"Eίστε μαζί μου;" 

Είστε

μαζί 

μου;

Κι αν δεν τα καταφέρουμε; Κι αν χρειαστεί να ξανακάνουμε όλο αυτό για το τίποτα; Κι αν απογοητεύσουμε για άλλη μια φορά την χώρα;

Η αποτυχία είναι ένα πιάτο που τρώγετε κρύο. Σε μια γωνία ενός παγωμένου σπιτιού που δεν πήρε ίχνος αγάπης ή ζεστασιάς όλα αυτά τα χρόνια που είναι φτιαγμένο. Ούτε από τους μάστορες, ούτε από τις μικρές και μεγάλες οικογένειες που έμειναν εκεί, είτε για λίγο, είτε για πολύ καιρό. 

Στη γωνία που κάποτε ήταν η καταράμενη πολυθρόνα που καθόταν ο παππούς όταν ζούσε ακόμα. Πλέον δεν υπάρχει η πολυθρόνα και έχει μείνει ένα βαθούλωμα στο μωσαϊκό. 

Εκεί νιώθει πως θα την βάλει ο κόσμος. Στη ξεχασμένη γωνία. Στη γωνία που όλοι αποφεύγουν. 

Επομένως, η Ίριδα άνοιξε το στόμα της για να αρνηθεί όσο πιο ευγενικά μπορεί. Η παρουσία δίπλα της όμως την κοίταζε έντονα. Πιο έντονα από ότι συνήθως. 

"Ναι" 

Η Νατάσα που ήταν έτοιμη να ακούσει αρνητική απάντηση, έφτιαχνε διάφορες μεταφράσεις στο μυαλό της που μπορούσαν να την πείσουν. Σταμάτησε απότομα βέβαια μόλις η Ίρις, προς έκπληξη όλων, απάντησε θετικά.

"Και εγώ συμφωνώ"  συμπλήρωσε και ο Αλέξανδος που ήταν ο μόνος που θα είχε την σίγουρη απάντηση. "Αν είναι αυτή τη φορά να είναι δίκαιο, ξεκινάω και τώρα πρόβες"

"Θα ήθελα και εγώ να ξεκινούσαμε τόσο γρήγορα. Αλλά δεν επιτρέπεται. Μας δίνουν μόνο τον τελευταίο μήνα. Μέχρι τότε  έχουυμε πολλή δουλειά να κάνουμε" απάντησε η Νατάσα και έριξε μια κλεφτή ματιά στην κοπέλα που. περιέργως, φαινόταν πιο σίγουρη από ποτέ.

Ούτε εκείνη γνώριζε πως ξεστόμισε με τόση ευκολία το 'ναι', μα κατι μέσα της ή μάλλον κάτι διπλά της -πες το ενέργεια άμα θες- την έκανε να διώξει τη ξεχασμένη γωνία. 

Άλλοι εφτά μήνες χωρίς την Κιάρα φάνταζαν πανέμορφοι και ονειρικοί. Προτιμούσε να δουλέψει και να βγει από την καθημερινή της ρουτίνα παρά να τρέχει στην Ελλάδα και να μην φτάνει.

Το δεύτερο φάνταζε εφιάλτης, ωστόσο και πιο ασφαλές μιας και θα ήταν μέσα στα όρια της. 

Μια εποχή τελείωνε αλλά μια άλλη, μια τελείως διαφορετική, άρχιζε.

"Λοιπόν, στις εφτά του μήνα που ανοίγει η σχολή να είστε εδώ. Πέρα από τα τμήματα, να ξέρετε πως σας έχω και μια ιδέα χορευτικού. Θα την συζητήσουμε άλλη στιγμή, τώρα πηγαίνετε να απολαύσετε τις διακοπές σας. Και καλή χρονιά!" πήγε να σηκωθεί για να φύγουν, αλλά η Ίριδα την σταμάτησε με χίλιες σκέψεις να τρέχουν στο κεφάλι  της.

"Εγώ πότε θα προλάβω να μάθω Ρώσικα μέσα έξι-εφτά μέρες; Δεν μας βγαίνει ο χρόνος κυρ-" άρχισαν οι δεύτερες και ανασφαλείς θεωρίες του μυαλού της να έρχονται στην επιφάνεια. Όμως, η Νατάσα την έκοψε πριν προλάβει να πει τη τελευταία λέξη.

"Για αρχή, έχω πει να μη με λέτε κυρία, όπως εγώ σας λέω με τα όνοματα σας, στον ενικό, έτσι και εσείς. Δεύτερον" χαμογέλασε πονηρά πηγαίνοντας δίπλα της, συνεχίζοντας σχεδόν ψιθυριστά. "Δες το σαν πρόκληση. Έχεις εφτά μέρες να μάθεις μια ξένη γλώσσα, δεν ακούγεται πιασάρικο" ακούστηκε τρομακτική η έσχατη πρόταση σε συνδιασμό με την βαριά ρωσική προφορά της.

Η κοπέλα είχε μια έκφραση απόγνωσης. "Πιο πολύ σαν θρίλερ". Ο Άλεξ που άκουγε την συζήτηση έπνιξε ένα γέλιο.

Η Νατάσα την χτύπησε απαλά μεν, ενοχλημένα δε, στον ώμο. "Έλα βρε Ίριδα, ξεκίνα από σήμερα. Θα σε βοηθήσει ο Αλέξανδρος, φίλοι δεν είστε; Κάθε μέρα μαζί ήσασταν, μια χαρά θα τα πάτε" η Ίρις έγνεψε το κεφάλι της καταφατικά επιλέγοντας να αγνοήσει επιδεικτικά το 'φίλοι δεν είστε;'.

"Ωραία, εντάξει. Θα τα καταφέρω"

"Αυτή η ενέργεια μ' αρέσει!" 

Πήγαν όλοι μαζί κάτω. Η Νατάσα κλείδωσε την πόρτα, τους χαιρέτησε, πήγε προς το αμάξι της και έφυγε. Όταν λοιπόν το ντουέτο έμεινε μόνο του, η Ίρις γύρισε να τον κοιτάξει απότομα. "Δεν με νοιάζει πόσες ώρες θα μας πάρει, αλλά αν δεν μου μάθεις τη γλώσσα μέσα σε αυτές τις μέρες θα σε πυροβολήσω".

"Απειλητικότατο"

"Το ξέρω"

Πήγε ένα βήμα πιο κοντά της και έδειξε με το χέρι του που έχει παρκαρισμένο το αμάξι. Την οδήγησε με τον βηματισμό του προς τα εκεί. "Ξεκινάμε από τώρα;"

"Εγώ σπίτι θα σε πήγαινα για να ακυρώσεις τα εισητήρια για Ελλάδα -που είμαι σίγουρος πως αυτό κοίταζες πριν έρθεις- και ξεκινάμε μάθημα όποτε θέλεις" δεν ήξερε αν έπρεπε να αγχωθεί με το γεγονός πως την ξέρει τόσο καλά μέσα σε τόσο λίγο καιρό, ή γιατί δέχτηκε να της κάνει μάθημα τόσο εύκολα.

"Δεν πρόλαβα να βρω εισητήρια και ναι, ξεκινάμε τώρα" για κάποιο περίεργο λόγο ακουγόταν πολλή αποφασιστική. Ο Άλεξ δεν θα έφερνε αντίρρηση, δεν τον έπαιρνε και πολύ. Φανταζόταν πως δεν θα ήταν και εύκολο η διαχείρηση και τις ξένης γλώσσας και του νέου περιβάλλοντος.

Για εκείνον ήταν αλλιώς, είχε μάθει πλέον την διαδρομή Ελλάδα-Ρωσία. Εκείνη όχι. Το λιγότερο που θα μπορούσε να προσφέρει είναι η βοήθεια του.

Αν δεν προκαλέσει και άλλο ένα πρόβλημα, ή και όχι, κι ενταχθεί διαφορετικά στην νέα καθημερινότητά της.

Μόλις μπήκαν στο αμάξι η Ίρις έβγαλε το παλτό της αφήνοντας το στα πίσω καθίσματα.  Ο Άλεξ την κοίταζε διακριτικά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου να φτιάχνει τα μάλλια της. Σήμερα ήταν από τις σπάνιες μέρες που άφησε τα χρυσά μαλλιά της κάτω. Δεν θα της το παραδεχόταν ακόμα, αλλά χαιρόταν που θα της έκανε μάθημα γιατί θα μπορούσε να την κοιτάζει.

Θα μπορούσε να την παρατηρήσει καλύτερα, να την δει να παίζει με την μπροστινή της τούφα, να σμίγει τα φρύδια της χωρίς να την τραβάει βίαια η κοτσίδα της, να κοπανάει το στυλό γιατί είναι αρκετά δύσκολη γλώσσα ακόμη κι αν την παρουσιάζουν εύκολη.

Και όλα αυτά τα μικροπράγματα που σκεφτόταν και η Ίριδα πριν λίγο. Όλες αυτές οι απλές κινήσεις και τα απλά λόγια των πρωταγονιστών μας που θα σε κάνουν να ανακαλύψεις πως, μέσα σε αυτό το μπέρδεμα και τα προβλήματα που υπάρχουν, και θα υπάρξουν, η ρομαντικοποίηση θα είναι η πιο όμορφη διαφυγή.

Και πως το αληθινό μπλε τους δεν θα αργήσει ή μάλλον κάποια θα το φέρει στην επιφάνεια. Δεν μιλάω για την Ίριδα, μα για το κόκκινο που λέγαμε.

Ποτέ δεν μου απάντησες όμως. Στη μάχη του μπλε και του κόκκινου, ποιο χρώμα νικάει;

□□□

"Τι ξέρεις από Ρώσικα;" την ρώτησε μόλις κάθησανε στο σαλόνι του πατρικού του. Ο Αλέξανδρος άνοιξε το λάπτοπ του και άρχισε να ψάχνει ηλεκτρονικά βιβλία για να τον καθοδηγήσουν.

Η Ίρις παρατηρούσε το σπίτι. Φαινόταν αριστοκρατικό και, ακόμη κι αν ήταν μεγάλο, μύριζε σπίτι εδώ μέσα. Μύριζε αγάπη, εκείνη σπάνια απολάμβανε αυτήν την ευωδία. Χαίροταν όμως που υπήρχε, έστω και λίγο.

"Έκανα μαθήματα κάποτε αλλά ξέρω μόνο τα βασικά. Δεν προλάβαινα" τον ενημέρωσε, αν και το σωστό θα ήταν να πει πως είναι γενικά άχρηστη στο θέμα μαθημάτων. Η Κιάρα ποτέ δεν  έβρισκε αρκετά σημαντική και αντάξια την σχολική μάθηση.

"Μπροστά στην διασημότητα, η εξυπνάδα περισσεύει" της έλεγε συχνά, η Ίριδα δεν το πίστεψε ποτέ της. Έκανε προσπάθειες να είναι καλή μαθήτρια, ωστόσο οι πολύωρες προπονήσεις δεν την ευνοούσαν. Θα ήταν για πάντα η μαθήτρια του δεκατέσσερα-δεκαπέντε.

"Ωραία, πες μου τι ξέρεις"ο Άλεξ σηκώθηκε και πήγε στην ξύλινη βιβλιοθήκη που στόλιζε τον περισσότερο αριστερό τοίχο. 

"Τα βασικά, όπως... γειά, τι κάνεις, καλά, πως πάω εκεί, καλημέρα και καληνύχτα, ναι και όχι, μερικές διάσπερτες λέξεις, διάφορες χορευτικές κινήσεις. Νομίζω αυτά"

Μόλις ο Αλέξανδρος βρήκε τα βιβλία που έψαχνε χαμογέλασε και γύρισε σε εκείνη. "Από αυτά που ακούω, θέλουμε δουλειά" την είδε έτοιμη να τα παρατήσει πριν καν αρχίσουν και έσπευσε να το σώσει. "Αλλά, είσαι σε πολύ καλό δρόμο" κάπως την καθησύχασε.

Κάθησε ξανά δίπλα της και άφησε τα βιβλία μπροστά της. Δεν είχε ιδέα τι έγραφαν. Ευτυχώς της τα μετάφρασε. "Αυτό" σήκωσε το πιο πλατύ "είναι ρωσικό λεξικό. Έχει μόνο τη παραδοσιακή διάλεκτο, αυτή που είναι σε χωριά και παρακλάδια δεν μας ενδιαφέρει" έγνεψε θετικά καθώς τον άκουγε προσεκτικά.

"Το δεύτερο" σήκωσε το πιο βαρύ. "ήταν του πατέρα μου όταν σπούδαζε εδώ. Πιο μετά θα σε βάλω να μεταφράσεις τίποτα, προς το τέλος της βδομάδας. Τώρα, ας ξεκινήσουμε από την επανάληψη. Πες μου πως ξέρεις να κλίνεις ρήμα"

"Δεν θυμάμαι, αλλά το είχα μάθει" δεν τον είδε να χάνει ελπίδα. Της έγνεψε και σηκώθηκε  για άλλη μια φορά να φέρει χαρτί και μολύβι. Όταν γύρισε φορούσε και κάτι γυαλιά με ασημένιο σκελετό.

"Μη με κοιτάς έτσι, θα το συνηθίσεις" γέλασε και πήρε πρώτος το μολύβι. Η Ίριδα απλώς παρατηρούσε εξονυχιστικά, και κάπως απροκάλυπτα, πόσο ωραία φαίνονται τα γυαλιά με το χρώμα των ματιών του.

Το μπλε χρώμα των ματιών του. 

"Ξεκινάμε από τα βασικά ρήματα για να έχεις μια ιδέα, μετά στην προφορά και πως συνδιάζονται, προτάσεις, άρθρα δεν έχει και τα άλλα τα βρίσκουμε. Λοιπόν τα ρήματα χωρίζονται σε δυο καταλήξεις. Ας ξεκινήσουμε με το ανοίγω..."

Πήρε μια τούφα των μαλλιών της και την έβαλε πίσω από το αφτί της. Τον άκουγε προσεκτικά ακόμα και αν δεν καταλάβαινε τα μισά. Τα μάτια της Ίριδας έλαμπαν, όχι γιατί την δίδασκε την δεύτερη του γλώσσα, αλλά γιατί της εξηγούσε. 

Δεν έκανε επίξειξη γνώσεων, κάθε άλλο. Απλώς μοιραζόταν τις γνώσεις του μαζί της. Όχι λες και είναι ηλίθια και αυτός πανέξυπνος, αλλά για να την βοηθήσει. Να γίνει καλύτερη από αυτον! 

Της δημιουργήθηκε η απορία να μάθει παραπάνω πράγματα για την γνώση του και όλα τα συναφή. Δεν ρώτησε όμως για να μη διακόψει την ροή του μαθήματος. Έκανε υποσημείωση να ρωτήσει κάποτε.

[...]

Μερικά χρόνια νωρίτερα.

Δεν θυμάται τι μέρα ήταν όταν τον γνώρισε στο πανεπιστήμιο. Δεν θυμάται ώρα. Δεν θυμάται τίποτα.

Τον κοιτούσε καθώς έτριβε μανιακά το κεφάλι του για να σκεφτεί έναν κώδικα δικαίου που τους ζήτησε η καθηγήτρια. Δεν σήκωσε ποτέ το χέρι του εν τέλει. Ούτε εκείνη, και γιατί δεν ήξερε την απάντηση, αλλά και γιατί κόλλησε όλο το σύμπαν στο μυαλό της.

Τότε έκανε κάτι που δεν θα το έκανε σε καμία περίπτωση, για κανέναν. Κάτι που δεν -θα- έκανα. Κάτι που επίσης δεν -θα- έκανες. Διότι, πάντα κάναμε πίσω.

Μόλις η καθηγήτρια -που τόσο απεχθάνεται- γύρισε την πλάτη της για να γράψει κάτι στον πίνακα, η Σοφία σηκώθηκε όρθια και κάθισε στην άδεια διπλανή θέσει του άγνωστου τύπου με την ωραία κόκκινη μπλούζα.

Αφού την είδε και τρόμαξε που ήρθε έτσι στα ξαφνικά, την ρώτησε τι κάνει εδώ.

"Μάθημα" απάντησε πίσω στα ρώσικα. 

"Νομίζω πως όχι. Δεν έχεις καν βιβλία"

"Ναι γιατί σε ένα λεπτό τελειώνουμε"

"Και τι θες;"

"Το όνομα σου"  απάντησε πιο ψιθυριστά μιας και η καθηγήτρια της έριξε προειδοποιητικό βλέμμα. Δεν θα της έκανε παρατήρηση. Στη κόρη του διευθυντή δεν κάνουμε παρατηρήσεις.

"Δεν σε ξέρω καν"

"Για να με μάθεις το λέω," η αυτοπεποίθηση της έκανε ένα βήμα πίσω. "εκτός αν δεν θες"

Το μάθημα έληξε. Όλοι άρχιζαν να σηκώνονται όρθιοι. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο.

Εκείνοι είχαν μείνει στάσιμοι κόντρα στην ώρα με την μόνη ωρολογία στο μυαλό τους το τώρα ή ποτέ.

"Βίκτωρας"

Του έδωσε το χέρι της υπερήφανη που κατάφερε πρώτη φορά στα χρονικά να κάνει την πρώτη κίνηση, ακόμη κι για ένα άτομο που ανακάλυψε μόλις τώρα. Πάντα πίστευε πως έχουν πλάκα τα απρόοπτα.

"Σοφία, χάρηκα"

Της έριξε ένα πλάγιο χαμόγελο. Μπορεί να ήταν το πιο περίεργο και το πιο σύντομο πέσιμο που του έχουν κάνει ποτέ. Μα, του άρεσε. Σε αντίθεση με εκείνη, ο Βίκτωρας την είχε παρατηρήσει καιρό.

Απρόοπτα λοιπόν.

[...]

Στο τώρα.

"Κατάλαβες τίποτα;" περίμενε να ακούσει όχι ή στην χειρότερη περίπτωση να τον βρίσει με τόσα που της δίδαξε μέσα σε δύο ώρες. Η Ίρις κοίταζε το χαρτί που είχαν τις σημειώσεις με σμιγμένα φρύδια. 

"Νομίζω πως ναι, αλλά ακόμα να καταλάβω πως προφέρονται" δεν είχαν οριακά καμιά σχέση με τα ελληνικά, στο μόνο που ίσως να ταίριαζαν ήταν πως και οι δυο γλώσσες άνηκαν στην Ινδροευρωπαϊκή γλώσσα. Κατά τα άλλα τίποτα σύμφωνα με την κοπέλα.

 "Αυτό είναι όντως δύσκολο" προσπάθησε να βρει κατανοητό τρόπο να το εξηγήσει. "Έχεις ακούσει την προφορά των περισσότερων Ρώσων στα ελληνικά; Που αντί να πουν γιατί λένε 'γιατσί' ή που μερικά γράμματα προφέρονται διαφορετικά σε κάποιες λέξεις; Είναι ανάλογα με το θέμα του. Ή" την σκούντηξε για να τον κοιτάει. "όταν θες να πεις ευχαριστώ, το σ από το Спасибо θα το λες σαν να θες να φτήσεις, θα πας πίσω την γλώσσα για να βγει η προφορά"

"Σαν σίγμα πιο παχύ;"

Ο Άλεξ κούνησε το κεφάλι του. "Κάπως έτσι. Πες το"

Προσπάθησε την πρώτη φορά αλλά μπουρδούκλωσε την γλώσσα της. Πήγε να το πει και δεύτερη ωστόσο το έπαθε ξανά και άρχισε να γελάει.

"Έλα καλά το πήγαινες" τον παρέσυραν και εκείνον τα γέλια. Άφησε το κεφάλι του να ακουμπήσει τη πλάτη του καναπέ. Είχαν κουραστεί και οι δύο, δεν θα την πίεζε να το πει.

"Όταν προσπαθούν ξένοι να μιλήσουν ελληνικά φαίνεται και σε αυτούς περίεργες και αστείες οι προφορές μας;" τον ρώτησε λες και θα ήξερε την απάντηση. Γέλασε παραπάνω.

"Αν κρίνω από διάφορα παιδιά που προσπαθούσαν να μάθουν στο φροντιστήριο ρώσικα, ναι, τους φαίνεται αστείο"

"Φροντιστήριο;" ήταν το μόνο σημείο που κράτησε από την πρόταση. Ο Άλεξ έγνεψε θετικά.

"Δούλευα σε φροντιστήριο πριν έρθω εδώ για τον αγώνα. Μόλις τελείωσα το σχολείο για την ακρίβεια. Οπότε από τέλει καλοκαιριού" απάντησε και η Ίρις το σημείωσε στο αγαπημένο της παραθυράκι, μαζί με όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες που θα άκουγε.

"Νόμιζα πως ασχολιόσουν μόνο με τον χορό" ήταν κάπως μπερδεμένη. Όπως φαίνεται το διαδίκτυο και οι ιστοσελίδες που είχε βρει είχαν κενά ως προς αυτή την χρονική περίοδο της ζωής του.

"Αφότου πήρα το τελευταίο πτυχίο αποφάσισα να ασχοληθώ και με κάτι άλλο στην ζωή μου μιας και δεν ήθελα να σπουδάσω. Ήθελα επίσης να μαζέψω λεφτά να μείνω εδώ. Όταν είδα τον διαγωνισμό μου φάνηκε σαν μια ευκαιρία για να έρθω χωρίς όλα τα απαραίτητα χρήματα γιατί αυτό είναι το πατρικό μου" έδειξε το σπίτι και άρχισε να το παρατηρεί και αυτός με την Ίριδα, όπως πριν.

"Η μαμά σου είναι από εδώ;" ρώτησε ξαπλώνοντας μαζί δίπλα του. Γύρισαν στο ίδιο σημείο το κεφάλι τους και κοιτούσαν ο ένας τον άλλον. Η Ίριδα παρατηρούσε μια μικρή τούφα στα καστανά μαλλιά του που πετούσε.

"Ναι, εδώ μένει τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι εδώ τώρα"

"Η μητέρα σου είναι μια γλυκούλα κυρία με τα ίδια χαρακτηριστικά με εσένα, που είχε έρθει στον αγώνα και είχε κάτσει μπροστά;" ρώτησε προσπαθώντας να θυμηθεί την κυρία με το καροτσάκι στο πεζοδρόμιο. 

Ο Άλεξ έγνεψε θετικά εντυπωσιασμένος. "Ναι, που την ξέρεις;"

Όταν έφυγα από το καμαρίνι και βγήκα έξω την είδα. Την βοήθησα να περάσει γιατί όλοι έμπαιναν μπροστά της" ρόλαρε τα μάτια της εκνευρισμένη στην ανάμνηση. "Μου είπε ποια είναι αλλά νομίζω το ξέχασα μέσα στο άγχος"

Του έφτιαξε την τούφα που τόση ώρα πετούσε, δεν μπορούσε να το βλέπει. Η τελειομάνια και η ψυχαναγκαστικότητα της δεν την άφηναν. Μόλις τα μάτια τους ενώθηκαν ο Αλέξανδρος ήταν έτοιμος να βάλει τα γέλια ξανά.

"Τι;"

"Δεν ήξερα πως είσαι καλή με κόσμο" η Ίριδα του τράβηξε εν τέλει την τούφα με εκείνον να αναφωνεί από τον πόνο. Βαρύ χέρι έχει αυτή.

"Δεν είναι αστείο Άλεξ"

"Είναι λίγο"

"Δεν θα κάτσω να σου εξηγήσω ξανά ότι ο μόνος λόγος που ήμουν κακιά μαζί σου ήταν γιατί με είπες κοντή ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ μέρα που με γνώρισες" δεν τον άφησε να μιλήσει. "Και προς πληροφόρηση σου, είμαι ένα-εβδομήντα"

"Μπορώ να εξηγήσω" είπε χαμογελώντας σατανικά για κάτι που δεν είχε καταλάβει εκατό τοις εκατό η Ίριδα. 

Δεν πρόλαβε να κάνει όμως αυτό που της είπε αφού τους διέκοψε το τηλέφωνο της κοπέλας. Εκείνη το άρπαξε με βαριά καρδιά, γιατί έπρεπε να σηκωθεί από την μαλακή της θέση, και είδε το όνομα που αναγραφόταν πάνω στην οθόνη. 

Το έκλεισε αμέσως βάζοντας την στην σίγαση. Σκέφτηκε στιγμιαία να της κάνει μπλοκ τον αριθμό αλλά δεν είχε όρεξη για παραπάνω τσακωμούς.

"Δεν θα της το σηκώσεις;" πλέον είχε γίνει κοινό μυστικό το γεγονός πως δεν απαντούσε ποτέ στην Κιάρα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση" το άφησε πάλι στο τραπέζι και ξάπλωσε πάλι στο ίδιο σημείο. "Που είχαμε μείνει;" 

"Εδώ" της πιάνει απαλά τα μάγουλα και την τραβάει κοντά του. Τόσο κοντά όσο χρειάζεται για να ακουμπήσουν τα χείλη τους μεταξύ τους για δεύτερη φορά μέσα σε αυτές της μέρες. Της πήρε ένα-δύο δευτερόλεπτα να το επεξεργαστεί, μα μόλις το έκανε τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον αυχένα του. 

Δεν είχε καταλάβει πόσο πολύ ήθελε να το κάνει αυτό.

Δεν είχε μάλιστα πολύ χρόνο να το αναλύσει καθώς οι γλώσσες τους μπλέχτηκαν σαν να ζούσαν τον χορό του αγώνα, με τόσο πόθο.

Ο ένας γέλαγε μέσα από το φιλί τους, όσο η μία γύρισε το κεφάλι της δεξιά για περισσότερη πρόσβαση. Για κοπέλα που έχει δώσει μόνο ένα -απαίσιο αν την ρωτάτε- φιλί με ένα άτομο, ξέρει καλά πως να το  διαχειριστεί. 

Αν και μπορεί και λίγο να ούρλιαζε στο κεφάλι της, δεν το έδειχνε.

Μόλις απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλον, ο Άλεξ πήρε πρώτος τον λόγο. "Αν είναι μετά από κάθε μάθημα να με ευχαριστείς έτσι, σου δίνω και έπαινο σε όλες τις γλώσσες του κόσμου" ακούστηκε με βαχνή φωνή καθώς τα μάτια του γυάλιζαν φωνάζοντας πως θέλει και άλλο.

"Καλά Άλεξ, ό,τι πεις" απάντησε η Ίριδα ειρωνικά, ωστόσο στην πραγματικότητα είχε αλλάξει δεκαπέντε χρώματα.

Θα την σκότωνε ο Γεράσιμος μόλις του έλεγε τι είχε συμβεί αλλά δεν την ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο.

□□□

Μόλις η Ίρις έφυγε από το σπίτι, εκείνος ετοίμαζε τα πράγματα για το νοσοκομείο πιο χαρούμενος από ποτέ.

Τελικά, δεν υπήρχε καλύτερη απόφαση από αυτή της μόνιμης μετακόμισης στην Ρωσία. Όσο κι αν τρέχει κάθε μέρα σε γιατρούς, ξέρει πως τα πάντα θα καλυτερεύσουν.

Πάντα είχε στην αντίληψη πως μετά από κάθε τι κακό έρχεται το ουράνιο τόξο, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα βγει στον ορίζοντα ξανά. Όπως όταν εμφανίζεται μετά από κάθε βροχή, έτσι είναι και στην πραγματική ζωή. Και αυτό ο Αλέξανδρος το βρίσκει πανέμορφο.

Το τηλεφωνό του χτύπησε και γύρισε να κοιτάξει μήπως είναι κάτι σημαντικό. Άγνωστος αριθμός. 

Υπέθεσαι πως είναι κάποιος γιατρός οπότε το σήκωσε κατευθείαν μιλώντας στα ρωσικά.

"Έσβησες τον αριθμό μου;" ακούστηκε μια νευριασμένη φωνή από την άλλη γραμμή. Κατάλαβε αμέσως ποια ήταν. Προσπάθησε να σκέφτεται το ουράνιο τόξο που θα βγει στην συνέχεια και δεν μίλησε απότομα, όπως της άξιζε.

"Το ερώτημα είναι γιατί εσύ κράτησες το δικό μου και μάλιστα αυτό της Ρωσίας;" ρώτησε πολύ ουδέτερα μιας και δεν είχε καμία όρεξη να καταναλώσει την ενέργεια του σε εκείνη.

"Ήθελα να δω τι κάνεις, τόσο κακό είναι;" την σιχαινόταν με όλο του το είναι αυτή την κοπέλα γιατί ήξερε τα σημεία του, ήξερε πως μπορούσε να τον χειριστεί και να τον κάνει ό,τι θέλει. Ο Άλεξ έκανε αρκετό καιρό να το καταλάβει και να το ξεπεράσει.

Δεν δέχεται να πέσει ξανά στην κόκκινη αυτή παγίδα.

"Καλά είμαι, ευχαριστώ" πολύ καλύτερα.

"Δεν θα ρωτήσεις τι κάνω εγώ;"

"Όχι"

"Με εκείνη είσαι; Αυτή σου έβαλε αυτές τις αντιλήψεις; Το ήξερα! Και εγώ κάθομαι και σε περιμένω σαν την ηλίθια!" φώναζε μέσα απ' το τηλέφωνο και ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ας τον έβριζε όσο ήθελε ακόμη και αν έφταιγε εκείνη για όλα, την Ίριδα όμως δεν είχε καμιά δουλειά να την πιάσει στο στόμα της.

"Ναι, όντως είσαι ηλίθια αν το πίστευες αυτό, μαζί με όλα τα παραπάνω. Επίσης, μπορώ να έχω δική μου γνώμη χωρίς να μου την αλλάξει αυτή. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από εσένα βέβαια, πάντα οι άλλοι φταίνε. Σωστά Βανέσσα;" προσπάθησε να ακουστεί ειρωνικός παρά νευριασμένος. Ποτέ δεν νευρίαζε.

"Σε έχει καταστρέψει" είπε απελπισμένα και τόσο πειστικά που μπορεί κάτι μήνες πριν να είχε σκεφτεί τα λόγια της, όχι πλέον.

Άφησε μια ανάσα. Δεν θα άλλαζε ποτέ αυτή η κοπέλα, πάντα ίδια και απαράλλαχτη.

"Καληνύχτα" της το έκλεισε δίχως να προλάβει να πει κάτι παραπάνω και μπλόκαρε τον αριθμό της. Δεν έχει νιώσει ξανά τόσο περήφανος για τον εαυτό του. Ο παλιός Αλέξανδρος μπορεί τώρα να τον έβριζε αλλά δεν είχε ιδέα τι χάρη του έκανε. Είχε πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθεί.

Ένα από αυτά σίγουρα δεν ήταν το κόκκινο.

Το μόνο που ίσως του διαφέυγει αυτή την στιγμή είναι πως το ουράνιο τόξο έχει αυτό το πορφυρό χρώμα. Οπότε για να συμφιλιωθεί με την γαλήνη πρέπει να αγαπήσει και τα άσχημα κομμάτια του παλιού εαυτού του. 

Μετά την βροχή είναι το ουράνιο τόξο, όχι πριν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΔΥΟ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ;

Οριακά σοκαριστικό για μένα που ακολουθώ όπως να ναι το πρόγραμμα που ΜΟΝΗ μου έχω βάλει.

Όμως, ελπίζω να σου αρεσε!

Είδαμε και λίγο παρελθόν, ένα διαφορετικό παρελθόν.

Είδαμε επίσης και Βανέσσα. Ποιος ξέρει που θα μπλεχτεί αυτη;

Αυτά από εμένα για σήμερα!

Μέχρι την επόμενη Κυριακή, μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου!

Φιλούμπες,
Στέλλα🦋