Leżę sobie na łóżku, czekając na Tobias'a, który chciał mi coś pokazać. Nie wiem czemu, ale trochę się stresuje spotkaniem. Nie wiem czego mam się spodziewać po nim.

Wpatrując się w ścianę, wybudziło mnie z myśli, pukanie w drzwi.

- Już jestem. Twoja mama mnie wpuściła. - powiedział i usiadł na moim łóżku, gdzie podniósł mnie jego ciężar.

- Co chciałeś mi pokazać? - zapytałam, gdzie dalej patrzyłam się w ścianę.

- Mogę laptopa? To ci pokażę. - odwróciłam wzrok ze ściany i wstałam z łóżka, gdzie usiadłam przy biurku.

- Chodź tu taj.

Gdy włączył się laptop to wpisałam hasło. Czułam na sobie wzrok Tobias'a. Czuję się strasznie nie swojo jak tak patrzy.

- Masz. - dałam mu, a on włączył przeglądarkę i włączył yt. Co on chce mi w ogóle pokazać? Patrzyłam co on robi i wyszukał kanał Tobias. On nagrywa na yt?!? Zaskoczył mnie, naprawdę.

- Ty nagrywasz na yt?! - zapytałam zaskoczona i patrzyłam na niego zdziwiona.

- Tak. - powiedział, gdzie uśmiechnął się i spojrzał na mnie.

Coś po klikał i wszedł na swój pierwszy filmik, gdzie grał. Miał 50 tysięcy wyświetleń i 10 tysięcy like. Naprawdę dużo osiągnął na jednym filmiku. Gdy spojrzałam na subskrypcję to ma 15 tysięcy. Naprawdę zatkało mnie, że osiągnął tak dużo wyświetleń.

- Wow. Masz tyle subskrypcji w jeden dzień?

- Heh, mam dobre zasięgi, a dodałem filmik 2 dni temu. - ponownie spojrzał na mnie.

- Jaki masz kontent? - zapytałam za ciekawiona.

- A gry, myślałem nad vlogami, ale na grach szybciej  się wybije.

- Hah, chcesz fajmu? - powiedziałam i wkurzył się lekko.

- Nie! Nagrywałem kiedyś też dla frajdy, dla siebie. - powiedział wkurzony.

- Naprawdę? Myślałam, że... a nie ważne. - nie dokończyłam, żeby go nie wkurzyć.

Odwróciłam wzrok od monitora na drugą stronę pokoju, przekręcając się na fotelu. Tobias, także od wrócił wzrok od monitora, gdzie patrzył na mnie, a potem zabrał ze mnie wzrok, bo zauważył gitarę pod szafą.

- Masz gitarę? - zapytał pod chodząc do niej i wziął ją. - ale frajda, kiedyś dziadek nauczył mnie grać.

- Kiedyś grałam i też śpiewałam. W dzieciństwie było moim marzeniem zostać piosenkarką. - powiedziałam patrząc na moje palce, gdzie bawiłam się nimi.

- Co się stało, że przestałaś grać i śpiewać?

- Umm... podałam się. Od 5 roku życia śpiewałam i uczęszczałam do różnych konkursów. Jak podróżowałam i co chwile byłam w nowej szkole to brałam udział w różnych przedstawieniach... - przerwał mi Tobias.

- Czemu się poddałaś? Musisz mieć argument.

- Umm... - nie wiem czemu, ale zbierały mi się łzy do oczu. - że, nie spełni się moje marzenie. Ostatnio śpiewałam 4 lata temu.

Tobias podszedł do mnie i wytarł łzę z policzka.

- Wróć do tego. Wierzę w ciebie, że spełnisz marzenie.

Na słowa Tobias'a, jeszcze bardziej się popłakałam.

- Dziękuje, że we mnie wierzysz. - wytarłam łzy z pod oczu.

- Więc, wrócisz do tego? - spojrzał w moje oczy.

- Tak - pokiwałam głową i uśmiechnęłam się, gdzie pociągałam nosem z powodu kataru.

- Cieszę się. - uśmiechnął się i spojrzał na mnie - Zagrałabyś na gitarze?

- Uh, nie mogę teraz. Muszę jeszcze zrobić przemówienie i banery. Zapisałam się na wybory przewodniczące.

- Oh, okej. To będę się zbierał. Do jutra. - powiedział i dał mi buziak w policzek.

Zaskoczona spojrzałam na niego i wyszedł.

- Co tu się stało? - powiedziałam do siebie zaskoczona, gdzie popatrzyłam się dalej na drzwi.

❧

Strasznie stresuje się. Mam wrażenie, że źle wypali moje przemówienie, ale dam sobie radę.

- Dobrze, teraz została ostania osoba po proszę o Alice. - powiedział dyrektor.

Tak jak powiedział, wstałam i podeszłam do mikrofonu. Wszyscy się na mnie patrzyli. Tobias na końcu korytarza, który opierał się o ścianę i szepnął „dasz redę".

Złapałam za mikrofon i zamknęłam oczy oraz wypuściłam powietrze.

- Jak wiadomo jestem Alice Wolf. Chcę żebyście na mnie za głosowali... - przerwała mi jakaś dziewczyna.

- Mam pytanie. Czy to prawda, że twoja siostra jest chora na raka?

Spojrzałam na nią jak i reszta moich znajomych. Nie wiedziałam co powiedzieć, bo nie chce, żeby Phoebe i Max dowiedzieli się.

- Umm... - postanowiłam powiedzieć prawdę, żeby obronić siostrę. Tak, czy siak dowiedzieli by się, ale bardzo się wkurzyłam na pytanie dziewczyny.

- Nie, nie jest chora! Nie plotkujcie o kimś za plecami i tak wszystko słychać. Zawsze myśle „Po co wam wiedzieć o czyjeś chorobie, jak nawet ta osoba was nie zna. Przypadku mojej siostry nie nawiedzi ludzi, a bardziej ich pomoc. Więc, zamknięcie się i myślcie co mówicie. - powiedziałam wkurzona.

- Jeszcze, chciałabym coś powiedzieć do moich dwójka przyjaciół. - spojrzałam na Phoebe i Max'a. - Do was, też wszystkich, żebyście przestali gadać kto jest chory. Chciałabym się przyznać, że...

Nie mogłam się wysłowić. Patrzyli na mnie rodzeństwo jak i przyjaciele. Spojrzałam na swoje ręce.

- Że... to ja jestem chora na raka. Bardzo przepraszam, że was okłamałam. - spojrzałam na Max'a, który spojrzał na mnie i wyszedł, a za nim wyszła Phoebe.

❧

Przemówienie poszło mi łatwo, ale muszę poszukać Phoebe i Max'a, żeby ich przeprosić.

Idąc złapał mnie z tyłu znany mi głos.

- Gratuluje za dobre przemówienie. - powiedział Tobias, a ja odwróciłam się i podszedł do mnie.

- Dzięki, ale porozmawiamy późnej...

- Jasne, idź.

- Dzięki. - uśmiechnęłam się i po biegłam szukać dalej.

❧

Otwierając drzwi wyjściowe ze szkoły uslyszałam rozmowę Phoebe i Max'a na zewnątrz.

- Dlaczego przed nami ukrywała swoją chorobę? - zapytał Max

- Nie wiem, ale chce wiedzieć czemu to zrobiła. Przecież jest naszą przyjaciółką. - powiedziała Phoebe smutno.

- Najwyraźniej nie jest. - powiedział Max, gdzie rzucił kamieniem.

Siedzieli chwile ciszę, więc postanowiłam podjeść do nich, ale na pytanie Phoebe zatrzymałam się.

- Dlaczego płaczesz?

- Gdybym wiedział, że jest chora był bym milszy. - powiedział płaczącym głosem

- No, ale czemu płaczesz? Pierwszy raz cie widzę jak na poważnie płaczesz?

- Nie wiem..., że może umrzeć?

- Jezu nie mów tak. - powiedziała Phoebe przestraszona.

- Serio mnie zaskoczyłeś, że płaczesz... o Alice. - dopowiedziała.

Przestali rozmawiać, więc postanowiłam podejść do nich.

- Szukałam was...

- Czemu nas okłamywałaś? - zapytała Phoebe obrażona.

- Czemu Max płacze? - zapytałam patrząc na niego.

- Czemu zmieniasz temat? - zapytał Max ocierając oko.

- No bo płaczesz? Wiec, musisz mieć powód? - powiedziałam wkurzona.

- Odpowiem jak odpowiedz na pytanie Phoebe.

- No bo... - nie wiedziałam co powiedzieć

- No bo co? - zapytał Max, obrażony.

- No, nie chciałam was tym martwić, a ty Max był byś dla mnie milszy, a chce żebyś był dla mnie po prostu taki jak zawsze. - odpowiedziałam zdenerwowana.

- Martwić? Przecież jesteś nasza przyjaciółką. Przyjaciele sobie mówią o ważnych sprawach. - powiedziała Phoebe

- Najwyraźniej nie jest. - powiedział Max i obrócił wzrok w stronę ulicy.

- Jestem. Pierwszy raz mam przyjaciół. Nigdy ich nie miałam. Cały czas tylko podróżowaliśmy. Zależy mi na waszej przyjaźni - powiedziałam i popłakałam się, a oni tylko patrzyli na mnie.

- A Tobias i Rose o tym wiedzą? - zapytała Phoebe i spojrzała na mnie, czekając na odpowiedź.

Nic nie odpowiedziałam, tylko wypuściłam powietrze i spojrzałam na nich.

- Wiedzą? - zapytała Phoebe z zmarszczonym czołem, a Max spojrzał na mnie z niedowierzaniem i wszedł do szkoły.

- Max czekaj! - krzyknęłam, a Max zatrzymał się i odwrócił się w moja stronę. Po chwili weszła Phoebe za mną, która słuchała naszą rozmowę.

- Przepraszam, za moje zachowanie jak ostatnio się spotkaliśmy. Naprawdę przepraszam, a teraz daj mi spokój. - powiedział i ruszył z miejsca, ale złapałam za jego rękę żeby się zatrzymał.

Dobrze, że już się skończyły się lekcje, bo nie chciałam bym, żeby cała szkoła widziała tą scenę.

- Tobias wiedział o mojej chorobie, bo jego tata jest moim lekarzem, a Rose jeszcze nie wie. - powiedziałam, a Max dalej nie puszczał mojej ręki.

- Od kiedy jesteś chora? - zapytała Phoebe za mną.

- Możemy po rozmawiać u mnie w domu. Nie chce tutaj. Przy okazji zaproszę jeszcze Rose i też ją przeproszę. - powiedziałam, a Max pościł moją rękę.

- Nie wiem, czy dam radę dzisiaj. - powiedział Max i odwrócił się w moja stronę.

- Czemu? - zapytałam. - A i jeszcze nie odpowiedziałeś na moje wcześniejsze pytanie.

- Bo martwię się o ciebie. - odpowiedział i stanął koło mnie, tykając swoim ramieniem moje ramie.

- To czemu nie chcesz przyjść? - odwróciłam się w jego stronę, żeby widzieć go całego.

- Bo spotykam się z dziewczyną. - na jego słowa zabolało mnie to, że ma dziewczynę. Miałam ochotę się po płakać. To boli, że ma dziewczynę.

- Ale, chcę żebyś przyszedł. Nie ważne, czy masz dziewczynę, chce żebyś przyszedł. - powiedziałam łamiącym się głosem.

- Czemu płaczesz? - zapytał obojętnie.

- Bo mi zależy. - powiedziałam patrząc na niego przez łzy.

- Nie wiem, zobaczę. Dam ci znać. - powiedział wychodząc ze szkoły, a ja poszłam za nim, a za mną Phoebe słuchając naszą całą rozmowę.

- Nie. Masz przyjść. - powiedziałam i szłam za nim, gdzie szliśmy w stronę naszych domów.

- Nie chce, żeby coś ci zrobiła Lisa. Naprawdę. Więc, nie wiem, czy przyjdę. - Jego słowa, zaskoczyły mnie.

Muszę coś zrobić, żeby Lise wyrzucili ze szkoły. Będę musiał latać za Max'em w szkole, żeby zrobiła coś głupiego, a to będzie idealna okazja, bo dyrektor dał jej ostatnią szansę.

- Dobra. To powiem wam teraz skoro Max, nie może późnej przyjść.

- To od kiedy jesteś chora? - zapytała Phoebe, pod biegając do mnie, gdzie szła za mną.

- Od tego co stało się nad basenem. Byłam w szpitalu i pod czas badań, wykryto. - powiedziałam i spojrzałam na Max'a, który spojrzał na mnie, po moich słowach.

- A co to za rodzaj raka? - zapytała Phoebe, ponownie.

- To jest rak limfoblastyczny. Doktor powiedział, że bardzo nie zagraża mojemu życiu i też mam dobrą odporność. Tylko muszę brać chemię codziennie o 22.

- Oh to dobrze. Przeprosiny przyjęte. Miałam wcześniej powiedzieć, ale nie chciałam przerywać waszej rozmowy. - powiedziała Phoebe, gdzie spojrzała na mnie i na Max'a.

- Jak myślisz, kto wygra do samorządu? - zapytałam Phoebe i uśmiechnęłam się do niej.

- Na pewno nie Lisa. Nie na daje się do tego. - powiedział Max śmiejąc się. - Ode mnie też przeprosiny są przyjęte.

Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się. Byliśmy już koło naszych domów. Więc, przytuliłam Phoebe.

- Cześć, widzimy się kiedyś tam.

Naprawdę nie wierzę w to, że Max jest z Lisą. Cały dzień tylko o tym myślałam.

❧

Minął tydzień, a do samorządu wygrała Phoebe. Jest mi trochę smutno, bo nie mam co teraz robić. Grać w siatkówkę jeszcze nie mogę, więc muszę poczekać do tego, a teraz muszę znaleść Phoebe, by jej po gratulować.

Znalazłam Phoebe, gdzie stała z moim rodzeństwem i z Max'em.

- Gratuluję! - krzyknęłam i przytuliłam Phoebe.

- A tobie się nie udało wygrać. - powiedział Adam, śmiejąc się ze mnie.

- No to co. - powiedziałam lekko wkurzona na niego, bo śmiał się ze mnie.

- Pamiętacie jak był plakat na przedstawienie z Romeo i Julia? Za tydzień otwierają casting! - powiedział Adam podekscytowany.

- Ooo zapisze się i mam nadzieje, że dostanę rolę Julii. - powiedziałam podekscytowana

- Hah, chyba śnisz prókwo. - powiedziała Lisa, podchodząc do Max'a dając mu całusa w usta.
Nie nawidzę tego oglądać. I jeszcze jak ja jestem to specjalnie tak robi. - Ja na pewno wygram.

Spojrzała na Max'a, gdzie się uśmiechnęła.
- Masz wygrać rolę Romeo, Max'siu

- Yhym, dobrze kochanie. - patrząc na nich, czuje się zażenowana. Nie mogąc na nich, patrząc aż obróciłam wzrok.

Patrząc na korytarz zauważyłam Tobias'a z oddali, gdzie pod szedł do nas.

- Siema. O czym plotkujecie? - zapytał i stanął koło mnie.

- O castingu do „Romeo i Julia" i zapisuje się, mam nadzieje, że dostanę rolę Julii. - powiedziałam, czując na sobie jego wzrok.

- To nie moje bajka, ale trzymam kciuki. - powiedział i uśmiechnął się.

- Hahah, a ja mam nadzieje, że nie dostaniesz. - powiedziała Lisa, patrząc na mnie groźnym wzrokiem. - A i jeszcze jedno.

- Tak? - zapytałam, złośliwie.

- Ty prókwo masz raka? Hah, zdechnij jak pies. - przesunęła swoją twarz blisko moją i powiedziała.

Jej słowa, wkurzyły mnie. Miałam ją za atakować, ale Tobias mnie powstrzymał. Max tylko się wkurzył się na nią tak samo, gdzie kazał jej wejść do klasy.

Jej słowa i tak nie wniosę do mojego życia, wiec nie muszę się martwić.

Zadzwonił dzwonek na lekcje i cała klasa weszła do pomieszczenia. Cały dzień zajął mi o rozmyślania o Max'e.