Aris pov:

"Ακίνητοι όλοι!" Φωνάζω και μαζί με τέσσερις άλλους αστυνομικούς στοχεύουμε τους πάντες μέσα στο μαγαζί με τα όπλα μας.

Ο μίσος κόσμος μας κοιτάζει σοκαρισμένος και τρομοκρατημένος ενώ ο άλλος μίσος δεν έχει καταλάβει ακόμη τι γίνεται εξαιτίας της επίδρασης του αλκοόλ.

"Προς τι αυτή η τόσο αγενής είσοδος κύριε αστυνόμε;" Ρωτάει ένας άντρας, που αν κρίνω από το ντύσιμο του και τον τόνο του, είναι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.

"Έχουμε ένταλμα να ψάξουμε τους πελάτες καθώς και ολόκληρο το κτήριο! Έγινε καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών!" Απαντάω και χωρίς να περιμένω να μιλήσεις δίνω σήμα στους συνεργάτες μου να αρχίσουν να ψάχνουν.

Κάποιοι πελάτες όντως είχαν πάνω τους ναρκωτικά, όμως ήταν τόσα γραμμάρια όσα επιτρέπονται για προσωπική χρήση.

"Το μαγαζί μας είναι καθαρό από τα ναρκωτικά αστυνόμε...Στεφάνου. Θα σας παρακαλούσα να σταματήσετε να ταράζετε τον κόσμο και να φύγετε." Ακούω την φωνή μιας κοπέλας και γυρίζω το κεφάλι μου για να την δω.

Σγουρά, ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια.

Ενδιαφέρον.

Δεν κοίταξα το σώμα της μιας και ήμουν εδώ για μια άλλη δουλειά.

Μπορεί να είμαι μόλις δεκαεννέα χρονών και στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, όμως ο επαγγελματισμός μου ξεπερνάει πολύ πιο έμπειρους αστυνομικούς από εμένα, οι οποίοι αυτήν την στιγμή γλυκο-κοιτάνε διάφορες κοπέλες.

"Είσαι σίγουρη για αυτό;" Την ρωτάω κι εκείνη με κοιτάζει μέσα στα μάτια.

"Απολύτως." Μου απαντάει με σιγουριά.

Η στάση και ο τρόπος που το είπε δείχνει ότι λέει την αλήθεια, όμως κάτι στα μάτια της με βεβαιώνει ότι κάτι μου κρύβει.

"Πολύ καλά λοιπόν. Τότε εμείς θα φύγουμε. Αφού πρώτα ψάξουμε όλο τον χώρο." Της απαντάω κι εκείνη μου χαμογελάει ειρωνικά και κάνει στην άκρη για να περάσω.

"Εσείς θα χάσετε τον χρόνο σας... αστυνόμε σαΐνι!" Μου λέει γεμάτη ειρωνία και υποτίμηση και σφίγγω τα χέρια μου για να μην της απαντήσω αναλόγως.

Αρχίζουμε να ψάχνουμε το μαγαζί και δεν βρίσκουμε τίποτα.

Κατευθυνόμαστε προς την έξοδο του μαγαζιού και η ίδια σερβιτόρα με την οποία μίλησα νωρίτερα με κοιτάζει γεμάτη ικανοποίηση.

"Δεν βρήκατε κάτι ε; Μακάρι κάποιος να σας προειδοποιούσε ότι θα χάσετε το χρόνο σας. Ο περίμενε! Το έκανα εγώ!" Μου λέει με θράσος και χαμογελάει χαιρέκακα.

Μην της αντιμιλήσεις Άρη. Με το να την βρίσεις της δίνεις μεγάλη αξία.

"Ήθελα να ήξερα η αστυνομία προσλαμβάνει πάντα τα πιο ηλίθια άτομα ή έκανε απλά μια εξαίρεση για εσένα;" Με ρωτάει προκαλώντας με περισσότερο και την κοιτάζω απίστευτα εκνευρισμένος.

"Ήθελα να ήξερα προσλαμβάνουν συχνά ζώα στα μπαρ ή εσύ είσαι το μοναδικό;" Της αντιγύρισα κι εκείνη φάνηκε να θυμώνει, δίνοντας μου απίστευτη ικανοποίηση.

"Καλύτερα ζώο παρά άχρηστη. Τώρα άντε να παίξεις με τα παιχνιδάκια σου. Μην σε κρατάμε από την τόσο σημαντική δουλειά σου." Με ειρωνεύεται ξανά.

"Μικρό για μαζέψου γιατί πολλά μας τα έκανες!" Ακούγεται η φωνή ενός από τους συνεργάτες μου και η μικρή στρέφει το βλέμμα της προς τα εκεί.

"Και τι θα κάνεις μπάτσε; Θα με δείρεις; Αυτό δεν νομίζω να έκανε καλό στην φήμη της αστυνομίας." Απαντάει χωρίς ίχνος φόβου και γεμάτη θράσος.

Δεν αντέχω τους θρασείς ανθρώπους. Με εκνευρίζουν αφάνταστα και αν δεν ήμουν κατά της βίας και δεν σεβόμουν αφάνταστα το γυναικεία φύλο θα την χαστούκιζα.

"Πάμε παιδιά. Δεν αξίζει να ασχοληθούμε με ανόητα παιδάκια." Απαντάω κοιτώντας την κι εκείνη μου χαμογελάει.

Με πλησιάζει και με φτύνει στα μούτρα χωρίς εγώ να το περιμένω.

Σκουπίζω με αηδία το σάλιο από το πρόσωπο μου και την αγριοκοιτάζω έτοιμος να της επιτεθώ.

"Δρόμο μπάτσε." Είπε απλά και εξοργισμένος έφυγα μαζί με τους υπόλοιπους αστυνομικούς από το μαγαζί για να μην προδώσω τις αρχές μου και κάνω κάτι που σίγουρα θα μετανιώσω.

______________________________________

Γεια σας παιδιά!

Τι κάνετε;

Ελπίζω να είστε καλά.

Πως σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο της καινούργιας ιστορίας;

Ελπίζω να σας άρεσε.

Γνωρίσαμε τον Άρη.

Πως σας φάνηκε ο Άρης;

Και έπειτα...

Την Φαίδρα.

Διαφέρει λίγο από το κλασσικό γλυκό κορίτσι σε κάθε ιστορία.

Πως σας φάνηκε;

Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο!

Μπάιι!