Κοιτάζομαι στον καθρέφτη δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαι μια ανάσα πριν την μεγάλη μέρα <<Άντε Κέιτ μας περιμένουν>> η Έμμα μπαίνει μέσα στο δωμάτιο φουριόζα φορώντας ένα μπεζ κοντό φόρεμα. Όλοι σχεδόν είμαι μαζεμένοι στο επάνω όροφο όπου και θα γίνει η πρόβα του δείπνου <<Κέιτ είσαι μια κούκλα>> λέει η φίλη μου και ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη κοιτάζω το σμαραγδί midi φόρεμα που αφήνει ακάλυπτους τους ώμους μου ενώ, αριστερό πόδι μου έχει ένα μεγάλο σκίσιμο που φτάνει μέχρι την μέση του γλουτού μου. Τα μαλλιά μου πέφτουν σε ανάλαφρες μπούκλες στην πλάτη μου. Χαμογελάω στην Έμμα και την πλησιάζω <<Δεν πιστεύω ακόμα ότι επιτέλους τα καταφέρατε>> μου λέει και με αγκαλιάζει σφιχτά και βουρκώνω <<Ε δεν θέλω τέτοια τώρα άστα για αύριο αυτά>> μου λέει και με πιάνει από το χέρι και ανεβαίνουμε προς τα πάνω. 

Όταν μπαίνουμε μέσα στον χώρο βλέπω τους γονείς μου να συζητάνε με τον παππού μου και η μητέρα μου κρατάει αγκαλιά την μικρή. Τις έχω φορέσει ένα κοντό φορεματάκι σε ίδια απόχρωση με την δικιά μου. Πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον Έρικ ο οποίος ακτινοβολεί μέσα στο ασπρόμαυρό κουστούμι του και μιλάει με τον Νίκολας. Γυρίζω και κοιτάζω την Έμμα η οποία με κοιτάζει ήδη και στα χείλη της σχηματίζεται ένα πονηρό χαμόγελο. ΏΠΑ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ. Βάζει ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της με παραμερίζει και πηγαίνει κουνάμενη σεινάμενη προς το μέρος του. Την ακολουθώ από πίσω <<Καλησπέρα>> λέει και μπαίνει ανάμεσα στους γυρίζοντας την πλάτη προς τον Έρικ για να έχει όλη την προσοχή του Νίκολας πάνω της. 

Ο Έρικ της ρίχνει ένα άγριο βλέμμα αλλά, με το που με βλέπει μαλακώνει αμέσως << Σου είπα πόσο κούκλα είσαι απόψε μωρόοο μου>>λέει επίτηδες δυνατά και μου κάνει ένα απαλό χειροφίλημα <<Κέιτ>> ο Νίκολας τρώει με τα μάτια την κολλητή μου η οποία δεν φαίνεται να πτοείτε καθόλου αντιθέτως το ευχαριστιέται. <<Νίκολας>> του λέει στο ίδιο ύφος και περνάει την γλώσσα της απαλά πάνω από τα χείλη της. Η άτιμη έχει βάλει στόχο να τον ξεμυαλίσει αν και ήδη έχει πέσει μια φορά άρα δεν θα δυσκολευτεί και πολύ. <<Σου είπα πόσο κούκλα είσαι απόψε>> της λέει αντιγράφοντας τα λόγια του Έρικ προηγουμένως αν και παραλείπει το μωρό μου και τις φιλάει το χέρι. 

Αρχίζω να γελάω με το ύφος τους <<Και εσύ δεν μπορώ να πω καλός είσαι>> του λέω και πνίγομαι. Την κοιτάζει και ανασηκώνει το φρύδι του <<Μόνο καλός δεν νομίζω>> της απαντάει. Του ρίχνω μια γρήγορη ματιά και ο Νίκολας είναι γεροδεμένος και φοράει ένα γκρι κουστούμι αντικειμενικά είναι ένας πολύ ωραίος άντρας. Της χαμογελάει απαλά και σκύβει προς το μέρος μου <<Το βράδυ μετά το κλαμπ άλλα μου έλεγες όταν σε έπαιρνα στα όρθια μέσα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου>> της λέει σιγανά πιστεύοντας πως δεν μπορεί να τους ακούσει κανείς άλλος αλλά, κάνει λάθος. Ώστε έτσι λοιπόν καλά λένε δείξε μου τον φίλο σου κοιτάζω στιγμιαία τον Έρικ και θυμάμαι τις καυτές βραδιές μας. Εδώ και δυο μήνες προσπαθώ να αντέξω την έλλειψη του και ο άτιμος μου με έβαλε και ορκίστηκα πως δεν θα τολμήσω να ικανοποιήσω μόνη μου τον εαυτό μου αλλιώς θα με τιμωρήσει. Η αλήθεια είναι πως είχα μπει στο πειρασμό να το κάνω μόνο και μόνο για να δω τι είδους τιμωρία είχε στο νου του αλλά, μου είπες ότι όσο πιο πολύ ανυπομονούμε για εκείνη την ημέρα τόσο πιο έντονη θα είναι η αίσθηση. 

Ένας από τους σερβιτόρους που είχε προσλάβει η μητέρα μου έρχεται προς το μέρος μας κρατώντας έναν δίσκο με ποτήρια τα οποία περιέχουν σαμπάνια. Παίρνουμε ο καθένας μας από ένα <<Λοιπόν φίλε σας εύχομαι να ζήσετε>> λέει ο Νίκολας και μας κοιτάζει <<Σε ευχαριστούμε Νικ>> του απαντάει ο Έρικ με ένα απαλό χαμόγελο. Η Έμμα έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει από την μέση <<Χαίρομε που βλέπω ότι είσαι επιτέλους ευτυχισμένη Κέιτ>> μου λέει η φίλη μου και την σφίγγω πιο πολύ πάνω μου. Σκύβω προς την μεριά της <<Άντε και στα δικά σου>> της λέω και δείχνω τον Νίκολας με σπρώχνει πιο πέρα και προσπαθεί να δείχνει άγρια αλλά, δεν τα καταφέρνει και με κάνει να γελάσω με το βλέμμα της. <<Τι λέτε δεν περνάμε στην τραπεζαρία>> λέει η μητέρα μου από την άλλη πλευρά του δωματίου και σιγά - σιγά πηγαίνουν όλοι προς το τραπέζι. 

Ο παππούς με πλησιάζει και βλέπω το βλέμμα του να γίνεται θλιμμένο <<Κέιτ είσαι πολύ όμορφη>> μου λέει και του χαμογελάω απαλά <<Συγνώμη για ότι έκανα νόμιζα..>> λέει και σταματάει καθώς τα μάτια του βουρκώνουν <<Νόμιζα ότι έκανα το σωστό και ότι έπρεπε να σας απομακρύνω αλλά, έκανα λάθος σε παρακαλώ ελπίζω κάποια στιγμή να με συχωρέσεις τουλάχιστον εσύ>> λέει και ρίχνει μια ματιά προς τον Έρικ μου παίρνει στην αγκαλιά του την μικρή. Πιάνω το χέρι του παππού μου απαλά <<Μην ανησυχείς όλοι μας κάναμε λάθη σε αυτή την ιστορία το θέμα είναι ότι επιτέλους θα έχουμε το happy end που μας αξίζει>> του λέω και του χαμογελάω γλυκά. 

Κοιτάζει το χέρι μου πάνω στο οποίο είναι το δαχτυλίδι που μου έδωσε ο Έρικ και αναστενάζει το πιάνει απαλά και με κοιτάζει <<Δεν θα μπορούσε να ταίριαζε σε καμιά άλλη, καλύτερα Κέιτ η Έμιλυ θα είναι πολύ ευτυχισμένη που φοράς το δαχτυλίδι της και θα χαίρεται από ψιλά μαζί σας>> μου λέει και τα μάτια μου βουρκώνουν <<Λοιπόν πάμε να με φάμε γιατί πεινάω σαν λύκος και η Ολίβια μαγειρεύει υπέροχα>> λέει και με πιάνει από την μέση απαλά καθώς πηγαίνουμε προς την τραπεζαρία. Ο Έρικ τραβάει απαλά την καρέκλα δίπλα του και κάθομαι. Οι σερβιτόροι αρχίζουν να φέρνουν τα φαγητά ενώ γεμίζουν τα ποτήρια μας με κρασί. Στις δυο κορφές κάθονται ο πατέρας μου με τον παππού μου και δίπλα στον μπαμπά μου η μητέρα μου η οποία χαμογελάει πλατιά. Διπλά από εμένα παίρνει θέση η Έμμα με τον Νίκολας να κάθετε κοντά της. Τους ρίχνω ένα γρήγορο βλέμμα κάτι μου λέει πως θα έχουμε εξελίξεις στην υπόθεση αυτή.  

Μετά το δείπνο αναλαμβάνουμε το κρασί μας και συζητάμε για διάφορα θέματα <<Έρικ που σκέφτεστε να πάτε ταξίδι;>> τον ρωτάει η μητέρα μου και αναστενάζω ελπίζω να της πει απαντήσει  γιατί εγώ τον παρακαλάω μέρες τώρα και δεν μου λέει. Μου χαμογελάει πονηρά και γυρίζει προς την μαμά μου <<Θα είναι έκπληξη>> της λέει και πίνει από το κρασί του <<Και μιας και λέμε για εκπλήξεις Κέιτ>> λέει και στέφετε προς το μέρος μου <<Τι λες να τους πούμε το όνομα που διαλέξαμε για την μικρή;>> με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά χαμογελώντας. Απλώνει τα χέρια του και παίρνει την μικρή από την αγκαλιά της μητέρας μου και σηκώνομαι όρθια για να είμαι στο ίδιο επίπεδο μαζί του. 

<<Λοιπόν το όνομα που επιλέξαμε να ονομάσουμε την υπέροχη κόρη μας είναι...>> λέει και κάνει επίτηδες παύση για να εντείνει την ανυπομονησία τους, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μας. Μου κάνει νόημα για να το πούμε μαζί <<Έμιλυ Ρόουζ Μίλλερ>> λέμε μαζί και ακούω τον παππού μου να παίρνει μια κοφτή ανάσα και τα μάτια του όπως και του πατέρα μου βουρκώνουν <<Δεν γίνεται να μην υπάρχει μία Έμιλυ στην οικογένεια μας>> λέει ο Έρικ ο πατέρας μου σηκώνεται απότομα από την καρέκλα του και τον αγκαλιάζει σφιχτά και έχουμε μείνει όλοι άναυδη προσπαθώντας να συγκρατήσουμε τα δάκρυα χαράς που είναι έτοιμα να κυλήσουν από τα μάτια μας. Και ο παππούς μου έρχεται κοντά μας και μας αγκαλιάζει σφιχτά <<Σας ευχαριστώ για αυτό το πολύτιμο δώρο που μου κάνετε>> μας λέει με βραχνή φωνή που μαρτυρά τη συγκίνησή του. <<Στην υγεία σας και στην οικογένεια μας>> λέει ο πατέρας μου και σηκώνει το ποτήρι του τον μιμούνται και οι υπόλοιποι.