"Στεφανία, τυχαίνει να ξέρεις να ράβεις;" ρώτησε με ένα συμπαθητικό χαμόγελο, καθώς άνοιξε την πόρτα της. Το ένα της χερι ήταν στην πλάτη της κρατώντας το φόρεμα και η ξανθούλα φίλη της σήκωσε το φρύδι.

Εκείνη την ώρα έφτιαχνε τα μαλλιά της, μια πάνω, μια κάτω, με μια καρφίτσα λουλούδι στην μέση από το κοκαλάκι. Είχε κάνει ήδη το βάψιμο της επίτηδες γιατί πάντα το μαλλί της έπαιρνε ώρα. Ευχόταν να είχε ολόισιο όπως η Ίριδα.

"Ναι, γιατί; Σου σκίστηκε το φόρεμα;" ρώτησε και άρχισε να ανοίγει όλα τα συρτάρια του κομοδίνου μέχρι να βρει τα ραφτικά της. Όταν βρήκε το κουτί, το έβγαλε έξω και σηκώθηκε όρθια. Πήγε στο κρεβάτι της και το άφησε πάνω. Της έκανε νόημα να μπει μέσα στο δωμάτιο.

"Εε όχι, απλώς δεν μου κάνει και ήλπιζα να μου το σφίξεις" της είπε μπαίνοντας ολόκληρη στο δωμάτιο. Το φόρεμα ήταν ένα γκρι υφασμάτινο, έφτανε στο ύψος του γόνατού της και είχε ζιβάγκο.

Το κρατούσε σφιχτά πίσω για να φαίνεται κολλητό, όπως έπρεπε να είναι. Αλλά δεν ήταν, εδώ και πολλά χρόνια.

Η Στεφανία το κοίταξε με απογοήτευση. "Δεν μπορώ να το σφίξω, θα χαλάσει. Φέρε μου ένα λαστιχάκι να στο δέσω από μέσα. Δεν θα φαίνεται τίποτα, ίσα ίσα θα κάνει μια τσαχπινιά" εξήγησε και η Ίρις έτρεξε μέσα να πάρει ένα απλό μαύρο λαστιχάκι.

Όταν πήγε σπίτι μετά την προπόνηση η Νατάσα είχε ήδη ενημερώσει την κόρη της για το πλάνο της και πως το ντουέτο πρέπει να γνωριστεί καλύτερα.

Η Στεφανία απόψε θα έβγαινε με την σχέση της και είπε στην Ίριδα με τον Αλέξανδρο να έρθουν μαζί. Ο Άλεξανδρος μιας και κάποτε έμενε εδώ, έχει τον κολλητό του και πρότεινε να βγούνε όλοι σαν παρέα.

Ήξεραν πως το ντουέτο δεν πρόκειται να έβγαιναν μόνοι τους οπότε ήταν αναγκαστικές οι ενισχύσεις.

"Το στριφογυρνάς και κάνεις το ύφασμα σαν κεφτεδάκι" της εξήγησε και έκανε αυτό που είπε. Η Ίριδα ένευσε θετικά μισώντας την ζωή της που έπρεπε να βγει.

Είχε βγει βράδυ ελάχιστες φορές στην ζωή της γιατί πολύ απλά δεν είχε χρόνο.

Έμπλεξε το λαστιχάκι και το έβαλε από μέσα για να μην φαίνεται. Ήταν σαν αυτό να είναι το σχέδιο του φορέματος. Απλά δεν θέλει πολλές απότομες κινήσεις για να μην λυθεί.

"Να σε δω!" Της είπε η Στεφανία και την έκανε μια στροφή. Η Ίρις της χαμογέλασε.

"Ήταν το μόνο φόρεμα που έφερα. Μπορεί να μην είναι εκατό τοις εκατό για κλαμπ-"

"Ελα μην ακούω βλακείες, τέλειο είναι!"

Η ξανθούλα με τα πράσινα μάτια είχε βάλει ένα κολλητό φόρεμα ίδιο χρώμα με τα μάτια της. Στην κοιλιά είχε δύο κοψίματα για να φανερώνει περισσότερο δέρμα και να το κάνει ακόμα πιο σέξυ.

Καθόταν καταπληκτικά στο γυμνασμένο της σώμα και ήταν πολύ άνετη όσο το φορούσε. Η Ίριδα πάντως την έβλεπε και κρύωνε.

"Ίριδα;" την ρώτησε λίγο πριν βγει από την πόρτα, για να την αφήσει να ετοιμαστεί. Γύρισε να την κοιτάξει.

"Πες μου"

"Αν δεν θες να έρθεις, αλήθεια, δεν πειράζει. Θα πω εγώ στην μάνα μου πως ήρθες και έφυγες μετά από λίγο" είχε παρατηρήσει πως δεν ήθελε και δεν της πήγαινε η καρδιά να την φέρει με το ζόρι.

Η κοπέλα με τα μαύρα μάτια της χαμογέλασε καθησυχαστικά. Δεν ήξεραν πραγματικά τίποτα η μία για την άλλη αλλά κατάφερε η εξωστρέφεια της Στεφανίας, με έναν μαγικό τρόπο να την κάνει να νιώθει άνετα.

"Δεν είναι πως δεν θέλω, προς Θεού. Απλά δεν ήξερα πως αυτό" έκανε κύκλους με τα χέρια της "θα γινόταν. Οπότε δεν έχω προετοιμαστεί σωστά"

Η Στεφανία της ένευσε θετικά σαν να καταλαβαίνει. Η Ίριδα πήγε γρήγορα στο δωμάτιο της για να ετοιμαστεί κατάλληλα.

Βάφεται πολύ συχνά εξαιτίας του χορού οπότε δεν θα της ήταν κανένα πρόβλημα να κάνει ένα ολοκληρωμένο μακιγιάζ μέσα σε πέντε λεπτά.

Μετά από λίγο χτύπησε το κουδούνι τους.

[...]

Η Νατάσα είχε πιάσει ψηλά τις ξανθιές ελαφριές μπούκλες της και τα γυαλιά της άρχισαν να κάνουν αυτό το ενοχλητικό σημαδάκι στην μύτη της.

Η σχολή είχε κλείσει εδώ και κάποιες ώρες αλλά δεν μπορούσε να φύγει ακόμα να πάει να ξεκουραστεί. Ήθελε να βρει πληροφορίες για την Ίριδα.

Για κακή της τύχη, δεν βρήκε τίποτα από όσα ήδη ήξερε για την ζωή της. Η Ίριδα Ρωμανού είχε ξεκινήσει χορό από τέσσερα της. Έκανε μπαλέτο για δύο χρόνια αλλά δύο χρόνια μετά σταμάτησε για να ασχοληθεί εξολοκλήρου με τον μοντέρνο και σύγχρονο χορό.

Η Κιάρα ήταν επαγγελματίας χορογράφος πολλά χρόνια πριν αποκτήσει την κόρη της. Πολλοί την ήξεραν μιας και είχε δικιά της σχολή. Είχε φτιάξει χορογραφίες για διάφορα βίντεο-κλιπ αλλά και συναυλίες.

Οι περισσότεροι την χαρακτήριζαν ως μια πολύ συμπαθητική γυναίκα όπως και την κόρη της. Από μικρή είχε πάει σε διάφορους αγώνες και διαγωνισμούς.

Παιδί θαύμα έλεγαν πολλοί. Η Ίρις δεν είχε χάσει ποτέ της, σε κανέναν διαγωνισμό ή αγώνα. Για πολύ καιρό υπήρχαν φήμες, πως μάλλον κάποιος πληρώνει τους κριτές, αλλά είναι αποδεδειγμένα λάθος.

Είδε πολλά βίντεο για να μπορέσει να βρει κάποια λάθος κίνηση της Κιάρα. Παντού φαινόταν ευγενική με όλους και ειδικά με την κόρη της.

"Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που σας έχει συμβεί;" ρώτησε η δημοσιογράφος την Κιάρα και του χαμογέλασε ειρωνικά λες και η ερώτηση ήταν αστεία.

"Η κόρη μου φυσικά!"

Κάνεις τότε όμως δεν είχε καταλάβει πως το εννοούσε. Όλοι το θεώρησαν γλυκό. Στην πραγματικότητα, η κόρη της είναι αυτή που θα της έφερνε φήμη και δόξα.

Γιατί ποτέ κανείς δεν έμαθε την διαφορά του είναι και του φαίνεσθαι.

Η Νατάσα συνέχισε να κοιτάει τα βίντεο. Ο,τι γινόταν πρέπει να το είχε κρύψει πολύ καλά. Ακόμα και με τον πρώην άντρας της είχε καλή σχέση. Πράγμα αδύνατον γιατί πολλοί είχαν πει πως δεν χώρισαν σε καλές συνθήκες.

Κάτι συμβαίνει εδώ πέρα.

Σήκωσε τα γυαλιά της πιο ψηλά και καμπούριασε κι άλλο την πλάτη της-ακόμα και αν ήξερε πως θα το μετάνιωνε αύριο.

Άρχισε να ψάχνει από την αρχή. Έπρεπε να ξέρει με τι έχει να κάνει.

Αχ αυτή η διαφορά του είναι και του φαίνεσθαι που κάνεις δεν δίδαξε στους απλους πολίτες.

Ποτέ μην πιστεύεις κάτι μόνο από την πρώτη εντύπωση. Πολύ πιθανόν είναι να καταλάβεις λάθος.

Κάτι που μπορεί να φέρει παρεξηγήσεις.

[...]

Κάθισαν στο τραπέζι που τους είχε κλείσει ο Λέβι, η σχέση της Στεφανίας. Μιλούσε μόνο ρώσικα και λίγα αγγλικά οπότε ήταν δύσκολο για την Ίριδα να συνεννοηθούν, ευτυχώς είχε την συγκάτοικο της.

Το κλαμπ είχε ωραία χρωματιστά φώτα που, σου έφερναν μια ζαλάδα, ωστόσο έμπαινες στο κλίμα. Υπήρχαν παντού άνθρωποι, κάτι που έκανε εντύπωση στη κοπέλα για Πέμπτη βράδυ.

Τα δύο αγόρια είχαν αργήσει κάνοντας την Ίρις να νευριάσει ακόμα περισσότερο. Δεν θα τα έβρισκαν με αυτόν τον άνθρωπο, ήταν σίγουρη πλέον.

"Θα πιεις;" την ρώτησε δυνατά η Στεφανία για να ακουστεί πάνω από την μουσική. Μέσα σε κάτι δευτερόλεπτα έκανε κάτι υπολογισμούς στο μυαλό της.

Σήμερα έχω πιει έναν καφέ όποτε βγάζω το δύο.

Έφαγα μεσημεριανό οπότε βγάζω και διακόσα-εξήντα.

Ήπια τέσσερα λίτρα νερό.

Και βγάζω και το απογευματινό, μείον διακόσα-τριάντα-οχτώ.

Μένουν μηδέν.

Έχει μια βότκα στο τραπέζι και ένα ουίσκι. Πήρα την βότκα στα χέρια μου αγνοώντας τους πάντες. Αν και δεν με βλέπει καποιος, η Στεφ γύρισε να πει κάτι στο αγόρι της. Κοίταξα πίσω στο κολλημένο χαρτί που λέει τα συστατικά, δεν καταλαβαίνω πολλά γιατί είναι στα ρώσικα.

Υποθέτω είναι αυτός ο αριθμός με τα μεγάλα νούμερα.

Διακόσα-τριάντα-ενα.

Θεέ μου, γιατί έχει τόσες θερμίδες.

Κοίταξα και το ουίσκι.

Διακόσα-πενήντα.

Όχι.

"Όχι δεν θα πιω" της απάντησε μετά από λίγο και η Στεφανία την κοίταξε περίεργα.

"Σίγουρα; Χυμό;"

"Όχι, είμαι μια χαρά, μόνο λίγο νερό" αν και η αλήθεια είναι πως, αν μπορούσε, έναν χυμό θα τον έπινε. Δεν της αρέσει το αλκοόλ, έχει πιει μερικές φορές στην εφηβεία της και μόνο ευχαρίστηση όπως της έλεγαν δεν έφερε. Μόνο τάση για εμετό και φριχτή ζαλάδα.

Μετά τις δώδεκα μπορώ να πιω λίγο χυμό.

Η ξανθούλα την κοίταξε λοξά αλλά ένευσε θετικά. Γούστα είναι αυτά.

Το τσιγάρο του διπλανού τραπεζιού, της έκαιγε τα ρουθούνια και θα προτιμούσε να ήταν σπίτι της και να κοιμάται. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι έλεγαν και οι στίχοι του τραγουδιού οπότε αυτό την έκανε ακόμα πιο πολύ να κλείνει τα μάτια της.

Γαμώ την υπνηλία μου.

Γύρισε το κεφάλι της αυτόματα προς την πόρτα του μαγαζιού σαν να είχε ένστικτο πως κάποιος θα μπει.

Ο Αλέξανδρος με ένα άλλο παιδί μπήκαν μέσα. Είπαν στην κοπέλα του μαγαζιού το όνομα του τραπεζιού τους και ζήτησε να την ακολουθήσουν.

Μόλις κάθισαν στο τραπέζι όλοι χαιρετήθηκαν και γνωρίστηκαν μεταξύ τους. Για λίγο η ατμόσφαιρα σαν να ηλεκτρίστηκε, όμως φαίνεται μόνο η Ίριδα να το παρατήρησε. Πίστεψε πως είναι ιδέα της.

Η Στεφανία γύρισε το κεφάλι της αυτόματα και απότομα προς το αγόρι της αφού χαιρέτησε.

Για καλή της τύχη, ο κολλητός του Αλέξανδρου ήξερε αγγλικά και μάλιστα πολύ καλά, οπότε της ήταν εύκολο να συνεννοηθούν.

Είχε ξανθά, σχεδόν άσπρα μαλλιά και σκούρα μπλε μάτια. Φαινόταν λίγο μεγαλύτερος τους, παρόλα αυτά είναι γλυκά χαρακτηριστικά.

Η κοπέλα, με το πιο συμπαθητικό της χαμόγελο, έδωσε το χέρι της με τον Μαρκ. Τον φίλο του παρτενέρ της. Εκείνος της ανταπέδωσε φιλικά.

Ο Αλέξανδρος, μιας και καθόντουσαν δίπλα δίπλα, έγειρε το κεφάλι του προς το μέρος της, για να της ψιθυρίσει κάτι στο αφτί.

"Το ότι είσαι με όλους φιλική εκτός από εμένα, με ξεπερνάει" ρόλαρε τα μάτια της και γύρισε να του απαντήσει στον ίδιο τόνο.

"Έχασες αυτή την ευκαιρία από την στιγμή που με το που με γνώρισες με είπες κοντή"

"Δεν σε είπα κοντή! Είπα πως φαινόσουν ψηλότερη" την διόρθωσε κάτι που την έκανε να νευριάσει περισσότερο. Ένιωσε κάποιον να τον σκουντάει μα το αγνόησε.

"Μάθε την διαφορά του είναι και του φαίνεσθαι Άλεξ" έκανε με τουπέ και εκείνος την κοίταξε με ένα μειδίαμα στα χείλη.

"Πόση ώρα σου πήρε να το σκεφτείς αυτό το παρατσούκλι;" ήταν σίγουρος πως το σκεφτόταν από την ώρα που εκείνος την είπε 'Ίρις'. Δίκιο είχε, απλά δεν θα του το παραδεχόταν.

"Τώρα μου ήρθε. Γιατί δεν μπορώ να σε φωνάζω όπως θέλω; Ίδιο όνομα είναι" έδωσε την ίδια απάντηση με αυτή που είπε όταν τον είχε ρωτήσει η ίδια.

Ο Άλεξ ανασήκωσε τούς ώμους του. Κανείς δεν τον φώναζε έτσι οπότε γιατί όχι να μην είναι η πρώτη.

Πήγε να της απαντήσει αλλά ο κολλητός του τον σκούντηξε με δύναμη. "Μαλάκα σώσε με" είπε στα ρώσικα για να μην τους καταλάβει η Ίριδα.

"Τι εννοείς;" του απάντησε στην ίδια γλώσσα και πλέον είχε την προσοχή του εκατό τοις εκατό σε αυτόν.

Του έδειξε με το κεφάλι του την Στεφανία που έκανε νόημα στην Ίρις. Κάτι δευτερόλεπτα μετά σηκώθηκε και πήγε με τον Λέβι να χορέψουν, χωρίς να ρίξει κανένα βλέμμα σε κανέναν από τους δυο φίλους.

"Ναι τι; Η Στεφανία είναι κόρη της προπονήτριας μου. Στο είπα και πριν-" τον διέκοψε.

"Δεν θυμάσαι που σου είχα πει για μια κοπέλα πριν έξι μήνες;" ρώτησε ανήσυχα και κοιτούσε πέρα δώθε.

"Αυτή που έκανε καταπληκτικό σεξ και μου τα είχες πρήξει;" ρώτησε για να καταλάβει αλλά μόλις το έπιασε ζάρωσε το πρόσωπό του. "Εντάξει θα προτιμούσα να μην το γνώριζα αυτό"

"Πολύ αργά" είπε ρίχνοντας το βλέμμα του σε αυτή.

"Ρε" του χτύπησε το κεφάλι για να κοιτάει προς σε αυτόν. "Μην την κοιτάς έτσι, έχει σχέση. Ο,τι είχατε τελείωσε έτσι και αλλιώς"

Η Στεφανία είχε σχέση τους τελευταίους πέντε μήνες με τον Λέβι. Με τον Μαρκ το είχε κόψει κατευθείαν μόλις μπήκε σε σχέση. Καταβάθος πιστεύει πως δεν το είχε ξεπεράσει. Περνούσαν πραγματικά καλά.

"Πάω στο μπαρ" του είπε χωρίς να ακούσει λέξη από αυτά που τον συμβούλευσε. Ο Αλέξανδρος τον κοίταξε σοβαρά χωρίς να πει τίποτα. Σιγά μην τον άκουγε.

"Τι έπαθε;" ρώτησε η Ίρις μόλις τον είδε να σηκώνεται συγχισμένος και να τρέχει προς το μπαρ.

"Προβλήματα" είπε την πρώτη δικαιολογία, που δεν ήταν και ψέματα, που του ήρθε στο κεφάλι. Είδε τη βότκα στο τραπέζι και αποφάσισε να βάλει ένα σφηνάκι γιατί εγώ δεν πρόκειται να γίνω ψυχολόγος σήμερα.

Η κοπέλα έκανε σημείωση στο μυαλό της αύριο να ρωτήσει την Στεφανία τι συμβαίνει. Είναι εκατό τοις εκατό σίγουρη πως για αυτή πρόκειται. Να 'ναι καλά το ένστικτο της.

Επίσης, είναι μια αφορμή για να πιάσει συζήτηση. Πάντα αυτή προσπαθούσε να της μιλήσει αλλά η Ίριδα ποτέ δεν το συνέχιζε. Έπρεπε να είναι λίγο πιο ανοιχτή.

"Θες;" της έτεινε το ποτό και εκείνη μόρφασε με μια μικρή αηδία. Μόνο από την μυρωδιά δεν της άρεσε αυτό το πράγμα.

"Όχι, ευχαριστώ" έκανε όσο πιο ευγενικά μπορούσε και ο Άλεξ ανασήκωσε τούς ώμους και ήπιε το σφηνάκι του.

Κάηκε. Τελικά ήταν πιο δυνατό από ο,τι περίμενε.

Η Ίριδα πήγε να σηκωθεί για να βρει την φίλη της. Ας κρατούσε το φανάρι, απλά δεν προτιμούσε να καθίσει εδω. Αφού δεν έχουν κάτι να πουν, τι το πιέζουν;

Η μυρωδιά του πούρου στο δίπλα τραπέζι της έγινε ακόμα πιο έντονη. Καταλάθος ανέπνευσε περισσότερο από όσο θα έπρεπε και πνίγηκε.

Ο Αλέξανδρος την τράβηξε από το χέρι για να καθίσει πάλι κάτω. "Υποτίθεται πρέπει να μιλήσουμε για να γίνουμε σωστοί παρτενέρ, κάτσε κάτω" του έριξε μια εχθρική μάτια και έβγαλε αμέσως το χέρι της από το κράτημα του, για να μπορέσει να βήξει.

"Δεν έχουμε κάτι να πούμε" είπε μέσα από τον υγρό βήχα της και ένιωσε τον λαιμό της να καίγεται φριχτά πολύ.

Όχι πάλι, όχι τώρα, όχι εδώ.

"Και πάλι δεν θα βγαίναμε αν δεν μας έλεγε η Νατάσα... είσαι καλά;" άρχισε την πρόταση του για να την εκνευρίσει αλλά τα μάτια της άρχισαν να δακρύζουν και ο βήχας δεν σταματούσε. Ίσα ίσα, γινόταν πολύ πιο δυνατός.

Ένευσε θετικά ωστόσο, ήξεραν και οι δύο πως δεν ήταν. Στην αρχή την κοίταζε με απορία, το βλέμμα του μετά από λίγο άλλαξε και έγινε ανήσυχο. Το πρόσωπό της ήταν κατακόκκινο και φαινόταν πάνω από τα φώτα του μαγαζιού.

Φοβήθηκε για μια στιγμή πως θα πεθάνει από ασφυξία.

Μην μου κάνει εμετό μόνο.

Η Ίρις σηκώθηκε απότομα όρθια και τον πήρε από το χέρι αυτόματα. Πάντα όταν της συνέβαινε το έκανε αυτό. Δεν μπορούσε να είναι μόνη της. Χρειαζόταν κάποιον δίπλα της.

Εκείνος, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα, βγήκε έξω μαζί της και την άφησε να τον σφίγγει. Έκανε νόημα πως ήταν όλα καλά στην Στεφανία που τους είδε από μακρυά και άνοιξαν αμέσως την πόρτα του κλαμπ.

Συνέχισε να βήχει ασταμάτητα. "Ίρις, θες να σου φέρω λίγο νερό;" ρώτησε αγχωμένα, αν και ήξερε πως δεν θα του απαντούσε. Έκανε νόημα σε έναν τύπο να πάει μέσα και να του πάρει ένα μπουκάλι. Εκείνος, ευτυχώς, ένευσε θετικά. Φοβόταν να την αφήσει μόνη της.

"Μπορείς να αναπνεύσεις;" την ρώτησε με μια απροσδιόριστη ηρεμία να κατέχει την φωνή του. Στην πραγματικότητα πίστευε πως θα του μείνει στα χέρια.

Ένευσε θετικά. Αν και άρχισε να πανικοβάλετε.

Μπορεί να πεθάνει κάποιος από βήχα;

Που στον διάολο είναι το νερό;

Μόλις επέστρεψε ο τύπος, τον ευχαρίστησε και άνοιξε το μπουκάλι με το χλιαρό, σχεδόν κρύο νερό.

Ήπιε λίγο αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. Έπρεπε πρώτα να ηρεμήσει για να πιει κανονικά. Όταν παρατήρησε πως δεν μπορούσε να πιει, κοίταξε γύρω του ανήσυχα για το πιο κοντινό σημείο να κάτσουν.

"Ίρις κοίτα με λίγο" της είπε για να έχει την προσοχή της πριν αρχίσει να φρικάρει και ο ίδιος. Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει. "Όχι, μην κλαις" τελικά φρίκαρε.

Δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια της χωρίς να το ελέγχει. Ένιωθε λες και δεν θα μπορέσει να αναπνεύσει ποτέ ξανά. Η αδυναμία άρχισε να την καταβάλει και δεν της άρεσε αυτό.

"Μην κλαις, μην κλαις. Δεν είναι κάτι, θα περάσει" είπε ήρεμα για να την καθησυχάσει. "Θες... θες να σε πάω σπίτι; Ή μήπως να σε πάω σε κάποιο νοσοκομείο;" Δεν ήξερε αν αυτό το είχε ξαναπάθει, δεν είχε ιδέα τι έπρεπε να κάνει.

"Δεν θέλει νοσοκομείο" είπε μέσα από το βήχα και τις περίεργες ανάσες της. "Κρίση βρογχίτιδας είναι, θα περάσει σε λίγο" ο υγρός βήχας δυνάμωνε λεπτό με λεπτό.

"Τι σκατά είναι η βρογχίτιδα;" ρώτησε αγανακτησμένα χωρίς να έχει ιδέα. Πρώτη φορά το άκουγε.

Εξαιτίας του άγχους της στιγμής δεν κατάφερε να του απαντήσει. Ένιωσε μια αλλόκοτη αίσθηση να την καταβάλει.

Το κλάμα της Ίριδας άρχισε να δυναμώνει και οι ανάσες της είχαν γίνει κοφτές. Αν δεν έκανε κάτι άμεσα θα πάθαινε κρίση πανικού και ο Αλέξανδρος θα πήγαινε στο ψυχιατρείο κατά πάσα πιθανότητα.

Την πήρε αγκαλιά και άρχισε να της χαϊδεύει την πλάτη για να ηρεμήσει. Δεν ήξερε αν αυτό θα βοηθούσε, αλλά ευελπιστούσε πως ναι.

Είχε μουσκέψει το κολλητό του πουκάμισο με τα δάκρυα της. Όταν ο Άλεξ είδε να ηρεμεί κάπως, την βοήθησε να κάτσει στο πρώτο παγκάκι που εντόπισε πριν. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάποιος εκεί.

Σκούπισε τα δάκρυα της και έπιασε δεξιά και αριστερά τους ώμους της. "Πάρε βαθιά ανάσα, όχι γρήγορα. Αργά"

"Δεν μπορώ"

"Πάμε μαζί"

Πήραν μαζί μια αργή και σταθερή ανάσα μέχρι να καταφέρει να το κάνει μόνη της. Μετά από περίπου ένα λεπτό τα κατάφερε. Ο βήχας, για καλή της τύχη, είχε σταματήσει και της ερχόταν μετά από πολλά δευτερόλεπτα.

Ο λαιμός της βέβαια την πέθαινε σε υπερβολικό βαθμό που έτσουζε και ένιωθε πως μάτωσε. Δεν το έκανε ευτυχώς αλλά αυτή ήταν η αίσθηση.

"Είσαι καλά τώρα;" την ρώτησε το ίδιο ανήσυχος με πριν. Βέβαια, είχε ανακουφιστεί με το γεγονός πως δεν έκανε εμετό. Είναι το χειρότερο του.

"Ναι" είπε με τόσο βραχνή φωνή που χρειάστηκε αμέσως να καθαρίσει τον λαιμό της. Κάτι που την έκανε να υποφέρει.

Ο Άλεξ είχε κολλήσει για κάποια δευτερόλεπτα χωρίς να έχει ιδέα τι πρέπει να κάνει μετά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν θα πήγαιναν πάλι μέσα.

Έβγαλε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από την τσέπη του και της τα έδωσε στο χέρι. Εκείνη τον κοίταξε με σμιγμένα φρύδια.

"Το αμάξι είναι λίγο πιο κάτω. Θα το καταλάβεις, το έχεις ξαναδεί. Πήγαινε εκεί, άνοιξε το καλοριφέρ και θα έρθω. Πάω να πάρω τα παλτά μας και να ενημερώσω τους άλλους" είπε γρήγορα το πλάνο του για να μην το σκεφτεί παραπάνω και αγχωθεί και άλλο.

"Όχι, νομίζω είναι εντάξει, μπορώ να-" την κοίταξε σοβαρά και σταμάτησε. Πρέπει να είναι τρομακτικό να βλέπεις έτσι τον άλλον χωρίς να ξέρεις τι να κάνεις.

"Σε δύο λεπτά το λιγότερο θα είμαι πίσω"

Όντως έκανε αυτό που της είπε. Μόλις σηκώθηκε, με αργό βήμα πήγε μέχρι το αμάξι. Δεν ήταν δύσκολο να το βρει.

Όταν κάθισε στην θέση του συνοδηγού άνοιξε το καλοριφέρ. Έριξε το κεφάλι της πίσω και έβαλε τα χέρια της γύρω από το σώμα της, για να ζεσταθεί μέχρι να πιάσει το καλοριφέρ.

Θεέ μου, είμαι ηλίθια.

Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό ο Άλεξ μπήκε μέσα στο αμάξι και της έδωσε το παλτό της για να ζεσταθεί. Έξω είχε μείον βαθμούς, είχε προηγηθεί και αυτό, σίγουρα θα αρρώσταινε.

Έβαλε κάπως χαμένος μπρος το αμάξι. Δεν είχαν μιλήσει μέχρι στιγμής. Η Ίριδα ήθελε να του ζητήσει χίλια συγγνώμη που αναγκάστηκε να περάσει όλο αυτό, αλλά δεν είπε τίποτα.

"Δεν ξέρω τι είναι ανοιχτό τέτοια ώρα" είπε μέσα από τα δόντια του. "Έχεις τσάι στο σπίτι;" την ρώτησε για να ξέρει πως να κινηθεί.

"Όχι, τουλάχιστον δεν έχω δει" μετάνιωσε που είπε ολόκληρη πρόταση. Είδε στο πρόσωπο της έναν μορφασμό πόνου.

Σκέψου γρήγορα.

"Έχω εγώ. Θα πάμε να πιεις, να ηρεμήσεις και μετά να σε πάω πίσω. Είσαι εντάξει με αυτό;"

"Ναι"

Ένιωσε να τον κοιτάει ακόμα, οπότε της έριξε μια γρήγορη ματιά.

"Σε ευχαριστώ" του χαμογέλασε η Ίρις και τυλίχτηκε με το παλτό της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια αγκαλιά στην Ίρις που παθαίνει κρίσεις βρογχίτιδας εξαιτίας του τσιγάρου παρακαλώ.

Είναι λίγο μπειστ ον τρου στορυ μόνο που εγώ δεν είχα τον κούκλο Άλεξ αλλά την (ιφ γιου νοου γιου νοου) Ευανθία και άλλα 10 άτομα από πάνω μου να νομίζουν πως είχαμε.

Επίσης δεν ήμασταν σε κλαμπ. Ήμασταν στις χρυσές εποχές της καραντίνας που η απαγόρευση ήταν έξι η ώρα.

Περιττό να πω πως είχε πάει έξι και πέντε με εμένα να κλαίω και να λέω στην Ευανθία να με πάρει αγκαλιά γιατί νόμιζα πως δεν θα μπορέσω να αναπνεύσω ξανά. (η υπερβολικότητα στο μεγαλείο της)

Τι έχει αντέξει η καημένη η Ευανθία. Αυτή χρειάζεται η αγκαλιά τελικά.

ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΜΩΣ!

ΤΕΛΙΚΆ Η ΒΡΑΔΙΑ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.

(Που ξες μπορεί να πάει)

Ας τους αφήσουμε να ζήσουν λίγο ακόμα το enemies μέχρι να πάνε στο lovers μωρεεε.

Αυτά από μένα λοιπόν για σήμερα!!

Εύχομαι να σου αρεσε!!

Πήγαινε να κάνεις στο σκιν κεαρ σου και θα τα ξαναπούμε-ευελπιστώ-σύντομα.

Φιλούμπεςςςςς,
Στέλλα🦋