M I L L E A N A 

I immediately wrapped my arms around him when he arrived. Napangiti ako as I snuggled on his chest. 

D*mn! I miss him so much!

"How are you feeling baby?" He asked as he stroke my hair with his fingers at bahagyang hinalikan ang tuktok ng ulo ko. 

"Never been better." Sabi ko sa namamaos na boses. 

"I'll tuck her to sleep Tita, ako na po ang bahala." Brix told Mommy. Napatingin ako sa kanila pero agad din akong nag-iwas ng tingin at bumaling sa kabilang direksyon. Pinagbawalan nila si Brix na bisitahin ako, may tampo ako sa kanila dahil doon. 

"P-Pasensya na sa abala Brix." Mom said shyly. Humigpit ang yakap ko kay Brix ng marinig ko ang mga yabag nilang papalayo. 

"It's okay, naiintindihan mo naman siguro kung bakit nila nagawa yun." He said to me. Inayos ko ang upo ko sa harapan niya and nodded. I understand them clearly pero hindi ko pa rin maiwasang mainis.

"I know. I know. Sorry kung ganun sila sayo. Ikaw naman kasi... You made me feel like she's more important to you." I said, nanubig ang mga mata ko at napansin ko rin ang paglamlam ng kanyang mga mata. He held my arms at marahang hinaplos ang mga ito. 

His warm hands always make me comfortable and at ease. One thing I really love about him. 

"I'm sorry baby. You were vulnerable pero nagawa ko pa rin iyon sayo. Pero babawi ako, I'll be by your side always, hindi na ko magpapadalus-dalos. Ayoko na ulit mawala ka. It scares me a lot not knowing your whereabouts, not being able to see you nor hear your voice. Mahal na mahal kita." 

My heart burst with his words. I can feel, I can hear and I can see how much he loves me. Muli akong yumakap sa kanya and buried my face on his chest. 

"I love you Brix." I whispered to him. Naramdaman ko ang pagyakap niya sakin ng mahigpit at paghalik ng ilang beses sa ulo ko. 

"You just don't know how crazy I am about you." He said. Lihim akong napangiti. This kind of love makes my heart so happy. 

Hindi ako iniwan ni Brix lalo na nung magsimula kami ng bagong sessions ng therapy. Okay na rin sila ng family ko. 

Lumayo naman ang loob sakin ni Sir Nurse, he will just come to check something at ibigay ang mga gamot ko kay Brix para ipainom sakin. It became very awkward for the both of us, but for me, he is an important friend. Unfortunately, I cannot reciprocate the love he has for me. 

"Sigurado ka ba?" Brix held my hand when we decided to talk to Angelica. Matagal ko na siyang gustong makausap ulit, gusto kong marinig ang paliwanag niya at kung paano niya nagawa iyon. 

I have forgiven my parents for what they've done to me. Ang galit ko na lang kay Angelica ang hindi ko maalis-alis.

"W-We can schedule it some other time Miles, tapusin mo muna ang ibang sessions mo." Mommy said. Bumuntong hininga ako at bumaling sa kanya. 

"I'm fine Mom, walang mangyayari sakin. I am with Brix, hindi niya ko pababayaan."

"Ikaw ang bahala Milleana, just don't overexert yourself." Dad held my shoulder. Hinawakan ko ang kamay niya sa balikat ko at bahagyang ngumiti sa kanya. He's my Dad afterall, pinaramdam niya sakin na hindi pa huli ang lahat sa amin, pinaramdam niya sakin kung paano magkaroon ng isang ama which I never had when I needed him the most. 

"Miss Angelica also needs this session, malaking tulong din ito sa kondisyon niya. I hope both of you will find peace in your hearts." Sabi sakin ng doctor.  Huminga ako ng malalim when they opened the door leading to a small room. 

Puti ang room, may isang mesa sa gitna at may dalawang silya. May malaking mirror sa gilid kung saan nakikita kami dito sa loob pero hindi namin makikita yung nasa labas. 

"We'll be sitting here." Umupo yung doctor at si Brix sa gilid ng room. Napahawak ako sa mga kamay ko dahil sa bahagyang panginginig as I walk towards the vacant seat. Hindi nagtagal ay bumukas ang pinto.

Angelica walks enters the room kasama ang personal nurse niya. Napahawak ako ng mahigpit sa braso ko, ang payat-payat na niya, nakayuko lang siya at mukhang wala sa sarili hanggang sa paupuin siya sa harapan ko. 

Nag-angat siya ng tingin sa akin, she stared at me for almost a minute hanggang sa bumagsak ang mga luha niya. She has no reactions or anything, nakatitig lang siya sakin habang umiiyak. No words, no sound. 

"I-Is she okay?" Napatingin ako sa gawi ng doctor. Pero hindi siya sumagot. 

Nanginginig ang buong katawan ko as I watch her cry hanggang sa mamula na ang kanyang mga mata. Kitang-kita ko ang hirap na pinagdadaanan niya para lang pagbayaran ang naging kasalanan niya. 

I have my family, my friends who supported me all the way. 

...And she has no one... 

Hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng mga luha ko. I cried loudly hanggang sa marinig ko na rin paghikbi ni Angelica. Lumapit ako sa kanya and hugged her fragile body. 

This is enough... She regretted what she'd done and painfully paid for it.

"I forgive you. I forgive you." I cried loudly. Umiyak siya ng malakas ngunit sa namamaos na boses. Her body is shaking, trembling and I can almost feel her fear. My wounds have healed, pero yung sa kanya ay malalim pa rin. 

"I forgive you Angelica, kakalimutan ko ang ginawa mo sakin if you'll promise me that you'll live a new life." I cupped her face, she could hardly open her eyes dahil sa pamamaga kakaiyak. 

"Masakit ang ginawa mo sakin pero alam kong mas mahirap ang mabuhay ng mag-isa. This is enough, I have forgiven you." Kahit nanginginig ang mga kamay ko ay pilit kong pinunasan ang mukha niya. 

"P-Patawarin mo ko..." She said in a hoarse voice sa gitna ng bawat paglunok niya habang humahagulgol. Tumango ako sa kanya and held her hand firmly. 

I am strong because I have everyone by my side and their love is enough to heal all the wounds. Alam kong mahirap makalimot, yung takot andun pa rin but this is enough. I can bear with it, I can continue living with it because I know hindi ako pababayaan ng mga taong nakapaligid sakin. 

I rubbed my thumb on her wrist, maraming peklat na dulot ng paghiwa ng paulit-ulit sa kanyang palapulsuhan. 

"I have forgiven you, kaya patawarin mo na rin ang sarili mo. Magpagaling ka Angelica. I am okay now, magaling na ko, malakas na ko." I sobbed, mas lalong bumuhos ang mga luha ko when she smiled at me and held my hand. 

Mahina niyang pinisil ang kamay ko. "S-Salamat Milleana." She smiled widely at me habang patuloy pa rin ang pagbuhos ng mga luha niya. I grasp my chest so hard at nakagat ko ang ibabang labi ko.

Napakapit ako ng mahigpit sa kanya ng makaramdam ako ng matinding hilo, hanggang sa tuluyan na kong nawalan ng malay. 

---

"She's fine now. It only showed na magaling na talaga siya." 

Napakurap-kurap ako ng marinig ang boses ng doctor. 

"T-Talaga doc?! P-Pwede na naming iuwi si Milleana?" Mom asked excitedly. I rubbed my eyes at naramdaman ko namang may agad na humawak sa mga kamay ko. 

"I'll just run some test and maybe tomorrow pwede na siyang umuwi." The doctor looked at me and smiled. Napatingin ako sa mga nandito sa loob ng kwarto ko tapos kay Brix na hawak-hawak ang mga kamay ko na bakas ang pag-aalala sa mukha. 

"How are you feeling? Masakit ba ang ulo mo?" The doctor asked me. Umiling ako sa kanya. 

"I'm fine doc, n-nagugutom lang ako." I said. Narinig ko ang bahagya niyang pagtawa. 

"Okay then, kumain muna kayo. I'll continue with the test tonight, okay?" She smiled at me. Tinulungan ako ni Brix na bumangon at inabutan naman ako ni Marius ng tubig. 

"Good job anak." Dad said. I smiled at him and nodded. 

"Thank you sa inyo, kasi hindi niyo ko pinabayaan." I sniffed. Mom immediately enveloped me with a tight hug. 

"K-kami na po ang bibili ng pagkain." I heard Barbie said. I reached out my hand for her at maiyak-iyak naman siyang lumapit sakin. Mom let go of me para mayakap ko si Barbie. 

"Ikaw ha? Crush mo din pala si Thirdy noon." I teased her. Namula siya sa sinabi ko.

"Eh kasi naman, mas importante sakin ang friendship natin kaysa sa crush-crush na yan." Nakangusong sabi niya. I looked at Thirdy and he smiled at me. 

"Alagaan mo toh ha? Mahal na mahal ko itong babaeng ito." I said. Mas lalong humigpit ang yakap sakin ni Barbie.

"Walang problema, I'll handle her." Thirdy said. Ngumiti ako sa kanya bago ko pakawalan si Barbie at utusan na bumili ng pagkain namin. 

No words can express how thankful I am to have them. Hindi lang ako ang nasaktan dito sa mundo, hindi lang ako ang niloko at pinaglaruan. May mga taong mas malala pa ang pinagdaanan kaysa sakin but they lived. 

And I'll continue living...