν για εκατοστή φορά. Ποτέ όμως δεν της έλεγε τίποτα.

"Ξέρεις πως δεν είναι αληθινή ιστορία" της έριξε μια ματιά για να σιγουρευτεί πως δεν της χάλασε το όνειρο.

"Θα συνεχίσω να πιστεύω πως είμαι εγώ η χαμένη πριγκίπισσα και θα το αφήσω ασχολίαστο" προσπάθησε να μην το πει ειρωνικά και το κατάφερε. Ο Αλέξανδρος γέλασε με την καρδιά του σε αυτό.

"Συνεχίζει να μην είναι αστείο" απάντησε το ίδιο με πριν κάτι λεπτά.

"Συνεχίζει να είναι λίγο" με αυτή του την πρόταση γέλασε λίγο-ελάχιστα-.

"Κατέβα, φτάσαμε"

"Τι, όντως θα με ξεναγήσεις;"

"Ε ναι; Καλύτερα μην σε αφήσω μόνη σου στην πιο κεντρική πλατεία της Ρωσίας" αποκρίθηκε μόλις έσβησε την μηχανή και άνοιξε την πόρτα. Έκανε το ίδιο χωρίς να πει κάτι.

□□□

Προς έκπληξη της πέρασε πολύ ωραία.

Η Πλατεία είναι πολλή όμορφη, ακόμη περισσότερο τώρα που είναι στολισμένη. Στην μέση της έχει ένα τεράστιο δέντρο από λευκά φωτάκια που τονίζουν καταπληκτικά τα χρώματα των κάστρων.

Μπορούσε να την κοιτάει για ώρες. Το αγαπημένο της χρώμα ήταν το κόκκινο οπότε μια πλατεία με το χρώμα μου.

Ήταν ένας κύριος απ' έξω από το παρέκκλιση που έδινε διάφορες πληροφορίες σε σχέση με την Πλατεία.

Εξήγησε πως η Πλατεία δεν πήρε το όνομά της από το χρώμα, αλλά από ρωσικό επίθετο που σημαίνει 'όμορφος', μετά απέκτησε την σημασία 'κόκκινο'.

Το κάστρο που βλέπεις πρώτο είναι το Μαυσωλείο του Λένιν, ανατολικά ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Βασιλείου. Ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα πολυκατάστημα και ο Ναός Κοζάν, βόρεια το Κρατικό ιστορικό μουσείο. Η Ιβηρική Πύλη και το Παρέκκλιση που καθόντουσαν τώρα. Στην μέση υπήρχε ένα τεράστιο παγοδρόμιο.

Δεν κατάφεραν να μπουν σε όλα αφού μετά από κάποια ώρα έκλεισαν. Δεν την πείραζε όμως αυτό, γιατί είχε τον Άλεξ να της μιλάει για το τι ξέρει.

Δεν περίμενε ποτέ να τον κοιτάει τόσο πολλή ώρα. Καμάρωνε τον χώρο με την φωνή του υπόκρουση. Κάτι που, για κάποιο λόγο, της δημιουργούσε μια περίεργη πραότητα μέσα στο κεφάλι της.

"Ίρις;" ακούστηκε σαν να την παρακαλάει. Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει με ένα μισό χαμόγελο. Δεν ήθελε να φύγει.

"Αν θες να φύγεις μπορείς" του απάντησε. Γύρισε την πλάτη της και συνέχισε να προχωράει. Άφησε μια ανάσα και έτρεξε από πίσω της. Πήγαινε και γρήγορα.

Της έπιασε το χέρι και την γύρισε να κοιτάει το παγοδρόμιο με τον σχετικά λίγο κόσμο. Μετά από λίγο κοίταξε τον ίδιο με απορία.

"Τι;" Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Αλέξανδρου. Γούρλωσε τα μάτια της.

"Δεν υπάρξει περίπτωση!" Είπε απόλυτα κουνώντας το κεφάλι της πέρα δώθε αρνητικά.

"Μα γιατί; Θα έχει πλάκα! Μην είσαι ξενέρωτη"

"Δεν είμαι ξενέρωτη" τράβηξε το χέρι της διότι το κρατούσε ακόμα. Το έχωσε μέσα στην τσέπη της, όπως και το άλλο, για να σκεφτεί τι θα πει. "Απλώς μπορεί να πέσουμε. Και αν σπάσουμε τίποτα;--"

"Φοβάσαι;" γύρισε το κεφάλι του και την κοίταξε πλάγια. Σήκωσε τα μάτια της και συνάντησε τα δικά του. Ήταν το μπλε του πάγου να την προκαλούσε.

"Όχι"

"Τότε;" ήρθε ακόμη πιο κοντά της, τόσο που τα δέρματα τους ακουμπούσαν παραπάνω από το φυσιολογικό. Εκείνη την στιγμή όμως η Ίριδα δεν σκέφτηκε ούτε τον ηλεκτρισμό στο δέρμα της, αλλά ούτε ο,τι του έλεγε πριν περί πεσίματος ή δεν πρέπει να κάνουμε παρέα.

Χαμογέλασε ειρωνικά και προχώρησε προς το παγοδρόμιο με περίσσια αυτοπεποίθηση. Ο Άλεξ κατάφερε να την πείσει ξανά! Δύο στα δύο.

Την ακολούθησε με ένα χαμόγελο να ρου ξεφεύγει. Τελικά δεν ήταν τόσο κακία όσο ήθελε να δείχνει.

Τώρα ξεκινάμε.

But loving him was red.
.
Burning, it was red.
Oh, losing him was blue, like I'd never known.

Για ποιους όμως μιλάει το τραγούδι;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΚΑΛΕ ΓΕΙΑ ΣΟΥ!!!

Τι μου κάνεις; Πως μου είσαι;

Μόλις γύρισα από διακοπές και ήρθε η ώρα να επιστρέψω δυναμικά στο χορευτικό μας ντουέτο.

Μου έλειψε αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε καθόλου χρόνος.

Εσύ πως πέρασες;
Θα κάνουμε πως δεν έρχεται φθινόπωρο και θα συνεχίσω να λέω πως είναι καλοκαίρι.

ΚΑΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ!

Πως μας φάνηκε;

Αφήνουμε ασχολίαστη την Κιάρα παρακαλώ πολύ. Αν μπορούσα θα της έβαζα φίμωτρο γιατί ΠΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ.

Τουλάχιστον είχαμε και Taylor swift reference. Αλλά για ποιους μιλάει το τραγούδι;🙃

Αυτά από μένα!

Μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου!

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή🫶

Φιλάκια,
Στέλλα🦋