Sky

"Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζεις να αρνείσαι στον Wes.",ομολόγησε η Riley καθώς κοίταζε το ταβάνι.

Ανακαθισα στο κρεβάτι μου και φύσηξα μια τούφα που είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπο μου.

"Γιατί ο Wes δεν παύει να είναι ένα αγόρι με ορμόνες και ανάγκες.Riley ξέρεις πως όλο αυτό θα καταλήξει με εμένα πληγωμένη.Και πίστεψε με είναι το τελευταίο που θέλω.",εξηγησα και την κοίταξα.

Εκείνη σηκώθηκε από την θέση της και σταύρωσε τα πόδια της.

"Ναι αλλά μοιάζει να ενδιαφέρεται πραγματικά για εσένα.",σχολίασε και σήκωσε τους ώμους της.

"Το ίδιο και ο Leo.Απλά ο ένας είναι ο διάολος προσωποποιημένος και ο άλλος κρυφός διάολος.",τόνισα και σήκωσα τα φρύδια μου,ενώ εκείνη κούνησε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά.

"Ο Leo είναι αλλιώς.",ομολόγησε εκείνη και ξεκίνησε να παίζει με κάτι τούφες της.

"Α ναι;Πως είναι αλλιώς ο Leo;Να σου θυμίσω πόσες φορές έχει επιμείνει;",την ρώτησα.

"Sky μήπως σ'αρεσει ο Leo;Εννοώ μιλας πολύ περισσότερο για εκείνον παρά για τον Wes.",ρώτησε και έσμιξε τα φρύδια της.

"Riley με ξέρεις.Δεν μου αρέσει κανένας από τους δυο.Για την ακρίβεια βρίσκονται στο ίδιο επιπέδο.Δυο αγόρια με ανάγκες που πιστεύουν πως τα κορίτσια σφάζονται στα πόδια τους.",εξηγησα αν και δεν ήμουν τόσο σίγουρη.

Ο Wes το προηγούμενο βράδυ δεν μου είχε δώσει ακριβώς αυτή την εντύπωση.Για την ακρίβεια θα μπορούσε να είναι με οποιο κορίτσι ήθελε από το πάρτυ αλλά επέλεξε να κάτσει μαζί μου,επειδή δεν ένιωθα καλά.

"Δεν τους ξέρω τόσο καλά.Αλλα ο Wes μου φαίνεται περισσότερο λογικός από τον Leo.",εξήγησε η Riley.

Η πόρτα του δωματίου μας χτύπησε και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου.

"Ήρθε το ραντεβού.",είπε η Riley και μου έκλεισε το μάτι.

"Δεν είναι ραντεβού!",ψιθύρισα και στριφογύρισα τα μάτια μου.

Πλησίασα την πόρτα και έβαλα μια τούφα πίσω από το αυτί μου πριν την ανοίξω.Μολις το έκανα ο Wes στέκονταν από την άλλη μεριά.Φορουσε ένα λευκό μπλουζάκι,ένα μαύρο παντελόνι και τα χαρακτηριστικά κόκκινα vans του.

"Ωραία παπούτσια.",σχολίασα και εκείνος χαμογέλασε.

"Ωραία μπλούζα.",μου απάντησε αμέσως και κοίταξα το απλό μαύρο πουλοβερακι μου.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξεκίνησα να περπατάω δίπλα του τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου.

"Πήρες μαζί τις σημειώσεις;",τον ρώτησα και κατά κάποιον τρόπο ήθελα να του υπενθυμίσω πως δεν ήταν ραντεβού αυτό μεταξύ μας.

"Εδώ είναι όλα.",είπε και μου έδειξε το μαύρο σακίδιο του.

Έγνεψα και συνέχισα να τον ακολουθώ μέχρι που φτάσαμε στην μηχανή του.

"Όχι αυτοκίνητο;",τον ρώτησα και σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου.

"Ναι σκέφτηκα πως θα ήταν πιο ωραία η διαδρομή.Ελα ανέβα,δεν νομίζω πως φοβάσαι τις μηχανές.Εδώ ανέβηκες στον Leo που δεν κοιτάει καν τα φανάρια.",σχολίασε με έναν ειρωνικό τόνο.

Στριφογυρισα τα μάτια μου και ανέβηκα πίσω από εκείνον.Ο Wes έβαλε μπρος και εγώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω του.

Για αυτό θα ήταν πιο ωραία η διαδρομή;

Ο Wes οδηγούσε πολύ περισσότερο ήρεμα από ότι ο Leo.Η οδήγηση του Leo ήταν νευρική και απρόσεκτη.Λιγη ώρα μετά μόλις φτάναμε στο μαγαζί του Frank ο Wes το προσπέρασε με την μηχανή του και συνέχισε να οδηγεί στον κεντρικό.

"Wes που πας;",τον ρώτησα και παρατήρησα ένα πονηρό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του.

"Έκπληξη.",απάντησε και συνέχισε να οδηγεί.

Σενάριο πρώτο.Ο Wes ήθελε να με σκοτώσει κάπου απόμακρα.
Σενάριο δεύτερο.Ο Wes ήθελε να με πετάξει σε καμία θάλασσα.
Σενάριο τρίτο.Ο Wes ήθελε να με ξεμοναχιασει κάπου που δεν θα υπήρχαν μάρτυρες.

"Απλά μην φοβάσαι.",είπε και γύρισε το κεφάλι του για μερικά δευτερόλεπτα προς το μέρος μου.

Ξαφνικά ξεκίνησε να επιταχύνει και εγώ έσφιξα τα χέρια μου ακόμη περισσότερο γύρω από το σώμα του.Κοιταξα το πρόσωπο του από τον καθρέφτη και ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί σε αυτό.

Λίγη ώρα αργότερα είχαμε φτάσει σε μια κεντρική πλατεία του κέντρου του Μάντσεστερ.Ο Wes πάρκαρε την μηχανή του έξω από ένα μαγαζί και με βοήθησε να κατέβω.Ξεκινησε να περπατάει προς εκείνο το μαγαζί και τον ακολούθησα.

Μόλις μπήκαμε μέσα συνειδητοποίησα ποσό όμορφο ήταν το μέρος.Ηταν μια κλασική καφετέρια με μεγάλα τζάμια σε κάθε τοίχο της.Ο Wes έκατσε σε ένα τραπέζι κολλημένο στο παράθυρο που μπόρουσες να δεις από έξω την πλατεία.Η αισθητική του μαγαζιού φανέρωνε ποσό παλιό ήταν,καθώς ήταν φτιαγμένο από ξύλο κυρίως.

"Τι να σας φέρω;",ρώτησε ένας σερβιτόρος μόλις καθήσαμε και κοίταξε εμένα που προσπαθούσα να διαλέξω από τον καταλογο.

Ο Wes κοίταξε μια εμένα και μια τον σερβιτόρο και πήρε τον κατάλογο από τα χέρια μου.

"Ει!Δεν διάλεξα.",διαμαρτυρήθηκα και σταυρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου.

"Θα μας φέρεις δυο σοκολάτες λευκές ζεστές και δυο κομμάτια κέικ κολοκυθας.",είπε ο Wes και ο σερβιτόρος τα έγραψε και απομακρύνθηκε.

"Κέικ κολοκυθας;",ρώτησα και σήκωσα το ένα μου φρύδι.

"Εμπιστευσου με.Θα σου αρέσει.",είπε και χαμογέλασε.

Ξανακοίταξα τον χώρο γύρω μου και παρατήρησα φαναράκια να κρέμονται από ταβάνι με κεράκια αναμμένα μέσα σε αυτά.

"Είναι πολύ όμορφο αυτό το μέρος.",παραδέχτηκα και γύρισα να κοιτάξω τον Wes,ο οποίος με κοιτούσε ήδη.

"Ερχόμουν συνέχεια εδώ παλιά με την μαμά μου.",είπε και κοίταξε και εκείνος μια φορά το μέρος.
Ένας τόνος μελαγχολίας αποτυπώθηκε στην φωνή του.

"Γιατί δεν έρχεστε πια;",τον ρώτησα και ακούμπησα το χέρι μου στο σαγόνι μου.

"Πέθανε πριν εφτά χρόνια.",εξήγησε και κοίταξε έξω από το παράθυρο.
"Δεν έχω ξαναέρθει από τότε.Ειναι η πρώτη φορά που ένιωσα άνετα να έρθω μετά από εφτά χρόνια."

Ένιωσα ένα κύμα λύπης να με κατακλύζει.Στραβοκαταπια και έγειρα το κεφάλι μου προς το μέρος του Wes.

"Λυπάμαι πολύ.",απάντησα και δάγκωσα τα χείλη μου.
"Και εγώ έχασα την μαμά μου όταν ήμουν μικρή.",πρόσθεσα και κοίταξα χαμηλά.

Η ανάμνηση αυτή μόνο λύπη μου έφερνε.Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να την μοιραστώ.Απο την μέρα που έφυγε εκείνη η ζωή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

"Ποσό χρόνων ήσουν;",με ρώτησε ο Wes και σήκωσε το ένα του φρύδι.

"Δέκα.Ήταν πολύ άσχημο για εμένα όλο αυτό.",παραδέχτηκα και κοίταξα ξανά απ'εξω.

Το χέρι του Wes έπιασε το δικό μου και ένιωσα έκπληξη.

"Σε καταλαβαίνω.",είπε και το έσφιξε δυνατά.

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

"Δεν καταλαβαίνεις.Για την ακρίβεια δεν φαντάζεσαι καν."

Κλασικά αφήνω τα κεφαλαια μου με ένα ίχνος αγωνίας,επειδή μ'αρεσει να σας βασανίζω.

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο.

Τα λέμε σύντομα,σας στέλνω την αγάπη μου.