*per Zaha*

Stałem jak wryty. Nie mogłem się ruszyć, ani nic powiedzieć. Patrzałem tylko w oczy Marcela. Widziałem w nich ogrom nadzieji. Z każdą minutą zastępował ją smutek. Po kilku minutach Magister powiedział tylko -Dobra, zapomnijmy o tym. -wziął jeszcze coś i wyszedł. Stałem tak jeszcze z 5 minut, aż wreszcie przetworzyłem w głowie i zrozumiałem jego słowa.

-Ja wale, jestem debilem. -Powiedziałem do siebie

Jak ja mogłem nic nie powiedzieć gdy mój ukochany wyznawał mi miłość. Cholibka, przecież on ma skręconą kostkę. Muszę go znaleźć. Jak najszybciej zbiegłem na dół i spytałem gdzie się kierował. Gdy się dowiedziałem bez słowa wybiegłem z domu i udałem się w tamtym kierunku. Strasznie się martwiłem. Szukałem go już godzinę ale bez rezultatów. W końcu usłyszałem czyiś płacz. Podbiegłem w tym kierunku i ujrzałem Marcela klęczącego przed strumieniem. Coś jednak było nie tak. W jednej ręce trzymał żyletkę, a z drugiej spływała mu strużka krwi. Natychmiast zaszkliły mi się oczy. Gdy zauważyłem że ponownie zbliża ostry przedmiot do nadgarstka podbiegłem i wytrąciłem mu z ręki żyletkę. Pocałowałem go. Na początku chciał się odsunąć, jednak przytrzymałem go i oddał pocałunek. Spojrzałem mu w jego napuchnięte oczy i powiedziałem

-Ja też cię kocham. Przepraszam, że byłem takim kretynem i nie powiedziałem ci wcześniej.

-Nie, nie jesteś kretynem. -wymamrotał cicho -Zaha, zostaniesz moim chłopakiem?

Tym razem już bez namysłu odpowiedziałem -Tak -i złączyłem ponownie nasze usta. Następnie przemyłem jego rękę w strumieniu. Wyciął sobie 10 nowych kresek. Na szczęście nie były to rany śmiertelne. Szybko wróciliśmy do domu i zrobiłem mu opatrunek. Każdemu odpowiadaliśmy że zranił się o wyjątkowo ostrą gałąź. Był już wieczór więc poszedłem się umyć. Po mnie zrobił to również Marcel. Po dzisiejszych wypadkach byliśmy dość zmęczeni, więc szybko poszliśmy spać. Pocałowaliśmy się jeszcze na dobranoc i zasnęliśmy jak zwykle wtuleni w siebie.

Trochę krótszy rozdział, ale dużo się działo