"Sorry"

Zaphie's POV

Pagkapasok ko nang pagkapasok sa sasakyan, ay hindi ko ina-akala na masu-surprisa pala ako.

"Dad?" nabungat kong turan ng pagbuksan ako ni Dad sa kotseng sumundo sa akin.

"Sofia, anak!" galak pang tugon ni dad at niyakap niya ako ng kay higpit.

Nabigla man ako sa inasta niya. Ngunit hindi ko na lang muna siya kinontra.

Nakapagtataka bakit bigla na lang siyang nagkaganito. Dahil noon pa man, hindi naman ito ganito sa akin. He's not concern about me or even care about my feelings and my decision.

Dahilan simula ng mawala si mommy. Parang hindi na masyadong nagpapakita si Dad ng pagmamahal sa'kin. Lahat ng oras niya'y binuhos niya sa trabaho at negosyo.

Kaya nga nagawa niyang ipagkalulu ako sa kasosyo niyang mukhang pera eh. Dahilan iyon ang mahalaga sa kanya.

Noong huli nga naming pagkikita, galit pa ito sa akin at parang babalatan ako ng buhay sa sobrang galit niya.

Iyon rin ang isa sa dahilan Kung bakit tumakas ako sa Paris at nagtungo sa Brazil, kasama ang best friend kong si Carmenah. At doon nagtago, ngunit sa kasamang palad ay natonton niya ako't sinundan.

Pilit niya akong pinapabalik sa Paris. Para ipakasal sa pamangkin ni Don Cador na si Kristoff.

Si Kristoff na mayabang at napakahangin na lalaki. Iyong lalaking akala mo sinong gwapo, 'yon pala nok-nokan ng kayabangan sa katawan to the max.

Hindi lang siya mayabang. Praning pa siya. Akala niya, lahat ng babae ay kaya niyang manipyulahin at pasunurin sa nais niya. Ngunit ibahin niya ako dahil 'di ko siya susundin at hindi ako nabibighani sa anong meron siya. At kahit sino pa siya ng anak wala akong paki.

Dahil sa ginawa kong paghindi sa inaalok niyang pag ibig. Bigla siyang nasiraan ng ulo. Lalo siyang nagkukumahog sa akin. Tila ba nababaliw na siyang angkinin ako, na halos para na siyang ng maysayad sa utak. Na nakahandang gawin ang lahat maging asawa Lang daw niya ako.

Nakakatakot ang kanyang pagka obsess sakin. Para siyang nagiging demonyo.

"Anak patawarin mo ako kung nagawa kitang ipagkalulu kay Kristoff. Nagsisi na ako at hindi ko na itutuloy pa ang napagkasunduan namin ni Cador." paumanhin ni Daddy sa akin.

Kaya tiningan ko ang mga mata niya at mula roon nakikita ko ang sensirong paghingi niya ng tawad. I feel so relief and feeling complete a little bit.

I smile at him at tumango ako
My tears slowly falling down in my cheeks.

"Noong mawala ka, napagtanto ko na puro na pala trabaho ang inaatupag ko, anak. I forgot to value what family is to me. I forgot that you're just the only thing that I only have." napipiyok na turan ni Dad at naiiyak na rin ito. Matapos ay niyakap na ako ni Dad.

"I'm sorry Sofia, anak." garalgal niyang pag-uulit sa akin at mas hinigpitan pa ang yakap niya.

Nang makalas siya'y inusisa ko siya.

"Paano mo ako na sundan, Dad?"

"Pinahanap kita anak at 'di nga ako nagkamali pumunta ka nga sa family ng mom moh." ngiti nito.

At ngayong kinalas ko na ang kasundo-an namin ni Cador, anak. Sa bahay kana umuwi, Sofie. Dahil doon mas mapro-proteksyonan kita. Hindi titigil si Kristoff hanggat hindi ka niya mahahanap at makuha." buong pag-alala nitong sabi.

"Anak namimiligro ang buhay mo. Akala ko ang engagement party na sana'y mangyari sa inyo, ay makakabuti sa atin lahat. Ngunit 'yon pala, magpapalala lang pala sa sitwasyon na'tin."

lahad niya sa napagtanto.

"Noong mawala ka, nakita ko ang tunay na ugali ni Kristoff. Doon nagkamali ako sa pagpili niya para sa'yo. Now, I'm letting you choose, kung ano, sino o saan ka masaya. Doon na rin ako. Basta ikaka ligaya, Sofie." maluha luhang pagpapaubaya niya.

My heart burst into tears of joy. That finally, Dad is trusting me of everything.

" Dad!" anas ko't niyakap ko siya ng buong may pagpapasalamat.

Yon ang pinakahihinatay ko. Yong sasabihin niya sa akin. That he is trustin me na kaya kung pumili ng desiayon para sa buhay ko.

It feel so good na iyong will mo ay buo na ibinigay ng magulang mo. Nakakagaan ng pakiramdam. Pakiramdam ko'y
nakuhanan ng malaking tinik ang puso kong matagal ng nabibigatan.

_______________ ~*~________________

Acxies's POV

'Ilang araw at linggo na bang wala si Zaphie? Ang tahimik na nang Campus. Parang walang kabuhay buhay, nakakapanibago at nakakabagot pala.' pagkukumpara ko sa pagkakataong andito si Zaphie at ngayon na wala siya.

Mmatapos ay napabuntong hininga. At mula sa aking kilalagyan, tanaw ko ang pinaglalagihan ni Zaphie noon.

'Saan na kaya siya? Halos isang buwan na ah?Ano kayang nangyari doon?'

"Acxies anong iniisip moh?" Biglang sulpot ni Lance.

"Wala may na aalala lang." Tamlay kong tugon sa kanya habang 'di ko matanggal-tanggal ang tingin ko sa garden seat na laging pingatatambayan ni Zaphie.

Tumabi si Lance at sinundan ang tiningnan ko. Matapos ngumiti ng may pang-aasar.

"Alam ko naman kung sino ang ina-alala mo, eh. Miss mo nah siya, anoh? O baka mahal muna nga." panghuhuli pa nito na nagpalinaw sa nararamdaman ko at sa mga tanong sa utak ko.

Napabaling ako kay Lance at seryosong inalala ang huli tagpo namin ni Zaphie.

Noong araw ng Pre-launch. Matapos ang insidenting pangyayarii. Sinabi ni Lance sa akin ang tunay na pagkatao ni Grace. At kinagabihan nga'y sinundan ko si Grace. Upang patunayan ang nilahad ni Lance said akin.

Doon nahuki ko ang lahat ng kasinungalingan ni Grace. Grabe, hindi ko lubos ma-imagine na pumatol ako sa ganoong klaseng babae.

Matapos ang pangyayari. Napatawan ng permanent expeltion si Grace. Dahil sa maruming trabaho niya na labag sa batas ng moraledad nang Unibersidad.

Pinagsisihan ko ang lahat ng pangyayari. Lahat ng maling akala ko. Lahat ng nasaktan ko at kasama doon ang lahat na nagawa ko kay Zaphie.

Habang magbabalik tanaw ako. Nahagip ng mga mata ko si Rafael. Papasok ito sa main lobby ng Admin building. Kaya agad akong napatakbo papalapit sa kanya para kumustahin si Zaphie at alamin kung nasaan na siya.

Simula rin noong araw na may nakapasok na masamang tao sa Campus, ay mas naging mahigpit ang seguridad ng paaralan.

"Rafael si Zaphie, kumusta na siya? Hindi na ba siya papasok?" tanong ko sa kanya.

Pagkuwa'y ay lumingo lang siya.

Meaning hindi na nga papasok si Zaphie.

Nalungkot ako sa tugon ni Rafael.
Ngunit kailangan ko siyang makausap para mag sorry sa kanya ng personal.

"Pwede ko ba siyang makita? O mabisita man lang sa kanila? Mag a-apology lang ako sa kanya personally." saad ko

"Sorry Acxies pero hindi mo na siya makikita pa. Ipapa abot ko na lang ang concern mo at pangungusta mo sa kanya." pilit niyang ngiti.

Pagkuwan ay tinapik niya ang balikat ko bago siya umalis.

'Nakakainis! Bakit ganito ang nararamdaman ko? Kailangan ko talagang makita si Zaphie. Kailangan kong magsorry sa kanya. At kung 'di sila magsasalita kung saan ko matatagpuan si Zaphie. Pwes, hahanapin ko siya!' buong tiwala ko na mahahanap ko si Zaphie sa tulong ng sarili ko.

Nagtanong tanong ako sa mga taong pwedeng makapagbigay sa akin ng impormasyon kung saan ko mahanap si Zaphie.

Pero wala talagang nakaka-alam at walang gustong magsalita sa mga Alaya o mas tama bang sabihin kong AYALA na siyang ginamit na apelyedo ni Zaphie.

Ginamit niya ang apelyedong AYALA para itago ang totoong apelyedo ng middle name niya na ALAYA. Para maproteksyonan ang totoong pagkato niya. At kung mainit man sa mga sendikato ang Apelyedong ALAYA paano na lang kaya ang totoong apelyedo niyang ZHOVEL?

Kaya pala ganoon na lang ka over protective sina Miguel at Rafael sa pinsan nila. Dahil pala sa katotohanang iyon.

Ngunit ganoon paman, katulad ng kasabihang, pag gusto maraming paraan. Kaya gagawin ko ang lahat ng paraan para mahanap ko siya. Buti na Rin at nandito si Lance para tulongan ako.

Pinuntahan namin ang sinsabing hacienda ni Lance na may nakapangalang ZHAIRA SOPHIA ALAYA ZHOVEL.

Pangalan palang nakakalula na.

Nang dumating na nga kami sa lugar na ito. Malayo pa nga kami ay sinalubong at pinigilan na kami ng mga sundalo at hindi kami pinahintulotan na makalapit pa sa hacienda.

"Boss bawal ho kayo dito. Mas maagi siguro na umalis na ho kayo." sita ng isang autoridad at wala nga kaming nagawa kundi umatras at umalis.

Hahay. Bakit ganoon, kung kailan gusto mo na ang isang tao, ay siya namang wala. At ngayon na mukhang masisira na ang ulo ko, makita lang siya, ay hindi mo naman mahagilap.

Ang gulo ng mundo! Masakit sa ulo masyado. Pssh.

Ngunit hindi ako titigil hangga't 'di ko siya makita at makakausap. A-antayin ko siya dito sa Resto ng Tita niya. Kung saan una ko siyang nasundan.

Kung kinailangang na gabi gabi ko siya aabangan, ay gagawin ko. Para lang mahuli siya. Dahil alam ko, babalik siya dito, ramdam ko.

Lumipas ang dalawang linggo. Walang Zaphie na dumating. Ganoon paman nag-abang pa rin ako't nagbabakasakali.

Hanggang isang gabi. Habang naghahalungkat ako sa social media at web page. Makahanap lang ng hint na makakatulong sa akin. Kung saan ko maaring makita si Zaphie.

Biglang kumulo ang sikmura ko. Kaya napatigil ako. Para pakainin muna ang bituka kong nagwawala dahil sa gutom.

Tiningnan ko ang wear watch ko. And it all most 2 am in the morning. Ganoon ako ka lala para makita si Zaphie. Ngunit bago 'yon maghahanap muna ako ng makakain.

Magkikita na kaya sila? Alamin sa next chappie.

_____________________~*~___________________

Dedication Area

____________________________________________
Writer's Note: Pa Votes and comments ulit bebeh.