Faidra pov:

"Επ! Ο αστυνόμος σαΐνι! Τι κάνεις φίλε μου καλά;" Τον ρωτάω προκαλώντας τον και αγνοώντας εντελώς την ερώτηση του.

Τον βλέπω να νευριάζει και αμέσως χαμογελάω.

Νευριάζει πολύ εύκολα. Βρήκα καινούργιο παιχνίδι.

"Και ξανά ρωτάω• τι στον διάολο κανείς εσύ εδώ;" Ρωτάει ξανά θυμωμένος και γελάω.

Και άχρηστος αστυνομικός και αργόστροφος.

Διαμάντι απέκτησε η αστυνομία!

"Άρη ηρέμησε! Η Φαίδρα είναι η κοπέλα που έκανε την καταγγελία." Του απαντάει ο πατέρας του και ο Άρης γουρλώνει τα μάτια του.

Ωραίο όνομα το Άρης.

Αρχαιοελληνικό.

"Εσύ;" Ρωτάει έκπληκτος κι εγώ κουνάω τα δάχτυλα μου χαιρετώντας και χαμογελώντας.

"Ναι εγώ." Του λέω κι εκείνος κάθεται άφωνος σε μια καρέκλα δίπλα μου.

"Μα...εσύ...ήσουν σίγουρη ότι δεν υπήρχαν ναρκωτικά." Αναφέρει και αναστενάζω.

Περιβάλλομαι από βλάκες.

"Και τι ήθελες να κάνω; Θεώρησα ότι η αστυνομία θα κάνει την δουλειά της και θα ψάξει καλύτερα! Είμαι μία από αυτούς που γνωρίζουν για την διακίνηση φίλος και όχι ένα από τα άτομα εμπιστοσύνης. Αυτήν την στιγμή βάζω σε τεράστιο κίνδυνο τον κώλο μου!" Του απαντάω εκνευρισμένη.

Δεν φτάνει που βοηθάω! Θα την ακούσω και από πάνω.

"Φαίδρα κορίτσι μου ηρέμησε. Δεν είσαι εδώ για να δικαιολογηθείς για κάτι, ούτε για να τσακωθείς με τον απίστευτα αγενή γιο μου." Πετάει το καρφί του ο κύριος διοικητής και κοιτάζει αυστηρά τον Άρη.

Χιχιχι...

"Είσαι εδώ για να μας βοηθήσεις και επειδή κατάλαβες πιο είναι το σωστό." Συνεχίζει και κοιτάζει εμένα αυτήν την φορά.

"Πριν από οποιαδήποτε συνεργασία μας όμως, πρέπει να απαντήσεις σε μερικές βασικές ερωτήσεις." Μου λέει ο κύριος πατέρας του βλάκα και γνέφω καταφατικά.

"Θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σας. Αρκεί να τους πιάσετε." Τους λέω και γνέφουν και οι δύο καταφατικά.

"Πόσο χρονών είσαι;" Με ρωτάει ο διοικητής.

"Δεκαοχτώ."

"Αδέλφια;"

"Μια αδελφή, έναν χρόνο πιο μικρή. Την λένε Ευαγγελία, αλλά την φωνάζουν Εύα."

"Γονείς;"

"Πέθαναν πριν τέσσερα χρόνια. Κι εγώ και η Εύα μεγαλώσαμε σε ορφανοτροφείο."

"Πότε άρχισες να εργάζεσαι στο μαγαζί;"

"Με το που έκλεισα τα δεκαέξι. Αν ήθελα να πάρω την Εύα από το ορφανοτροφείο έπρεπε να έχω δουλειά και ένα σπίτι."

"Πότε ανακάλυψες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;"

"Πριν έναν χρόνο. Είδα κάποιους να μεθάνε υπερβολικά και να φέρονται απρεπώς πίνοντας μόνο ένα ποτήρι με αλκοολούχο ρόφημα. Δεν μπορούσα φυσικά να το διερευνήσω. Ήμουν η πιο νέα εκεί μέσα, θα μπορούσαν να με διώξουν και πολύ σπάνια κάποιος προσλαμβάνει ανήλικο."

"Πότε βεβαιώθηκες;"

"Πριν δύο μήνες. Άκουσα έναν πελάτη να λέει ότι θέλει ειδική περιποίηση στο μπουκάλι με το κρασί, όμως δεν κατάλαβα. Παρακολούθησα τον barman και τον είδα να βάζει άσπρη σκόνη στο ποτό. Ένας σερβιτόρος με είδε και μου ζήτησε να μην το πω σε κανέναν και έμμεσα με απείλησε ότι αν μιλήσω είμαι νεκρή."

"Και τι σε έκανε να μιλήσεις;" Με ρωτάει ο Άρης αυτήν την φορά, ο οποίος τόση ώρα δεν είχε ανακατευτεί στην ανάκριση.

Αυτόματα νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό και παίρνω μία βαθιά ανάσα πριν μιλήσω.

"Είδα έναν από αυτούς που ξέρουν να ρίχνει μια μεγάλη ποσότητα στο κρασί μιας κοπέλας χωρίς την άδεια της. Αφότου εκείνη δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε εξαιτίας της υπερβολικής κατανάλωσης την έπεισε να υπογράψει ένα χαρτί. Κρυφά και από τους δύο διάβασα το χαρτί και είδα πως την ανάγκασε να υπογράψει ότι δέχεται να πουλάει το κορμί της." Απαντάω σφίγγοντας τα χέρια μου για να μην κλάψω και τους δίνω το συμβόλαιο.

"Το έκλεψα. Ήθελα να τον κάψω, όμως μετά σκέφτηκα πως αν δεν πιάσουν τους ανθρώπους του μαγαζιού για ναρκωτικά θα το κάνουν για παράνομη διακίνηση λευκής σαρκός."

"Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί να βάλεις σε τέτοιο κίνδυνο τον εαυτό σου;" Με ρωτάει ο διοικητής και αναστενάζω.

"Γιατί αυτό το κορίτσι ήταν μόλις δεκαπέντε. Αυτόματα έβαλα στην θέση της την μικρή μου αδελφή. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να της συμβεί κάτι παρόμοιο." Απαντάω και ακούγεται κάποιος να ρουφάει την μύτη του.

Εγώ, ο κύριος διοικητής και ο αστυνόμος σαΐνις γυρίζουμε το κεφάλι μας και βλέπουμε και τους τρεις αστυνομικούς να έχουν βουρκώσει.

"Σοβαρά τώρα;" Ρωτάει ο Άρης και γελάω με τους τρεις μαντράχαλους.

"Έχω κόρη στην ηλικία της κοπέλας που παραλίγο να της καταστρέψουν την ζωή! Χαίρομαι που κάποιος κάνει κάτι!" Ισχυρίζεται ο ένας και χαμογελάω.

Κάποιος έπρεπε επιτέλους να κάνει.

"Στο θέμα μας τώρα." Μας επανέφερε στην τάξη ο διοικητής και βγάλαμε τον σκασμό.

"Φαίδρα κορίτσι μου για όλα αυτά που λες χρειαζόμαστε αποδείξεις και όχι μόνο. Μέσω αυτών των αλητών μπορούμε να πιάσουμε μεγαλύτερα κεφάλια, όμως το θέμα είναι το εξής: είσαι διατεθειμένη να μας βοηθήσεις;" Με ρωτάει ο κύριος διοικητής και αφήνω μία ανάσα.

"Αν δεν ήμουν δεν θα σας μιλούσα αυτήν την στιγμή κύριε." Απαντώ σοβαρή και μου χαμογελάει.

"Υπέροχα. Αυτήν την στιγμή μικρή πρέπει να επεξεργαστούμε τα στοιχεία που έχουμε. Αύριο θα σου τηλεφωνήσω για το τελικό σχέδιο. Εντάξει;" Με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

"Καλό σας απόγευμα." Λέω και φεύγω από το αστυνομικό τμήμα.

Ελπίζω να κάνω το σωστό.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Γνωρίσαμε λίγο καλύτερα την Φαίδρα.

Πως σας φάνηκε;

Και τελικά εκείνη έκανε την καταγγελία.

Το περιμένατε;

Πιστεύετε ότι κάνει το σωστό που μίλησε στην αστυνομία;

Τι σχέδιο θα σκεφτεί ο διοικητής aka πατέρας του Άρη και της Φρειδερίκης;

Τι άλλο μπορεί να κρύβει το μαγαζί;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!