Δέκα χρόνια πριν:
Faidra pov:

"Δεν μπορώ να το πιστέψω!" Φωνάζει ο πατέρας μου καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι, ενώ εγώ είμαι ζαρωμένη στην αγκαλιά της μαμάς μου σαν βρεγμένη γάτα.

"Στέλιο μου ηρέμησε! Παιδί είναι!" Προσπαθεί να τον ηρεμήσει η μητέρα μου, όμως δεν πιάνει.

"Δεν είναι παιδί! Η βασίλισσα της σκανταλιάς και των μπελάδων είναι! Και μην την δικαιολογείς Ανθή! Μην την δικαιολογείς, γιατί θα γίνουμε από δύο χωριά χωριάτες!" Φωνάζει ξανά ο κακός μπαμπάς.

"Πως είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν να έκανες δημοπρασία με τις λύσεις των θεμάτων του τεστ, του οποίου έκλεψες από την δασκάλα σου όταν προσποιούσουν ότι πονούσε το πόδι σου!" Λέει θυμωμένος και χαμογελάω ενθυμούμενη τα λεφτά που κέρδισα.

Την πρώτη απάντηση την έδωσα για δέκα ευρώ.

Την δεύτερη για πέντε.

Τις απαντήσεις για σωστό λάθος για οχτώ.

Και τις δύο ερωτήσεις ανάπτυξης για δεκαπέντε ευρώ την κάθε μια.

Τα παιδιά έχουν πολλά λεφτά πάνω τους.

Μόνο εμένα μου δίνουν ψωρο-δεκαρες.

"Στέλιο τώρα είσαι υπερβολικός! Η μικρή μπορεί να είναι λίγο άτακτη, αλλά είναι παιδάκι! Και δες και τα θετικά! Έχει επιχειρηματικό μυαλό!" Με υπερασπίζεται η μαμά μου και της δίνω ένα φιλάκι.

"Ανθή σταμάτα να την κανακεύεις! Εσύ φταις για όλα! Αρχικά εσύ της κληροδότησες το γονίδιο της σκανταλιάς και των μπελάδων! Και έπειτα δεν γίνεται να την κακομαθαινεις συνέχεια! Η Φαίδρα πρέπει να μάθει πως οι πράξεις έχουν και συνέπειες." Λέει ο πατέρας μου και παίρνει το tablet μου από το τραπέζι.

"Έι! Αυτό είναι δικό μου!" Λέω, όταν τον βλέπω να το βάζει στην τσάντα της δουλειάς του.

"Το ξέρω μικρέ μπελά! Όμως είσαι τιμωρία για έναν μήνα! Όχι tablet και τηλεόραση μόνο τα σαββατοκύριακα!" Μου λέει αυστηρά και θυμώνω.

"Είσαι κακός μπαμπάς! Δεν σε αγαπάω!" Φωνάζω, κατεβαίνω από την αγκαλιά της μαμάς μου και τρέχω στο δωμάτιο μου.

Τώρα:

"ΕΙΣΑΙ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;!" Φωνάζω καθώς η Θάλεια μου αποκαλύπτει πως έχει ένα πράγμα στην κοιλιά της.

"Πρώτον, μην φωνάζεις έχουμε γίνει ρεζίλι σε όλη την καφετέρια! Και δεύτερον, έγκυος. Είμαι έγκυος." Μου λέει και ένα χαζό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο της.

Πως στο καλό μπορεί να χαίρεται με αυτή την είδηση;

Ένα...πράγμα μεγαλώνει μέσα της! Ένα πράγμα που σιγά σιγά θα μεγαλώσει και θα της πιέζει τα όργανα και με θα την βασανίζει και θα υποφέρει από τον πόνο μέχρι να το βγάλει από μέσα της και μετά αυτό θα κλαίει και όταν μεγαλώσει θα γίνει ένα μικρό αχάριστο κακομαθημένο που δεν θα είναι ευχαριστημένο με τίποτα!

Χριστέ μου! Νομίζω θα πάθω κρίση πανικού.

"Θα το ρίξεις;" Την ρωτάω και γουρλώνει τα μάτια της.

"Όχι βέβαια! Είναι κάτι δικό μου! Γιατί να το ρίξω;" Αναρωτιέται και κοιτάζω την κοιλιά της.

"Γιατί θα καταστρέψει την ζωή σου! Θα κάνεις συνέχεια εμετούς, δεν θα μπορείς να σπουδάσεις και πριν καν το καταλάβεις θα καταντήσεις μια νοικοκυρά που όλοι θα υποτιμούν και κανείς δεν θα εκτιμάει την αξία της!" Της λέω και με κοιτάζει περίεργα.

Γιατί καλέ τι είπα;

"Δεν σου αρέσει και πολύ η ιδέα του παιδιού ε;" Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

"Μόνο που το σκέφτομαι φρίττω. Δεν είναι για μένα αυτά! Εγώ είχα άλλα όνειρα." Της λέω και χαμογελάω θλιμμένα.

"Τι όνειρα;" Με ρωτάει με ενδιαφέρον.

"Ήθελα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο! Να γνωρίσω διαφορετικά μέρη και κουλτούρες! Πολλούς ανθρώπους! Να μάθω πολλές ξένες γλώσσες! Τόσα πολλά, τα οποία δεν θα μπορέσω ποτέ μου να εκπληρώσω." Της λέω θλιμμένη.

"Γιατί όχι; Είσαι μόνο δεκαοχτώ χρονών Φαίδρα! Όλη η ζωή είναι μπροστά σου!" Με παροτρύνει, όμως γνέφω αρνητικά.

"Η προτεραιότητα μου είναι η αδελφή μου. Θέλω να έχει την ζωή που στερήθηκα. Σε αρκετούς μπελάδες έχω μπει και την έχω βάλει." Της απαντάω και στεναχωριέμαι λίγο.

Η Εύα με αγαπάει κι αν τα μάθει όλα αυτά θα αισθανθεί τρομερές τύψεις και θα κατηγορεί τον εαυτό της.

Δεν μπορώ και δεν θέλω να την αφήσω μόνη της, δεν έχει κανέναν άλλον, όπως κι εγώ. Πρέπει να την προσέχω και να την φροντίζω. Το υποσχέθηκα στους γονείς μας.

Οι γονείς μας.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή με φώναζαν τον μικρό τους μπελά.

Έμπλεκα παντού. Σε καταλήψεις, σε τσακωμούς, σε σκανταλιές.

Μέχρι που πέθαναν.

Από τότε έχω μερίδιο ευθύνης να προστατεύω την Εύα μου και οι μπελάδες κόπηκαν μαχαίρι.

Βέβαια τώρα πάλι σε μπελά μπήκα αλλά για καλό σκοπό.

"Φαίδρα σήκω!" Με βγάζει η φωνή της Θάλειας από τις σκέψεις μου και την κοιτάζω ξαφνιασμένη.

"Γιατί καλέ τι έγινε;" Την ρωτάω κι εκείνη μου δείχνει ένα μύνημα στο κινητό της.

"Βρήκαν πληροφορίες για τον μπαμπά μου." Αναφωνώ έκπληκτη και κατευθύνομαι τρέχοντας προς το αυτοκίνητο της Θάλειας.

Αρχίζει να οδηγάει και μέσα σε δέκα λεπτά φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα.

Μπαίνουμε βιαστικά μέσα και φτάνουμε στο γραφείο του διοικητή.

Μπουκάρουμε μέσα και μπροστά στα μάτια μου βλέπω κάποιον που δεν περίμενα ποτέ μου ότι θα δω ξανά.

"Θείε Γιώργο;" Λέω έκπληκτη καθώς κοιτάζω τον αδελφό του μπαμπά μου.

"Γεια σου Φαίδρα." Μου απαντάει και χαμογελάει.

_________________________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Είδαμε μια από τις παιδικές αναμνήσεις της Φαίδρας

Και γνωρίσαμε τους γονείς της.

Πως σας φάνηκαν ο Στέλιος και η Ανθή;

Και πως η Φαίδρα ως παιδάκι;

Έπειτα, η Θάλεια αποκάλυψε στην Φαίδρα ότι είναι έγκυος.

Πότε θα το πει στον Ορφέα;

Θα προλάβει;

Τέλος....

Ήρθε ο θείος της Φαίδρας.

Ο αδελφός του πατέρα της.

Πιστεύετε ότι θα ξέρει κάτι σημαντικό;

Τα λέμε σύντομα μπάιι!