Rzesza obudził się w swoim łóżku. Obrazu zorientował się, że ma na sobie swój mundur. Wstał leniwie z łoża i zaczął kierować się w stronę wyjścia z pokoju. Jego wzrok przykuł jednak jego otwarty szkicownik. Szybkim krokiem podszedł do biurka i oparł się o nie. Spojrzał na scenę i zaczerwienił się całkowicie. Wiedział, że nie zostawił otwartego szkicownika i to w dodatku na tej stronie. Zauważył w lewym dolnym rogu malutkie serduszko narysowane ołówkiem. Schował twarz w dłoniach cały zawstydzony.

Zajęło mu sporo czasu by ochłonąć i wrócić do normalnego stanu. Zanim zszedł na dół, poklepał parę razy swoje policzki. Zauważył Sowieta siedzącego na kanapie. Przysiadł się do niego i spojrzał co robi. Bolszewik w dloniach trzymał starą książkę. Kiedy poczuł jak kanapa ugina się pod ciężarem drugiej osoby. Oderwał wzrok od książki i spojrzał na Rzeszę.

- Co czytasz? - Zapytał zaciekawiony.

-Martwe duszę od Mikołaja Gogola. - Odpowiedział i włożył zakładkę pomiędzy strony.

- O czym to jest? - Przybliżył się do niego.

- Paweł Iwanowicz Cziczikow przemierza w interesach rosyjską prowincję. Pije szampana z prezesem sądu, gra w wista z policmajstrem, chadza na bale do gubernatora, zachwyca miejscowe damy. Uważnie obserwuje rosyjskie inferno z jego namiętnościami, hulankami, łajdactwem i korupcją. Szukając martwych dusz na sprzedaż, spotyka żywych, choć naznaczonych już przez piekło ludzi. Cziczikow niczym Dante zstępuje w coraz to niższe kręgi, napotykając gburów, łapówkarzy i pijaków, by wreszcie spotkać samego siebie. Tak w skrócie. - Powiedział i podrapał się zakłopotany po karku.

- Lubisz takie rzeczy? - Zapytał i Zbliżył się jeszcze bardziej.

-T-Tak... Czytam to któryś raz. Ojciec mi ją kiedyś dał. - Odpowiedział lekko zakłopotany bliskością.

Siedzieli razem na kanapie i rozmawiali o wielu rzeczach. Głównie o książkach. Po pewnym czasie zaczeli się przepychać. Z czego, że ZSRR był zdecydowanie silniejszy, popchnął mężczyznę by ten położył się na kanapie. Rzesza upadł na plecy i poczuł jak materac się pod nim ugina. Zrobił się cały czerwony, kiedy wyższy mężczyzna zawisł nad nim.

Czas znów zwolnił, kiedy patrzyli się w swoje oczy. Leżeli tak przez jakiś czas rozumiejąc się całkowicie bez słów. Ich spojrzenia przepełnione troską i miłością do drugiego mówiły dosłownie wszystko. Sowiet zaczął powoli się zniżać. Rzesza natomiast zarzucił mu ręce na szyję. Oboje zamknęli oczy, modląc się, by nikt im nie przerwał. ZSRR w końcu pocałował Rzeszę, ale nie tam gdzie się spodziewał. Trafił niechcący w kącik jego oka. Szybko oderwał się od niego spłoszony, jednak ręce na jego szyji uniemożliwiły mu to.

- Jeśli mam być szczery to liczyłem na coś więcej. - Mruknął Nazista z lekko przymrużonymi powiekami. Bolszewik bardzo się zakłopotał

- Zapomniałem, że jestem taki wysoki u ułożyłem się troszkę za wysoko. - Wymamrotał cicho na co usłyszał słodki chichot.

- Spróbuj jeszcze raz. - Powiedział i przyciągnął go do siebie.

ZSRR wpił się szybko w jego usta co Rzesza odrazu odwzajenił. Oboje czuli się jak w niebie. Motyle w brzuchu wkońcu  wyleciały, a ich serca zaczęły bić szybko, ale w równym tempie. Nazista delikatnie otworzył usta co Sowiet odrazu wykorzystał i wsunął swój język do środka. Oboje całowali się bardzo zachłannie, pozwalając swoim językom walczyć o dominację. Po dłuższym czasie oderwali się od siebie na niewielką odległoś. Obije dyszeli, a ich oddechy krzyżowały się. Nitka śliny wciąż łączyła ich usta, jednak po chwili pękła.

- Kocham Cię. - Powiedzieli na raz w swoich językach.

Oboje podnieśli się do siadu. Rzesza usiadł wyższemu na kolanach i położył mu dłonie na ramionach, natomiast ZSRR umiejscowił swoje dłonie na biodrach ukochanego. Cieszyli się tą bliskością, którą w końcu udało im się osiągnąć. Sowiet przyłożył swoje czoło do czoła niższego, wciąż patrząc mu w oczy z uśmiechem.

_____________

Okej... Czuję, że nie wyszło. Nie bijcie mnie za to...

Rozdział pojawił się nagle. Tak na umilenie końca weekendu. Życzę Wam dobrego tygodnia! Przesyłam pozytywną energię do wszystkich czytelników!